Wyrok z dnia 22 lutego 2001 r.
III RN 69/00

Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem
Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i za-
pobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu,
podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz.U. z 1976 r. Nr 31,
poz. 178) przewiduje uniknięcie podwójnego opodatkowania przez zaliczenie
podatków zapłaconych w USA na poczet podatków należnych w Polsce.


Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, z udziałem Prokuratura Prokuratury Krajowej Włodzimierza
Skoniecznego, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2001 r. sprawy ze skargi Tadeusza
K. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 20 sierpnia 1998 r. [...] w przedmiocie po-
datku dochodowego od osób fizycznych, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra
Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Za-
miejscowego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 1999 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Decyzją z dnia 23 lutego 1998 r. Urząd Skarbowy w Ś. określił małżonkom
Zofii i Tadeuszowi K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za
rok 1995 w kwocie 101.478,60 zł oraz odsetki od tej kwoty. Podstawę tego zobowią-
zania stanowił dochód z wygranej przez Tadeusza K. kwoty pieniężnej w grze loso-
wej na terenie USA wypłacanej zwycięzcy w ratach rocznych przez okres 10 lat, po
odliczeniu zapłaconego w USA podatku. Jako podstawę prawną wskazano art. 45
ust. 6 oraz art. 3 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) w związku z art.
4 lit. c umowy między Rządem PRL a Rządem USA o uniknięciu podwójnego opo-
datkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od
dochodu (Dz.U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178), po ustaleniu, że podatnicy, pomimo prze-
bywania w USA w 1995 r., zamieszkiwali w Polsce. Mianowicie w D., gdzie byli za-
meldowani na pobyt stały i gdzie posiadali nieruchomości i majątek ruchomy, opłacali
należne podatki od nieruchomości i drogowy od posiadanych środków transportu
oraz ubezpieczenia OC, a także opłacali składki z tytułu ubezpieczenia społecznego
rolników i comiesięcznie uiszczali rachunki z tytułu użytkowania stacji telefonicznej.

Po rozpoznaniu odwołania Tadeusza K. Izba Skarbowa w P. decyzją z dnia 20
sierpnia 1998 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. Podzielając ustalenia Urzędu
Skarbowego, Izba Skarbowa wyjaśniła, że zachodzą podstawy do opodatkowania
przedmiotowego przychodu według polskiej ustawy podatkowej, zgodnie z warun-
kami powołanej umowy między Rządem PRL a Rządem USA. Decydujące jest bo-
wiem kryterium miejsca zamieszkania dla celów podatkowych i ostatecznie rozstrzy-
gające znaczenie ma to, że Tadeusz K. ma wyłącznie obywatelstwo polskie. Ponadto
Izba Skarbowa powołała się na dwa orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjne-
go-Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu oddalające skargi Tadeusza K. w sprawach
podatkowych ([...] z 3 kwietnia 1997 r. i [...] z 15 kwietnia 1997 r.).

Na decyzję Izby Skarbowej w P. skargę do Naczelnego Sądu Administracyj-
nego złożył pełnomocnik Tadeusza K., wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie de-
cyzji organu pierwszej instancji z uwagi na naruszenie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 lit. c umowy między Polską a
Rządem USA o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także naruszenie przepisów
postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu
skargi kwestionowano zameldowanie podatnika - jako przesłankę ustaleń, skoro or-
gan samorządowy nie dopełnił obowiązku wymeldowania Tadeusza K. z miejsca
stałego pobytu przez co naruszył art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności.

Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek
Zamiejscowy w Poznaniu uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Urzędu Skarbowego w Ś. Wynikająca z uzasadnienia tego wyroku jego ocena
prawna przedstawia się następująco. Przede wszystkim NSA przyjął, że małżonko-
wie K. zamieszkują w USA od 1989 r. z zamiarem stałego pobytu, mają tam bowiem
kartę stałego pobytu, ubiegają się o uzyskanie obywatelstwa amerykańskiego i po-
siadają majątek znacznej wartości w dolarach amerykańskich. Jeżeli zapłacili poda-
tek dochodowy w USA w pełnej wysokości, to jest rażącym naruszeniem umowy o
uniknięciu podwójnego opodatkowania obciążanie skarżących drugim podatkiem.
Zdaniem NSA ustalenie zaskarżonej decyzji co do zamieszkania podatników w Pols-
ce nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a polski urząd prowa-
dzący ewidencję ludności powinien to ustalić ,,do czego obligowało pismo z
1.XII.1989 r. informujące urząd o wyjeździe do USA. Art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji
ludności i dowodach osobistych z 10.IV.1974 r. zobowiązuje organ meldunkowy do
wydania z urzędu decyzji w sprawie wymeldowania osoby, która bez wymeldowania
opuściła dotychczasowe miejsce pobytu i nie przebywa w nim co najmniej przez
okres 6 miesięcy. Tego obowiązku Gmina w D. nie dopełniła."

Wymienionemu wyrokowi Minister Sprawiedliwości w rewizji nadzwyczajnej
zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja
1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) w
związku z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) i art. 4 lit. c umowy
między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych
Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od
opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8
października 1974 r. (Dz.U. z dnia 18 września 1976 r. Nr 31, poz. 178) w związku z
art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach
osobistych (jednolity tekst: Dz.U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174) oraz art. 80 Kodeksu
postępowania administracyjnego i na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy o Naczelnym
Sądzie Administracyjnym wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie
skargi.

