Wszystko o ogłoszeniu upadłości

Problematyka dopuszczalności, przebiegu i skutków ogłoszenia upadłości normowana jest w obowiązującej od dnia 1 października 2003 r. ustawie - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dziennik Ustaw Nr 60, poz. 535 z późn. zm., dalej: PUiN).

Zgodnie z art. 5 PUiN, ustawa reguluje zasady wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli od niewypłacalnych dłużników będących przedsiębiorcami w rozumieniu Kodeksu cywilnego, tj. osób fizycznych, prawnych i tzw. ułomnych osób prawnych, które prowadzą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Nowelizacja Prawa upadłościowego i naprawczego z dnia 5 grudnia 2008 r. wprowadziła dodatkowo instytucję _ upadłości konsumenckiej _, dzięki czemu dochodzenie roszczeń przez wierzycieli od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej, a których niewypłacalność powstała w skutek nadzwyczajnych okoliczności stało się możliwe także na gruncie prawa upadłościowego. Kontrowersyjny charakter przyjętych rozwiązań, krótki okres obowiązywania nowelizacji w obrocie prawnym, oraz nieliczne na chwilę obecną przypadki postępowań zakończonych ogłoszeniem upadłości osób fizycznych, stawiają instytucję upadłości konsumenckiej poza ramami niniejszego opracowania.

Ponadto przepisy cytowanej ustawy stosuje się do spółek kapitałowych nie prowadzących działalności gospodarczej, wspólników spółek osobowych prawa handlowego, ponoszących odpowiedzialność za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem bez ograniczenia, a także wspólników spółki partnerskiej. Wskazane powyżej podmioty cechuje tzw. zdolność upadłościowa. Poza zakresem stosowania PUiN znalazły się natomiast: Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego, publiczne samodzielne ZOZ-y, osoby fizyczne prowadzące gospodarstwa rolne, uczelnie, a także instytucje i osoby prawne utworzone w drodze ustawy, lub w wykonaniu obowiązku nałożonego ustawą (np. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, Bankowy Fundusz Gwarancyjny).

Postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości wszczynane jest jedynie na wniosek. Co do zasady, uprawnieni do złożenia wniosku są wierzyciele oraz dłużnik. W przeciągu roku od śmierci przedsiębiorcy, wniosek o ogłoszenie jego upadłości mogą złożyć ponadto spadkobierca, małżonek i każde z dzieci lub rodziców zmarłego, chociażby nie dziedziczyli po nim spadku. Powyższy krąg osób tworzy katalog zamknięty, dla którego ustawa nie przewiduje żadnych wyjątków. Wymogi formalne, jakie musi spełniać wniosek określone są w art. 20-25 PUiN. Co do zasady, wniosek rozpatruje sąd rejonowy, wydział gospodarczy, właściwy miejscowo dla zakładu głównego przedsiębiorstwa dłużnika.

Zgodnie z art. 10 PUiN podstawą ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność dłużnika, rozumiana jako niewykonywanie przez dłużnika wymagalnych zobowiązań pieniężnych przez okres co najmniej 3 miesięcy. Ponadto, dłużnika uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, niezależnie od terminowego ich wykonywania (art. 12 ust. 1 PUiN). Z powyższego wynikają bardzo doniosłe kwestie. Po pierwsze niewypłacalność dłużnika może być związana z wszelkiego rodzaju zobowiązaniami pieniężnymi, także publicznoprawnymi. Po drugie, niewypłacalność odnosi się do zobowiązań już wymagalnych, co do wykonania których dłużnik pozostaje w stanie opóźnienia lub jego kwalifikowanej formy - zwłoki. Nie jest istotne źródło niewykonywanych zobowiązań - mogą one wiązać się z działalnością gospodarczą lub zawodową.

Niezależnie od powyższych okoliczności, wniosek o ogłoszenie upadłości może ulec oddaleniu przez sąd fakultatywnie lub z urzędu.

