Wyrok z dnia 13 czerwca 2002 r.
III RN 97/01

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 czerwca 1997 r., umowa
pożyczki udzielona ze środków własnych przez podmiot gospodarczy, który nie
posiadał wydanego na podstawie przepisów prawa bankowego zezwolenia na
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, miała
charakter "usługi finansowej", a następnie "usługi pośrednictwa finansowego"
i nie podlegała opłacie skarbowej oraz była zwolniona od podatku od towarów i
usług na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o
opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 4, poz. 23 ze zm.) w związku z art. 7 ust. 1 pkt 2
ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11,
poz. 50 ze zm.).


Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2002 r.
sprawy ze skarg: 1) P. Towarzystwa Finansowego ,,S." w W., 2) Zakładu Chemiczne-
go ,,A." w Ł., 3) Bożeny K. na decyzje Izby Skarbowej w W. z dnia 30 września 1997
r. [...], z dnia 28 października 1997 r. [...], z dnia 24 listopada 1997 r. [...] w przedmio-
cie wymiaru opłaty skarbowej od umów pożyczki, na skutek rewizji nadzwyczajnej
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2000 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Urząd Skarbowy dla W.-P.: a) dwiema decyzjami z dnia 14 maja 1997 r. okre-
ślił opłatę skarbową od umowy pożyczki dotyczącej kwoty 6.000.000 zł, a zawartej w
dniu 1 czerwca 1994 r. przez P. Towarzystwo Finansowe ,,S." Sp. z o.o. w W. z Za-
kładem Chemicznym ,,A." w Ł.; decyzje te utrzymała w mocy Izba Skarbowa dwiema
decyzjami z dnia 30 września 1997 r.; b) decyzją z dnia 25 czerwca 1997 r. określił
opłatę skarbową od umowy pożyczki dotyczącej kwoty 25.000 zł, a zawartej w dniu 3
kwietnia 1995 r. przez P. Towarzystwo Finansowe ,,S." Sp. z o.o. w W. z Bożeną K.;
decyzję tę utrzymała w mocy Izba Skarbowa decyzją z dnia 28 października 1997 r.;
c) decyzją z dnia 16 lipca 1997 r. określił opłatę skarbową od umowy pożyczki doty-
czącej kwoty 50.000 zł, a zawartej przez P. Towarzystwo Finansowe ,,S." Sp. z o.o. w
W. z Tadeuszem G.; decyzję tę utrzymała w mocy Izba Skarbowa decyzją z dnia 24
listopada 1997 r.; d) decyzją z dnia 16 lipca 1997 r. określił opłatę skarbową od
umowy pożyczki dotyczącej kwoty 2.700 zł, a zawartej w dniu 29 czerwca 1994 r.
przez P. Towarzystwo Finansowe ,,S." Sp. z o.o. w W. z Eulalią G.; decyzję tę utrzy-
mała w mocy Izba Skarbowa decyzją z dnia 24 listopada 1997 r. W skargach na po-
wyższe decyzje Izby Skarbowej w W., zarówno pożyczkodawca - P. Towarzystwo
Finansowe ,,S." Sp. z o.o. w W., jak dwaj pożyczkobiorcy - Zakład Chemiczny ,,A." w
Ł. oraz Bożena K., zgodnie zarzucili, że decyzje te naruszają art. 3 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 4, poz. 23 ze zm.)
oraz art. 2 i art. 7 ust. 1 pkt 1 - pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od
towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 lipca 2000 r.
