Wyrok z dnia 15 października 1998 r.
III RN 51/98

Przepis art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne
(jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 71, poz. 312 ze zm.) ma zastosowanie do
opłat licencyjnych, które kupujący (licencjobiorca) na podstawie umowy licen-
cji lub na podstawie umowy sprzedaży był zobowiązany zapłacić jako warunek
nabycia kopii filmowych od sprzedawcy, który nie jest podmiotem praw autors-
kich do filmu utrwalonego na tych kopiach (licencjodawcą).


Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Andrzej
Wasilewski, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Waldemara
Grudzieckiego, po rozpoznaniu w dniu 8 października 1998 r. sprawy ze skargi ,,I.E."
Spółki z o.o. w W. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 28
czerwca 1996 r. [...] w przedmiocie wymiaru cła, na skutek rewizji nadzwyczajnej Mi-
nistra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w War-
szawie z dnia 19 listopada 1997 r. [...]


u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Decyzją z dnia 14 września 1994 r.,zawartą w Jednolitym Dokumencie Admi-
nistracyjnym SAD [...],Dyrektor Urzędu Celnego w W. dopuścił do obrotu na polskim
obszarze celnym po wymierzeniu należności celnych 15 używanych kopii kinemato-
graficznych filmu ,,T.C.". Importerem towaru według załączonych do odprawy celnej
dokumentów - była firma ,,I.E. Ltd" Sp. z o.o. w W., zaś jego eksporterem - firma
,,CFP D." z siedzibą w Toronto.

W dniu 21 kwietnia 1995 r. postanowieniem wydanym przez Dyrektora Urzędu
Celnego w W. [...] wznowione zostało postępowanie celne zakończone ostateczną
decyzją z dnia 14 września 1994 r. z uwagi na ujawnienie przez Urząd Kontroli Skar-
bowej w W. - w wyniku kontroli przeprowadzonej w siedzibie firmy ,,I.E. Ltd" Sp. z o.o.
- faktu niedoliczenia do wartości celnej sprowadzonego towaru opłat licencyjnych
związanych z rozpowszechnianiem na terenie Rzeczypospolitej Polskiej filmu ,,T.C.",
zapłaconych przez firmę ,,I.E." Ltd". Sp. z o.o. na rzecz holenderskiej firmy ,,N.I. Hol-
ding b.v.".

Z przekazanego organom celnym protokołu Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia
30 stycznia 1995 r. [...], wynikało, iż Spółka z o.o,. ,,I.E. Ltd" zgłaszając do odprawy
celnej ostatecznej towar w postaci 15 kopii filmu kinowego ,,T.C." zaniżyła jego war-
tość celną, deklarując kwotę 1500 USD tytułem opłat licencyjnych, podczas gdy w
rzeczywistości opłaty te były znacznie wyższe i wynikały bezpośrednio z umowy za-
wartej w dniu 3 stycznia 1994 r. pomiędzy importerem a firmą ,,N.I. Holding b.v.".