Fakultatywne oddalenie wniosku dopuszczalne jest, gdy opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie przekracza 3 miesięcy i nie ma charakteru trwałego, zaś suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10 % wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika. Zasadność wniosku o ogłoszenie upadłości powinna być badana ponadto w świetle wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r., sygn. V CK 231/04, w którym to Sąd stwierdził, że _ Nie jest natomiast wystarczające do ogłoszenia upadłości dłużnika stwierdzenia niemożności zaspokojenia wierzycieli, jeżeli dłużnik płaci długi, chociażby nie budziło wątpliwości, że w najbliższym czasie nie będzie mógł zaspokoić wszystkich swoich wierzycieli. Zaprzestanie płacenia długów zachodzi wtedy, gdy dłużnik z braku środków płatniczych nie płaci przeważającej części swoich wymagalnych długów. Ponadto realizacja prawa sądu do oddalenia wniosku nie może prowadzić do pokrzywdzenia wierzycieli _ (art. 12 ust. 2 PUiN).

• Kto, za co płaci komornikowi?
  • Skarga na czynności komornika

Przesłankę pokrzywdzenia wierzycieli należy rozumieć - zdaniem doktryny - analogicznie jak w przypadku regulacji art. 527 § 2 Kodeksu cywilnego, która odnosi się do ochrony przed czynnościami dłużnika skutkującym celową niewypłacalnością.

Sąd oddala wniosek z urzędu, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarczyłby na zaspokojenie kosztów postępowania. Dotyczy to także majątku dłużnika pozostałego po odjęciu od całkowitej wartości aktywów tych składników majątkowych, na których ustanowiono hipotekę, zastaw, zastaw rejestrowy czy skarbowy (art.13 ust. 2 PUiN). Koszty postępowania upadłościowego zaliczane są do kategorii wierzytelności zaspokajanych w pierwszej kolejności. Niedostatek środków uzyskanych w związku z ogłoszeniem upadłości dłużnika, stawiałby pod znakiem zapytania celowość postępowania, które w założeniu ma prowadzić do jak najpełniejszego zaspokojenia kontrahentów niewypłacalnego dłużnika.
Niedostatek środków na poczet kosztów postępowania nie może być przesłanką uniemożliwiającą ogłoszenie upadłości w sytuacji, gdy zostanie uprawdopodobnione, że dokonane przez dłużnika uszczuplenia majątku są bezskuteczne w rozumieniu przepisów art. 127-135 PUiN, lub dokonane w celu pokrzywdzenia wierzycieli.

Uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd rozstrzyga o sposobie prowadzenia dalszego postępowania zmierzającego do zaspokojenia wierzycieli upadłego dłużnika. Prawo upadłościowe przewiduje w tym celu dwa warianty: postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu oraz postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku upadłego.

Postępowanie zmierzające do zawarcia układu ma na celu zaspokojenie wierzycieli dłużnika przy jak najpełniejszym zachowaniu trwałości przedsiębiorstwa upadłego dłużnika. W tym celu uczestnicy postępowania, przy kontroli sądu dążą do zawarcia układu, który ma na celu restrukturyzację długów i uniknięcie wyprzedaży aktywów dłużnika. Restrukturyzacja może polegać w szczególności na (art. 270 ust. 1 PUiN):
- odroczeniu wykonania zobowiązań;
- rozłożeniu spłaty długów na raty;
- zmniejszeniu sumy długów;
- konwersji wierzytelności na udziały lub akcje (w wypadku dłużników-spółek
kapitałowych);
- zmianie, zamianie lub uchyleniu prawa zabezpieczającego określoną wierzytelność.

Ponadto, sąd powołuje nadzorcę sądowego (w wypadku gdy upadły dłużnik zachował prawo zarządu całością swego majątku), którego zadaniem jest kontrola czynności upadłego a także stanu przedsiębiorstwa upadłego. Nadzorca może też sprawdzić, czy mienie upadłego, które nie stanowi części przedsiębiorstwa, jest dostatecznie zabezpieczone przed zniszczeniem. W wypadku, gdy upadły został pozbawiony zarządu swym majątkiem, sąd powołuje zarządcę, który obejmuje zarząd masą upadłości, zabezpiecza ją przed zniszczeniem uszkodzeniem lub zabraniem przez osoby trzecie, a także przystępuje do sporządzania spisu inwentarza oraz sprawozdania finansowego stanowiących punkt odniesienia dla spłacania legitymowanych wierzycieli.

Postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku dłużnika ma na celu pozbawienie dłużnika kontroli nad aktywami związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, spieniężenie ich i w konsekwencji spłatę wymagalnych długów. W tym celu sąd upadłościowy powołuje syndyka, który obejmuje zarząd nad masą upadłości, sporządza spis inwentarza, sprawozdanie finansowe a na ich podstawie - plan likwidacyjny. Po dokonaniu ww. czynności możliwe jest przystąpienie do likwidacji majątku.

Upadłość z możliwością zawarcia układu sąd ogłosi, gdy uprawdopodobnione zostanie, że w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w stopniu wyższym, niż wynikający z przeprowadzenia likwidacji. Gdy brak jest podstaw do ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu (m.in. ze względu na osobę dłużnika, która nie daje gwarancji wykonywania zawartego układu) sąd ogłasza upadłość obejmującą likwidację majątku (art. 15 PUiN). Ponadto sąd może zmienić toczące się już postępowanie obejmujące likwidację na postępowanie z możliwością zawarcia układu, gdy podstawy takiego postępowania ujawnią się dopiero po ogłoszeniu upadłości (art. 16 PUiN).

Powyższe przepisy łagodzą naczelną zasadę ochrony interesu wierzycieli, gdyż uwzględniają istotne z ekonomicznego punktu widzenia znaczenie funkcjonowania przedsiębiorstwa w obrocie - niejednokrotnie pokaźnych rozmiarów zakładu zapewniającego wielu osobom miejsca pracy. Likwidacja majątku powinna być dla sądu i wierzycieli ostatecznym rozwiązaniem, tym bardziej że do ogłoszenia upadłości wystarcza, aby dłużnik nie wykonywał zobowiązań jedynie przez okres powyżej 3 miesięcy.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 PUiN sąd, uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wskazuje dane dłużnika, określa sposób prowadzenia dalszego postępowania, rozstrzyga czy i w jakim stopniu dłużnik będzie sprawował zarząd swoim majątkiem. Postanowienie o ogłoszeniu upadłości zawiera też wezwanie wierzycieli upadłego dłużnika do zgłaszania swych wierzytelności w zakreślonym terminie. Jeżeli istnieją osoby, którym przysługują nie ujawnione w księdze wieczystej prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości upadłego, sąd wzywa je do zgłoszenia swych wierzytelności w wyznaczonym terminie. Na mocy postanowienia powołuje się również sędziego-komisarza, oraz - w zależności od sposobu prowadzenia dalszego postępowania - syndyka, zarządcę lub nadzorcę sądowego.

Postanowienie o ogłoszeniu upadłości jest skuteczne i wykonalne z chwilą jego wydania. Podlega ono niezwłocznemu obwieszczeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Data wydania postanowienia jest datą upadłości. Z tym dniem majątek upadłego dłużnika staje się masą upadłości i jako taka służy zaspokojeniu wierzycieli.

- dłużnikowi - na postanowienie o ogłoszenie upadłości;
- wierzycielowi - na postanowienie oddalające wniosek o ogłoszenie upadłości.

Istotne jest, że sąd II instancji, rozpatrując zażalenie nie działa jako sąd upadłościowy, zatem w ramach postępowania zażaleniowego niemożliwe jest orzeczenie o ogłoszeniu upadłości. Uwzględnienie zażalenia przez sąd II instancji i uchylenie postanowienia o ogłoszeniu upadłości skutkuje przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia przez sąd upadłościowy. Takie postanowienie, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. III CZP 126/05 nie uchyla postępowania upadłościowego.

