58

POSTANOWIENIE

z dnia 24 lipca 2002 r.

Sygn. akt U 4/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodnicząca

Ewa Łętowska

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

po rozpoznaniu dnia 24 lipca 2002 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie zgodności:

1) § 2 ust. 3 oraz § 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 kwietnia 2000 r. w sprawie administrowania kwaterami i lokalami mieszkalnymi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową (Dz. U. Nr 40, poz. 471) z art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 368 i Nr 74, poz. 676) oraz z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP;

2) § 17 ust. 2 rozporządzenia powołanego w pkt 1 z art. 64 ust. 2 Konstytucji RP;

3) § 2 ust. 3 rozporządzenia powołanego w pkt 1 z art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy wskazanej w pkt 1,

p o s t a n a w i a:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638 oraz z 2001 r. Nr 98, poz. 1070) umorzyć postępowanie w zakresie zgodności § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 kwietnia 2000 r. w sprawie administrowania kwaterami i lokalami mieszkalnymi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową (Dz. U. Nr 40, poz. 471) wobec cofnięcia w tej części wniosku.

UZASADNIENIE:

I

1. Pismem z 1 sierpnia 2001 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o stwierdzenie niezgodności: 1) § 2 ust. 3 i § 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 kwietnia 2000 r. w sprawie administrowania kwaterami i lokalami mieszkalnymi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową (Dz.U. Nr 40, poz. 471; dalej: rozporządzenie) z art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433 ze zm.; dalej: ustawa) i z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji, 2) § 17 ust. 2 rozporządzenia z art. 64 ust. 2 Konstytucji, 3) § 2 ust. 3 rozporządzenia z art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W uzasadnieniu wniosku w zakresie zarzutu niezgodności § 17 ust. 2 rozporządzenia podkreślono, że egzekucja opróżnienia lokalu zajmowanego przez najemcę bez tytułu prawnego powinna być możliwa wyłącznie na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego od sądu. Tymczasem kwestionowane rozporządzenie dopuszczało taką egzekucję na podstawie decyzji wierzyciela - dyrektora oddziału terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Szeroko uzasadniono również pozostałe zarzuty.

2. Pismem z 9 października 2001 r. stanowisko w sprawie zajął Prokurator Generalny, który podzielił zarzuty wnioskodawcy, w tym także zarzut dotyczący niezgodności § 17 ust. 2 rozporządzenia.

3. W stanowisku z 8 listopada 2001 r. Minister Obrony Narodowej również podzielił zarzuty wnioskodawcy.

W uzasadnieniu stanowiska zwrócono uwagę na zaawansowany etap prac legislacyjnych, zmierzających do zmiany § 17 ust. 2 rozporządzenia zgodnie z postulatami wnioskodawcy.

4. Pismem z 11 lipca 2002 r. Rzecznik Praw Obywatelskich cofnął wniosek w zakresie zarzucanej niezgodności § 17 ust. 2 rozporządzenia z art. 64 ust. 2 Konstytucji.

W uzasadnieniu pisma odnotowano, że nowelizacja kwestionowanego rozporządzenia - dokonana 5 czerwca 2002 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 725) przez Ministra Obrony Narodowej - przywróciła w zarzucanym zakresie stan zgodny z Konstytucją.

II

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 31 ust. 2 powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (dalej: ustawa o TK) podmiot legitymowany prawnie do wniesienia wniosku (pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej) może go skutecznie wycofać do chwili rozpoczęcia rozprawy. Cofnięcie takie pozostaje poza kontrolą Trybunału Konstytucyjnego i podlega swobodnej ocenie wnioskodawcy. Rzecznik Praw Obywatelskich cofnął wniosek przed rozprawą w zakresie zarzucanej niezgodności § 17 ust. 2 rozporządzenia z art. 64 ust. 2 Konstytucji.

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny był zobowiązany umorzyć na posiedzeniu niejawnym postępowanie we wskazanym zakresie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Z powyższych względów należało postanowić jak w sentencji.