Decyzją z dnia 11 września 1995 r. [...] wydaną na podstawie art. 151 § 1 pkt
2 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 23 ust. 1 i art. 25 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne (jednolity tekst: Dz.U. 1994 r. Nr 71,
poz. 312) Dyrektor Urzędu Celnego w W. uchylił swoją decyzję z dnia 14 września
1994 r. zawartą w JDA SAD [...] w części dotyczącej wartości celnej sprowadzonego
towaru, wartości statystycznej oraz wymiaru cła i dokonał ponownego naliczenia na-
leżności celnych, uwzględniając w tym kontrakcie wysokość opłat licencyjnych.
Od decyzji tej strona w dniu 25 września 1995 r. wniosła odwołanie żądając
niedoliczania opłat licencyjnych do wartości celnej towaru dopuszczonego do obrotu
za ww. JDA SAD.
Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 28 czerwca 1996 r. [...] wydaną
na podstawie art. 138 § 1 KPA oraz art. 25 ust. 1 Prawa celnego utrzymał zaskar-
żoną decyzję w mocy. Prezes GUC uznał, iż strona nie przedstawiła do odprawy cel-
nej załącznika nr II do kontraktu z dnia 3 stycznia 1994 r. [...], w którym została
określona opłata licencyjna w wysokości 30.000 USD za sprowadzone kopie filmu
,,T.C.", a która stanowiła warunek sprzedaży towaru i stosownie do postanowień art.
25 ust. 1 pkt 4 Prawa celnego powinna zostać ujęta w wartości transakcyjnej towaru.
Spółka z o.o. ,,I.E. Ltd" wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę
z dnia 30 lipca 1996 r., w której zarzuciła organom celnym naruszenie art. 25 ust. 1
pkt 4 Prawa celnego oraz art. 7, art. 77 § 1, art. 80 jak również art. 107 § 1 i § 3 Ko-
deksu postępowania administracyjnego, wnioskując o uchylenie decyzji Prezesa
GUC.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 listopada
1997 r. [...] uchylił decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł wydaną w dniu 28 czerwca
1996 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia 11
września 1995 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż opłata licen-
cyjna określona w kontrakcie uiszczona na rzecz firmy ,,N.I. Holding b.v." nie stano-
wiła warunku sprzedaży towaru w postaci 15 kopii filmu ,,T.C.", którego dostawcą
była firma CFP D.", w związku z czym - zdaniem Sądu - organy celne naruszyły
przepis art. 25 ust. pkt 4 Prawa celnego.
Sąd stwierdził, iż z wyraźnego brzmienia tego przepisu (art. 25 ust. 1 Prawa
celnego) wynika, że należności celne i opłaty licencyjne podlegają wliczeniu do war-
tości celnej towaru wówczas, gdy ich zapłata stanowiła ,,narzucony" przez sprzedaw-
cę warunek sprzedaży towaru. Przesłanka ta, zdaniem Sądu, nie została w rozpoz-
nawanej sprawie spełniona, gdyż sprzedaż kaset video przez firmę ,,CFP D." w Kana-
dzie nie była uzależniona od zapłaty opłat licencyjnych, ponieważ firma ta nie byłą
podmiotem praw autorskich filmów, a zatem nie była uprawniona do domagania się
zapłaty opłat licencyjnych jako warunku sprzedaży filmów, które skopiowała na ka-
setach wideo na zlecenie skarżącej.
Powyższy wyrok zaskarżył Minister Sprawiedliwości rewizją nadzwyczajną, w
której zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Na-
czelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 104) w związku z art. 25 ust. 1
pkt 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Prawo celne oraz art. 8 KPA wniósł o uchyle-
nie powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Naczel-
nemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W ocenie Ministra Sprawiedliwości Naczelny Sąd Administracyjny podzielił
koncepcję oderwania opłat licencyjnych od sprowadzonych kopii filmu. Stanowisko
takie nie jest trafne.
Z treści umowy licencyjnej z dnia 3 stycznia 1994 r. zawartej między N.I. Hol-
ding b.v. Rotterdam (licencjodawca) a I.E. Sp. z o.o. w W. (licencjobiorca) dotyczącej
filmu ,,T.C." i innych [...] wynika m.in. że:
-licencjodawca jest wyłącznym właścicielem praw do rozpowszechniania fil-
mów kinowych, wyszczególnionych w załączniku I, między innymi filmu ,,T.C.",
-licencjobiorca ma wyłączne prawo do wymienionych filmów na terenie Polski,
-umowa obejmuje wyłącznie prawo do zezwolenia na użytkowanie 35 mm ko-
pii kinowych gotowych do wyświetlenia,
-licencjodawca przekaże licencjobiorcy na jego wyłączny koszt 35 mm kopie
filmowe gotowe do wyświetlenia zgodnie z wymaganiami licencjobiorcy, po cenie
rynkowej,
-licencjobiorca zapłaci licencjodawcy opłatę obliczoną zgodnie z załącznikiem
II do umowy.
Z wykładni językowej tej umowy wynika wyraźnie powiązanie przekazania ko-
pii filmu z opłatą licencyjną. Kopie filmowe mają być wykonane na wyłączny koszt
licencjobiorcy. Jest rzeczą wtórną i niejako ,,techniczną", kto ma wykonać te kopie.
Do wykonania kopii filmu wybrano firmę ,,CFP D." w Kanadzie. Mogła to być również
jakakolwiek inna firma, ponieważ umowa licencyjna nie zawierała w tym zakresie
żadnych dodatkowych warunków oprócz stwierdzenia, że kopie te będą wykonane
,,na jego wyłączny koszt" (licencjobiorcy). Konsekwencją tego punktu umowy licen-
cyjnej było zawarcie osobnej umowy (której nie ma w aktach sprawy) na wykonanie
15 kopii filmowych z firmą ,,CFP D.". Gdyby kopie filmu miała wykonać firma w Pols-
ce, to wymagałoby to przekazania tzw. ,,filmu - matki" i wówczas nie byłoby wątpli-
wości, że w skład wartości celnej takiego towaru wchodzą również opłaty licencyjne.
Skoro firma ,,CFP D." w Kanadzie skopiowała tylko filmy (uzasadnienie NSA
mówi o kasetach wideo, podczas gdy rzeczywistości chodzi o film w rozumieniu art. 3
pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. i kinematografii - Dz.U. Nr 22, poz. 127 ze zm.)
na zlecenie - jak należy przypuszczać - I.E. Ltd., to jest oczywiste, że nie była ona
podmiotem praw autorskich do filmów. Można określić, że ,,CFP D." w Kanadzie była
podwykonawcą głównej umowy licencyjnej.
Mocą umowy przyznano licencjobiorcy tj. Spółce I.E. Ltd. w Polsce prawo do
rozpowszechniania filmów - ,,na użytkowanie 35 mm kopii filmowych gotowych do
wyświetlenia."

