Wyrok z dnia 3 lutego 1999 r.
III RN 107/98

W wypadku, gdy w odpowiedzi na wezwanie Naczelnego Sądu Adminis-
tracyjnego strona składa jednoznaczne oświadczenie, że poza już przedsta-
wionymi dowodami nie dysponuje żadnymi innymi dokumentami, które mogły-
by umożliwić wyjaśnienie istotnych wątpliwości w sprawie, brak jest podstaw
do podjęcia przez ten Sąd czynności mających na celu przeprowadzenie w try-
bie art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administra-
cyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) dowodów uzupełniających z dokumentów
znajdujących się w dyspozycji strony.


Przewodniczący: SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Waldemara
Grudzieckiego, po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 1999 r. sprawy ze skargi Stanisława
P., Eugeniusza P., Zofii S., Jana N., Stanisława S., Stefanii K., Antoniego B., Macieja
P., Kazimierza D. na uchwałę Rady Miasta R. z dnia 23 czerwca 1992 r. [...] i z dnia
11 października 1994 r. [...] w przedmiocie miejscowego planu ogólnego zagos-
podarowania przestrzennego miasta R. oraz planu szczegółowego zagospodarowa-
nia przestrzennego Osiedla Mieszkaniowego ,,D." w R. na skutek rewizji nadzwy-
czajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-
Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 7 stycznia 1998 r. [...]

o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.

U z a s a d n i e n i e


Rada Miasta R. podjęła w dniu 23 czerwca 1992 r. na podstawie art. 18 ust. 2
pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz.
94 ze zm.) oraz art. 17 ust. 3 i art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o plano-
waniu przestrzennym (jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 17, poz. 99 ze zm.) uchwałę
[...] w sprawie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego
miasta R. Z treści tej uchwały wynikało między innymi, że na terenie Strefy D.-Z.,
która oznaczona jest symbolem M.U.-11, mieszka około 8000 mieszkańców, a w nie-
dalekiej przyszłości liczba ta wzrośnie do 10.000 mieszkańców oraz że nie przewi-
duje się zmiany funkcji tego terenu i istniejących na nim obiektów, jednakże na tym
obszarze obowiązywać mają uwarunkowania wynikające z przepisów prawa górni-
czego oraz mogą powstawać obiekty i urządzenia związane z eksploatacją złóż gazu
(np. gazociągi). W nawiązaniu do powyższego planu sporządzony został następnie
miejscowy plan szczegółowy zagospodarowania przestrzennego Osiedla Mieszka-
niowego ,,D." w R., który został przyjęty przez Radę Miasta R. w dniu 11 października
1994 r. uchwałą [...], ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa R. z dnia 30
listopada 1994 r. (Nr 11, poz. 119). Z treści powyższej uchwały w sprawie miejsco-
wego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego wynika między in-
nymi, że w granicach północnej części Osiedla ,,D.", które stanowi teren inwestycji
mieszkaniowych, nie należy lokalizować obiektów uciążliwych dla środowiska i ludzi,
za wyjątkiem obiektów i urządzeń związanych z odkryciem, dokumentowaniem i
eksploatacją zalegających tam złóż gazu ziemnego, a to w związku z ustanowionym
w tym celu obszarem górniczym. W treści tego planu znalazło się w szczególności
także postanowienie, że oprócz stacji redukcyjno-pomiarowej I stopnia i systemu
gazociągów średniego ciśnienia, na terenie Osiedla ,,D." przewiduje się także budowę
gazociągów wysokiego ciśnienia od odwiertów gazowych do kopalni gazu, a ponadto
gazociągu eksploatacyjnego wysokiego ciśnienia, w celu umożliwienia przesyłania
gazu z kopalni do gazociągów systemu krajowego. Stanisław P., Eugeniusz P., Zofia
S., Jan N., Stanisław S., Stefania K., Antoni B., Maciej P. i Kazimierz D. zwrócili się w
1996 r. do Rady Miasta R. z pismem, w którym wskazywali, że powyższe uchwały w
sprawie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego [...] oraz w
sprawie miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego [...]
