Postanowienie z dnia 16 stycznia 1998 r.
I PZ 48/97

Sprostowanie przez powoda błędnego określenia żądanej w pozwie
kwoty powoduje, że pierwotnie żądana kwota nie może być uznana za wartość
przedmiotu sporu.


Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Kazimierz Jaśkowski, Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 stycznia
1998 r. sprawy z powództwa Aleksandra L. przeciwko Sądowi Rejonowemu w Ł. o
zapłatę, na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 14 lipca 1997 r. [...]

p o s t a n o w i ł:


o d d a l i ć zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie posta-
nowieniem z dnia 14 lipca 1997 r. odrzucił kasację powoda od wyroku tego Sądu z
dnia 15 maja 1997 r. Sąd II instancji uznał kasację za niedopuszczalną, ponieważ
została wniesiona w sprawie o świadczenie, w której wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosiła 3551,76 zł, a zatem była niższa niż 5000 zł, mimo że powód podał w
kasacji, iż wynosi ona 10.000 zł.

Powód wniósł zażalenie na to postanowienie twierdząc, że prawidłowo określił
wartość przedmiotu zaskarżenia, tj. według pierwotnej wartości przedmiotu sporu.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Powód żądał w pozwie zasądzenia na jego rzecz od Skarbu Państwa - Preze-
sa Sądu Rejonowego w Ł. kwoty 10.031,01 zł.

Pismem z 19 listopada 1996 r. powód (działając przez pełnomocnika będące-
go adwokatem) sprecyzował ,,błędnie sformułowane żądanie pozwu w ten sposób, że
w miejsce dotychczasowego żądania" wniósł o zasądzenie kwoty 3551,76 zł z usta-
wowymi odsetkami od dnia 7 listopada 1992 r. W uzasadnieniu tego pisma pełno-
mocnik podał, że na skutek nieporozumienia z pełnomocnikiem powód błędnie okreś-
lił przedmiotu sporu, w związku z czym zachodzi konieczność jego właściwego okreś-
lenia. Podana obecnie kwota określa prawidłowo wyliczoną należność główną i od-
setki należne od tej kwoty. Tak określone żądanie zostało podtrzymane w piśmie z
30 stycznia 1997 r. sporządzonym przez samego powoda.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 7 marca 1997 r. za-
sądził od Sądu Rejonowego w Ł. na rzecz Aleksandra L. kwotę 3551,76 zł z odset-
kami od dnia 18 listopada 1996 r. do dnia zapłaty (pkt I) i oddalił powództwo co do
zasądzenia odsetek od żądanej pozwem kwoty od dnia 8 listopada 1992 r. do dnia
wytoczenia pozwu, tj. 18 listopada 1996 r. (pkt II) oraz orzekł o kosztach postępowa-
nia (pkt III). Z uzasadnienia wyroku wynika, że zasądzoną należność główną
(3.551,76 zł) stanowią skapitalizowane odsetki od nieterminowego zapłacenia wyna-
grodzenia prowizyjnego komornika.

Powód wniósł apelację od wyroku w części oddalającej powództwo i żądał za-
sądzenia odsetek od dochodzonej kwoty za okres od 7 listopada 1992 r.

Pozwany wniósł apelację od wyroku w punktach I i III.

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyro-
kiem z dnia 15 maja 1997 r. zmienił pkt I i III wyroku Sądu Rejonowego w ten spo-
sób, że oddalił powództwo oraz oddalił apelację powoda.
Powód działając przez swego pełnomocnika wniósł kasację od tego wyroku
określając w niej wartość zaskarżenia na 10.000 zł. Podał, że zaskarża zarówno
wyrok Sądu II instancji jak i wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie i wniósł o ich
uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
Rzeszowie, ewentualnie o zmianę wyroku ,,i zasądzenie powództwa w całości". W
uzasadnieniu kasacji pełnomocnik powoda stwierdził, że ,,powód podaje wartość
przedmiotu zaskarżenia poprzez określenie łącznej kwoty dochodzonego roszcze-
nia".
W opisanej sytuacji pogląd Sądu II instancji co do tego, że wartość przedmiotu
zaskarżenia wynosi 3.551,76 zł należy uznać za prawidłowy. Zgodnie z treścią art.
393 pkt 1 KPC do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia stosuje się od-
powiednio przepisy o wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z art. 19 § 1 KPC w spra-
wach o roszczenia pieniężne podana kwota pieniężna stanowi wartość przedmiotu
sporu. Za podaną kwotę pieniężną nie może być uznana kwota 10.000 zł, skoro
powód sprostował błędnie określone żądanie domagając się zasądzenia kwoty
3.551,76 zł wraz z odsetkami. ,,Pierwotna" wartość przedmiotu sporu wynosi więc
tylko tę kwotę z uwagi na dokonane sprostowanie. W myśl art. 20 KPC do wartości
przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek. Odsetkami, których nie wlicza się do warto-
ści przedmiotu zaskarżenia są więc wyliczone kwotowo i nie poddane oprocentowa-
niu (nie skapitalizowane) odsetki od kwoty 3.551,76 zł. Ponieważ w apelacji kwestio-
nowano jedynie oddalenie w części powództwa o odsetki od należności głównej, to
wartość odsetek za wskazany w apelacji okres stanowiła wówczas wartość przed-
miotu zaskarżenia (nie została ona jednak określona kwotowo wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 368 KPC).

W kasacji - wobec oddalenia powództwa w całości - żąda się ponownie
uwzględnienia powództwa w całości, a zatem zasądzenia kwoty 3.551,76 zł z odset-
kami (których nie wlicza się do wartości przedmiotu sporu ani zaskarżenia). Podanie
kwoty 10.000 zł jest zatem bezpodstawne.

Z tych wszystkich względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art.
385 KPC w związku z art. 397 § 2 i 39318 KPC.
========================================