2

POSTANOWIENIE

z dnia 15 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Tw 43/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Andrzej Mączyński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie z 7 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi „Medilab” Spółki z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

17 czerwca 2002 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek „Medilab” Spółki z o.o. o stwierdzenie zgodności Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 25 maja 2001 r. w sprawie interpretacji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług i Systematycznego Wykazu Wyrobów w zakresie grupowania niektórych wyrobów opublikowany w Dzienniku Urzędowym Głównego Urzędu Statystycznego Nr 6 wydanym 25 maja 2001 r. z art. 2, 84, 87 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 sierpnia 2002 r. wezwano do uzupełnienia braków formalnych poprzez doręczenie aktualnego wyciągu z rejestru sądowego oraz 5 kopii uchwały odpowiedniego organu wnioskodawcy o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, a także powołanie przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy.

26 sierpnia 2002 r. uzupełniono wskazane braki.

Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2002 r. odmówiono nadania dalszego biegu wnioskowi, uzasadniając swą odmowę brakiem legitymacji prawnej do występowania przez Trybunał Konstytucyjny w trybie abstrakcyjnej kontroli norm.

18 października 2002 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło zażalenia na postanowienie z 7 października 2002 r. z wnioskiem o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie biegu sprawie przez przyjęcie do dalszego rozpoznania wniosku „Medilab” spółki z o.o.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Rozpoznając zażalenie Trybunał Konstytucyjny koncentruje się na badaniu zarzutów podniesionych w zażaleniu i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego. Zobowiązany jest na podstawie art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) do badania legitymacji podmiotów określonych w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji domagających się wszczęcia abstrakcyjnej kontroli norm. Tylko wnikliwa kontrola każdego wniosku casu ad casum już w stadium rozpoznania wstępnego prowadzić może do ujednolicania praktyki orzeczniczej w tych sprawach, zapobiegając zarówno bezpodstawnemu nadawaniu biegu wnioskom nieuprawnionych podmiotów, jak też bezpodstawnej odmowie nadania biegu takim wnioskom.

Trybunał Konstytucyjny stoi na stanowisku, że w „każdym stadium postępowania (a tym bardziej w trakcie wstępnego rozpoznania - przyp. TK) należy badać, czy zachodzą ujemne przesłanki postępowania, w tym brak legitymacji wnioskodawcy, których zaistnienie skutkuje obligatoryjnym umorzeniem postępowania” (S.J. Jaworski, Uprawnienia podmiotów legitymowanych warunkowo do wszczynania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Wybrane problemy) [w:] Trybunał Konstytucyjny. Księga XV-lecia, Warszawa 2001, s. 132 i n.).

W złożonym zażaleniu umocowany przedstawiciel wnioskodawcy stwierdza, że z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm mogą występować wszystkie podmioty, którym przysługuje prawo do złożenia skargi konstytucyjnej. Powołuje się przy tym na treść art. 191 ust. 1 pkt 6 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny nie podziela takiego sposobu rozumienia przepisów Konstytucji w zakresie legitymacji do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm. Treść art. 191 ust. 1 pkt 6 Konstytucji jednoznacznie wskazuje, że nie chodzi w nim o przyznanie legitymacji do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm. Wprost bowiem w tym przepisie stanowi się, że podmioty, które mają prawo do składania skarg konstytucyjnych, mogą to czynić wyłącznie w zakresie określonym w art. 79 Konstytucji. Trudno jest również przypisać ustrojodawcy, że celem art. 191 ust. 1 pkt 6 Konstytucji miało być określenie szerokiego katalogu podmiotów do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm. Sposób rozumowania przedstawiony w zażaleniu sprowadza bowiem do absurdu regulacje Konstytucji odnoszące się do legitymacji ogólnej przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 191 ust. 1 pkt 1). Skoro „każdy”, jak chce przedstawiciel wnioskodawcy, mógłby występować z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm, to art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji w ogóle pozbawiony byłby treści normatywnej. Po drugie, art. 191 ust. 1 pkt 6 Konstytucji wprost odwołuje się do art. 188 ustawy zasadniczej. Art. 188 pkt 5 Konstytucji odnosi się natomiast, podobnie jak to czyni art. 191 ust. 1 pkt 6, do art. 79 Konstytucji. Art. 79 ustawy zasadniczej samodzielnie normuje stronę podmiotową i przedmiotową instytucji skargi konstytucyjnej, jako szczególnego środka ochrony praw i wolności przewidzianych w Konstytucji, rozpatrywanego w trybie kontroli konkretnej. Nie ulega zatem wątpliwości, że art. 191 ust. 1 pkt 6 nie przyznaje „każdemu” legitymacji do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm, a jedynie skarg konstytucyjnych. Wyliczenie podmiotów, które mogą składać w Trybunale Konstytucyjnym wnioski o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm ma charakter zamknięty i zawiera się w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji. W katalogu tym nie mieszczą się spółki, którą jest właśnie wnioskodawca, jako podmioty prawa cywilnego.

Ponieważ wnioskodawca nie wykazał w zażaleniu, że przysługuje mu legitymacja do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm, a tym samym nie podważył, w sposób wystarczający, treści postanowienia z 7 października 2002 r. odmawiającego nadania biegu jego wnioskowi, należało nie uwzględnić zażalenia.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny, orzekł jak w sentencji.

3