Wyrok z dnia 7 marca 2003 r.
III RN 42/02

1. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze
zm. - w wersji obowiązującej w 2001 r.) musi wykazać, że istnieje związek po-
między jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, polegają-
cy na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienia albo jako
indywidualnego podmiotu, albo też jako członka określonej wspólnoty samo-
rządowej.
2. Przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie daje pod-
stawy do korzystania przez każdego z prawa do wniesienia skargi w interesie
publicznym.

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Andrzej Wasilewski
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Wal-
czaka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2003 r. sprawy ze skargi Alek-
sandry N. na uchwałę Rady Miejskiej w O. w przedmiocie wyrażenia zgody na zbycie
nieruchomości w formie darowizny, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Spra-
wiedliwości od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4
września 2001 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Rada Miejska w O. uchwałą z dnia 9 marca 2001 r. [...], podjętą na podstawie
art. 3 pkt 6, art. 13 ust. 2 i art. 37 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o go-
spodarce nieruchomościami (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543) oraz art.
1 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o nadaniu Katolickiemu Uniwersytetowi Lubel-
skiemu pełnych praw państwowych szkół akademickich (Dz.U. Nr 27, poz. 437 - po-
woływanej nadal jako: ustawa o nadaniu KUL praw państwowych szkół akademic-
kich), wyraziła zgodę na zbycie nieruchomości składającej się z gruntu o powierzchni
13,66 ha i zabudowanej kompleksem budynków zespołu szkół rolniczych, położonej
we wsi P.S. - gmina R., w formie darowizny na rzecz Katolickiego Uniwersytetu
Lubelskiego w Lublinie z przeznaczeniem na cele dydaktyczne tego Uniwersytetu. W
uzasadnieniu tej uchwały podano w szczególności także i to, że za darowizną wy-
mienionej nieruchomości na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego przema-
wiały względy ekonomiczne (konieczność dokończenia budowy, likwidacja dozoru na
tej budowie i wywiązanie się z umów dotyczących dotowania rozwiązań ekologicz-
nych wprowadzonych na terenie inwestycji) oraz dążenie do podniesienia poziomu
wykształcenia mieszkańców O. i regionu, co wynikało z przyjętej w 2000 r. przez
Radę Miasta O. ,,Strategii rozwoju Miasta O. do 2010 r.", a także i fakt, że przedsta-
wiciele innych uczelni (w szczególności Uniwersytetu Łódzkiego oraz Uniwersytetu
Warmińsko-Mazurskiego) warunkowali przejęcie tego obiektu od uprzedniego ukoń-
czenia całej inwestycji. Uchwałę Rady Miasta O. w tym względzie poparła także
Rada Powiatu w O., a Wojewoda M.i stwierdził, że jest ona zgodna z prawem.

Aleksandra N. - mieszkanka O. wezwała Radę Miejską w O. do uchylenia po-
wyższej uchwały, zarzucając, że jest ona niezgodna z prawem. Rada Miejska w O.
uchwałą z dnia 30 marca 2001 r. [...] odmówiła uchylenia swej uchwały z dnia 9
marca 2001 r. [...], podając w uzasadnieniu tego stanowiska, że wzywająca miesz-
kanka nie wykazała naruszenia tą uchwałą swego interesu prawnego lub uprawnie-
nia, zaś sprawa będąca przedmiotem tej uchwały nie należy do spraw, o których
mowa w art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. W tej sytuacji Aleksandra N. za-
skarżyła kwestionowaną przez nią uchwałę Rady Miejskiej w O. z dnia 9 marca 2001
r. [...] w sprawie wyrażenia zgody na zbycie nieruchomości składającej się z gruntu o
powierzchni 13,66 ha i zabudowanej kompleksem budynków zespołu szkół rolni-
czych, położonej we wsi P.S. - gmina R., w formie darowizny na rzecz Katolickiego
Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie z przeznaczeniem na cele dydaktyczne tego
Uniwersytetu do Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w
Lublinie, zarzucając naruszenie art. 6 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami
poprzez pominięcie celu publicznego, jakim jest budowa i utrzymywanie przez wła-
dze samorządowe państwowych szkół wyższych i szkół publicznych. Bowiem, w opi-
nii skarżącej, władze obdarowanej Uczelni deklarowały, że przeznaczą tę nierucho-
mość na ośrodek dydaktyczno-konferencyjny, a takie jej przeznaczenie jest
sprzeczne również z przyjętą strategią rozwoju miasta O. i prowadzi do rozdawnictwa
mienia komunalnego. Swój interes prawny w zaskarżeniu powyższej uchwały Rady
Miejskiej w O. skarżąca wywiodła z art. 101 ustawy o samorządzie gminny.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 września 2001
r. [...] stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w O. z dnia 9 marca
2001 r. [...]. W uzasadnieniu tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził,
że: Po pierwsze, w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym: ,,inte-
res prawny może być naruszony uchwałą organu gminy, która negatywnie wpływa na
status prawny skarżącego jako mieszkańca gminy. Interes prawny, o jakim mowa w
art. 101 ust. 1, w odróżnieniu od art. 28 k.p.a., jest interesem o charakterze grupo-
wym, zbiorowym. Skarżąca wskazała, że zaskarżona uchwała w sposób nieuzasad-
niony i wbrew interesom mieszkańców gminy uszczupla zasób mienia gminnego.
