108

WYROK Z DNIA 28 SIERPNIA 2002 R.
WK 28/02

Orzeczenie środka karnego za wykroczenie wbrew zasadzie określonej w
art. 28 § 2 k.w. nie jest możliwe nawet wtedy, gdy sam obwiniony o orzeczenie
takiego środka karnego wnosi (art. 73 k.p.w.), a oskarżyciel wniosek ów
akceptuje (art. 64 k.p.w.).

Przewodniczący: sędzia SN płk M. Buliński.
Sędziowie SN: płk W. Maciak, płk Z. Stefaniak
(sprawozdawca).
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk F.
Szymański.

Sąd Najwyższy w sprawie Leszka B., skazanego za popełnienie wykroczenia
określonego w art. 87 § 1 k.w., po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 sierpnia
2002 r. kasacji na korzyść skazanego, wniesionej przez Zastępcę Prokuratora
Generalnego - Naczelnego Prokuratora Wojskowego, od wyroku Wojskowego
Sądu Garnizonowego w O. z dnia 17 kwietnia 2002 r.

u c h y l i ł zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia wobec Leszka B.
środka karnego podania wyroku do publicznej wiadomości przez jego odczytanie
żołnierzom służby zawodowej Jednostki Wojskowej w W.

U z a s a d n i e n i e :

Wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 17 kwietnia 2002 r.
Leszek B. został uznany za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2002 r. około godz.
15 25 w W. prowadził pojazd mechaniczny marki ,,Mazda 323", znajdując się w
stanie po użyciu alkoholu (0,18 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym
powietrzu), tj. popełnienia wykroczenia określonego w art. 87 § 1 k.w., i za to
skazany na karę 1 000 złotych grzywny, środek karny w postaci zakazu
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8
miesięcy oraz podanie wyroku do publicznej wiadomości przez jego odczytanie
żołnierzom służby zawodowej Jednostki Wojskowej w W.
Od orzeczenia tego kasację na korzyść wniósł Zastępca Prokuratora Generalnego
- Naczelny Prokurator Wojskowy, zarzucając ,,rażące naruszenie prawa
materialnego - przepisu art. 28 § 2 k.w. w zw. z art. 28 § 1 pkt 5 k.w. - mające
istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegające na orzeczeniu wobec skazanego
środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości, poprzez jego
odczytanie żołnierzom służby zawodowej Jednostki Wojskowej w W. w sytuacji,
gdy za popełnienie wykroczenia określonego w art. 87 § 1 k.w. żaden przepis
szczególny nie przewiduje, obligatoryjnie ani też fakultatywnie, możliwości
orzeczenia wzmiankowanego środka karnego"; dlatego też wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 17 kwietnia
2002 r. w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym w postaci podania wyroku
do p blic nej
iadomości pr e jego odc tanie żołnier om sł żb
a odo ej
Jednostki Wojskowej w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest w pełni zasadna.
Wniosek obwinionego o skazanie go bez postępowania dowodowego
wprowadzony został do procedury wykroczeniowej wzorem kodeksu postępowania
karnego z 1997 r. Rola sądu jest aktywna przy rozpoznawaniu wniosku, a wynika to
z treści art. 64 § 1 w zw. z art. 63 § 2 k.p.w. Sąd może uzależnić uwzględnienie
wniosku obwinionego od dokonania w nim określonych zmian, a wówczas autor
wniosku musi wyrazić na to zgodę. Gdyby jednak obwiniony takiej zgody nie
wyraził, sąd kieruje sprawę na rozprawę. Czyni tak również w razie sprzeciwu
pozostałych stron, gdy mediacje z nimi nie doprowadziły do swoistej ugody.
Tak więc rację ma skarżący, że nawet w sytuacji, gdy obwiniony, zgodnie z art.
73 k.p.w., złożył wniosek o skazanie go w określony sposób bez przeprowadzenia
postępowania dowodowego, w którym wniósł o wymierzenie mu kary grzywny w
wysokości 1 000 złotych, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu
lądowym na okres 8 miesięcy oraz podania wyroku do publicznej wiadomości przez
jego odczytanie żołnierzom służby zawodowej Jednostki Wojskowej w W. i
wniosek ten zaakceptował prokurator - to i tak sąd, stosując odpowiednio art. 64
k.p.w., powinien dokonać jego kontroli i korekty. Nie czyniąc tego i nie korygując
wniosku w zakresie ,,podania wyroku do publicznej wiadomości, poprzez jego
odczytanie żołnierzom służby zawodowej Jednostki Wojskowej w W." - a
orzekając na podstawie art. 28 § 1 pkt 5 k.w. i art. 31 § 1 i 2 k.w. - sąd rażąco
naruszył prawo materialne, ponieważ środek ten nie był przewidziany w części
szczególnej kodeksu wykroczeń za wykroczenie określone w art. 87 § 1 k.w. i w
związku z tym, mając na uwadze treść § 2 art. 28 k.w., że ,,środki karne można
orzec, jeżeli są one przewidziane w przepisie szczególnym, a orzeka się je, jeżeli
przepis szczególny tak stanowi" - nie można go było orzec. To rażące uchybienie
miało istotny wpływ na treść orzeczenia.
W tym stanie rzeczy, postępując zgodnie z przytoczoną w kasacji, a aprobowaną
przez skarżącego linią orzeczniczą, należało orzec jak wyżej.