naruszają ich interes prawny i uprawnienia oraz wezwali Radę Miasta R. do
usunięcia zarzucanych naruszeń prawa. W odpowiedzi Rada Miasta R. podjęła w
dniu 17 grudnia 1996 r. uchwałę [...] w sprawie odmowy usunięcia zarzucanych
naruszeń interesu prawnego osób, które podpisały wezwanie. W tej sytuacji
wymienione wyżej osoby wniosły do Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka
Zamiejscowego w Rzeszowie skargę na uchwałę Rady Miasta R. z dnia 23 czerwca
1992 r. - [...] w sprawie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzen-
nego miasta R. oraz na uchwałę Rady Miasta R. z dnia 11 października 1994 r. - [...]
w sprawie miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego
Osiedla Mieszkaniowego ,,D." w R., zarzucając, że uchwały te naruszają art. 73 ust. 1
pkt 2 i ust. 2 - ust. 3 oraz art. 54 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i
kształtowaniu środowiska (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 49, poz. 196 ze zm.), a
także i to, że uchwały te zostały podjęte bez uprzedniego zasięgnięcia opinii wyma-
ganych przepisami prawa. Rada Miasta R. stwierdziła bezpodstawność zarzutów
podniesionych w skardze i wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie wyrokiem
z dnia 7 stycznia 1998 r. [...] na podstawie art. 94 w związku z art. 101 ust. 4 ustawy
o samorządzie terytorialnym stwierdził niezgodność z prawem uchwały Rady Miasta
R. z dnia 23 czerwca 1992 r. [...] w sprawie miejscowego planu ogólnego zagospo-
darowania przestrzennego miasta R. w części przewidującej możliwość budowy na
Osiedlu Mieszkaniowym ,,D." nowych obiektów i urządzeń związanych z eksploatacją
złóż gazu oraz niezgodność z prawem uchwały Rady Miasta R. z dnia 11 październi-
ka 1994 r. [...] w sprawie miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania
przestrzennego Osiedla Mieszkaniowego ,,D." w R. w części przewidującej budowę
Kopalni Gazu lub Ośrodka służącego do przygotowania, odwiertu i ekspedycji gazu,
dalszych gazociągów na tym Osiedlu i ich rozbudowy. W uzasadnieniu powyższego
wyroku podniesiono w szczególności, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11
maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.)
w tego typu sprawach stroną przeciwną w postępowaniu przed Sądem jest organ,
którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi, czyli w danym wypadku
Rada Miasta R. Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny doręczył odpis skargi Radzie
Miasta R. i równocześnie w trybie art. 38 ust. 1 ustawy o NSA zobowiązał ją do
udzielenia odpowiedzi na skargę i nadesłanie akt sprawy. Następnie wobec stwier-
dzenia, że przekazane Sądowi akta administracyjne dotyczące rozpoznawanej
sprawy nie są kompletne, pismem z dnia 20 listopada 1997 r. Naczelny Sąd Adminis-
tracyjny ponownie wezwał Radę Miasta R. do nadesłania w wyznaczonym terminie
brakujących dokumentów. W odpowiedzi na to wezwanie Przewodniczący Rady
Miasta R., działając w imieniu Rady Miasta R., pismem z dnia 24 listopada 1997 r.
[...] poinformował Naczelny Sąd Administracyjny, że Rada nie dysponuje żadnymi
innymi dokumentami dotyczącymi niniejszej sprawy poza tymi, które już uprzednio
zostały temu Sądowi przekazane. W tej sytuacji, opierając się na doręczonej
dokumentacji, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżone uchwały
zostały podjęte w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami prawnymi,
określającymi zasady i tryb przygotowywania oraz uchwalania planów zagospo-
darowania przestrzennego, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia upraw-
nień skarżący. W szczególności, miejscowy plan ogólny zagospodarowania przes-
trzennego został uchwalony bez uprzedniego opracowania założeń do tego planu, co
stanowiło naruszenie obowiązków określonych w art. 11 pkt 1, art. 12 ust. 2 pkt 3,
art. 13 ust. 2 i art. 14 ustawy o planowaniu przestrzennym. Projekt planu miejscowe-
go nie był prawidłowo uzgodniony z zainteresowanymi organami, w tym w szczegól-
ności z właściwym organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej, z Wydziałem Ochrony
Środowiska Urzędu Wojewódzkiego w R., z Wojewódzkim Konserwatorem Przyrody,
z właściwym organem Państwowej Straży Pożarnej, co stanowiło naruszenie obo-
wiązków wynikających z art. 31 ustawy o planowaniu przestrzennym; projekt planu
miejscowego nie został wyłożony na okres 21 dni (a jedynie na okres 14 dni) do pub-
licznego wglądu, co stanowiło naruszenie obowiązku wynikającego z art. 30 ustawy o
planowaniu przestrzennym. Ponadto Sąd stwierdził, że ustalenia zawarte w zas-
karżonych planach są sprzeczne z postanowieniem art. 73 ust. 1 pkt 2 w związku z
art. 73 ust. 3 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska.

