Wyrok z dnia 12 grudnia 2001 r.
I PKN 726/00

Wskazanie ,,niespełnienia oczekiwań pracodawcy w związku z zajmowa-
nym stanowiskiem", bez konkretyzacji, o jakie oczekiwania chodziło, nie może
być uznane za podanie konkretnej i rzeczywistej przyczyny uzasadniającej wy-
powiedzenie umowy o pracę na czas nie określony w rozumieniu art. 30 § 4 i
art. 45 § 1 KP.


Przewodniczący SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2001 r. sprawy z powódz-
twa Małgorzaty S. przeciwko N.P. Spółka z o.o. w B. o przywrócenie do pracy, na
skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2000 r. [...]

o d d a l i ł kasację,
zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 100 (sto) złotych tytułem
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2000 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Poznaniu
uwzględnił powództwo Małgorzaty S. przeciwko N.P. spółce z o.o. w B. o przywróce-
nie do pracy. Ustalił, że powódka początkowo była zatrudniona w pozwanej spółce
na czas określony (od dnia 10 sierpnia 1998 r. do dnia 30 listopada 1998 r.), a od
dnia 1 grudnia 1998 r. na czas nieokreślony na stanowisku szefa biura rozszerzone-
go zarządu. Z dniem 30 czerwca 1990 r. z powódką rozwiązano umowę o pracę za
jednomiesięcznym wypowiedzeniem, w którym jako przyczynę wymieniono ,,nie speł-
nianie oczekiwań pracodawcy w związku z zajmowanym stanowiskiem". Powódka w
okresie tego zatrudnienia ukończyła różne kursy i szkolenia, otrzymywała premie
uznaniowe w maksymalnej wysokości i do wykonywania przez nią obowiązków nie
zgłaszano zastrzeżeń, które mogłyby uzasadniać wypowiedzenie.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji podzielił Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2000 r.
oddalił apelację strony pozwanej.

W kasacji od powyższego wyroku pozwana zarzuca naruszenie przepisów po-
stępowania - art. 233 § 1 KPC i art. 378 § 1 KPC.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Kasacja jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu. Stanowi ona zasadniczo po-
wtórzenie zarzutów apelacji, z którymi rozprawił się już w motywach swojego roz-
strzygnięcia Sąd Okręgowy. Przepis art. 30 § 4 KP wymaga, aby w oświadczeniu
pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony była
wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie, zaś zasadność wypowiedzenia
podlega ocenie sądu pracy (art. 45 § 1 KP). W orzecznictwie Sądu Najwyższego
utrwalony jest pogląd, iż przyczyna taka powinna być rzeczywista i prawdziwa. Nie
może być też pozbawiona konkretności. Tymczasem w przedmiotowej sprawie przy-
czyna ta została (w wypowiedzeniu) sformułowana jako ,,nie spełnienie oczekiwań
pracodawcy w związku z zajmowanym stanowiskiem". Problem polega na tym, że nie
zostało - także podczas procesu - wyartykułowane, na czym oczekiwania pracodaw-
cy polegały. Z ustaleń faktycznych, w tym z zeznań świadka Heleny W., wynika, że
powódka po upływie okresu, na który była zawarta umowa na czas określony, zo-
stała zatrudniona na czas nieokreślony, co przemawia raczej za spełnieniem przez
nią oczekiwań pracodawcy. Nawet jednak gdyby tak nie było i pracodawca poprzez
zawarcie z powódką umowy na czas nieokreślony, zamiast kolejnej umowy na czas
określony, chciał ,,dać jej szansę wykazania się", to dysponował mechanizmem pre-
miowania uznaniowego. Jednakże powódka co miesiąc otrzymywała, w przeciwień-
stwie do niektórych innych pracowników, premię w nieobniżonej wysokości, co prze-
mawia przeciwko uznaniu, że nie spełniała oczekiwań pracodawcy. Odbywała też
kursy i szkolenia, na które pracodawca ją kierował, a które zmierzały do podniesienia
przez nią kwalifikacji na zajmowanym stanowisku i nabycia doświadczenia zawodo-
wego. Wprawdzie świadek Helena W. dopuszczała w swych zeznaniach, że praco-
dawca oczekiwał od powódki, iż będzie rozpoczynała i kończyła pracę w zakreślo-
nych godzinach bądź dłużej, a jej zachowanie było odbierane jako skracanie czasu
pracy, jednakże kontekst tej wypowiedzi świadka bardziej przypomina domysł niż
konstatację. Także chęć promowania pracodawcy za pomocą gazety zakładowej
przemawia za działaniem powódki w interesie pracodawcy. Przekazywała ona też
wnioski dotyczące zmniejszenia kosztów działalności firmy, jednakże - jako pracow-
nik - nie może ponosić odpowiedzialności za ryzyko ekonomiczne pracodawcy. Dla-
tego też nie sposób podzielić zarzutów kasacji odnośnie do naruszenia przepisów
postępowania przez Sąd drugiej instancji (art. 233 § 1 i 378 § 1 KPC). Przeciwnie -
wywody Sądu drugiej instancji dowodzą oceny ustaleń Sądu pierwszej instancji
zgodnie ze zgromadzonym materiałem dowodowym, zasadami logicznego rozumo-
wania i doświadczenia życiowego. Enigmatyczność wskazanej w wypowiedzeniu
przyczyny jest wyjątkowo rażąca, a tym samym trafnie przyczyna ta została uznana
za nieuzasadnioną w aspekcie art. 45 § 1 KP.

Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych pod-
staw do uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 39312 KPC orzekł jak w sentencji wy-
roku.
========================================