W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej przedstawiona została następująca ar-
gumentacja. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., ustawo-
dawca polski oparł konstrukcję nieograniczonego obowiązku podatkowego na dwóch
kryteriach, tj. miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 25 KC bądź pobycie na terenie
RP przekraczającym 183 dni w roku podatkowym. Miejsce zamieszkania przesądza
zaś nie tylko o zakresie podmiotowym powołanej umowy o uniknięciu podwójnego
opodatkowania (art. 10), lecz także stanowi podstawowe kryterium rozgraniczenia
roszczeń podatkowych obu umawiających się państw oraz skonstruowania mechani-
zmu unikania podwójnego opodatkowania (art. 20 tej Umowy). Z zebranego mate-
riału dowodowego wynika, że w okresie 1992-1995 podatnik będący polskim oby-
watelem zachował w Polsce mieszkanie, w którym był i jest zameldowany na pobyt
stały i meldunkiem tym posługiwał się przy załatwianiu różnych spraw urzędowych,
posiadał gospodarstwo rolne, powiększał posiadany w Polsce majątek (ruchomy i
nieruchomy) oraz osobiście nim zarządzał, co miesiąc opłacał też rachunki telefo-
niczne w kwocie przekraczającej opłatę abonamentową, a nadto podlegał ubezpie-
czeniu społecznemu rolników i nieprzerwanie opłacał składki z tego tytułu. Powyższe
ustalenia obligowały organy skarbowe do przyjęcia, że miejscem jego zamieszkania
jest w myśl art. 25 KC miejscowość D. Natomiast posiadanie karty stałego pobytu i
ubieganie się o amerykańskie obywatelstwo - zdaniem rewidującego - nie może
stanowić podstawy do uznania, że posiada on miejsce zamieszkania w USA. Przy-
jęcie przez organy skarbowe, że miejscem zamieszkania podatnika była Polska, bo
tu bowiem koncentrowały się jego powiązania osobiste i majątkowe nie jest równo-
znaczne z ustaleniem jego miejsca pobytu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10
kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (jednolity tekst: Dz.U. z
1984 r. Nr 32, poz. 174). Ponadto wbrew stanowisku NSA, organ administracji samo-
rządowej nie może z urzędu wymeldować osoby, która nie utraciła uprawnień do
przebywania w lokalu. W niniejszej sprawie bezsporne jest, że podatnik będący wła-
ścicielem domu nie utracił uprawnień do przebywania w nim, a sam nie tylko nie
dopełnił obowiązku wymeldowania się, ale nawet nie złożył stosownego wniosku o
wymeldowanie, natomiast posługiwał się adresem, pod którym był i jest zameldowa-
ny na pobyt stały. Jeżeli organy skarbowe stwierdziły, że w spornym okresie podatnik
zamieszkiwał zarówno w Polsce jak i USA, zaś dokładne ustalenie liczby dni spę-
dzonych co roku w Polsce nie jest możliwe, to zasadnie zastosowano kryterium
obywatelstwa (art. 4c umowy). Tadeusz K. miał i ma wyłącznie obywatelstwo polskie,
zatem w myśl art. 4c umowy podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi po-
datkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych i zgodnie z przepisami tej ustawy powinien złożyć zeznanie podatkowe za
1995 r., czego nie uczynił, a to zaniechanie uprawniało organy skarbowe do
wszczęcia postępowania podatkowego. Zasadność i prawidłowość analizy obu po-
wołanych przepisów dokonana przez organy skarbowe w tym postępowaniu nie zo-
stała oceniona przez NSA, który ograniczył się do zarzucenia jej błędnej interpretacji.
Takie postępowanie Sądu nie tylko uzasadnia zarzut rażącego naruszenia art. 80
KPA, ale także obu wymienionych przepisów, co czyni słusznym wnioski rewizji nad-
zwyczajnej.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Przedstawiona w rewizji nadzwyczajnej argumentacja jej podstaw jest w pełni
przekonująca. Punktem wyjścia oceny przyjętej w zaskarżonym wyroku jest wadliwe
założenie o niedopuszczalności opodatkowania na podstawie polskiej ustawy po-
datkowej, jeżeli podatnik w zakresie tego samego źródła przychodu został już wcze-
śniej opodatkowany w USA. Założenie takie nie odpowiada konstrukcji mechanizmu
unikania podwójnego opodatkowania określonego przede wszystkim w art. 20
umowy miedzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjed-
noczonych Ameryki. Stosownie do określonego w art. 20 ust. 1 tejuUmowy sposobu
unikania podwójnego opodatkowania dochodów ,,Polska zezwoli osobie mającej
miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w
Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczo-
nych". Tak więc, wbrew stanowisku wyroku NSA, zaliczenie podatków zapłaconych w
USA (co w danym przypadku nastąpiło) nie musi być przejawem rażącego narusze-
nia zasady ,,uniknięcia podwójnego opodatkowania", ale przeciwnie jest przewidzia-
nym w umowie sposobem realizacji tej zasady. Ujmując tę samą kwestię od strony
stanu faktycznego, należy zauważyć, iż w zaskarżonym wyroku przywiązano wadliwe
znaczenie do dwóch zdarzeń. Mianowicie przyjęto, iż opodatkowanie w USA i za-
mieszkiwanie podatników w USA (którego charakter jest zresztą kwestionowany)
przesądza o niedopuszczalności opodatkowania w Polsce. Tymczasem w świetle
powołanej wyżej regulacji umowy, w związku z określonymi w niej zasadami opodat-
kowania (art. 5 ) z kolei powiązanymi z regułami określenia miejsca zamieszkania dla
celów podatkowych (art. 4), może istnieć sytuacja, że osoba fizyczna ma miejsce za-
mieszkania w obydwu umawiających się Państwach (por. też art. 1 umowy). Jest to
sytuacja kolizyjna, której rozwiązaniu poświęcone są poszczególne części (a-b-c)
regulacji zawartej w art. 4 umowy z zamykającym ten mechanizm ustaleniem (w pkt
c), według którego jeżeli osoba fizyczna zazwyczaj przebywa w obydwu umawiają-
cych się Państwach, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na
terytorium tego umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.

