Wyrok z dnia 22 lutego 2001 r.
III RN 70/00

Dla skuteczności doręczenia pisma sądowego w trybie art. 44 KPA nie-
zbędne jest zawiadomienie adresata o złożeniu pisma na okres siedmiu dni we
wskazanym urzędzie pocztowym.


Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2001 r. sprawy ze skargi
Barbary i Marka J. na dwie decyzje Izby Skarbowej w R. [...] w przedmiocie określe-
nia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1992-1994, na
skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w War-
szawie [...] od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z
dnia 17 września 1999 r. [...]


o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 17 września 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny
odrzucił skargę Barbary i Marka J. Podstawę tego postanowienia stanowi art. 27 ust.
2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74,
poz. 368 ze zm.), którego zastosowanie wynika z powołanych w uzasadnieniu posta-
nowienia następujących okoliczności. NSA wezwał skarżących do uiszczenia obo-
wiązującej opłaty sądowej (wpisu) w terminie siedmiodniowym z rygorem odrzucenia
skargi w razie nieuzupełnienia tego braku w wyznaczonym terminie. Wezwanie to
zostało skarżącym doręczone (w trybie określonym w art. 44 KPA) w dniu 3 czerwca
1999 r. Po stwierdzeniu, że skarżący nie uiścili opłaty w wyznaczonym terminie
skarga podlegała odrzuceniu.

Od powyższego postanowienia Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego
wniósł rewizję nadzwyczajną, zarzucając rażące naruszenie: 1) art. 44 KPA w
związku z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym i art. 45 ust. 1 Kons-
tytucji, 2) art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że NSA wadliwie ocenił
,,dowód doręczenia z dnia 27 maja 1999 r.", w którym nie ma wskazania miejsca od-
bioru pisma. Wobec braku odpowiedniego pouczenia adresata o miejscu złożenia
pisma - zdaniem wnoszącego rewizję nadzwyczajną - NSA nie miał podstawy do
uznania, że doręczenie zostało dokonane w trybie art. 44 KPA, a w tej sytuacji od-
rzucenie skargi zamknęło skarżącym drogę sądową w ich sprawie (art. 45 ust. 1
Konstytucji).


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Ma oczywiście rację Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, wywodząc
w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej, że skuteczność tak zwanego doręczenia zas-
tępczego zależy od zachowania wszystkich warunków takiego doręczenia, które zos-
tały określone w art. 44 KPA. W szczególności niezbędne jest, ażeby adresat został
zawiadomiony, w tym przypadku przez umieszczenie zawiadomienia w skrzynce na
korespondencję jego mieszkania, iż pismo składa się na okres siedmiu dni w okreś-
lonym urzędzie pocztowotelekomunikacyjnym. Wbrew natomiast zarzutom rewizji
nadzwyczajnej brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że Naczelny Sąd Ad-
ministracyjny w zaskarżonym postanowieniu nie dostrzegł podniesionych warunków i
konsekwencji zastosowania art. 44 KPA. Jeżeli za rewizją nadzwyczajną przyjmie
się, że podstawę ustaleń w przedmiotowej kwestii stanowi znajdujący się w aktach
sprawy tak zwany dowód doręczenia, to należy stwierdzić, że w dokumencie tym
zostały zaświadczone okoliczności, że doręczyciel nie zastał adresata w domu, że
zawiadomienie o umieszczeniu przesyłki w urzędzie pocztowym zostało umieszczo-
ne w należącej do adresata skrzynce na korespondencję oraz że przesyłki tej nie
podjęto w terminie. Wszystkie te informacje pochodzą od właściwego urzędu pocz-
towego i znajdują się na dokumencie skierowanym do NSA jako nadawcy przesyłki.
Jest to tak zwane zwrotne potwierdzenie odbioru, w tym wypadku dokument, który
został wypełniony wobec niezastania adresata w jego mieszkaniu oraz nieodebrania
przesyłki z właściwego urzędu pocztowego i - co szczególnie istotne, dla rozważanej
kwestii - chodzi tu o dokument, który nie był skierowany do adresata lecz bezpo-
średnio do Sądu. W tych okolicznościach nie jest przekonywający zasadniczy argu-
ment rewizji nadzwyczajnej jakoby z tego, że w przedmiotowym, a skierowanym do
Sądu dokumencie nie zaznaczono miejsca, w którym umieszczono przesyłkę wynika,
że o tym miejscu (pocztowym urzędzie odbiorczym) nie został zawiadomiony
adresat. Należy raczej uważać, że informując Sąd o zawiadomieniu adresata o zło-
żeniu pisma w urzędzie pocztowym, urząd pocztowy zaświadczył w ten sposób, że
zostało dokonane zawiadomienie zgodnie z wymaganiami, w tym zgodnie z wymie-
nionym w rewizji nadzwyczajnej § 47 ust. 1 rozporządzenia Ministra Łączności z dnia
15 marca 1996 r. w sprawie warunków korzystania z usług pocztowych o charakterze
powszechnym (Dz.U. Nr 40, poz. 173 ze zm.). W każdym razie w rewizji nadzwy-
czajnej nie wskazano, że w świetle zebranego w sprawie materiału istnieją podstawy
do zakwestionowania dokumentu stwierdzającego zawiadomienie adresata o tym, że
przesyłka została złożona w urzędzie pocztowym.

Skoro rewizja nadzwyczajna nie podważyła podstawy faktycznej, a w konse-
kwencji także podstawy prawnej zaskarżonego postanowienia, to podlegała oddale-
niu (art. 39312 KPC w związku z art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Ko-
deksu postępowania cywilnego - Dz.U. Nr 43, poz. 189).
========================================