Ogłoszenie upadłości, niezależnie od sposobu prowadzenia postępowania (zawarcie układu albo likwidacja) wiąże się dla upadłego z szeregiem poważnych skutków.

Wpływ upadłości obejmującej likwidację majątku na sferę uprawnień i obowiązków upadłego przejawia się w tym, że po stronie upadłego powstaje obowiązek wskazania i wydania syndykowi całego majątku, wraz ze wszystkimi dokumentami dotyczącymi prowadzonej działalności, rozliczeń (księgi rachunkowe, ewidencje etc.). Ponadto upadły jest zobowiązany do udzielania sędziemu komisarzowi oraz syndykowi wszelkich wyjaśnień dotyczących majątku. Sędzia komisarz może postanowić, aby upadły będący osobą fizyczną nie opuszczał terytorium Rzeczpospolitej Polskiej bez jego zezwolenia. Uchybienie ww. obowiązkom może skutkować zastosowaniem środków przymusu wobec upadłego przewidzianym w art. 1052-1059 Kodeksu postępowania cywilnego dla egzekucji świadczeń niepieniężnych.

W wypadku ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu, gdy upadły nie utracił prawa sprawowania zarządu swym majątkiem - obowiązany jest udzielać sędziemu komisarzowi i nadzorcy sądowemu wyjaśnień dotyczących jego majątku objętego postępowaniem, a także umożliwić nadzorcy sądowemu zapoznanie się z przedsiębiorstwem i związaną z nim dokumentacją. Upadły pozbawiony prawa zarządu swym majątkiem (na rzecz zarządcy) obowiązany jest do takich samych czynności, jak w przypadku likwidacji majątku.

Daleko idące skutki wynikają z ogłoszenia upadłości dla majątku upadłego. Z dniem ogłoszenia upadłości majątek dłużnika staje się masą upadłości. Obejmuje ona składniki majątkowe zarówno należące do dłużnika w chwili orzeczenia upadłości, jak i nabyte w toku postępowania upadłościowego.

Zgodnie z art. 63 PUiN do masy upadłości co do zasady nie wchodzi:
- mienie, które jest wyłączone od egzekucji wg przepisów Kodeksu postępowania
cywilnego;
- wynagrodzenie za pracę upadłego w części niepodlegającej zajęciu (art. 833-835
kpc);
Składniki majątkowe nie należące do upadłego podlegają wyłączeniu z masy upadłości w specjalnym trybie art. 70 - 74 PUiN.

Domniemywa się że do masy upadłości należą rzeczy znajdujące się w posiadaniu upadłego w dniu ogłoszenia upadłości. Natomiast mienie - będące przedmiotem postępowań sądowych lub administracyjnych, co do których syndyk, zarządca lub nadzorca sądowy odmówili uczestnictwa - objęte jest domniemaniem pozostawania poza masą upadłości. Domniemania te są wzruszalne i podlegają regułom dowodowym prawa procesowego.
Ustalenie całkowitego składu masy upadłości następuje w drodze sporządzenia spisu inwentarza (art. 69 PUiN). Wraz ze spisem dokonuje się oszacowania majątku. Podstawę stanowią wpisy w księgach upadłego a także dokumenty bezsporne. W wypadku postępowania z możliwością zawarcia układu, upadły upoważniony w drodze postanowienia sędziego-komisarza oraz pod nadzorem zarządcy sądowego może samodzielnie dokonać ustalenia składu masy upadłościowej.

Co do tak ukształtowanej masy upadłości, w wypadku upadłości obejmującej likwidację, upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania. W wypadku upadłości z możliwością zawarcia układu zarząd mieniem pozostaje w gestii upadłego, chyba że sąd ustanowił zarządcę.

Składniki masy upadłości nie mogą zostać obciążone hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym, czy hipoteką morską na poczet wierzytelności powstałych przed ogłoszeniem upadłości. W przypadku hipoteki, wniosek o wpis zabezpieczenia jest dopuszczalny i nie podlega wykreśleniu, jeżeli został złożony na ponad 6 miesięcy przed ogłoszeniem upadłości.

