Pytanie: W polskim systemie prawnym istnieje bardzo rozbudowany mechanizm pomocy kobietom, które są, lub nawet rzekomo są, poddawane fizycznemu lub psychicznemu znęcaniu przez małżonka. Praktycznie każde negatywne zachowanie małżonka, które kobieta jest w stanie udowodnić jako negatywnie oddziaływujące na jej psychikę i moralność łatwo jest zakwalifikować jako psychiczne lub moralne znęcanie. Czy uniemożliwianie wszelkich kontaktów ojcu z córkami, który nie ma w żadnym stopniu ograniczonej władzy rodzicielskiej, małżeństwo wciąż formalnie istnieje, chociaż w separacji faktycznej, ponadto rozgłaszanie nieprawdziwych zarzutów w stosunku do ojca (toczą się już sprawy o pomówienie, o składanie fałszywych zeznań i zawiadomienie o nie popełnionym przestępstwie), rozłączanie połączeń telefonicznych kiedy ojciec chce porozmawiać z córkami, może uchodzić za znęcanie się psychiczne nad ojcem przez żonę i teściów. Od 4 miesięcy teściowie i żona systematycznie w ten sposób mnie upokarzają. Uważam, że ich działania
mają charakter psychicznego znęcania, gdyż kocham swoje córki i nigdy z mojego powodu nie doznały żadnej krzywdy ani zaniedbania. Rozłąka wprowadziła mnie w głęboką depresję, a wszystkie próby i prośby o kontakt z córkami mam udokumentowane. Co prawda, w sądzie toczy się sprawa o ustalenie miejsca pobytu dzieci, ale procedura się przeciąga i nie zapadło jeszcze żadne rozstrzygnięcie. Czy w świetle prawa karnego istnieją przesłanki do tezy, iż teściowie z żoną czynem ciągłym znęcają się psychicznie nade mną?
Odpowiedź: Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy...
