45

POSTANOWIENIE

z dnia 26 marca 2003 r.

Sygn. akt Ts 71/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Mazurkiewicz - przewodniczący

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogdana Gamdzyka,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Bogdana Gamdzyka z 27 maja 2002 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 32) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 75 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach z 12 kwietnia 2001 r. (sygn. akt I C 32/00) oddalono jego powództwo o zapłatę odszkodowania z tytułu kwoty wpłaconej na poczet wkładu mieszkaniowego w spółdzielni mieszkaniowej. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 11 lipca 2001 r. (sygn. akt I Aca 286/01). Kasacja skarżącego od tego wyroku została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 28 sierpnia 2001 r. (sygn. akt I Aca 286/01), a zażalenie na to postanowienie Sąd Najwyższy oddalił postanowieniem z 20 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZ 122/01).

Zdaniem skarżącego zakwestionowana przez niego regulacja prawna powoduje zróżnicowanie obywateli w zakresie naliczania premii gwarancyjnej na mieszkaniowej książeczce oszczędnościowej, uzależniając prawo do tej premii i jej wysokość od źródła pochodzenia wpłaty na książeczkę mieszkaniową.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 grudnia 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż zakwestionowana w niej regulacja prawna nie stanowiła normatywnej podstawy orzeczeń przyjętych za podstawę wystąpienia ze skargą. Trybunał Konstytucyjny wskazał ponadto, iż skarżący nie wyczerpał wszystkich przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków zaskarżenia, bowiem złożona przez niego do Sądu Najwyższego kasacja zawierała braki formalne, które uniemożliwiły jej merytoryczne rozpoznanie.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, wskazując, iż w sensie pośrednim sądy stosowały zakwestionowaną w skardze konstytucyjnej regulacje prawną, zaś kasacja w sensie formalnym została wniesiona do Sądu Najwyższego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w zażaleniu nie zawierają jakiegokolwiek uzasadnienia. Pełnomocnik skarżącego w żaden sposób nie określa, na czym miałoby polegać „pośrednie” stosowanie przez sądy zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej. Z oczywistych powodów, samo wniesienie do Sądu Najwyższego kasacji nie spełniającej podstawowych wymagań formalnych, nie może być także uznane za „wyczerpanie przysługującej drogi prawnej” w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

W tym stanie rzeczy należało uznać zażalenie za oczywiście bezzasadne i orzec jak w sentencji.

2