We wszystkich powyższych przypadkach, utrata prawa zarządu, korzystania czy rozporządzania przez upadłego nie wiąże się z pozbawieniem go praw do składników majątkowych. Wszelkie czynności związane z masą upadłości wykonuje syndyk lub zarządca na rzecz upadłego, lecz w swoim imieniu,

W sferze zobowiązań upadłego, należy zwrócić uwagę iż zgodnie z art. 83 PUiN nieważne są postanowienia umowy zastrzegające na wypadek ogłoszenia upadłości zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły. W wypadku postępowania mającego na celu zawarcie układu, do momentu umorzenia postępowania lub uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu upadły albo zarządca nie mogą spełniać świadczeń wynikających z wierzytelności objętych układem. Regulacja ta ma na celu zabezpieczenie majątku upadłego przed uszczupleniem oraz zabezpieczenie układu przewidującego określony sposób i kolejność spłaty długów wobec wierzycieli. Istotne znaczenie ma art. 90 ust. 1 PUiN zgodnie z którym w czasie trwania postępowania, aż do jego umorzenia, zawarcia układu albo zmiany sposobu prowadzenia postępowania na likwidacyjne, wynajmujący lub wydzierżawiający, bez zgody rady wierzycieli, nie może wypowiedzieć umowy najmu / dzierżawy lokalu lub nieruchomości, w których jest prowadzone przedsiębiorstwo
upadłego.

Powyższe stosuje się odpowiednio do umów leasingu, ubezpieczeń majątkowych, rachunku bankowego, poręczeń i gwarancji bankowych i ma na celu możliwie najpełniejsze zachowanie integralności kompleksu majątkowego upadłego dłużnika, aby jak najpełniej zaspokoić wierzytelności dochodzone przez wierzycieli upadłego.

W wypadku postępowania obejmującego likwidację masy upadłości, z dniem ogłoszenia upadłości wszystkie zobowiązania pieniężne upadłego, niezależnie od ich terminu płatności stają się wymagalne. Zobowiązania majątkowe niepieniężne stają się pieniężnymi i tym samym również stają się wymagalne. Odsetki od wierzytelności nalicza się od dnia ogłoszenia upadłości. Zobowiązania z umów wzajemnych, nie wykonane w całości lub w części w dniu ogłoszenia upadłości, podlegają wykonaniu przez syndyka masy upadłościowej, chyba że syndyk od zawartej umowy odstąpi. Zgodnie z art. 98 ust. 2 na żądanie drugiej strony złożone w formie pisemnej z datą pewną, syndyk w terminie trzech miesięcy oświadczy na piśmie, czy od danej umowy odstępuje, czy też żąda jej wykonania. Niezłożenie w tym terminie oświadczenia przez syndyka uważa się za odstąpienie od umowy i stanowi rzadki w prawie prywatnym przypadek, w którym milczenie strony oznacza złożenie oświadczenia woli o określonej treści.

Odstąpienie syndyka od umowy nie daje kontrahentowi upadłego żadnych praw do domagania się zwrotu spełnionego świadczenia, chociażby świadczenie to znajdowało się w masie upadłości. Wszelkie należności, straty poniesione przez kontrahentów dłużnika mogą być dochodzone poprzez zgłoszenie wierzytelności w ramach postępowania likwidacyjnego, na równi z innymi wierzycielami upadłego. Z szeregu umów, jakie mogą wiązać upadłego, na uwagę zasługuje umowa leasingu. Zgodnie z normą art. 114 ust. 1 PUiN w razie ogłoszenia upadłości korzystającego z rzeczy - syndyk może w terminie 2 miesięcy od dnia ogłoszenia upadłości, za zgodą sędziego-komisarza, wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym. W przypadku upadłości finansującego, przepisów Prawa upadłościowego dotyczących odstępowania syndyka od umów wzajemnych nie stosuje się i zastosowanie znajdą macierzyste zasady Kodeksu cywilnego rządzące stosunkami leasingowymi. Ponadto, ogłoszenie upadłości nie ma wpływu na umowy rachunku bankowego, umowy rachunku
papierów wartościowych (art. 112 PUiN) oraz obowiązkowego ubezpieczenia majątkowego (z uwzględnieniem art. 115 ust.2).

