276

POSTANOWIENIE

z dnia 23 listopada 2001 r.

Sygn. Ts 15/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Janusz Trzciński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Pauliny Sz.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Pauliny Sz. zostały podniesione zarzuty dotyczące postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Z dalszej treści skargi, jak również doręczonych późniejszych pism procesowych podtrzymujących poprzednie zarzuty wynika, iż skarżąca domaga się merytorycznej weryfikacji całego postępowania sądowego w sprawie dotyczącej służebności gruntowej. Zdaniem skarżącej, w toku procesu sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego, a także art. 64 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 maja 2001 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz określenie konstytucyjnych wolności lub praw, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach.

W piśmie procesowym z 8 czerwca 2001 r. skarżąca, nie odnosząc się w ogóle do treści zarządzenia sędziego, po raz kolejny powtórzyła zarzuty zawarte w skardze, podkreślając, iż skarga została sporządzona w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Postanowieniem z 3 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie, podtrzymując w nim wszystkie dotychczasowe zarzuty i wnioski, a ponadto podnosząc, iż w skardze wymieniła akt prawny, który stanowi podstawę zaskarżenia, a mianowicie postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 23 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZ 104/00).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skarżącej nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana, w szczególności zaś faktu, iż nie zostały usunięte w terminie jej braki, co więcej - wskazując jako przedmiot zaskarżenia postanowienie Sądu Najwyższego zdaje się nie dostrzegać, iż zgodnie z art. 79 Konstytucji skarga konstytucyjna musi zawierać zarzut niezgodności z Konstytucją przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącej. Rozstrzyganie przez Trybunał w kwestii zgodności z Konstytucją wydanego przez sąd orzeczenia, z oczywistych względów wykracza poza wyznaczony obowiązującymi przepisami zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Skoro w zażaleniu nie sformułowano zarzutów podważających zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r., Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.