141

POSTANOWIENIE

z dnia 31 sierpnia 1999 r.

Sygn. Ts 52/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodnicząca

Janusz Trzciński - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 czerwca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mikołaja B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Mikołaja B. złożonej 9 kwietnia 1999 r. zarzucono, że art. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 4, poz. 25), art. 19 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) oraz art. 5 Konwencji między Rządem PRL i Rządem ZSRR w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie (Dz.U. Nr 32, poz. 143) stanowią rażące naruszenie art. 34 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, albowiem przepisy te stały się podstawą do bezprawnego odebrania - bez zgody zainteresowanych, tj. skarżącego i jego rodziców - obywatelstwa polskiego osobom, które urodziły się jako obywatele polscy.

27 sierpnia 1997 r. skarżący zwrócił się do wojewody w K. z wnioskiem o wydanie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego. Decyzją z 17 września 1997 r. wojewoda odmówił skarżącemu stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego. Rozpatrując odwołanie skarżącego od powyższej decyzji, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z 28 kwietnia 1998 r., uchylił zaskarżoną decyzję wojewody w całości i odmówił wydania poświadczenia stwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego. Skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oddalił Naczelny Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 16 grudnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 1 czerwca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w ustawie z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Trybunał ustalił, że zamykający tok instancji w niniejszej sprawie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z 16 grudnia 1998 r. został skarżącemu doręczony 2 lutego 1999 r. i w związku z tym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął 2 kwietnia 1999 r., zaś skarga została nadana wraz z uiszczonym wpisem 9 kwietnia 1999 roku.

Na postanowienie to złożył zażalenie pełnomocnik skarżącego wnosząc o zmianę postanowienia i uznanie, iż niniejsza skarga konstytucyjna została złożona wraz z należnym wpisem w dwumiesięcznym terminie. Jednocześnie jednak w uzasadnieniu zażalenia przyznał, iż skarżący nie wniósł skargi wraz z uiszczonym wpisem przed 2 kwietnia 1999 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie mogło zostać uwzględnione. Skarżący nie wskazał żadnych okoliczności, z których należałoby wnosić o zachowaniu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Kwestię złożenia 24 marca 1999 r. nie opłaconej skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny brał pod uwagę wydając zakwestionowane postanowienie z 1 czerwca 1999 r. Skarżący nie odniósł się wszakże do ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu tego postanowienia.

Trybunał Konstytucyjny miał na uwadze także fakt, iż zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest sporządzenie jej przez adwokata lub radcę prawnego. Wprowadzenie tego wymogu miało zagwarantować profesjonalne przygotowanie skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wypełnienie wszelkich warunków formalnych wynikających z ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jednym z nich jest obowiązek uiszczenia wpisu (art. 46 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Wymóg ten, jak również wynikające z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 13 października 1997 r. w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej (Dz.U. Nr 126, poz. 809) konsekwencje złożenia skargi nieopłaconej muszą być znane każdemu adwokatowi lub radcy prawnemu udzielającemu pomocy prawnej w sporządzeniu skargi konstytucyjnej. W tej sytuacji złożenie nieopłaconej skargi konstytucyjnej naraża skarżącego na ryzyko upływu przewidzianego w art 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 1 czerwca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia na to postanowienie.