Przekreśla szansę stworzenia, na terenie przeznaczonej do darowizny nieruchomo-
ści, ośrodka akademickiego z systemem studiów dziennych, co podniosłoby poziom
wykształcenia mieszkańców regionu. Wszystko to, zdaniem składu orzekającego,
pozwala na przyjęcie, że skarżąca jako członek wspólnoty wykazała swój interes
prawny, polegający na tym, aby zasób gminnych nieruchomości nie był uszczuplony
bezzasadnie, wbrew celom, jakie ma do spełnienia gmina, wskazanym w art. 7 ust. 1
ustawy o samorządzie terytorialnym". Po drugie, Sąd stwierdził, że: ,,z analizy przepi-
sów art. 13 ust. 2, art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art.
7 i 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym wynika, że gmina może
dokonać darowizny nieruchomości stanowiącej jej własność, z przeznaczeniem na
cele publiczne w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, jeżeli równocześnie służy to realizacji celów, o których mowa w art. 7 i 8
ustawy o samorządzie gminny. (...) między innymi sprawy oświaty". Tymczasem, w §
1 zaskarżonej uchwały mowa jest wprawdzie o tym, że darowana nieruchomość
przeznaczona zostanie na cele dydaktyczne Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego,
ale dopiero i tylko w uzasadnieniu tej uchwały mowa jest w szczegółach o ewentual-
nym sposobie jego realizacji. Co więcej, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Na-
czelny Sąd Administracyjny wywodzi, że ,,nieruchomość przeznaczona została do
darowizny na cel publiczny inny niż służący wypełnieniu zadań gminy wskazanych w
art. 7 i 8 ustawy o samorządzie gminnym. Utworzony ośrodek dydaktyczno-konferen-
cyjny może bowiem służyć wyłącznie potrzebom obdarowanej Uczelni i w najmniej-
szym stopniu nie przyczyniać się do osiągnięcia zamierzeń służących potrzebom
mieszkańców gminy i wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały". Ponadto,
mając na uwadze pismo Prorektora do spraw nauki, współpracy i promocji Katolic-
kiego Uniwersytetu Lubelskiego - w którym poinformował on prezydenta miasta O.,
że rektor i senat KUL wyrazili zgodę na zaangażowanie się tej Uczelni w organizację
ośrodka dydaktyczno-konferencyjnego w O. z tym zastrzeżeniem, że środki finan-
sowe potrzebne na dokończenie prac remontowo-budowlanych będzie musiała pozy-
skać powołana w tym celu odpowiednia fundacja - Naczelny Sąd Administracyjny
stwierdził, iż dowodzi to, że ,,już w chwili podejmowania uchwały wiadomo było, że
nie zostanie spełniony". Po trzecie, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Naczelny
Sąd Administracyjny wskazuje na to, że: a) Katolicki Uniwersytet Lubelski nie jest
państwową szkołą wyższą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 września 1990
r. o szkolnictwie wyższym, a tym samym w rozumieniu art. 6 ust. 6 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami; wprawdzie zaskarżona uchwała powołuje się w tym wzglę-
dzie na art. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o nadaniu Katolickiemu Uniwersyte-
towi Lubelskiemu pełnych praw państwowych szkół akademickich, tym niemniej: ,,w
umowie zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Konferencją Episko-
patu Polski w sprawie statusu prawnego szkół wyższych zakładanych i prowadzo-
nych przez kościół katolicki (Dz.U. z 1999 r. Nr 63, poz. 727) w § 2 ust. 1 używa się
określenia ,,kościelne szkoły wyższe", wśród nich wymienia się również Katolicki
Uniwersytet Lubelski"; b) należy stanąć na stanowisku, że art. 13 ust. 2 w związku z
art. 6 ust. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie obejmuje uprawnienia do
otrzymywania tego rodzaju darowizn przez Katolicki Uniwersytet Lubelski, skoro w
art. 13 ust. 2 tej ustawy ,,darowizna została ograniczona przez wskazanie celu pu-
blicznego, jeżeli jest to darowizna na rzecz osób innych niż Skarb Państwa czy jed-
nostka samorządu terytorialnego; wniosek taki należy wyprowadzić także z ,,art. 3
umowy zawartej dnia 29 lipca 1999 r. w wykonaniu Konkordatu między Stolicą Apo-
stolską i Rzeczpospolitą Polską, gdzie stwierdza się, że w stosunku do Katolickiego
Uniwersytetu Lubelskiego, który jest kościelną szkołą wyższą, mają odpowiednie za-
stosowanie przepisy ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym
(Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) i ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule i stop-
niach naukowych (Dz.U. Nr 65, poz. 386 ze zm.)". W konkluzji uzasadnienia zaskar-
żonego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: ,,niezależnie jednak od
rozstrzygnięcia tej kwestii, u podstaw orzeczenia Sądu legło naruszenie art. 7 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w związku z art. 13 ust. 2 ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami".
