74/2/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 12 lutego 2007 r.

Sygn. akt Tw 19/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Konfederacji Pracodawców Polskich o stwierdzenie niezgodności:

art. 4 ust. 1, ust. 3 oraz ust. 5 ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji (Dz. U. Nr 79, poz. 550) z art. 59 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim ustala tryb wyboru oraz odwołania rady pracowników,

p o s t a n a w i a:

odrzucić wniosek o przywrócenie terminu.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2006 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Konfederacji Pracodawców Polskich o orzeczenie niezgodności art. 4 ust. 1, ust. 3 oraz ust. 5 ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji (Dz. U. Nr 79, poz. 550) z art. 59 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji w zakresie, w jakim ustala tryb wyboru oraz odwołania rady pracowników.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r. wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doręczenie 5 egzemplarzy uchwały odpowiedniego organu wnioskodawcy, stanowiącej podstawę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego; doręczenia 5 egzemplarzy wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała, o której mowa, została podjęta zgodnie ze statutem organizacji; uzasadnienia, w jaki sposób art. 4 ust. 3 ustawy o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji narusza art. 59 ust. 1 Konstytucji.

Zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do usunięcia braków formalnych wniosku zostało wysłane osobie reprezentującej wnioskodawcę 11 października 2006 r. Na podstawie art. 139 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) oraz § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie szczegółowego trybu doręczania pism sądowych przez pocztę w postępowaniu cywilnym (Dz. U. Nr 62, poz. 697, ze zm.), w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), w dniach 16 oraz 24 października 2006 r. dwukrotnie dostarczono adresatowi zawiadomienie o pozostawieniu pisma do odebrania we właściwej placówce pocztowej operatora publicznego. Adresat nie odebrał przesyłki w terminie do tego wyznaczonym, który upłynął 31 października 2006 r. Z upływem tego terminu należy zatem uznać, że zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego zostało skutecznie doręczone.

Zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należy równocześnie przyjąć, że zawity termin do uzupełnienia braków formalnych wniosku, wskazanych w zarządzeniu Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r., minął 7 listopada 2006 r. W terminie tym wnioskodawca braków formalnych nie uzupełnił.

W świetle jednoznacznego brzmienia art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w tym stanie rzeczy należało, postanowieniem z 27 listopada 2006 r. odmówić dalszego biegu wnioskowi ze względu na nieusunięcie w terminie braków formalnych wniosku.

Pełnomocnik wnioskodawcy 20 grudnia 2006 r. przesłał do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnych wniosków oraz nadanie wnioskowi dalszego biegu. Jednocześnie pełnomocnik wyjaśnia, że uchybienie terminowi nastąpiło z zaniedbania pracowników Urzędu Pocztowego. Pełnomocnikowi nie zostało wydane pismo Trybunału Konstytucyjnego wzywające do uzupełnienia braków formalnych wniosku, pomimo że pełnomocnik stawił się w Urzędzie Pocztowym w celu odebrania pisma. Tym samym uchybienie terminu nastąpiło bez winy pełnomocnika.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ocena przekroczenia terminu do uzupełnienia braków formalnych nie ma charakteru uznaniowego. Przepis art. 36 ust. 3 ustawy o TK ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nakazuje w razie zaistnienia opisanych w nim przypadków, tj. gdy wniosek jest oczywiście bezzasadny lub gdy braki nie zostały usunięte w określonym terminie, wydanie postanowienia o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu.

Na mocy art. 168 § 2 k.p.c. przywrócenie terminu do uzupełnienia braków jest niedopuszczalne, jeżeli uchybienie terminu nie pociąga za sobą ujemnych dla strony skutków procesowych. Taka sytuacja ma miejsce w tym przypadku, wnioskodawca ma bowiem możliwość ponownego złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał przypomina także, że odpowiednie stosowanie instytucji przywrócenia terminu w postępowaniu przed Trybunałem, wszczętym na podstawie wniosku podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 3-5 Konstytucji, jako osób prawnych, oznacza, że dopuszczalność przywrócenia terminu musi być rozumiana w sposób bardziej rygorystyczny. Wnioskodawca, jako osoba prawna, posiada znacznie szersze możliwości zabezpieczenia swoich interesów w ramach postępowania, niż osoba fizyczna. Ponadto należy zauważyć, że złożenie wniosku o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm nie jest ograniczone żadnym terminem. Dlatego też, w przypadku odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi ze względu na niedochowanie terminu do uzupełnienia braków formalnych, zawsze możliwe jest ponowne skierowanie wniosku do Trybunału przez ten sam podmiot.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.