Pytanie: Jestem małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT)
. Moim podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej, który faktycznie wykonuję, jest produkcja betonowych materiałów budowlanych i produkcja masy betonowej. W cenie sprzedaży wytwarzanych przeze mnie wyrobów betonowych jest zawsze wkalkulowany ponoszony przeze mnie średni koszt ich dowozu do klienta. Innymi słowy, nie świadczę odpłatnych usług transportowych, a dowóz towarów do klienta jest wkalkulowany w cenę sprzedawanego produktu. Tak więc w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym, wykonuję wyłącznie tzw. niezarobkowy przewóz drogowy. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej użytkuję samochód ciężarowy z zamontowanym na nim zestawem dźwigowym (żurawiem) służącym do załadunku towarów na ten samochód i ich rozładunku. Jeżeli klient, do którego nieodpłatnie dostarczam swoje wyroby, życzy sobie, abym równocześnie rozładował je na jego placu magazynowym, wówczas
usługę rozładunku wyrobów z samochodu, wykonaną zamontowanym na samochodzie dźwigiem, wykonuję odpłatnie. Obowiązujący od dnia 01.01.2007 art. 22k ust. 7 ustawy o PIT, której podlegam, umożliwia małym podatnikom dokonywanie jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie, zgodnie z art. 22k ust. 10 - pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Tym obowiązującym aktem prawa wspólnotowego jest rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do
pomocy de minimis. Zgodnie z art. 2 ust. 2 zdanie drugie tego rozporządzenia: całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100 000 Euro. Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt g, rozporządzenia nie stosuje się do: pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Wg mojej wiedzy, żaden przepis prawa wspólnotowego, ani przepis prawa polskiego, nie definiuje pojęcia sektor transportu. Co prawda w PKD wyodrębniono Sekcję I - Transport, Gospodarka magazynowa i łączność, ale nie ma podstaw do utożsamiania jej z Sektorem Transportu o którym mowa w rozporządzeniu Komisji WE. Jednak w sekcji tej znajduje się podklasa 63.11.C Przeładunek towarów w pozostałych punktach przeładunkowych, która obejmuje załadunek, rozładunek i przeładunek towarów oraz
bagażu pasażerów w pozostałych punktach przeładunkowych. Nie wiadomo więc, które firmy należy zaliczyć do sektora transportu w rozumieniu rozporządzenia Komisji, a w szczególności nie wiadomo czy do sektora transportu należy zaliczyć także i takie firmy jak moja, które nie wykonują odpłatnych usług transportowych, ale wykonują opisane wyżej czynności odpłatnego rozładunku towarów z własnego środka transportu. Czy do Sektora Transportu w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis należy zaliczyć także i takie firmy, które nie wykonują odpłatnych usług transportowych, ale wykonują odpłatne czynności polegające na rozładunku towarów na placu magazynowym klienta, ze środka transportu którym towary te dostarczyły do klienta?
Odpowiedź:
Niestety pojęcie sektora transportu nie jest zdefiniowanie na gruncie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do...