W tej sytuacji Prezydent Miasta R., działając w imieniu Gminy Miasta R., złożył
wniosek o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Na-
czelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 7
stycznia 1998 r. [...], podnosząc w nim zarzut nieważności postępowania (art. 401 pkt
2 KPC), wobec nienależytej reprezentacji Rady Miasta R. w tym postępowaniu przed
Naczelnym Sądem Administracyjnym, co pozbawiło stronę możności działania. W
uzasadnieniu tego zarzutu podniesiono, że stosownie do art. 67 KPC osoby prawne i
inne organizacje mające zdolność sądową dokonują czynności procesowych tylko
przez organy uprawnione do działania w ich imieniu, a tymczasem przewodniczący
rady gminy (miasta) nie jest organem tej rady (art. 19 ust. 2 ustawy o samorządzie
terytorialnym). We wniosku o wznowienie postępowania podniesiono, że w kwestii
reprezentacji rady gminy (miasta) należy stosować odpowiednio przepisy ustawy o
samorządzie terytorialnym, a zatem rada gminy powinna być reprezentowana przez
wójta , burmistrza lub prezydenta. Tymczasem w niniejszej sprawie Radę Miasta R.
reprezentował jej Przewodniczący, który - w opinii składającego skargę o wznowienie
postępowania - nie posiadał jej umocowania, a ponadto złożył on w toku
postępowania oświadczenie, iż Rada Miasta R. nie dysponuje żadnymi innymi
dokumentami dotyczącymi przygotowania i uchwalenia obu zaskarżonych do
Naczelnego Sądu Administracyjnego uchwał w sprawie miejscowego planu zagos-
podarowania przestrzennego, co jednak nie odpowiadało rzeczywistemu stanowi
faktycznemu. Równocześnie do wniosku o wznowienie postępowania wnioskodawca
przedłożył dalsze dokumenty dotyczące przedmiotowej sprawy, które nie były znane
Sądowi w chwili podejmowania rozstrzygnięcia w sprawie. Naczelny Sąd Administra-
cyjny, po rozpoznaniu na rozprawie powyższego wniosku o wznowienie postępowa-
nia sądowego, postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1998 r. [...] wniosek ten odrzucił.
W uzasadnieniu postanowienia o odrzuceniu wniosku Sąd podniósł, że zgodnie z
dyspozycją art. 58 ustawy o NSA wznowienie postępowania w sprawie zakończonej
prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego może nastąpić na
wniosek uczestnika postępowania lub z urzędu. Zgodnie z art. 59 ustawy o NSA,
należy w tym wypadku stosować odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cy-
wilnego jedynie w zakresie nie uregulowanym przez art. 58 ustawy o NSA. Zdaniem
Naczelnego Sądu Administracyjnego oznacza to, że w sprawie znajdują odpowiednie
zastosowanie jedynie przepisy art. 309, art. 401, art. 403, art. 404, art. 406 - art. 411,
art. 412 § 1 - § 3 oraz art. 413 - art. 416 KPC. Na podstawie art. 411 KPC Sąd sko-
rzystał z możliwości zbadania dopuszczalności wznowienia postępowania na roz-
prawie i stwierdził, że określone w art. 31 ustawy o samorządzie terytorialnym zasady
reprezentacji gminy dotyczą jedynie tych sytuacji, gdy gmina występuje jako osoba
prawna korzystająca z uprawnień właścicielskich (dominium); sytuacji tych dotyczy
również art. 67 KPC oraz odpowiednio art. 31 ustawy o samorządzie terytorialnym,
który stanowi między innymi, że wójt (burmistrz lub prezydent) kieruje bieżącymi
sprawami gminy i reprezentuje ją na zewnątrz. Natomiast zasady te nie mają
zastosowania wówczas, gdy rada gminy (miasta) sprawuje swoje władcze funkcje
(imperium) w zakresie administracji publicznej, co dotyczy między innymi także jej
kompetencji do uchwalania planów zagospodarowania przestrzennego. Dlatego
Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że w niniejszej sprawie stroną przeciwną w
postępowaniu ze skargi wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorzą-