W świetle przedstawionych regulacji umowy między Rządami Polski i Stanów
Zjednoczonych Ameryki zasadniczym problemem faktycznym była sporna kwestia
zamieszkania podatników na terytorium Polski. W tej kwestii zawarta w zaskarżonym
rewizją nadzwyczajną wyroku ocena - jak to zasadnie przedstawił Minister Sprawie-
dliwości - nie odpowiada zebranemu w sprawie materiałowi i w konsekwencji tego
nie odpowiada celom sądowej kontroli decyzji administracyjnych (por. art. 80 KPA w
związku z art. 1 i art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym). Sprawujący
kontrolę pod względem zgodności z prawem Sąd stwierdził, że ,,uporczywe twierdze-
nie organów podatkowych, że małż. K. mają miejsce zamieszkania w Polsce nie wy-
nika z zebranego w sprawie materiału", powołując się wyłącznie na ,,pismo z 1 grud-
nia 1989 r. informujące urząd o wyjeździe do USA", które - zdaniem Sądu - zobowią-
zywało organ meldunkowy na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i
dowodach osobistych do wydania z urzędu decyzji w sprawie wymeldowania. Tym-
czasem wymienione wyżej pismo Tadeusza K. stanowiąc realizację obowiązku zgło-
szenia wyjazdu za granicę na okres dłuższy niż 2 miesiące (por. art. 15 ust. 3 ustawy
z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. z 1984
r. Nr 32, poz. 174 ze zm.) nie stanowiło wniosku o wymeldowanie w Polsce (por. art.
15 ust. 1 powołanej ustawy), ani też nie stwarzało podstawy do wymeldowania z
urzędu na zasadzie art. 15 ust. 2 tej ustawy, gdyż - jak to wywiedziono w rewizji
nadzwyczajnej - konieczną przesłankę wymeldowania, musiałoby stanowić ustale-
nie, że po pierwsze nastąpiło opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu stałego
i po drugie - utrata uprawnień do przebywania w lokalu, w którym podatnicy byli za-
meldowani, co z pewnością nie nastąpiło. Jeżeli nie miał racji Naczelny Sąd Admini-
stracyjny, kwestionując ustalenia zaskarżonej decyzji ze względu na jedyny powoła-
ny dokument, to ocena tego Sądu jest oczywiście wadliwa, skoro ponadto pomija ona
okoliczności rzeczywiście znaczące dla wyjaśnienia kwestii zamieszkiwania podatni-
ków w Polsce, bo dotyczące przejawiania zamiaru stałego pobytu (por. art. 25 Ko-
deksu cywilnego). Mianowicie z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że NSA
zignorował ustalenia zaskarżonej decyzji, iż w okresie 1992 - 1995 r. podatnik, bę-
dący polskim obywatelem, zachował w Polsce mieszkanie, w którym był zameldo-
wany na pobyt stały, wykorzystując to przy załatwianiu różnych spraw urzędowych,
że posiadał w Polsce gospodarstwo rolne, powiększał posiadany w Polsce majątek
oraz osobiście nim zarządzał, realizował rachunki telefoniczne i podlegał ubezpie-
czeniu społecznemu w Polsce, w związku z opłacaniem odpowiednich w tym zakre-
sie składek.

W kontekście powyższych stwierdzeń zasadne są podstawy rewizji nadzwy-
czajnej, także ze względu na konsekwencje wadliwych ustaleń w stosunku do warun-
ków zastosowania wskazanych w rewizji nadzwyczajnej przepisów prawa material-
nego. Decydujący jest zwłaszcza problem zastosowania art. 3 ust. 1 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), według którego osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub których czasowy pobyt w
Rzeczypospolitej Polskiej trwa w danym roku podatkowym dłużej niż 183 dni, podle-
gają obowiązkowi podatkowemu od całości swych dochodów bez względu na miejs-
ce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z powyższych przyczyn, wobec usprawiedliwionych podstaw rewizji nadzwy-
czajnej, stosownie do art. 39313 § 1 KPC w związku z art. 10 ustawy z dnia 1 marca
1996 r. (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================