Minister Sprawiedliwości pismem z dnia 14 marca 2002 r. [...] wniósł rewizję
nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w War-
szawie z dnia 4 września 2001 r. [...], zarzucając wprawdzie w petitum rewizji nad-
zwyczajnej rażące naruszenie ,,art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja
1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), art. 28
ust. 1, art. 34, art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.)", ale równocześnie w
jej uzasadnieniu wywodząc, że: po pierwsze, w rozpoznawanej sprawie skarżąca
Aleksandra N. ,,nie wykazała, w jaki sposób doszło do naruszenia jej interesu lub
uprawnienia wynikających z przepisów prawa materialnego, zaś podniesione przez
nią zarzuty stanowią w swojej istocie jedynie krytykę działań miasta O. Interpretacja
art. 101 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym dokonana przez NSA i
uwzględnienie skargi osoby, która w rzeczywistości nie wykazała naruszenia jej in-
teresu prawnego lub uprawnienia, stanowi rażące naruszenie tego przepisu"; po dru-
gie - w opinii rewizji nadzwyczajnej - ,,Naczelny Sąd Administracyjny przyjął niewła-
ściwą interpretację, rażąco naruszył art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74) w związku z art. 6 pkt 6 i art. 13 ust. 2
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr
46, poz. 543), a także art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnic-
twie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385)"; po trzecie - ,,KUL nie jest szkołą państwową,
ale przywileje nadane tej uczelni ustawą z dnia 9 kwietnia 1938 r. o nadaniu Katolic-
kiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu pełnych praw państwowych szkół akademickich
(Dz.U. Nr 27, poz. 242) zrównuje jej status ze statusem szkół państwowych (art. 1
powołanej ustawy), a przepisy ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyż-
szym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) status ten potwierdzają (art. 1 ust. 1, 2 i 3). To
zaś oznacza, że wbrew stanowisku NSA uczelnia ta ma również uprawnienia do
otrzymywania darowizn, o których mowa w art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami)". W konsekwencji, Minister Sprawiedliwości wniósł o uchylenie za-
skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w
Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd Najwyższy rozpoznaje rewizję nadzwyczajną w granicach wskazanych w
niej podstaw zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 39311 § 1 k.p.c. w związku z
art.10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego,
rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postę-
powaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 43, poz.189
ze zm.).
W rozpoznawanej sprawie, w petitum rewizji nadzwyczajnej podniesiony zo-
stał zarzut rażącego naruszenia ,,art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11
maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.),
art. 28 ust. 1, art. 34, art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.)", który jednak
następnie nie został uzasadniony - co więcej, wskazane przepisy prawa materialne-
go w ogóle nie stanowiły podstawy prawnej ani zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej
w O. z dnia 9 marca 2001 r. [...], ani też zaskarżonego wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego. Dlatego zarzuty te w ogóle nie mogły podlegać rozpoznaniu
przez Sąd Najwyższy.