W tej sytuacji, wywodzi Minister Sprawiedliwości, nie można odrywać umowy
licencyjnej i związanych z tym praw majątkowych od samego fizycznego nośnika
tych praw. Wartością celną towaru, w rozumieniu art. 25 ust. 1 pkt 4 Prawa celnego,
jest wartość kopii filmowych wraz z opłatami licencyjnymi i innymi, które przewiduje
Prawo celne. Fakt, iż kopie filmów przesyła inny eksporter niż licencjodawca nie ma
znaczenia dla wliczenia w wartość celną towaru opłat licencyjnych.

W decyzji organów celnych trafnie zatem powołano art. 25 ust. 1 pkt 4 pkt 4
Prawa celnego, który w brzmieniu aktualnym w dniu dokonania odprawy celnej sta-
nowił: ,,Wartością celną towaru jest cena zapłacona lub należna za towar celny
(wartość transakcyjna) wraz z kosztami w niej ujętymi, a faktycznie poniesionymi
przez kupującego... należnościami i opłatami licencyjnymi, które kupujący musiał za-
płacić jako warunek sprzedaży towaru."

W powyższej sprawie w pełni istniały zatem podstawy do uwzględnienia w
wartości celnej towaru opłat licencyjnych. Dystrybucja filmu - w świetle postanowień
art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii (Dz.U. Nr 22, poz. 127 ze
zm.) - obejmuje nabycie prawa do eksploatacji filmu i przekazania tego prawa, w tym
również wykonanie kopii i opracowywanie filmu w celu rozpowszechniania. Opraco-
wanie cudzego utworu jest przedmiotem prawa autorskiego. Korzystanie z opraco-
wania zależy więc od zezwolenia twórcy utworu pierwotnego (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - Dz.U. Nr 24, poz.
83). Z powyższych stwierdzeń wynika, że dystrybucja filmu, po jego opracowaniu
wymaga licencji gdyż w przeciwnym wypadku rozpowszechnianie filmu nosiłoby ce-
chy piractwa. Opłaty licencyjne stanowią zatem istotną część wartości celnej towaru,
w tym wypadku sprowadzonego filmu.

W ocenie Ministra Sprawiedliwości Naczelny Sąd Administracyjny nie usto-
sunkował się w pełni do wszystkich zgromadzonych w tej sprawie materiałów dowo-
dowych, a w szczególności nie uwzględnił nasuwających się wątpliwości co do wy-
sokości opłat licencyjnych, co pozwala postawić zarzut rażącego naruszenia art. 8
KPA. W tej sytuacji niesłuszne było uchylenie decyzji organu pierwszej instancji, po-
nieważ to powoduje niemożność dalszego wyjaśnienia sprawy.
W deklaracji wartości celnej [...] spółka I.E. Ltd. pozytywnie odpowiedziała na
pytanie zawarte w deklaracji, czy kupujący uiszcza bezpośrednio lub pośrednio
opłatę licencyjną za sprowadzony towar zgodnie z warunkami kontraktu. W poz. 15
deklaracji celnej określono wartość opłat licencyjnych na 1500 USD.

