Wyrok z dnia 16 stycznia 1998 r.
I PKN 476/97


Przepis art. 22 ust. 2 Karty Nauczyciela nie ma zastosowania, jeżeli
szkoła gminna nie ma możliwości zatrudnienia nauczyciela w pełnym wymiarze
zajęć, a szkoła państwowa, w której prowadzi on zajęcia odmawia szkole
gminnej refundacji wynagrodzenia wypłaconego przez nią za pracę nauczyciela
w szkole państwowej.

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN Kazimierz
Jaśkowski (sprawozdawca), Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 1998 r. sprawy z po-
wództwa Ewy B. przeciwko [...] Liceum Ogólnokształcącemu [...] w L. o nawiązanie
stosunku pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 22 maja 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Powódka Ewa B. w sprawie przeciwko [...] Liceum Ogólnokształcącemu [...] w
L. o nawiązanie stosunku pracy, wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 22 maja 1997 r. [...]. Zas-
karżonym wyrokiem zmieniono pkt 1 wyroku Sądu I instancji (uznano w nim za bezs-
kuteczną decyzję pozwanego przenoszącą powódkę w stan nieczynny od dnia 1
października 1996 r.) i oddalono powództwo. W kasacji zarzuca się naruszenie art.
20 w związku z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) przez przyjęcie, że zmiana organu prowadzącego
szkołę uzasadnia ograniczenie wymiaru zatrudnienia nauczyciela mianowanego, a w
braku jego zgody na to ograniczenie można przenieść nauczyciela w stan nieczynny.
Zarzucono także naruszenie art. 38 KP (w związku z art. 91c Karty Nauczyciela)

- 2 -

przez jego niezastosowanie, gdy pozwany podjął zamiar wypowiedzenia powódce
umowy o pracę w trybie przewidzianym dla nauczycieli mianowanych. W uzasadnie-
niu podniesiono, że w stanie faktycznym sprawy nie istniała żadna okoliczność, która
uzasadniałaby przeniesienie powódki w stan nieczynny. Powódka nie mogła wyko-
nywać pracy u pozwanego w pełnym wymiarze czasu pracy, ale mogła ten wymiar
uzupełniać w innej szkole (w Zespole Szkół Chemicznych w L.).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest uzasadniona.
Niesporne jest, że w pozwanym Liceum nie było wystarczającej liczby godzin
plastyki, aby powódka świadczyła pracę w pełnym wymiarze. Pozwany zwrócił się
zatem do powódki, na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357), o wyrażenie
zgody na ograniczenie wymiaru godzin pracy i proporcjonalne zmniejszenie wyna-
grodzenia. Powódka nie wyraziła na to zgody. W tej sytuacji pozwany mógł skorzys-
tać z wynikającego z art. 22 ust. 2 Karty Nauczyciela uprawnienia do przeniesienia
powódki w stan nieczynny, jeżeli nie istniały warunki do uzupełnienia tygodniowego
obowiązkowego wymiaru zajęć w innej szkole. W poprzednich latach powódka uzu-
pełniająco pracowała w Zespole Szkół Chemicznych, a do dnia 31 grudnia 1995 r.
organem prowadzącym ten Zespół Szkół oraz pozwanego był Kurator Oświaty w L.
Od dnia 1 stycznia 1996 r. pozwane Liceum przejęła Gmina L. Za pracę w obu
szkołach wynagrodzenie powódce wypłacała strona pozwana. Zespół Szkół Che-
micznych odmówił refundacji pozwanemu wynagrodzenia wypłaconego za pracę po-
wódki w tym Zespole w 1996 r. Sąd II instancji trafnie przyjął, że nie można domagać
się od pozwanego, aby płacił powódce wynagrodzenie za pracę w innej szkole, fi-
nansowanej nie przez gminę, lecz przez budżet państwa. Należy także podzielić po-
gląd Sądu II instancji, że możliwość uzupełnienia wymiaru godzin pracy w innej
szkole, należy rozważać w odniesieniu do szkół prowadzonych i finansowanych
przez gminę, a brak tej możliwości został ustalony w postępowaniu dowodowym.
Podnieść również należy, że odmienne stanowisko naruszałoby ustawowo zagwa-
rantowaną samodzielność gmin (art. 2 i art. 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samo-

- 3 -

rządzie terytorialnym, jednolity tekst: Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.). Gmina z
własnych środków i wbrew swej woli musiałaby bowiem wypłacać powódce wyna-
grodzenie za pracę w szkole państwowej. Możliwość uzupełnienia w szkole pańs-
twowej wymiaru godzin pracy powódki istniałaby wtedy, gdyby gmina lub szkoła
gminna zawarła stosowną umowę z kuratorem oświaty lub szkołą państwową.
Także nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 38 KP. Zdaniem powódki,
ponieważ według art. 91c Karty Nauczyciela w zakresie spraw wynikających ze sto-
sunku pracy nie uregulowanych w tej ustawie, mają zastosowanie przepisy Kodeksu
pracy, a przeniesienie w stan spoczynku "stanowi quasi rozwiązanie stosunku pracy
za wypowiedzeniem", to pozwany powinien zachować przewidziany w art. 38 KP tryb
konsultacji ze związkami zawodowymi. Jest to pogląd błędny. Przepis art. 38 odnosi
się tylko do umów o pracę, a powódka była zatrudniona na podstawie nominacji. Po-
nadto nie złożono jej wypowiedzenia, a rozwiązano stosunek pracy w szczególnym
trybie określonym w art. 22 ust. 2 w związku z art. 20 Karty Nauczyciela. Pracodawca
jest obowiązany do współdziałania ze związkami zawodowymi przy podejmowaniu
czynności zmierzających do ustania stosunku pracy tylko wtedy, gdy prawo go do
tego zobowiązuje.
Z tych względów na podstawie art. 39312 KPC orzeczono, jak w sentencji.
========================================