P O S T A N O W I E N I E

z dnia 7 września 1998 r.

Sygn. akt Ts 67/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sędzia TK Marek Safjan - przewodniczący

Sędzia TK Jadwiga Skórzewska-Łosiak - sprawozdawca

Sędzia TK Wojciech Sokolewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z dnia 18 czerwca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 czerwca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej

Pana Zdzisława B.,

w sprawie zgodności

* 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 z późn. zm.)

z art. 77 * 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

postanawia

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie

W skardze konstytucyjnej z dnia 2 maja 1998 r. zakwestionowano zgodność * 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 z późn. zmian.) z art. 77 * 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, przepis ten zamyka mu drogę do dochodzenia praw w postępowaniu sądowym.

Skarżący podnosi, że stosując powyższe przepisy Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. wyrokiem z dnia 28 czerwca 1993 r. (sygn. akt VII.U.821/93) oddalił odwołanie skarżącego od decyzji Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w sprawie podstawy wymiaru renty inwalidzkiej. Rewizja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 29 kwietnia 1994 r. (sygn. akt III. Aur. 747/93).

Jak wynika z pisma pełnomocnika skarżącego z dnia 14 maja 1998 r. orzeczenie Sądu Apelacyjnego w P. zostało doręczone skarżącemu w lipcu 1994 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 9 czerwca 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznając, że skarga nie spełnia warunku do jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym uregulowaniem skarga konstytucyjna powinna być wniesiona w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Trybunał wykazał, iż w niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem o konstytucyjnych prawach skarżącego był wyrok Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 29 kwietnia 1994 r. Trybunał stwierdził, iż nie można przypisywać takiego charakteru otrzymanym przez skarżącego pismom Ministerstwa Sprawiedliwości informującym go o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie w dniu 18 czerwca 1998 r., podnosząc zarzut błędnej interpretacji treści art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a w szczególności pojęcia “ostatecznego rozstrzygnięcia”. W zażaleniu wskazano, iż zdaniem skarżącego ostatecznym rozstrzygnięciem, od doręczenia którego zaczął bieg termin do

wniesienia skargi konstytucyjnej jest pismo Ministerstwa Sprawiedliwości, informujące o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej. Pełnomocnik skarżącego wskazał, że pismo to doręczono skarżącemu w dniu 11 marca 1998 r. i w związku z tym został dochowany termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zarzut podniesiony w zażaleniu nie może zostać uwzględniony. Negatywne rozpatrzenie wniosku o wniesienie rewizji nadzwyczajnej w żadnej mierze nie rozstrzyga o prawach lub wolnościach konstytucyjnych wnioskodawcy. Odmowa ta nie zmienia charakteru orzeczenia sądowego, które zyskuje walor ostateczności po wyczerpaniu środków odwoławczych, bądź wskutek upływu terminu do ich złożenia. Pełnomocnik skarżącego, zarzucając Trybunałowi błędne rozumienie pojęcia “ostatecznego rozstrzygnięcia”, odczytuje art. 46 ust. 1 w oderwaniu od treści art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ten ostatni przepis w sposób wyraźny stanowi, iż skarga konstytucyjna może być wniesiona, gdy sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Orzeczenie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach przysługujących skarżącemu jest rozstrzygnięciem kształtującym w sposób bezpośredni lub pośredni sytuację prawną skarżącego w zakresie przysługujących mu praw lub wolności zagwarantowanych w Konstytucji. Natomiast skierowane do skarżącego pismo Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 11 marca 1998 r. jest pismem informującym o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej w sprawie skarżącego. Pismo to nie określa w sposób władczy sytuacji prawnej skarżącego, nie nosi więc żadnych znamion “ostatecznego orzeczenia” o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pismo o podobnej treści zostało przesłane skarżącemu już w 1995 r., w związku z jego podaniem o wniesienie rewizji nadzwyczajnej w tej samej prawie.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie było możliwe merytoryczne rozpoznanie przez Trybunał niniejszej skargi konstytucyjnej. Z tego względu należy uznać za zasadną odmowę nadania jej dalszego biegu i nie uwzględnić zażalenia