Z protokołu rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym [...] wynika,
że pełnomocnik skarżącego oświadczył: ,,w fakturach wpisywano opłaty licencyjne
przy zakupie taśm filmowych, ponieważ żądali tego celnicy". Jednakże twierdzenie to
wymaga dalszych wyjaśnień w świetle załączonych do deklaracji wartości celnej ra-
chunków (commercial invoice). Załączniki do zgłoszenia celnego (rachunki), a więc
dokumenty przedstawione równocześnie z deklaracją wartości celnej, określają cenę
za wykonanie kopii filmu kinematograficznego ,,T.C." - 40 dolarów za każdy film -
łącznie 600 dolarów.

Skoro eksporterem była firma CFP D., to w świetle tych dokumentów nie znaj-
duje uzasadnienia wniosek NSA, że z treści umowy z dnia 3 stycznia 1994 r. ,,nie
wynika, by zapłata za licencję stanowiła warunek sprzedaży kaset przez firmę (CFP
D.", a także by skarżąca zobowiązana była do zapłaty opłat licencyjnych w celu na-
bycia kaset od tej firmy. Ten wniosek stoi w rażącej sprzeczności z ujawnionymi do-
kumentami, a nie wyjaśnienie tej wątpliwości związane jest z istotą rozpoznawanej
sprawy.
Do deklaracji wartości celnej dołączono umowę z dnia 20 stycznia 1994 r. za-
wartą między N.I. Holding b.v. a I.E. Ltd. W umowie tej określono opłatę licencyjną w
wysokości 100 dolarów amerykańskich ,,od każdej sprowadzonej kopii kinematogra-
ficznej tytułem licencji na dystrybucję kinową". Nie wyjaśniono powiązania między
firmą CFP D. w Kanadzie a firmą ,,N.I. Holding b.v.", skoro tej pierwszej firmy doty-
czyły opłaty licencyjne w wysokości 1500 USD. Nie wyjaśniono kto faktycznie zlecał
wykonanie kopii filmu firmie CFP D. i jaki to ma wpływ na określenie wartości celnej
towaru.
Na rozpowszechnienie filmu ,,T.C." i innych filmów została zawarta umowa w
dniu 3 stycznia 1994 r. Załącznik II do tej umowy, ujawniony dopiero wskutek kontroli
przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w Warszawie, określa opłatę licen-
cyjną w wysokości 30.000 dolarów za rozpowszechnianie wymienionego filmu. Wy-
jaśnienia wymaga również problem wzajemnego stosunku tych dwóch umów i usta-
lenia, która z nich jest prawdziwa - ta dołączona do deklaracji wartości celnej czy
umowa wcześniejsza.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 4 Prawa celnego, w brzmieniu obowią-
zującym w dniu dokonania odprawy celnej, tj. w dniu 4 maja 1994 r., wartością celną
towaru jest cena zapłacona lub należna za towar celny (wartość transakcyjna) wraz z
kosztami w niej nie ujętymi, a faktycznie poniesionymi przez kupującego, między in-
nymi należnościami i opłatami licencyjnymi, które kupujący musiał zapłacić jako wa-
runek sprzedaży towaru. Z przepisu tego wynika, że opłaty licencyjne podlegają wli-
czeniu w wartość celną towarów, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki: a)
dokonano sprzedaży towaru importowanego, b) opłata licencyjna dotyczy importo-
wanego towaru, c) opłatę licencyjną poniósł kupujący (importer), d) opłata licencyjna
jest warunkiem sprzedaży towaru importowanego.
W rozpoznawanej sprawie nie jest sporne, że I.E. Ltd Spółka z o.o. w W.
sprowadziła 15 kopii filmu ,,T.C." zapisanego na nośniku w postaci 35 mm taśmy fil-
mowej, których eksporterem była firma CFP D. z siedzibą w Toronto. Według twier-
dzeń skarżącej Spółki zawarła ona z CFP D. umowę sprzedaży, która dotyczyła kopii
(taśm) filmowych. Pomijając w tym miejscu wątpliwości co do przedmiotu i innych