[...] oddalił skargi zarówno pożyczkodawcy - P. Towarzystwa Finansowego ,,S." Sp. z
o.o. w W., jak i pożyczkobiorców - Zakładu Chemicznego ,,A." w Ł. oraz Bożeny K. W
uzasadnieniu tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 3 ust. 1
pkt 5 lit. a ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r. w latach 1994 i 1995 wyłączał spod
działania przepisów tej ustawy wprawdzie także inne umowy objęte zwolnieniem na
podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, ale tylko
wtedy, kiedy były to inne umowy tego samego rodzaju co umowy sprzedaży, dzier-
żawy, najmu i podnajmu. Nie można zatem z powołnych przepisów wyprowadzić
wniosku, prezentowanego przez skarżących, że każda czynność cywilnoprawna wy-
mieniona w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r., objęta równocze-
śnie zakresem przedmiotowym z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r. nie
podlegała opłacie skarbowej z mocy art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłacie skarbowej z
1989 r. W ocenie Sądu umowa pożyczki nie jest umową tego samego rodzaju co
umowa sprzedaży, dzierżawy, najmu. Umowa ta jest natomiast przedmiotem opłaty
zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r. Równocześnie,
Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd prawny wyrażony w uchwale całej
Izby Administracyjnej Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 lutego 1997 r. (III
ZP 5/97 - OSNAPiUS z 1997 r. nr 14, poz. 246), wedle którego w okresie, jakiego
dotyczy rozpoznawana sprawa udzielenia pożyczki, udzielanie i zaciąganie kredytów
i pożyczek pieniężnych było czynnością bankową w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe (jednolity tekst: Dz.U. z 1992 r.
Nr 72, poz. 359 ze zm.), spółki prawa handlowego mogły wykonywać czynności ban-
kowe wyłącznie na podstawie zezwolenia udzielonego przez Prezesa Narodowego
Banku Polskiego w porozumieniu z Ministrem Finansów (art. 111 ust. 1 Prawa ban-
kowego). Tymczasem, Spółka ,,S.", która w rozpoznawanej sprawie udzieliła pożycz-
ki, czyniła to bez wymaganego zezwolenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego i
tym samym w stosunku do niej nie mógł mieć zastosowania § 68 ust. 2 pkt 2 rozpo-
rządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej
(Dz.U. Nr 136, poz. 705 ze zm.) zwalniający od opłaty skarbowej pożyczki udzielane
przez podmioty gospodarcze prowadzące działalność w zakresie kredytowania oraz
udzielania pożyczek.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego pismem z dnia 16 maja 2001 r. wniósł
rewizję nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego
w Warszawie z dnia 12 lipca 2000 r. [...], który - jak stwierdzono w rewizji nadzwy-
czajnej - doręczony został pełnomocnikowi P. Towarzystwa Finansowego ,,S." Sp. z
o.o. w W. w dniu 16 listopada 2000 r., zarzucając temu wyrokowi rażące naruszenie:
po pierwsze - art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r. w związku
z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz poz. 13 załącznika nr 2
do tej ustawy, a także w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i
usług, a to ,,wobec braku dokonania należytej interpretacji tego zespołu przepisów
prawa materialnego, a w szczególności wobec pominięcia w tej interpretacji jednoli-
tego, utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego na tle spraw podobnych". W opi-
nii rewizji nadzwyczajnej, wedle stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 marca
1995 r. powyższe przepisy należało interpretować w ten sposób, że umowa pożyczki
była zwolniona od opłaty skarbowej, jeżeli co najmniej jedna ze stron tej umowy jako
podatnik VAT świadczyła usługi finansowe w rozumieniu poz. 13 załącznika Nr 2 do
ustawy o VAT, przy czym w przypadku pożyczkodawcy nie będącego bankiem, ani
podmiotem dysponującym stosownym zezwoleniem Prezesa NBP, jeżeli pożyczka
udzielona została ze środków własnych pożyczkodawcy. Po drugie - art. 27 ust. 1
ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74,
poz. 368 ze zm.) w związku z art. 22 ust. 2 ustawy o NSA oraz art. 328 § 2 KPC w
związku z art. 59 ustawy o NSA, a to ,,wobec braku zawarcia w uzasadnieniu wyroku
ustaleń, które by w sposób dostateczny przemawiały za oddaleniem skarg".