dzie terytorialnym jest ten organ gminy , którego uchwała została zaskarżona (art. 41
ust. 1 ustawy o NSA), czyli w danym wypadku właśnie Rada Miasta R. Ponadto, w
postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie mogło wchodzić w grę
stosowanie przepisów art. 131 - art. 147 KPC o doręczeniach, a to wobec wyraźnego
odesłania wynikającego z art. 59 ustawy o NSA, wedle którego do doręczeń mają
zastosowanie przepisy art. 39 - art. 49 KPA. Przepisy te stanowią (art. 45 KPA), że
doręczenia wszystkich pism jednostkom organizacyjnym dokonuje się w lokalu ich
siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism, a taki tryb został zachowany w
niniejszej sprawie. W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stano-
wisku, że w niniejszej sprawie, zakończonej prawomocnym orzeczeniem Sądu, brak
jest podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania z powodu nienależytej
reprezentacji Rady Miasta R. lub wskutek pozbawienia jej możliwości działania w
postępowaniu (art. 401 pkt 2 KPC w związku art. 58 i art. 59 ustawy o NSA). Naczel-
ny Sąd Administracyjny zwrócił również uwagę, że z treści wniosku wynika, iż wnios-
kodawca wskazuje także na przyczyny mające uzasadnić wznowienie postępowania
na podstawie art. 403 § 3 KPC w związku z art. 58 i art. 59 ustawy o NSA, tzn. na
późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które
mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w
poprzednim postępowaniu. Jednakże Sąd podkreślił w uzasadnieniu swego pos-
tanowienia, że powołane przesłanki wznowienia postępowania nie mogą być oce-
nione w niniejszej sprawie w oderwaniu od omówionej uprzednio przyczyny nieważ-
ności z art. 401 § 1 KPC i to tym bardziej, że z akt sprawy wynika, iż rzekome ,,póź-
niejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które
mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w po-
przednim postępowaniu", było skutkiem wadliwego obiegu informacji pomiędzy jed-
nostkami organizacyjnymi gminy. Dowodzi tego w szczególności znajdujące się w
aktach sprawy pismo Przewodniczącego Rady Miasta zawierające odpowiedź na
skargę, na którym znajdują się odciski pieczęci i podpisy świadczące o tym, że o
treści odpowiedzi na skargę poinformowany został między innymi Naczelnik Wy-
działu Architektury i Geodezji Urzędu Miejskiego (Architekt Miejski Miasta R.). Prze-
czy to, zdaniem Sądu, zawartemu we wniosku o wznowienie postępowania twierdze-
niu, a więc nie ma powodu, aby przyjąć, że właściwe jednostki organizacyjne Gminy
nie znały treści skargi i treści odpowiedzi na skargę oraz że nie mogły w związku z
tym przedstawić w postępowaniu przed Sądem okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych mogących mieć wpływ na wynik sprawy.

Minister Sprawiedliwości pismem z dnia 3 sierpnia 1998 r. [...] wniósł rewizję
nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka
Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 7 stycznia 1998 r. [...], zarzucając temu wyro-
kowi rażące naruszenie art. 52 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
w związku z art. 80 KPA oraz art. 73 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 3 pkt 6
ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, a w konsekwencji wnosząc o uchy-
lenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Na-
czelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rzeszowie. W
uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że Sąd orzekający podjął rozs-
trzygnięcie, choć był świadom tego, że nie dysponuje całością materiału dowodowe-
go w sprawie, a zatem naruszył art. 52 ust. 2 ustawy o NSA w związku z art. 80 KPA.
