233

POSTANOWIENIE

z dnia 24 października 2001 r.

Sygn. Ts 49/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Krzysztof Kolasiński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jerzego S.

p o s t a n a w i a :

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jerzego S. podniesiono, iż art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 120, poz. 787 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Postanowieniem z 13 września 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano na oczywistą bezzasadność skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż kwestionowany przepis art. 8 ust. 1 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych nie był w istocie podstawą rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego, ponieważ powództwo skarżącego zostało oddalone wobec niemożności wstąpienia w stosunek najmu po osobie, która nie jest najemcą, nie zaś z powodu nie spełnienia przez skarżącego przesłanek określonych w art. 8 zaskarżonej ustawy.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożył sam skarżący.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać rozpatrzone i należy pozostawić je bez rozpoznania. O rozstrzygnięciu takim przesądzają poniższe względy.

Stosownie do art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643; zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638; z 2001 r. Nr 98, poz. 1070) skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych. Jednakże celem wprowadzenia wymienionego obowiązku było również zagwarantowanie prawidłowego, pod względem prawnym, sformułowania skargi konstytucyjnej oraz ograniczenie możliwości powstawania sytuacji, w których wniesiona skarga okazywałaby się środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę tę składających.

Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 21 września 2001 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

Niezależnie od powyższych uwag Trybunał Konstytucyjny w całości podzielił stanowisko przyjęte w wydanym w przedmiotowej sprawie postanowieniu z 13 września 2001 r. Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być kwestionowanie przepisów innych niż stanowiące podstawę rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd powszechny. Skoro zatem podstawą oddalenia powództwa w przedmiotowej sprawie stało się niespełnienie przez skarżącego wymogu przewidzianego w art. 8 ust. 1 zd. 1 ustawy o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych, niedopuszczalne jest też kwestionowanie przez skarżącego innych wymogów wskazanych w tym przepisie.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.