W konsekwencji, w rewizji nadzwyczajnej sformułowany został (na podstawie
art. 57 ust. 2 ustawy o NSA) wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekaza-
nie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego
rozpoznania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

1. Przepis art. 1 pkt 2 lit. c ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r. (obowiązują-
cej do dnia 31 grudnia 2000 r., a od dnia 1 stycznia 2001 r. zastąpionej ustawą z dnia
9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. Nr 86, poz. 960 ze zm.) stanowił, że
opłacie skarbowej podlega również czynność prawna pożyczki. Równocześnie, wy-
dawane na podstawie art. 8 ust. 3 i art. 11 ustawy o opłacie skarbowej z 1989 r. ko-
lejne rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie opłaty skarbowej, pośród licznych
(podmiotowych lub podmiotowo-przedmiotowych) zwolnień od opłaty skarbowej,
przewidywały między innymi także zwolnienie od opłaty skarbowej z tytułu umowy
pożyczki, a w szczególności: a) na podstawie § 67 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Mini-
stra Finansów z dnia 2 października 1991 r., które weszło w życie z dniem 25 paź-
dziernika 1991 r. (§ 77 tego rozporządzenia), a następnie także na podstawie § 68
ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r., które we-
szło w życie z dniem 24 lipca 1992 r. (§ 78 tego rozporządzenia), od opłaty skarbo-
wej były zwolnione ,,pożyczki udzielane przez podmioty gospodarcze, w tym również
zagraniczne, prowadzące działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania poży-
czek"; b) natomiast na podstawie § 68 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów
z dnia 9 grudnia 1994 r., które weszło w życie z dniem 1 stycznia 1995 r. (§ 78 tego
rozporządzenia) i obowiązywało do dnia 31 grudnia 2000 r., od opłaty skarbowej były
zwolnione ,,pożyczki udzielanie przez podmioty gospodarcze, prowadzące działal-
ność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek na podstawie przepisów
prawa bankowego", a więc podmioty posiadające zezwolenie Prezesa Narodowego
Banku Polskiego na prowadzenie tego rodzaju działalności w ramach tzw. czynności
bankowych - zezwolenie takie było wydawane w owym czasie naprzód na podstawie
art. 11 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. -
Prawo bankowe (Dz.U. Nr 72, poz. 359 ze zm.), a następnie na podstawie art. 5 ust.
2 pkt 1 w związku z art. 2 obowiązującej od dnia 1 stycznia 1998 r. ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. Nr 140, poz. 939 ze zm.).
Jednakże, stosownie do dyspozycji art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o opłacie
skarbowej z 1989 r., opłacie tej nie podlegały - poza wymienionymi w tym przepisie
umowami zawieranymi przez podatników podatku od towarów i usług - także ,,inne
tego rodzaju umowy", które pomimo, że co do zasady podlegały przepisom ustawy o
podatku od towarów i usług, to jednak na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o po-
datku od towarów i usług w związku z załącznikiem nr 2 do tej ustawy zostały zwol-
nione z tego podatku. Pośród tego rodzaju umów, w odniesieniu do których podatni-
cy podatku od towarów i usług zwolnieni zostali z tego podatku, w poz. 13 załącznika
nr 2 do ustawy o podatku od towarów i usług: a) w jego pierwotnej wersji wymienione
zostały: ,,usługi w zakresie finansów i ubezpieczeń, z wyłączeniem działalności pole-
gającej na skupie i sprzedaży walut obcych oraz usług polegających na oddaniu w
odpłatne użytkowanie rzeczy"; b) natomiast w wyniku zmiany wprowadzonej ob-
wieszczeniem Ministra Finansów z dnia 31 marca 1995 r., która weszła w życie z
dniem 1 kwietnia 1995 r. (Dz.U. Nr 44, poz. 231), wymienione zostały: ,,usługi po-
średnictwa finansowego, z wyłączeniem: 1) pośrednictwa w zakresie ubezpieczeń
(ten punkt skreślony został następnie z dniem 1 stycznia 1997 r., na podstawie
ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. - Dz.U. Nr 137, poz. 640), 2) usług polegających
na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy, 3) działalności lombardów, z wyjątkiem
usług świadczonych przez banki".