Natomiast, w uzasadnieniu rozpoznawanej rewizji nadzwyczajnej Minister
Sprawiedliwości sformułował ponadto expressis verbis zarzut ,,rażącego naruszenia
prawa" (art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administra-
cyjnym - Dz.U. Nr 74, poz. 386 ze zm.), podając równocześnie uzasadnienie stawia-
nych zarzutów, a w szczególności podniósł, że: po pierwsze, ,,interpretacja art. 101
ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym dokonana przez NSA i uwzględnie-
nie skargi osoby, która w rzeczywistości nie wykazała naruszenia jej interesu praw-
nego lub uprawnienia, stanowi rażące naruszenie tego przepisu"; po drugie, ,,Na-
czelny Sąd Administracyjny przyjął niewłaściwą interpretację, rażąco naruszył art. 7
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz.
74) w związku z art. 6 pkt 6 i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospo-
darce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543), a także art. 1 ust. 1 i 3
ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385)".
W tej sytuacji, niniejsza rewizja nadzwyczajna podlegała rozpoznaniu wyłącznie w
granicach powyższych sformułowanych w niej dwóch zarzutów.

Art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jedno-
lity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 - w wersji obowiązującej w 2001 r. - po-
woływanej nadal jako: ustawa o samorządzie gminnym) stanowił, że ,,każdy, czyj in-
teres prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy
w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu
do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego". Wynika
stąd, że wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie określo-
nym w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jest możliwe wówczas, gdy
spełnione są dwie przesłanki prawne.
Po pierwsze, przedmiotem zaskarżenia jest ,,uchwała organu gminy w sprawie
z zakresu administracji publicznej". W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, iż
przesłanka ta została spełniona, ponieważ przedmiotem zaskarżenia jest w danym
wypadku uchwała Rady Miejskiej w O. z dnia 9 marca 2001 r. [...], która podjęta zo-
stała na podstawie art. 3 pkt 6, art. 13 ust. 2 i art. 37 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr
46, poz. 543), a miała ona na celu realizację zadań własnych gminy w zakresie ,,edu-
kacji publicznej" (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), które skonkretyzowa-
ne zostały w przyjętej przez Radę Gminy w O. w 2000 r. uchwale w sprawie ,,Strategii
Rozwoju Miasta O. do 2010 roku".
Po drugie, skarżącym może być każdy kto wykaże, że zaskarżona uchwała
narusza jego ,,interes prawny lub uprawnienie". Oznacza to, że skarżący musi wyka-
zać, iż w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną ,,prawnie gwa-
rantowaną" (a nie wyłącznie ,,faktyczną") sytuacją a zaskarżaną przezeń uchwałą,
związek polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza)
właśnie ,,jego interes prawny lub uprawnienia": albo jako indywidualnego podmiotu
(np. jako właściciela), albo też jako członka określonej wspólnoty samorządowej (np.
w wypadku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bez
uprzedniego wyłożenia projektu tego planu do publicznego wglądu, stosownie do
wymagań określonych w art. 18 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospo-
darowaniu przestrzennym - jednolity tekst: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.,
albo bez uprzedniego rozpoznania zgłoszonego przez ten podmiot tzw. protestu - art.
18 ust. 2 pkt 7 - pkt 9 w związku z art. 23 ust. 1 - ust. 3 tej samej ustawy). Tym-
czasem, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stanął
na stanowisku, że skarżąca wykazała swój ,,interes prawny jako członka wspólnoty
samorządowej", bowiem ,,skarżąca wskazała, że zaskarżona uchwała w sposób nie-
uzasadniony i wbrew interesom mieszkańców gminy uszczupla zasób mienia gmin-
nego. Przekreśla szansę stworzenia, na terenie przeznaczonej do darowizny nieru-
chomości, ośrodka akademickiego z systemem studiów dziennych, co podniosłoby
poziom wykształcenia mieszkańców regionu". Tym samym, Naczelny Sąd Admini-
stracyjny de facto wyszedł z błędnego założenia, że art. 101 ust. 1 ustawy o samo-
rządzie gminnym przyznaje ,,każdemu prawo wniesienia skargi w interesie publicz-
nym" (actio popularis), skoro uznał, że przekonanie obywatela o niecelowości lub
niesłuszności uchwał podejmowanych przez organy samorządowe jest równo-
znaczne z naruszeniem ,,interesu prawnego lub uprawnienia" członka społeczności
lokalnej i tym samym legitymuje go do wniesienia do Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.
