Postanowienie z dnia 20 grudnia 2001 r.
III RN 162/00

Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozstrzygnięcia sporu o
właściwość między gminnymi ośrodkami pomocy społecznej, które nie mają
wspólnego organu wyższego stopnia.


Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Andrzej Wasilewski, Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2001 r. sprawy z wniosku
Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. o rozstrzygnięcie sporu
kompetencyjnego, w przedmiocie ustalenia właściwości miejscowej w sprawie z
wniosku Elżbiety G. o przyznanie zasiłku z pomocy społecznej, na skutek rewizji
nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego [...] od postanowienia
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2000 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do rozpoznania
Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 28 lipca 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny odrzu-
cił wniosek Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. o rozstrzygnię-
cie sporu o właściwość miejscową pomiędzy wnioskodawcą a Kierownikiem GOPS w
S. w sprawie z wniosku Ewy G. o przyznanie zasiłku z pomocy społecznej. Z uza-
sadnienia tego postanowienia wynika, że NSA przyjął, że to nie Sąd lecz Samorzą-
dowe Kolegium Odwoławcze właściwe dla Województwa M. jest kompetentne do
rozpatrzenia przedmiotowego sporu o właściwość (art. 22 § 1 KPA), skoro oba pozo-
stające w sporze organy mają siedziby na terenie Województwa Mazowieckiego.

Od powyższego postanowienia Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego
wniósł rewizję nadzwyczajną zarzucając rażące naruszenie art. 22 § 1 pkt 1 KPA i
art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
(Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) oraz art. 183 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Na tej podstawie Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyj-
nemu do ponownego rozpoznania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


W rewizji nadzwyczajnej wykazano, że NSA przyjął za podstawę swego roz-
strzygnięcia błędne ustalenie okoliczności istotnych dla zastosowania art. 22 § 1 pkt
1 KPA. Stosownie do tego przepisu spory o właściwość między organami jednostek
samorządu terytorialnego rozstrzyga wspólny dla nich organ wyższego stopnia, a w
razie braku takiego organu, sąd administracyjny. Wbrew zaskarżonemu postanowie-
niu pozostające w sporze jednostki samorządu terytorialnego nie mają wspólnego
organu wyższego stopnia. Ośrodek Pomocy Społecznej w M., należąc do powiatu
M.M., jako organowi wyższego stopnia podlega Samorządowemu Kolegium Odwo-
ławczemu w O., natomiast Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w S. należy do po-
wiatu L. i właściwym dla niego organem wyższego stopnia jest Samorządowe Kole-
gium Odwoławcze w W. (§ 1 pkt 7 b oraz j rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21
grudnia 1999 r. w sprawie ustalenia siedzib władz gmin, Dz.U. Nr 110, poz. 1267
oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 lutego 1999 r. w sprawie obszarów
właściwości samorządowych kolegiów odwoławczych - Dz.U. Nr 13, poz. 115). W tej
sytuacji NSA nie miał podstawy prawnej do uchylenia się od rozstrzygnięcia
przedstawionego mu sporu o właściwość.
Z powyższych przyczyn, wobec usprawiedliwionej podstawy rewizji nadzwy-
czajnej podlegała ona uwzględnieniu (art. 39313 § 1 KPC - stosowany odpowiednio).
========================================