100

POSTANOWIENIE

z dnia 4 listopada 1998 r.

Sygn. K. 19/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Krzysztof Kolasiński

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

Ferdynand Rymarz - sprawozdawca

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 4 listopada 1998 r. sprawy z wniosku Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej w Warszawie o stwierdzenie zgodności:

1. Art. 4 ust. 1 i 2, art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przwozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942), z art. 164 ust. 3 i art. 166 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Paragrafu 1 ust. 1 pkt 1 i paragrafu 2 ust. 2 oraz paragrafu 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 5 marca 1998 r. w sprawie dokumentów niezbędnych do udzielenia zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób pojazdami samochodowymi nie będącymi taksówkami oraz treści i wzoru zezwolenia (Dz.U. Nr 34, poz. 193), w zakresie w jakim przepisy te określają wzory zezwoleń, z których wynika konieczność wpisywania numerów rejestracyjnych, z art. 5 ust. 2, art. 7 pkt 1, art. 8 ust. 2 pkt 1, oraz art. 11 ust. 1 pkt 1 powołanej w punkcie 1 ustawy

p o s t a n a w i a:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) umorzyć postępowanie na skutek cofnięcia wniosku.

Uzasadnienie:

I

1. Zdaniem wnioskodawcy niezgodność z konstytucją kwestionowanych przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. polega na ograniczeniu prawa gminy do kształtowania transportu lokalnego na własnym terenie i przekazaniu tych uprawnień organom wykonawczym gminy oraz ograniczeniu decyzjami administracyjnymi swobody działalności gospodarczej. Natomiast niezgodność kwestionowanych przepisów rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 5 marca 1998 r. ze wskazanymi we wniosku przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. polega na objęciu swoim zakresem również komunalnych jednostek nie posiadających osobowości prawnej (§ 1 ust. 1 pkt 1), w tym jednostek i zakładów budżetowych nie spełniających definicji “przedsiębiorcy”. Ponadto niezgodny z ustawą jest wprowadzony w rozporządzeniu obowiązek określania w zezwoleniu numerów rejestracyjnych pojazdów obsługujących daną linię.

2. W nadesłanym stanowisku Minister Transportu i Gospodarki Morskiej wyjaśnia przesłanki leżące u podstaw uregulowań zawartych w ustawie z 29 sierpnia 1997 r., które miały zracjonalizować działalność gospodarczą w dziedzinie krajowego drogowego przewozu osób i podnosi, że wnioskodawca nie wykazał na czym polega niezgodność kwestionowanych przepisów ustawy z konstytucją. Nie zgadza się również z tezą, że nastąpiło ograniczenie działalności gospodarczej; przeciwnie - twierdzi, że ustawa właśnie wprowadza racjonalną działalność gospodarczą w dziedzinie krajowego drogowego przewozu osób. Za chybione uważa także zarzuty wnioskodawcy skierowane do kwestionowanych przepisów rozporządzenia, bowiem po pierwsze, rozporządzenie wyczerpuje upoważnienie ustawowe, a po drugie, nałożone w rozporządzeniu obowiązki oparte są na postanowieniach ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

3. Swoje stanowisko w kwestii zgodności kwestionowanego rozporządzenia z przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób wyraził również Prokurator Generalny. Na początku wyraża on wątpliwości co do istnienia legitymacji procesowej wnioskodawcy do występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego. Co zaś się tyczy kwestii merytorycznych to nie widzi on podstaw do stwierdzenia niezgodności kwestionowanego rozporządzenia z podanymi przez wnioskodawcę przepisami ustawy.

4. 30 października 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo procesowe Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej, w którym wnioskodawca cofa swój wniosek złożony 21 kwietnia 1998 r. z uwagi na satysfakcjonującą go nowelizację kwestionowanej ustawy.

II

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Niezależnie od rozpatrzenia zasygnalizowanej przez Prokuratora Generalnego wątpliwości co do istnienia legitymacji wnioskodawcy do występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie konstytucyjności prawa, stwierdzić należy, że cofnięcie uprzednio złożonego wniosku wywołuje konkretne skutki procesowe.

Stosownie bowiem do art. 39 ust. 1 pkt 2 Trybunał Konstytucyjny umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie na skutek cofnięcia wniosku.

Z tego względu należało postąpić jak na wstępie.