49

POSTANOWIENIE

z dnia 19 stycznia 2000 r

Sygn. Ts 172/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodniczący

Ferdynand Rymarz - sprawozdawca

Jerzy Stępień

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 grudnia 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Lucjana Tadeusza S.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

Postanowieniem z 1 grudnia 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Lucjana Tadeusza S. stwierdzając, iż uczyniono jej przedmiotem wyłącznie orzeczenia sądowe, co wykracza poza granice merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie stwierdzając, iż w skardze konstytucyjnej zarzut naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych łączył z wydaniem ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.), w szczególności zaś z art. 25 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który zdaniem skarżącego pozbawił go 50% obniżki w wysokości opłacanej składki na ubezpieczenie społeczne.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w zażaleniu, w treści skargi konstytucyjnej nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Wręcz przeciwnie, sam skarżący upatrywał naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych w tym, iż orzekające w jego sprawie sądy “dopuściły się naruszenia prawa, t.j. ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych”. Nader ogólny zarzut niekonstytucyjności art. 25 ust. 1 pkt 1 wspomnianej ustawy skarżący sformułował dopiero w złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny rozpoznając zażalenie ogranicza się wszakże do zbadania wyłącznie zasadności odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Dla oceny tej nie mają znaczenia zawarte w zażaleniu modyfikacje podstaw lub przedmiotu wcześniej złożonej skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 grudnia 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.