Postanowienie z dnia 12 października 2006 r.
I PZ 15/06

Ograniczenie do 30 zł wysokości opłaty podstawowej od skargi kasacyj-
nej w sprawach z zakresu prawa pracy nie ma wpływu na obowiązek oznacze-
nia przez stronę skarżącą wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3984 § 2 w
związku z art. 3982 § 1 k.p.c.).

Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 paź-
dziernika 2006 r. sprawy z powództwa Edyty J. przeciwko Grzegorzowi M. o wyna-
grodzenie i zapłatę, na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okrę-
gowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 16 maja 2006
r. [...]

o d d a l i ł zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 16 maja 2006 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Katowicach odrzucił skargę kasacyjną pozwanego Grzegorza
M. od wyroku tego Sądu z dnia 10 listopada 2005 r. oddalającego apelację pozwa-
nego od wyroku Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dnia 28 grudnia 2004 r. (w spra-
wie z powództwa Edyty J. o wynagrodzenie i zapłatę). W uzasadnieniu postanowienia
Sąd Okręgowy wskazał, że zarządzeniem z dnia 13 kwietnia 2006 r. wezwał skarżące-
go do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej przez wskazanie wartości przed-
miotu zaskarżenia, dołączenie pełnomocnictwa udzielonego w celu sporządzenia i wnie-
sienia skargi kasacyjnej oraz dołączenie jednego odpisu skargi kasacyjnej, w terminie
tygodniowym pod rygorem jej odrzucenia. Termin ten upłynął w dniu 11 maja 2005 r. W
wyznaczonym terminie skarżący dołączył pełnomocnictwo oraz jeden odpis skargi
kasacyjnej, jednakże nie wskazał wartości przedmiotu zaskarżenia. Tymczasem zgodnie
z art. 3984 § 2 k.p.c. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzia-
nym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa majątkowe, jaką jest niewątpliwie
sprawa o wynagrodzenie, powinna zawierać również oznaczenia wartości przedmiotu
zaskarżenia. Wobec nieuzupełnienia braków formalnych w wyznaczonym terminie Sąd
skargę kasacyjną odrzucił na mocy art. 3986 § 2 k.p.c.
W zażaleniu pozwany domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia i
przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji celem nadania biegu postępowaniu kasacyj-
nemu, podnosząc, że skarga kasacyjna zaskarżała orzeczenie tego Sądu w całości, a
co za tym idzie dotyczyła całej kwoty zasądzonej przez Sąd pierwszej instancji od po-
zwanego na rzecz powódki. W tej sytuacji wzywanie do podania wartości przedmiotu
sporu nosiło znamiona błędu logicznego - ,,to samo przez to samo", gdyż wzywało do
podania czegoś, co już w aktach sprawy znajdowało się i było znane Sądowi drugiej
instancji. Tym samym, brak w postaci wskazania wartości przedmiotu sporu nie
wstrzymywał w żaden sposób możliwości nadania biegu skardze kasacyjnej. Braki
formalne pisma (art. 130 §1 k.p.c.) zachodzą bowiem wtedy, gdy pismo procesowe
nie może otrzymać prawidłowego biegu. Skarżący podniósł ponadto, że w sprawach ze
stosunku pracy przy wartości przedmiotu sporu poniżej 50.000 zł niepodanie wartości
kasacyjnego zaskarżenia nie ma żadnego znaczenia dla sprawy, albowiem od tej
wartości pobiera się jedynie opłatę podstawową w wysokości 30 zł, a ta opłata została
razem ze skargą kasacyjną uiszczona.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie jest oczywiście bezzasadne. W sprawach o prawa majątkowe, a taką
była rozpoznawana sprawa ,,o wynagrodzenie i zapłatę", dopuszczalność skargi kasacyjnej
jest uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia, która w sprawach z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych nie może być niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.). W tego rodzaju sprawach obowiązek oznaczenia wartości przedmiotu zaskar-
żenia obciąża wnoszącego skargę kasacyjną (art. 3984 § 2 k.p.c.), co oznacza, że sąd, do
którego wpływa skarga, ocenia wyłącznie wskazaną przez stronę skarżącą wartość kasa-
cyjnego zaskarżenia pod kątem przedmiotowej dopuszczalności skargi kasacyjnej. W tym
celu - wobec braku obowiązkowego oznaczenia wartości przedmiotu kasacyjnego zaskar-
żenia wezwano stronę wnoszącą skargę kasacyjną do uzupełnienia tego braku w terminie
tygodniowym pod rygorem jej odrzucenia (art. 3986 § 1 k.p.c.), co wynikało z zarządzenia
doręczonego skarżącemu, który nie uzupełnił tego braku w wyznaczonym mu terminie, co
doprowadziło Sąd Okręgowy do prawidłowego odrzucenia skargi kasacyjnej na podstawie
art. 3986 § 2 k.p.c.
Oczywiście chybione było powoływanie się przez wnoszącego zażalenie na regula-
cje dotyczące kosztów postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy, które są zależne
przecież od uprzedniego wskazania wartości przedmiotu kasacyjnego zaskarżenia, co
oznacza, że nie determinują one ani nie są elementem pomocnym w oznaczeniu tej warto-
ści, którą w sprawach o prawa majątkowe obowiązana jest wskazać strona skarżąca w
celu koniecznego zbadania przedmiotowej dopuszczalności skargi kasacyjnej. Oznacza to,
że kwotowe ograniczenie do 30 zł wysokości opłaty podstawowej od skargi kasacyjnej w
sprawach z zakresu prawa pracy nie ma wpływu na wypełnienie obowiązku oznaczenia
przez stronę skarżącą wartości przedmiotu kasacyjnego zaskarżenia dla potrzeb zweryfi-
kowania przedmiotowej dopuszczalności skargi kasacyjnej. Incydentalnie Sąd Najwyższy
zwrócił uwagę, że w apelacji tej samej strony pozwanej wskazano wartość przedmiotu
apelacyjnego zaskarżenia w kwocie 9.000 zł, co na gruncie zakazu rozszerzenia docho-
dzonych żądań w postępowaniu kasacyjnym (art. 383 k.p.c. w związku z art. 39821 k.p.c.)
stanowiłoby przeszkodę w podwyższeniu wartości przedmiotu kasacyjnego zaskarżenia
dla celów zbadania przedmiotowej dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Mając powyższe na uwadze Są Najwyższy postanowił jak w sentencji.
========================================