Wyrok z dnia 8 października 2002 r.
III RN 182/01

Podatnik prowadzący księgi rachunkowe (handlowe) może jako koszt
uzyskania przychodu potrącić podatek od nieruchomości zapłacony w tym
roku podatkowym, w którym otrzymał decyzję ustalającą ten podatek i zapłacił
go, mimo że dotyczył on poprzedniego roku.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2002 r.
sprawy ze skargi Sławomira S. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 4 marca 1999
r. [...] w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997
r., na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego [...]
od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z
dnia 10 kwietnia 2001 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł rewizję nadzwyczajną od
wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z dnia
10 kwietnia 2001 r. [...] w sprawie ze skargi Sławomira S. na decyzję Izby Skarbowej
w Ł. z dnia 4 marca 1999 r. w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób
fizycznych za 1997 r.

Wyrokowi temu zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 26
lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z
1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) oraz art. 328 § 2 KPC w związku z art. 59 ustawy z
dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368
ze zm.), jak również art. 27 ust. 1 tej ustawy.

Wniósł o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu
Sądowi Administracyjnemu - Ośrodkowi Zamiejscowemu w Łodzi do ponownego
rozpoznania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Rewizja nadzwyczajna jest uzasadniona. W sprawie chodzi o wykładnię art.
22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że u po-
datników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przycho-
dów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego do-
tyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających
rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do
rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie
poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że
zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w któ-
rym zostały poniesione. Przepis ten ma - na podstawie art. 22 ust. 6 tej ustawy - za-
stosowanie do skarżącego, który (wspólnie z żoną) prowadził podatkową księgę
przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym
księgi te są prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania
odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął - tak jak organy podatkowe - że skarżą-
cy nie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w 1997 r. podatku od nieru-
chomości za 1996 r., który został zapłacony w 1997 r. W rewizji nadzwyczajnej traf-
nie podniesiono, że jeżeli decyzję ustalającą ten podatek doręczono skarżącemu w
1997 r. (tak było według jego twierdzeń, a organy nie dokonały w tym zakresie usta-
leń faktycznych), to nie było możliwości zaliczenia go do kosztów uzyskania przy-
chodu w 1996 r. Nie była wówczas znana kwota podatku, a decyzja ustalająca po-
datek od nieruchomości ma charakter konstytutywny - powoduje powstanie zobowią-
zania podatkowego. Jak wynika z końcowej części przepisu art. 22 ust. 5 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie było możliwe zarachowanie
kosztów uzyskania przychodu w danym roku podatkowym, to są one potrącalne w
roku, w którym zostały poniesione. Natomiast potrącanie zarachowanych kosztów
uzyskania przychodu jeszcze nie poniesionych w danym roku podatkowym dotyczy
kosztów o znanej wysokości. Art. 22 ust. 5 tej ustawy stanowi bowiem, że chodzi tu o
,,określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania".

Z tych względów na podstawie art. 39313 § 1 KPC w związku z art. 10 ustawy
z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43,
poz. 189 ze zm.) orzeczono jak w sentencji.
========================================