Ponadto w rewizji nadzwyczajnej zarzuca się, że kwestionowany wyrok rażąco naru-
sza art. 73 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 w związku z art. 3 pkt 6 ustawy o ochronie i kształto-
waniu środowiska, ponieważ utożsamia on pojęcie ,,zagrożenia dla życia ludzkiego" z
pojęciem ,,szkodliwości dla środowiska", a tymczasem z niepełnego materiału do-
wodowego zebranego w niniejszej sprawie nie wynika, aby planowane obiekty i
urządzenia do eksploatacji złoża gazu ziemnego stwarzały zagrożenie dla życia
ludzkiego, a tylko w takim wypadku istniałby zakaz ich budowy w granicach adminis-
tracyjnych Rzeszowa. W odpowiedzi na rewizję nadzwyczajną skarżący wnieśli o jej
oddalenie.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Rewizja nadzwyczajna nie jest uzasadniona.

Art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administra-
cyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm. - powoływanej jako ustawa o NSA) stanowi, że
Naczelny Sąd Administracyjny może z urzędu lub na wniosek uczestnika postępo-
wania przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, o ile uzna, że jest to
niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przed-
łużenia postępowania w sprawie. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie jest poza
sporem, że jakkolwiek Naczelny Sąd Administracyjny, wobec stwierdzenia, iż prze-
kazane temu Sądowi przez Radę Miasta R., jako stronę przeciwną w postępowaniu
(art. 41 ust. 1 ustawy o NSA), akta administracyjne dotyczące rozpoznawanej sprawy
są niekompletne, pismem z dnia 20 listopada 1997 r. ponownie wezwał Radę Miasta
R. do nadesłania w terminie 14 dni brakujących dokumentów, to jednak w odpowiedzi
na to wezwanie Rada Miasta R. w piśmie z dnia 24 listopada 1997 r. [...] podpisanym
przez Przewodniczącego Rady Miasta R. oświadczyła, że nie posiada żadnych
innych dokumentów, dotyczących miejscowego planu szczegółowego zagos-
podarowania przestrzennego Osiedla ,,D." poza tymi, które już uprzednio przekazała
Sądowi. W tej sytuacji, wobec jednoznacznego oświadczenia zainteresowanej strony
postępowania, że poza dowodami już przestawionymi Naczelnemu Sądowi
Administracyjnemu, nie dysponuje ona żadnymi innymi dokumentami, które mogłyby
umożliwić wyjaśnienie istotnych wątpliwości w sprawie, brak było podstaw do prze-
prowadzenia przez ten Sąd dalszych dowodów uzupełniających z dokumentów w
trybie art. 52 ust. 2 ustawy o NSA. Natomiast trafny jest podniesiony w rewizji nadz-
wyczajnej zarzut, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Naczelny Sąd Adminis-
tracyjny w sposób niedopuszczalny utożsamił użyte w art. 73 ust. 1 pkt 2 ustawy z
dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (jednolity tekst: Dz.U.
Nr 1994 r. Nr 49, poz. 196 ze zm.) pojęcie prawne ,,zagrożenia dla zdrowia ludzkie-
go" z o wiele szerszym pojęciem ,,szkodliwości dla środowiska", a ściślej mówiąc
pojęciem prawnym ,,uciążliwości dla środowiska" lub ,,szkodliwej uciążliwości dla
środowiska", o którym mowa jest w art. 3 pkt 6 ustawy o ochronie i kształtowaniu
środowiska. Należy jednak podkreślić, że w rozpoznawanej sprawie nie miało to
istotnego znaczenia dla ostatecznego rozstrzygnięcia o tyle, że stosownie do pos-
tanowienia art. 73 ust. 3 w związku z art. 5 i art. 6 ustawy o ochronie i kształtowaniu
środowiska, oceny tego, czy określona inwestycja ,,stwarza zagrożenie dla zdrowia
ludzkiego" (art. 73 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie środowiska) dokonuje się właśnie w
prawem przepisanej procedurze opracowywania i uchwalania planu zagospoda-
rowania przestrzennego, która nie była przestrzegana, jak to ustalił Naczelny Sąd
Administracyjny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art. 39312 KPC w związku art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie
Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej -
Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania
administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) orzekł, jak w sentencji.
========================================