Postanowienie z dnia 4 listopada 1998 r.
III RN 46/98

Okręgowy Sąd Lekarski po przeprowadzeniu rozprawy wydaje orzecze-
nie rozstrzygające o tym czy obwiniony popełnił zarzucany mu czyn. Nie może
natomiast umorzyć postępowania z powodu wycofania wniosku o ukaranie.


Przewodniczący SSN: Andrzej Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Andrzej Siuchniński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 1998 r. sprawy przeciwko
lekarzom: Jadwidze G. i Elżbiecie C. w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej
lekarzy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej w War-
szawie [...] od postanowienia Okręgowego Sądu Lekarskiego w Łodzi z dnia 16 paź-
dziernika 1997 r. [...]

p o s t a n o w i ł:


u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Okręgowemu Są-
dowi Lekarskiemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Naczelny Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej postanowieniem z dnia 23
kwietnia 1997 r. wystąpił o ukaranie dr. n. med. Jadwigi G. i dr. n. med. Elżbiety C. za
postępowanie sprzeczne z art. 8 i art. 10 Kodeksu Etyki Lekarskiej poprzez za-
niedbanie lekarskie polegające na nieskierowaniu dziecka Ani O. na konsultację
neurologiczną, co mogło mieć wpływ na opóźnienie prawidłowego rozpoznania i roz-
poczęcie właściwego leczenia.

Okręgowy Sąd Lekarski przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w Łodzi postanowie-
niem z dnia 11 września 1997 r. wszczął - na skutek powyższego wniosku - postę-
powanie w zakresie odpowiedzialności zawodowej obwinionych lekarzy.

Rozprawa została wyznaczona i przeprowadzona w dniu 16 października 1997
r. Po przeprowadzeniu dowodów, między innymi z zeznań przesłuchanych na
rozprawie świadków, biorący udział w rozprawie zastępca Naczelnego Rzecznika
Odpowiedzialności Zawodowej oświadczył, że wycofuje wniosek o ukaranie.

Okręgowy Sąd Lekarski w Łodzi w tej sytuacji - ze względu na wycofanie
wniosku o ukaranie - postanowił umorzyć postępowanie sądowe przeciwko lekarzom
Jadwidze G. i Elżbiecie C. W uzasadnieniu tego postanowienia ponadto podniesiono,
że: ,,W trakcie przewodu nie dowiedziono, aby matka Ani O. Barbara O. zwracała się
do obwinionych lekarzy o wydanie skierowań do neurologa".

Od postanowienia tego wniósł rewizję nadzwyczajną Prezes Naczelnej Rady
Lekarskiej żądając uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
Okręgowemu Sądowi Lekarskiemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.

Podstawę rewizji nadzwyczajnej stanowią zarzuty rażącego naruszenia w zas-
karżonym postanowieniu następujących przepisów:

1) § 42 ust. 1 i § 43 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecz-
nej z dnia 26 września 1990 r. w sprawie postępowania w przedmiocie odpowie-
dzialności zawodowej lekarzy (Dz. U. Nr 69, poz. 406) poprzez nierozstrzygnięcie
sprawy orzeczeniem oraz bez opisu zarzucanego przewinienia zawodowego;

2) art. 3 § 1, art. 257, art. 360 i art. 372 KPK poprzez pominięcie na rozprawie
dowodu ze znajdujących się w aktach sprawy opinii biegłych oraz nierozważenie ze-
branego materiału dowodowego.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Rewizja nadzwyczajna jest zasadna.

Zaskarżone postanowienie Okręgowego Sądu Lekarskiego w Łodzi jest rażą-
co sprzeczne z zasadami postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodo-
wej wynikającymi między innymi ze wskazanych w rewizji nadzwyczajnej przepisów.
Stosownie do art. 357 KPK (obowiązującego w dniu orzekania przez Okręgowy Sąd
Lekarski), a także § 40 ust. 1 powołanego w rewizji nadzwyczajnej rozporządzenia
Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej podstawę orzeczenia może stanowić tylko ma-
teriał dowodowy ujawniony w toku rozprawy. Jednakże ujawnieniu powinien podlegać
każdy dowód istotny dla wyjaśnienia okoliczności przemawiających zarówno na
korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego (art. 3 § KPK). Tymczasem, jak słusznie
zarzucono w rewizji nadzwyczajnej, na rozprawie w dniu 16 października 1997 r.
Okręgowy Sąd Lekarski rozstrzygnął sprawę bez uwzględnienia dowodów zebranych
w toku postępowania wyjaśniającego, w szczególności dowodów z opinii biegłych.
Ponadto samo to rozstrzygnięcie jest oczywiście wadliwe, gdyż nie jest orzeczeniem
rozstrzygającym o tym czy obwinione popełniły zarzucone im czyny sprzeczne ze
wskazanymi przepisami Kodeksu Etyki Lekarskiej, lecz jest - bez podstawy prawnej -
postanowieniem o umorzeniu postępowania, chociaż po przeprowadzeniu rozprawy
Sąd lekarski powinien orzec merytorycznie co do zarzuconego przewinienia za-
wodowego (§ 42 ust. 1 i § 43 ust. 1 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia i
Opieki Społecznej z dnia 26 września 1990 r.)

Wobec zasadności rewizji nadzwyczajnej Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone
postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania (art. 537 § 2 KPK z
1997 r. stosowany odpowiednio w myśl art. 50 w związku z art. 57 ustawy z dnia 17
maja 1989 r. o izbach lekarskich, Dz. U. Nr 30, poz. 158 ze zm.) i art. 4 ustawy z dnia
29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego... Dz. U. Nr 89, poz.
443).
========================================