W zakresie stosunków łączących upadłego z małżonkiem, należy podkreślić że wszelkie roszczenia przysługujące małżonkowi upadłego a wynikające z majątkowej umowy małżeńskiej mogą być uwzględnione jedynie, gdy umowa była zawarta co najmniej 2 lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Rozdzielność majątkowa oparta na orzeczeniu sądu jest bezskuteczna w stosunku do masy upadłości, chyba że powstała na ponad rok przed ogłoszeniem upadłości. W przeciwnym wypadku jest skuteczna jeżeli pozew o ustanowienie rozdzielności majątkowej został wniesiony do sądu na co najmniej 2 lata przed orzeczeniem upadłości.

Umowna rozdzielność majątkowa jak i umowa jedynie ograniczająca wspólność majątkową są skuteczne, jeżeli zawarte zostały również na co najmniej 2 lata przed dniem ogłoszenia upadłości. Z dniem ogłoszenia upadłości jednego z małżonków powstaje między małżonkami z mocy samego prawa rozdzielność majątkowa. W wypadku pozostawania małżonków we wspólności majątkowej - majątek wspólny małżonków wchodzi w skład masy upadłości, jego podział jest niedopuszczalny. Małżonek upadłego może dochodzić swych roszczeń z tytułu udziału w majątku wspólnym zgłaszając swą wierzytelność sędziemu komisarzowi, a zatem na równi z innymi wierzycielami upadłego. Umorzenie, ukończenie, lub uchylenie postępowania upadłościowego skutkuje powstaniem między małżonkami ustawowego ustroju majątkowego (art. 53 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w zw. z art. 124 ust. 1 PUiN).

W kwestii spadkobrania, spadki otwarte po ogłoszeniu upadłości, do których powołany został upadły wchodzą w skład masy upadłości (art. 119 ust. 1). Taki spadek uważa się za przyjęty z mocy samego prawa z dobrodziejstwem inwentarza. Jakiekolwiek oświadczenia syndyka, zarządcy lub nadzorcy sądowego w przedmiocie przyjęcia spadku nie są wymagane. Jeżeli otwarcie spadku nastąpiło przed ogłoszeniem upadłości, a upadły nie złożył oświadczenia o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku, bezskuteczny upływ terminu na złożenie ww. oświadczenia uważany jest za zgodę na przyjęcie spadku. Oświadczenie upadłego o odrzuceniu spadku - jeżeli złożone po ogłoszeniu upadłości - jest uważane za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości.

Tak ukształtowany majątek upadłego stanowi przedmiot dalszego postępowania, którego celem jest likwidacja majątku rozumiana jako spieniężenie i przekazanie na poczet spłaty wierzytelności, albo też zawarcie układu precyzującego kolejność i sposób spłaty ciążących na dłużniku zobowiązań przy zachowaniu względnej jednolitości majątku upadłego.

Powyższe zasady rządzące postępowaniem upadłościowym wskazują na wysoki rygoryzm przepisów normujących prowadzenie działalności przez upadłego dłużnika w stadium pomiędzy ogłoszeniem upadłości a przed likwidacją masy upadłości, lub całkowitą spłatą zrestrukturyzowanych w ramach układu wierzytelności. Wynika to z zastosowania w prawie polskim instytucji mających na celu pogodzenie słusznego interesu wierzycieli z interesem dłużnika, którego kompleks majątkowy zgromadzony w celu prowadzenia działalności gospodarczej lub zawodowej powinien na skutek upadłości ucierpieć w stopniu jak najmniejszym.

• Za niespłacony kredyt odpowiesz całym majątkiem

Autor jest radcą prawnym, partnerem w Kancelarii MPiW