Trafny okazał się również podniesiony w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej
zarzut rażącego naruszenia art. 7 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 6
pkt 6 i art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a także w związku z art.
art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr
65, poz. 385 - powoływanej nadal jako: ustawa o szkolnictwie wyższym). Należy bo-
wiem zważyć, że - wbrew stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Katolicki
Uniwersytet Lubelski jest nie tylko ,,kościelną szkołą wyższą" (art. 14 i art. 15 Konkor-
datu między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską podpisanego w Warszawie
dnia 28 lipca 1993 r. - Dz.U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318 oraz § 2 pkt 1 i § 3 Umowy
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Konferencją Episkopatu Polski w spra-
wie statusu prawnego szkół wyższych zakładanych i prowadzonych przez Kościół
Katolicki, w tym uniwersytetów, odrębnych wydziałów i wyższych seminariów du-
chownych, oraz w sprawie trybu i zakresu uznawania przez Państwo stopni i tytułów
nadawanych przez te szkoły wyższe - stanowiącego załącznik do obwieszczenia Mi-
nistra Spraw Zagranicznych z dnia 29 lipca 1999 r. o wykonaniu Konkordatu między
Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską - Dz.U. Nr 63, poz. 727), lecz - z punktu
widzenia polskiego porządku prawnego - Katolicki Uniwersytet Lubelski posiada rów-
nocześnie także status prawny państwowej szkoły wyższej, co znalazło wyraz pier-
wotnie w wyraźnym postanowieniu art. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o nadaniu
Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu pełnych praw szkół akademickich (Dz.U.
Nr 27, poz. 242), a aktualnie znajduje także wyraźne potwierdzenie w art. 1 ust. 1 i
ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym. W tej sytuacji, jeżeli - zgodnie z dyspozycją
art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami - dopuszczalne jest dokonanie
na cel publiczny, przez który rozumie się także ,,budowę lub utrzymywanie pań-
stwowych szkół wyższych" (art. 6 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami),
darowizny nieruchomości stanowiącej własność jednostki samorządu terytorialnego
przez jej zarząd i za zgodą rady, to oznacza to, że zaskarżona uchwała Rady Miej-
skiej w O. z dnia 9 marca 2001 r. [...], mocą której wyraziła ona zgodę na zbycie w
drodze darowizny nieruchomości składającej się z gruntu o powierzchni 13,66 ha i
zabudowanej kompleksem budynków zespołu szkół rolniczych, położonej we wsi
P.S. - gmina R. na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie z prze-
znaczeniem na cele dydaktyczne tego Uniwersytetu, jest w pełni zgodna z powoła-
nymi przepisami art. 13 ust. 2 w związku z art. 6 pkt 6 ustawy o gospodarce nieru-
chomościami, skoro Katolicki Uniwersytet Lubelski jest szkołą wyższą, która z mocy
wyraźnego przepisu ustawy ma status prawny szkoły państwowej. Równocześnie,
oznacza to, że uchwała ta nie tylko nie narusza, ale przeciwnie - w założeniu swym
sprzyjać ma realizacji ustawowego zadania samorządu terytorialnego polegającego
na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie ,,edukacji publicznej", o
którym mowa jest w art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym. W tym kon-
tekście należy również nadmienić, że nietrafne jest także podniesione w uzasadnie-
niu zaskarżonego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego zastrzeżenie, że w §
1 przedmiotowej uchwały Rady Miejskiej w O. z dnia 9 marca 2001 r. [...] zbyt lako-
nicznie sformułowany został jej cel (,,Wyraża się zgodę na zbycie w formie darowizny
nieruchomości /.../ na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie, na
cele dydaktyczne tego Uniwersytetu"), który ,,został uszczegółowiony nie w uchwale
tylko w jej uzasadnieniu", nie stanowiącym integralnej części tej uchwały. Trzeba
mieć bowiem na względzie to, że dopiero w nawiązaniu do powyższej uchwały Rady
Miejskiej w O. i właśnie w sposób w pełni odpowiadający uzasadnieniu jej podjęcia,
powinna zostać sporządzona stosowna ,,umowa darowizny" (art. 888 i nast. k.c.),
mocą której darczyńca może nałożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego
działania lub zaniechania (polecenie - art. 893 k.c.). Z kolei, z mocy wyraźnego prze-
pisu ustawy (art. 13 ust. 2 - zdanie ostatnie - ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi), w przypadku niewykorzystania darowanej nieruchomości na określony w umowie
darowizny cel, darowizna może być przez darczyńcę odwołana.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art. 39313 § 1 k.p.c. w związku z art.10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o
zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospo-
litej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępo-
wania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz
niektórych innych ustaw orzekł jak w sentencji.
========================================