warunków tej umowy, której brak w aktach sprawy, należy zatem przyjąć, że spełnio-
ny został pierwszy z wymienionych wyżej warunków, bowiem CFP D. wykonała i
sprzedała skarżącej Spółce kopie filmu, które zostały przez tę Spółkę sprowadzone
na polski obszar celny.
Odnośnie do drugiego z wymienionych wyżej warunków należy podzielić pog-
ląd zawarty w rewizji nadzwyczajnej, że z treści umowy licencyjnej z dnia 3 stycznia
1994 r. zawartej między N.I. Holding b.v. Rotterdam - licencjodawcą a I.E. Ltd Spółka
z o.o. w W. - licencjobiorcą wynika wyraźne powiązanie przekazania kopii filmu z
opłatą licencyjną. Wskazują na to między innymi te postanowienia umowy licencyj-
nej, w których ustalono, że prawa udzielone licencjobiorcy na podstawie umowy
obejmują wyłącznie prawo do zezwolenia na użytkowanie 35 mm kopii kinowych go-
towych do wyświetlania ( pkt 2 (b) (iii)), licencjodawca przekaże licencjobiorcy na
jego wyłączny koszt 35 mm kopie filmowe gotowe do wyświetlania zgodnie z wymo-
gami licencjobiorcy, po cenie rynkowej ( pkt 3), licencjobiorca zapłaci opłatę licen-
cyjną obliczoną zgodnie z załącznikiem II do niniejszej umowy ( pkt 4), w którym
określono jej wysokość na 30.000 dolarów amerykańskich. Z wykładni tej umowy
wynika, że skoro przyznano skarżącej Spółce prawo do rozpowszechniania filmów
(,,użytkowania 35 mm kopii gotowych do wyświetlania"), to nie można, jak trafnie
stwierdza Minister Sprawiedliwości, odrywać umowy licencyjnej i związanych z nią
praw majątkowych od samego fizycznego nośnika tych praw. Na istnienie powiązań
między opłatami licencyjnymi a sprowadzonymi przez skarżącą Spółkę kopiami filmu
wskazuje ponadto zawarte w umowie licencyjnej zobowiązanie licencjodawcy do
przekazania licencjobiorcy zgodnie z jego wymaganiami i na jego wyłączny koszt
kopii filmowych gotowych do wyświetlania po cenie rynkowej.
W rozpoznawanej sprawie jest sporne, czy przedmiotem importu (towarem
celnym) były jedynie taśmy filmowe ( nośniki), jak twierdzi skarżąca Spółka czy też
kopie filmu rozumiane jako nośniki z utrwalonym na nim filmem. Nie jest trafny pog-
ląd, że towarem celnym w rozumieniu art. 2 pkt 1 Prawa celnego były taśmy filmowe,
gdyż tylko one jako przedmioty materialne (rzeczy ruchome) odpowiadają definicji
zawartej w tym przepisie, natomiast nie są towarem celnym prawa do utrwalonego
na tych taśmach filmów. Należy bowiem wskazać, że towarem celnym w rozumieniu
art. 2 pkt 1 Prawa celnego są kopie filmu rozumiane jako nośniki z utrwalonych na
nim filmem. Nie oznacza to oczywiście, że przedmiotem obrotu towarowego z zagra-
nicą (towarem celnym) stają się wynikające z umowy licencji prawa do utrwalonych
na tych taśmach filmów. Zagadnienie poniesienia przez importera (kupującego) na-
leżności licencyjnych związanych z prawami do utrwalonych na taśmach filmów jest
bowiem obojętne dla samego pojęcia towaru celnego, ma natomiast istotne znacze-
nie przy obliczaniu wartości celnej towaru.
Przedmiotem zasadniczych kontrowersji jest zagadnienie, czy poniesione
przez skarżącą Spółkę opłaty licencyjne były warunkiem sprzedaży sprowadzonych
przez te Spółkę kopii filmowych. Naczelny Sąd Administracyjny przyjął w uzasadnie-
niu zaskarżonego wyroku, że opłaty i należności licencyjne podlegają wliczeniu do
wartości celnej towaru tylko wówczas, gdy ich zapłata stanowiła ,,narzucony" przez
sprzedawcę warunek sprzedaży towaru. Przesłanka ta w ocenie Sądu nie została
spełniona, bowiem sprzedaż kaset wideo (kopii filmu) przez firmę CFP D. nie była
uzależniona od zapłaty opłat licencyjnych, ponieważ firma ta nie była podmiotem
praw autorskich do filmów, a zatem nie była uprawniona do domagania się zapłaty
opłat licencyjnych jako warunku sprzedaży filmów, które skopiowała na kasetach wi-
deo na zlecenie skarżącej Spółki. Powyższe stanowisko Sądu budzi zasadnicze
wątpliwości, bowiem Naczelny Sąd Administracyjny nie powołał żadnych postano-
wień umowy sprzedaży kopii filmu zawartej między CFP D. a skarżącą Spółką ani też
okoliczności tej transakcji, z których wynikałoby, że kupujący stawał się właścicielem
tych kopii w momencie ich wydania bez dodatkowych warunków, których niespełnie-
nie mogłoby spowodować, że umowa sprzedaży nie doszłaby do skutku. Okolicz-
ność, że CFP D. nie była podmiotem praw autorskich do filmów, które utrwaliła na
taśmach filmowych w wykonaniu umowy zawartej ze skarżącą Spółką, nie przesądza
sama przez się o tym, że strony nie mogły umieścić w tej umowie postanowienia, iż
wykonawca kopii filmowych wyda je Spółce pod warunkiem uiszczenia opłat licencyj-
nych. W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny nie wyjaśnił swojej zasadniczej
tezy, że zapłata należności i opłat licencyjnych nie stanowiła narzuconego przez
sprzedawcę warunku sprzedaży towaru. W sytuacji bowiem, gdy sprzedawca kopii
filmu jest odrębnym podmiotem od licencjodawcy, to stwierdzenie, że obowiązek
uiszczenia przez licencjobiorcę opłat licencyjnych nie stanowił warunku sprzedaży
kopii filmu licencjobiorcy, powinno być oparte na analizie postanowień umowy sprze-
daży zawartej między licencjobiorcą a sprzedawcą oraz okolicznościach tej transak-
cji. Naczelny Sąd Administracyjny pominął ponadto, że w treści umowy licencyjnej
zawarte jest postanowienie, iż licencjodawca przekaże licencjobiorcy na jego wy-
łączny koszt 35 mm kopie filmowe gotowe do wyświetlania zgodnie z wymogami li-
cencjobiorcy, po cenie rynkowej. Z tego postanowienia umowy licencyjnej wynika
jednoznacznie, że to licencjodawca był obowiązany przekazać skarżącej Spółce,
która uiściła na jego rzecz opłaty licencyjne, kopie filmowe gotowe do wyświetlania.
W tej sytuacji Sąd był obowiązany rozważyć, czy między sprzedawcą kopii filmowych
a licencjodawcą nie istniał tego rodzaju stosunek prawny, z którego wynikałoby, że
poniesienie opłat licencyjnych na rzecz licencjodawcy przez licencjobiorcę stanowiło
warunek sprzedaży kopii filmowych.
Stanowisko przyjęte przez Sąd nie może być zaakceptowane także z tego
względu, że w istocie ogranicza możność wliczenia opłat licencyjnych do wartości
celnej towaru tylko do takich przypadków, w których sprzedawca kopii filmowych jest
zarazem podmiotem praw autorskich do filmu utrwalonego na taśmach filmowych i
jednocześnie z treści umowy licencyjnej wynika, że licencjobiorca (kupujący) jest
obowiązany uiścić opłaty licencyjne jako warunek nabycia kopii filmowych. Tymcza-
sem zawarte w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 4 Prawa celnego sformułowanie o opłatach
licencyjnych, ,,które kupujący musiał zapłacić jako warunek sprzedaży towaru" odnosi
się także do opłat licencyjnych, które kupujący, na podstawie umowy licencji lub na
podstawie umowy sprzedaży, był zobowiązany zapłacić jako warunek nabycia kopii
filmowych od sprzedawcy, który nie jest podmiotem praw autorskich do filmu utrwa-
lonego na tych kopiach.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================