203

POSTANOWIENIE

z dnia 18 września 2001 r.

Sygn. Ts 40/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Trzciński - przewodniczący

Teresa Dębowska-Romanowska - sprawozdawca

Lech Garlicki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 czerwca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Apolonii i Kazimierza K.

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego przez pełnomocnika skarżących skardze konstytucyjnej zakwestionowano zgodność art. 229 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity z 2000 r. Dz.U. Nr 46, poz. 543) z art. 2 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 kwietnia 2001 r. pełnomocnik skarżących został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Powyższe zarządzenie zostało prawidłowo doręczone 20 kwietnia 2001 r. W ustawowym terminie braki te nie zostały jednak uzupełnione. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny, zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), postanowieniem z 22 czerwca 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 czerwca 2001 r. wnieśli skarżący - Apolonia i Kazimierz K. Zwrócili się w nim o uchylenie postanowienia i kontynuowanie postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym, ze względu na wagę skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony praw i wolności obywatelskich przewiduje różnego rodzaju gwarancje, mające na celu bardziej powszechne i skuteczne korzystanie z tego środka ochrony. Do tych rozwiązań należy m.in. zniesienie obowiązku ponoszenia wpisu od skargi oraz to, że sporządzenie skargi i odpowiednich pism procesowych nastąpić może tylko przez adwokata lub radcę prawnego. Chodzi nie tylko o to, że sporządzenie skargi wymaga niewątpliwie odpowiednich kwalifikacji prawniczych, lecz przede wszystkim o to, że sporządzenie jej przez te osoby zwiększa skuteczność skargi.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik skarżących został powiadomiony precyzyjnie i wyczerpująco o brakach skargi oraz wezwany do ich uzupełnienia w nieprzekraczalnym, siedmiodniowym terminie. Skoro braki formalne skargi nie zostały we wskazanym terminie uzupełnione to zgodne z prawem i prawidłowe było postanowienie TK z 22 czerwca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący w piśmie, określanym przez nich jako zażalenie, nie kwestionują faktu, że braki skargi nie zostały w terminie uzupełnione; powołują się jedynie na szereg okoliczności faktycznych, które ich zdaniem wskazują na słuszność zarzutów zawartych w skardze.

Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) - jak to już wskazano wyżej - skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają tylko adwokat lub radca prawny.

Z uwagi na to, że zażalenie na postanowienie TK z 22 czerwca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zostało sporządzone przez adwokata bądź radcę prawnego, nie spełnia ono wymagań formalnych zażalenia.

Nadto zauważyć należy, iż w piśmie Apolonii i Kazimierza K. nie zostały przytoczone żadne argumenty merytoryczne odnoszące się do przyczyn uchybienia siedmiodniowemu terminowi. Skarżący nie byli także w stanie sami podjąć próby uzupełnienia braków formalnych skargi, co zresztą dowodnie wskazuje na celowość utrzymania bezwzględnego wymogu sporządzenia zażalenia przez adwokata lub radcę prawnego.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do merytorycznego rozpoznania zażalenia skarżących na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze.