Wyrok z dnia 17 lutego 1998 r.
I PKN 502/97


Negatywna ocena pracownika, który wskutek niedostatecznego przy-
gotowania zawodowego i praktycznego nie potwierdził zakładanej przez pra-
codawcę przydatności do pełnienia funkcji kierowniczej, stanowi uzasadnioną
przyczynę wypowiedzenia warunków pracy (art. 45 § 1 w związku z art. 42 § 1
KP).


Przewodniczący SSN: Józef Iwulski, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 1998 r. sprawy z powódz-
twa Ryszarda S. przeciwko Głównemu Urzędowi Ceł w W. i Urzędowi Celnemu w T.
o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach, na skutek kasacji powoda
od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie
z dnia 12 czerwca 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację i zasądził od powoda na rzecz Urzędu Celnego w T.
kwotę 10 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie wyrokiem
z dnia 12 czerwca 1997 r. oddalił apelację powoda Ryszarda S. od wyroku Sądu
Rejonowego-Sądu Pracy w Lublinie z dnia 30 grudnia 1996 r. [...], oddalającego jego
powództwo przeciwko Głównemu Urzędowi Ceł w W. i Urzędowi Celnemu w T. o
przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach.

Sąd Wojewódzki podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, z
których wynikało, że powód nie był pracownikiem nienagannie wykonującym swoje
obowiązki na kierowniczym stanowisku pracy, albowiem niewłaściwie lub niesku-
tecznie nadzorował pracę podległych mu jednostek organizacyjnych oraz wydawał

- 2 -

decyzje wykraczające poza jego kompetencje służbowe, co wynikało z braku przy-
gotowania zawodowego i praktycznego do zajmowania kierowniczego stanowiska
pracy. W tej sytuacji brak było podstaw prawnych do uznania bezzasadności wypo-
wiedzenia powodowi warunków pracy.

W kasacji powoda podniesiono zarzut naruszenia prawa materialnego przez
niezastosowanie art. 45 § 1 KP, pomimo że materiał dowodowy wskazywał, iż wypo-
wiedzenie powodowi umowy o pracę było nieuzasadnione, albowiem wszystkie sta-
wiane mu zarzuty ,,są nieprawdziwe lub wyolbrzymione".


Sąd Najwyższy uznał, że kasacja jest bezzasadna.


Zgodnie z dyspozycjami art. 39311 KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę
w granicach kasacji, które wytyczają wskazane w skardze kasacyjnej podstawy, a
które skarżący ograniczył wyłącznie do zarzutu naruszenia prawa materialnego - art.
45 § 1 KP. Wprawdzie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej podejmowana była po-
lemika z ustaleniami i oceną materiału dowodowego przez Sądy orzekające w spra-
wie, tyle że skarżący nie zarzucił Sądowi drugiej instancji naruszenia jakichkolwiek
przepisów postępowania, które w sposób istotny mogło wpłynąć na wynik sprawy.
Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego brak wyartykułowania
naruszonych norm procedury cywilnej oraz uzasadnienia, że takie uchybienie mogło
mieć decydujący wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 3931 pkt 2 KPC - powo-
duje, że dla oceny przez Sąd Najwyższy zarzutu naruszenia przepisu prawa mate-
rialnego miarodajny jest stan faktyczny przyjęty za podstawę orzekania przez Sąd
drugiej instancji. Dlatego Sąd Najwyższy był związany dokonanymi, w przeważającej
mierze udokumentowanymi ustaleniami faktycznymi, z których jednoznacznie
wynika, że powód wadliwie wykonywał obowiązki pracownicze na kierowniczym sta-
nowisku pracy, skoro niewłaściwie nadzorował lub nie kontrolował pracy podległych
mu jednostek organizacyjnych oraz podwładnych, wydawał decyzje wykraczające
poza jego kompetencje, co wynikało z niedostatecznego przygotowania zawodowego
i praktycznego do pełnienia powierzonej mu funkcji kierowniczej. Tych negatywnych
ustaleń dyskwalifikujących powoda do dalszego zajmowania stanowiska kie-
rowniczego nie mogły przeważyć podnoszone przez skarżącego przypadki skutecz-

- 3 -

nych lub trafnych decyzji przyczyniających się do poprawy działalności podległych
mu służb celnych, ponieważ od pracownika pełniącego funkcję kierowniczą należy
oczekiwać generalnego, a nie jedynie incydentalnego działania w interesie praco-
dawcy.

Na tle wiążących ustaleń faktycznych zarzut naruszenia art. 45 § 1 KP w
związku z art. 42 § 1 KP (w stosunku do powoda zastosowano jedynie wypowiedze-
nie warunków pracy) jest oczywiście chybiony. Dlatego Sąd Najwyższy jedynie pot-
wierdził wypracowane w orzecznictwie reguły dopuszczające ostrzejsze kryteria
oceny pracy pracowników zajmujących kierownicze stanowiska pracy, które pozos-
tawiają w gestii pracodawcy zmiany osobowe na kierowniczym stanowisku pracy w
razie niekorzystnej oceny pracy dotychczasowego kierownika. W tych okolicznoś-
ciach Sąd drugiej instancji trafnie konstatował, że negatywna ocena pracy powoda,
który wskutek niedostatecznego przygotowania zawodowego i praktycznego nie
potwierdził zakładanej przez pozwanego przydatności do efektywnego pełnienia
funkcji kierowniczej, stanowiła uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia powodowi
warunków pracy (art. 45 § 1 w związku z art. 42 § 1 KP).

Mając powyższe na uwadze kasacja podlegała oddaleniu na podstawie art.
39312 KPC. O kosztach zastępstwa procesowego pozwanego za instancję kasacyjną
orzeczono zgodnie z dyspozycjami art. 98 KPC
========================================