W tej sytuacji, w celu odpowiedzi na pytanie, czy ,,umowa pożyczki" zawarta
przez podmiot, który wprawdzie nie posiadał zezwolenia Prezesa Narodowego
Banku Polskiego na wykonywanie czynności bankowych, ale był podatnikiem podat-
ku od towarów i usług - po pierwsze, przed dniem 1 kwietnia 1995 r., czyli w okresie
obowiązywania pierwotnej wersji poz. 13 załącznika nr 2 do ustawy o podatku od
towarów i usług, zaliczana była do kategorii ,,usług w zakresie finansów"; oraz po
drugie, po zmianie poz. 13 załącznika nr 2 do ustawy o podatku od towarów i usług,
która obowiązuje od dnia 1 kwietnia 1995 r., mogła lub może być zaliczana do kate-
gorii ,,usług pośrednictwa finansowego" - podlegała zwolnieniu od tego podatku na
podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji
w ogóle nie podlegała obowiązkowi opłaty skarbowej (art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o
opłacie skarbowej z 1989 r.). Konieczne jest nawiązanie w tym kontekście do dyspo-
zycji art. 2 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 4 pkt 2 tej ustawy. Otóż, opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług podlega świadczenie na terytorium państwa polskiego usług (art.
2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług), niezależnie od tego, czy zostały one
wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 2
ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług), przez które rozumieć należy w szcze-
gólności także ,,usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepi-
sów ustawy o statystyce państwowej" (art. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i
usług).
Z kolei, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o
statystyce państwowej (jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 40, poz. 221 ze zm., która
formalnie obowiązywała do dnia 31 października 1995 r.), została ustalona i zatwier-
dzona przez Główny Urząd Statystyczny tzw. Klasyfikacja Wyrobów i Usług (wyd. I -
GUS z 1994 r.), wedle której usługi udzielania pożyczek przez podmioty gospodarcze
nie będące bankami ujęte były w ramach podkategorii KWiU 65.22.10 jako ,,usługi
związane z udzielaniem kredytów pozostałe".
Następnie, z dniem 1 listopada 1995 r. weszła wprawdzie w życie obowiązują-
ca aktualnie ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. Nr 88,
poz. 439 ze zm. - art. 68), na podstawie której Rada Ministrów upoważniona została
do określenia w drodze rozporządzenia nowej tzw. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i
Usług - PKWiU (art. 40 ust. 1 i ust. 2 ustawy o statystyce publicznej), jednakże rów-
nocześnie w przepisie przejściowym (art. 60 pkt 4 tej ustawy) stanowiła ona wyraź-
nie, iż dotychczasowa tzw. Klasyfikacja Wyrobów i Usług (KWiU) ma nadal obowią-
zywać jako standard klasyfikacyjny w rozumieniu art. 40 ust. 1 ustawy o statystyce
publicznej. W załączniku do wydanego w wykonaniu tego upoważnienia ustawowego
pierwszego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Pols-
kiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz.U. Nr 42, poz. 264 ze zm.), które weszło w ży-
cie dopiero z dniem 1 lipca 1997 r. (§ 3 tego rozporządzenia), w ramach tzw. ,,Sekcji I
- Usługi pośrednictwa finansowego, z wyjątkiem ubezpieczeń i funduszy emerytalno-
rentowych", w Dziale obejmującym ,,gromadzenie i redystrybucję środków finanso-
wych w sposób inny niż przez udzielanie kredytów" (1.d.), wymienione zostały w
szczególności także ,,usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem ban-
kowym" (pod symbolem: 65.22.10.) oraz ,,usługi pośrednictwa finansowego, gdzie
indziej nie sklasyfikowane" (pod symbolem: 65.23.10.). Jednakże równocześnie § 2
tego rozporządzenia stanowił, że: ,,W okresie od dnia 1 lipca 1997 r. do dnia 30
czerwca 1999 r. Polska Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) stosuje się równole-
gle z Systematycznym Wykazem Wyrobów (SWW) oraz Klasyfikacją Wyrobów i
Usług (KWiU), o których mowa w art. 61 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o
statystyce publicznej (Dz.U. Nr 88, poz. 439 i z 1996 r. Nr 156, poz. 775)".
