Postanowienie z dnia 27 października 1998 r.
I PZ 37/98

Oczywisty błąd pisarski, który wystąpił w odpisie doręczonego stronie
orzeczenia nie podlega sprostowaniu w trybie art. 350 KPC.


Przewodniczący: SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (spra-
wozdawca), Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 paź-
dziernika 1998 r. sprawy z powództwa Władysława G. przeciwko Stacji Rejonowej
P.K.P. w T. o zapłatę, na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 18 maja
1998 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d d a l i ć zażalenie.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie posta-
nowieniem z dnia 18 marca 1998 r. odrzucił kasację strony pozwanej - Stacji Rejo-
nowej PKP w T. od wyroku tego Sądu z dnia 29 stycznia 1998 r. [...], wskazując na
jej niedopuszczalność w sprawie o świadczenie z uwagi na wartość przedmiotu zas-
karżenia nie przekraczającą pięciu tysięcy złotych (art. 393 pkt 1 KPC).
W zażaleniu na to postanowienie strona pozwana wskazała na naruszenie
przepisów art. 330 § 1 KPC w związku z art. 361 KPC - przez podpisanie uzasad-
nienia postanowienia przez sędziego Sądu Wojewódzkiego, który nie brał udziału w
posiedzeniu, a także podniosła zarzut błędnej interpretacji art. 393 pkt 1 KPC w
związku z art. 3931 pkt 1 KPC - przez przyjęcie niedopuszczalności kasacji z uwagi
na wartość przedmiotu sporu niższą niż pięć tysięcy złotych w przypadku ,,wydania
orzeczenia nie znajdującego uzasadnienia w obowiązującym stanie prawnym". W
ocenie strony skarżącej kwotowe ograniczenie dopuszczalności skargi kasacyjnej nie
ma zastosowania w przypadku merytorycznie błędnego orzeczenia Sądu drugiej
instancji, gdyż taka sytuacja narusza konstytucyjną zasadę praworządności.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Zarzut podpisania uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia przez sędziego,
który nie brał udziału w jego wydaniu, wyartykułowany przez naruszenie przepisów
prawa procesowego art. 330 § 1 KPC w związku z art. 361 KPC był w istocie zarzu-
tem wydania nieistniejącego postanowienia, który mógł prowadzić do stwierdzenia
nieważności postępowania w sprawie spowodowanej brakiem koniecznych podpisów
całego składu orzekającego, która zachodzi w razie wydania orzeczenia przez skład
sądu orzekającego sprzeczny z przepisami prawa (art. 379 pkt 4 KPC). Nie istnieje
bowiem i nie wywiera żadnych skutków prawnych orzeczenie, którego nie podpisał
cały skład orzekający (art. 358 i 360 KPC). Dlatego w tej kwestii Sąd Najwyższy
uzyskał wyjaśnienie Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, że pod zaskarżonym posta-
nowieniem i jego uzasadnieniem podpisy złożyli wszyscy sędziowie biorący udział w
wydaniu tego orzeczenia. Również w odpisach tego postanowienia został określony
prawidłowy skład orzekający, a jedynie wskutek oczywistego błędu pisarskiego pod
uzasadnieniem tego orzeczenia zostało wymienione nazwisko sędziego, który nie
brała udziału w orzekaniu. W wyniku tej oczywistej pomyłki pisarskiej strony otrzy-
mały pierwotnie wadliwe odpisy postanowienia. Ponieważ błąd dotyczył wyłącznie
odpisu orzeczenia, a nie jego oryginału, zarządzono ponowne doręczenie stronom
prawidłowych odpisów wraz z wyjaśnieniem poprzedniej pomyłki pisarskiej. Przegląd
akt sprawy potwierdził prawdziwość uzyskanego wyjaśnienia, że pomyłka pisarska w
oznaczeniu nazwiska jednego z sędziów biorących udział w wydaniu zaskarżonego
postanowienia nie wystąpiła na oryginale tego orzeczenia, a jedynie na jego odpi-
sach, dlatego nie było potrzeby formalnego sprostowania błędu w trybie art. 350 KPC
w związku z art. 361 KPC. W konsekwencji dokonanych ustaleń kasacyjny zarzut
naruszenia art. 330 § 1 i 361 KPC okazał się nieuzasadniony.
Oczywiście bezpodstawny był natomiast zarzut błędnej interpretacji art. 393
pkt 1 KPC w związku z art. 3931 pkt 1 KPC, ponieważ w szczególności przepis prawa
procesowego - art. 393 pkt 1 KPC, który nie przewiduje dopuszczalności wniesienia
kasacji w sprawach o świadczenie, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż pięć tysięcy złotych, a w sprawach gospodarczych - niższa niż dziesięć
tysięcy złotych, nie może być weryfikowany pod kątem wskazanej przez skarżącego
podstawy kasacyjnej w postaci naruszenia prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 3931 pkt 1 KPC). Równocześnie z ko-
deksowego ograniczenia dopuszczalności kasacji w sprawach o świadczenie wynika
brak procesowych możliwości merytorycznego badania zaskarżonego orzeczenia w
takiej sprawie, czego w istocie rzeczy bezzasadnie domagał się skarżący.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił zażalenie.
========================================