17

POSTANOWIENIE

z dnia 12 grudnia 2000 r.

Sygn. Ts 110/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Andrzej Mączyński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 września 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marianny M.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Marianny M. z 10 sierpnia 2000 r. zarzucono, iż art. 21 ust. 2 pkt 4 lit.c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, zakwestionowana regulacja, pozbawiając uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie, narusza zasadę ochrony praw słusznie nabytych a ponadto prowadzi do dyskryminacji oraz naruszenia zasady równości wobec prawa.

Skarżąca wskazała, iż decyzją z 31 stycznia 2000 r. (Nr WU-5/K0536/W-539409/2035/00) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił jej przyznania uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie. Decyzję tę Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy kolejną decyzją z 7 marca 2000 r. (Nr WU-V/K0536/W-539409/002/2000). Skarga na tę decyzję złożona do Naczelnego Sądu Administracyjnego została odrzucona przez ten sąd postanowieniem z 2 czerwca 2000 r. (sygn. akt V SA 849/00) z uwagi na nieuiszczenie wpisu stałego.

Postanowieniem z 6 września 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż nie zostały spełnione warunki dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania określone w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W szczególności skarżąca poprzez nieopłacenie skargi złożonej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uniemożliwiła rozpoznanie jej przez ten sąd, co równocześnie oznacza, iż nie wyczerpała wszystkich przysługujących jej środków odwoławczych i innych środków zaskarżenia.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca wniosła zażalenie, w którym stwierdziła, iż nie miała możliwości wniesienia środka odwoławczego na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego odrzucającego skargę z uwagi na nieopłacenie w terminie wpisu stałego. Ponadto skarżąca podniosła, iż zamknięcie drogi procesowej do dochodzenia praw po zmarłym mężu z powołaniem się na tak błahe uchybienie formalne, jak trzydniowe opóźnienie w uiszczeniu wpisu stałego w wysokości 10 zł, stanowi rażącą niesprawiedliwość.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z treści zażalenia, pełnomocnik skarżącej nie kwestionuje faktu, iż składając skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie dochowano wymogów formalnych warunkujących merytoryczne rozpoznanie tej skargi przez sąd. Oznacza to przyznanie, że skarżąca nie wykorzystała przysługujących jej środków zaskarżenia, a tym samym nie wyczerpała drogi prawnej, jaką przewidują w sprawach administracyjnych przepisy kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Tymczasem wyczerpanie tej właśnie drogi stanowi jedną z przesłanek decydujących o dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, wyraźnie wskazanych w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Wbrew sugestiom zawartym w zażaleniu, skarga konstytucyjna nie stanowi alternatywnego środka zaskarżania decyzji administracyjnych. Przeciwnie, z uwagi na swój specyficznie określony przedmiot, ma ona charakter wyłącznie subsydiarny i uruchomiona być może dopiero po wykorzystaniu przez występującą z nią osobę wszystkich innych środków ochrony. Nie może być wykorzystywana jako niejako “zastępczy sposób” dochodzenia praw w sytuacji, gdy - z uwagi na niedochowanie warunków formalnych - stało się niemożliwym uzyskanie merytorycznego rozstrzygnięcia sądu administracyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 września 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej należy uznać za w pełni uzasadnione oraz nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.