4/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 17 stycznia 2012 r.

Sygn. akt Tw 10/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Małgorzata Pyziak-Szafnicka - przewodnicząca

Stanisław Rymar - sprawozdawca

Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lipca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 26 kwietnia 2011 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Związek) o zbadanie zgodności art. 2 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 102, poz. 690, ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca) oraz § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 marca 2010 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego (Dz. U. Nr 49, poz. 299; dalej: rozporządzenie z 2010 r.) z art. 2, art. 24, art. 31 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 1 i 4 oraz art. 73 Konstytucji.

2. W myśl kwestionowanego we wniosku art. 2 ust. 1 ustawy nowelizującej, urzędnicy oraz osoby odbywające staż urzędniczy, zatrudnieni w sądach i prokuraturze przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. 26 czerwca 2007 r.), którzy nie spełniają wymagań, o których mowa w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (tzn. nie ukończyli co najmniej studiów prawniczych pierwszego stopnia i nie uzyskali tytułu zawodowego), obowiązani są do ukończenia studiów pierwszego stopnia i uzyskania tytułu zawodowego w okresie 10 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Jednocześnie art. 2 ust. 2 tejże ustawy (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury; Dz. U. Nr 26, poz. 157) zwalnia z tego obowiązku urzędników, którzy najpóźniej w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (tzn. 4 marca 2009 r.), ukończyli 40 rok życia i mają co najmniej 15-letni staż pracy w sądzie lub prokuraturze, pod warunkiem, że w okresie 10 lat od dnia wejścia w życie ustawy ukończą studium zawodowe jako cykliczną formę doskonalenia zawodowego w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Natomiast stosownie do art. 2 ust. 3 ustawy nowelizującej, w przypadku niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w ust. 1 lub 2, właściwy prezes sądu lub prokurator rozwiązuje stosunek pracy z urzędnikiem w drodze wypowiedzenia.

Wnioskodawca zakwestionował również konstytucyjność § 17 ust. 1 rozporządzenia z 2010 r. w brzmieniu: „urzędnik lub inny pracownik zatrudniony w sądzie albo w prokuraturze, który nie spełnia wymagań kwalifikacyjnych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu dla stanowiska zajmowanego przez niego w dniu wejścia w życie rozporządzenia [tzn. 31 marca 2010 r.], może być nadal zatrudniony na tym stanowisku”.

3. Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 lipca 2011 r. odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi. Trybunał ustalił, że powołane art. 2, art. 24, art. 31 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 4 oraz art. 73 Konstytucji nie stanowiły adekwatnych wzorców kontroli, przez co zarzuty sformułowane wobec zaskarżonego art. 2 ust. 1 i 3 ustawy nowelizującej oraz § 17 ust. 1 rozporządzenia z 2010 r. cechowała oczywista bezzasadność.

4. W zażaleniu z 12 sierpnia 2011 r. wnioskodawca uznał zaskarżone postanowienie „za pozbawione przedmiotowości, sporządzone z pominięciem znajomości tematu” i „stanowczo się temu [postanowieniu]” sprzeciwił.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Należy stwierdzić, że wniesione zażalenie nie przedstawia argumentacji prawnej, którą mógłby rozważyć i wziąć pod uwagę Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie.

Trudno bowiem odnieść się do stanowiska wnioskodacwy, który oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia art. 2 Konstytucji komentuje następująco: „nie rozumiemy, jak sędziowie Trybunału nie zauważyli, że właśnie te zapisy ustawy spowodują, że zasada sprawiedliwości społecznej zostanie >>na przyszłość<< naruszona i wręcz same w sobie stanowią dowód naruszenia art. 2 Konstytucji”.

Zdaniem Związku, „utrzymując wadliwą (...) ustawę, Trybunał zezwala na naruszenie art. 24 Konstytucji (...). W tym zakresie uzasadnienie Trybunału jest oczywiście bezzasadne”. Pogląd powyższy nie został poparty żadnymi dowodami, które podważyłyby uznanie art. 24 Konstytucji za nieadekwatny wzorzec kontroli w niniejszej sprawie.

Podobnie, w odniesieniu do odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie kontroli zgodności zaskarżonych przepisów z art. 31 ust. 1 i 2 Konstytucji Związek „uważa, że interpretacja Trybunału nie jest zasadna, a wręcz powoduje ingerencję w wolność jednostki, gwarantowana przez Konstytucję”. Wyrażonej tezy nie wspiera jednak żadna argumentacja jurydyczna.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego stanowisko wnioskodawcy dotyczące oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 32 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 1 i 4 oraz art. 73 Konstytucji wynika z niezrozumienia istoty tych przepisów, a ponadto abstrahuje od wyjaśnienia ich znaczenia w zaskarżonym postanowieniu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

3