Z powyższego wynika więc, że w okresie do dnia 1 lipca 1997 r., tzn. do dnia
wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie
Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, umowy pożyczki zawierane przez podmioty
będące podatnikami podatku od towarów i usług, które nie posiadały zezwolenia
Prezesa Narodowego Banku Polskiego na prowadzenie działalności gospodarczej w
zakresie czynności bankowych, zgodnie z obowiązującą wówczas nadal, a ustaloną i
zatwierdzoną przez Główny Urząd Statystyczny tzw. Klasyfikacją Wyrobów i Usług
(wyd. I - GUS z 1994 r.), należało zaliczać do podkategorii KWiU 65.22.10 jako
,,usługi związane z udzielaniem kredytów pozostałe", co oznaczało, że - na podstawie
art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 13 załączni-
ka nr 2 do tej ustawy - podlegały one w owym czasie zwolnieniu od podatku od towa-
rów i usług, wszelako pod warunkiem, że nie miały one charakteru działalności ban-
kowej, a więc podmioty prowadzące tę działalność udzielały pożyczek ze środków
własnych, a nie w drodze gromadzenia i redystrybucji środków finansowych innych
podmiotów. Nota bene, powyższa interpretacja obowiązującego wówczas porządku
prawnego jest w pełni zgodna z utrwaloną w tym zakresie wcześniejszą linią orzecz-
nictwa Sądu Najwyższego (por. w szczególności: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11
marca 1999 r., III RN 153/98 - OSNAPiUS z 2000 r. nr 1, poz. 3 oraz wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 4 listopada 1999 r., III RN 69/99 - OSNAPiUS z 2000 r. nr 17,
poz. 633) oraz uchwałą składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjne-
go z dnia 2 lipca 2001 r. (FPS 3/01 - ONSA z 2002 r. nr 1, poz. 3).

2. Dlatego w rozpoznawanej sprawie należy mieć na uwadze, że wedle stanu
prawnego obowiązującego w dacie zawierania przez skarżących przedmiotowych
umów ( 1994 r.) usługi finansowe zaliczane były do usług w rozumieniu art. 4 pkt. 2
ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem w obowiązującej wówczas urzędowej
Klasyfikacji Wyrobów i Usług ujęto je w podkategorii o symbolu statystycznym KWiU
65.22.10. - ,,usługi zawiązane z udzielaniem kredytów pozostałe". Umowa pożyczki,
której przedmiotem jest określona suma pieniędzy (art. 720 § 1 KC) i która z istoty
swej posiada charakter usługi finansowej, podlegała przy tym zwolnieniu od podatku
od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 pkt. 2 ustawy o podatku od towarów i
usług w związku z załącznikiem nr 2 poz. 13 do tej ustawy, o ile pożyczka ta została
udzielona z własnych środków finansowych pożyczkodawcy. W rewizji nadzwyczaj-
nej trafnie zarzucono, że ta ostatnia okoliczność, istotna dla oceny zgodności z pra-
wem merytorycznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, nie została wyjaśniona w
postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, a tymczasem ma ona
podstawowe znaczenie dla odpowiedzi na pytanie, czy w danym wypadku mogło
mieć zastosowanie przedmiotowo-podmiotowe zwolnienie od podatku od towarów i
usług, o którym mowa jest w art. 3 ust. 1 pkt. 5 lit. a ustawy o opłacie skarbowej z
1989 r. w związku z art. 7 ust. 1 pkt. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz za-
łącznikiem nr 2 poz. 13 do tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia
przedmiotowej umowy).
3. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art.39313 § 1 KPC w związku art.10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmia-
nie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej -
Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania
administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
========================================