Wyrok z dnia 7 stycznia 1998 r.
I PKN 453/97

Przekroczenie ustalonego przez Komisję Trójstronną do Spraw Społecz-
no - Gospodarczych lub przez Radę Ministrów wskaźnika przyrostu przecięt-
nego miesięcznego wynagrodzenia uzasadnia odwołanie dyrektora przedsię-
biorstwa państwowego ze skutkiem rozwiązującym jego stosunek pracy bez
wypowiedzenia z winy pracownika tylko wtedy, gdy spowodowało w danym
roku obrachunkowym zawinione przez dyrektora - w porównaniu z poprzednim
rokiem obrachunkowym pogorszenie finansowej sytuacji przedsiębiorstwa.

Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski
(sprawozdawca), Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 1998 r. sprawy z powódz-
twa Grzegorza K. przeciwko Wojewodzie K. i Fabryce Maszyn Rolniczych "A." w K. o
odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 30 czerwca 1997 r. [...]

1) u c h y l i ł zaskarżony wyrok w odniesieniu do Fabryki Maszyn Rolniczych
"A." w K. i sprawę wobec tej pozwanej przekazał Sądowi Wojewódzkiemu-Sądowi
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach do ponownego rozpoznania,
2) o d d a l i ł kasację w odniesieniu do Wojewody K.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Ostrowcu Świętokrzyskim wyrokiem z dnia 10
kwietnia 1997 r. [...], oddalił powództwo Grzegorza K. przeciwko Wojewodzie K. oraz
Fabryce Maszyn Rolniczych "A." w K. o odszkodowanie z tytułu bezprawnego od-
wołania ze stanowiska dyrektora tej fabryki ze skutkiem w postaci rozwiązania sto-
sunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika i w konsekwencji - o zasądzenie
również sześciomiesięcznej odprawy pieniężnej, przewidzianej w art. 39 ust. 1

- 2 -

ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jednolity
tekst: Dz. U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.). Rozstrzygnięcie to Sąd Rejonowy oparł
na następujących ustaleniach faktycznych.
Powód wygrał konkurs na stanowisko dyrektora pozwanej Fabryki, na które to
stanowisko został uchwałą rady pracowniczej powołany z dniem 1 kwietnia 1992 r.
Ze stanowiska dyrektora odwołał powoda z dniem 28 lutego 1997 r. Wojewoda K.,
działając jako organ założycielski na podstawie art. 65 ust. 1a oraz 66 ust. 2 ustawy
o przedsiębiorstwach państwowych, przy czym odwołanie to zakwalifikowano jako
równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracow-
nika. Powód dopuścił bowiem w 1996 r. do przekroczenia przez pozwaną Fabrykę o
14,6% wskaźnika przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, ustalonego
przez Komisję Trójstronną w trybie przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o
negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń w pod-
miotach gospodarczych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz.
2).
Sąd Rejonowy podkreślił, że skoro pozwane przedsiębiorstwo prowadziło
działalność gospodarczą ze stratą, to organ założycielski mógł w porozumieniu z
Ministrem Finansów wszcząć postępowanie naprawcze i ustanowić zarząd komisa-
ryczny (art. 65 ust. 1 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych). Uczyniwszy użytek
z tej kompetencji w zarządzeniu nr 10/97 z dnia 24 lutego 1997 r., Wojewoda K. był
równocześnie obowiązany do odwołania powoda ze stanowiska dyrektora zgodnie z
art. 66 ust. 2 powołanej ustawy. Wspomniane odwołanie mogło też być - zdaniem
Sądu Rejonowego - uznane wskutek naruszenia wskaźnika przyrostu przeciętnych
wynagrodzeń za równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia
z winy pracownika, a to oznacza, że zgodnie z art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy o przed-
siębiorstwach państwowych nie przysługuje powodowi sześciomiesięczna odprawa
pieniężna przewidziana w ust. 1 tego przepisu.
Bezzasadne jest - w ocenie Sądu Rejonowego - również żądanie od pozwa-
nych odszkodowania z art. 56 § 1 KP. Do stosunku pracy na podstawie aktu powoła-
nia nie stosuje się bowiem przepisów Kodeksu pracy regulujących rozpatrywanie
sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej przywracania do pracy oraz odszko-
dowania za bezprawne rozwiązanie umowy o pracę.

- 3 -

Apelację powoda od tego orzeczenia oddalił Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach wyrokiem z dnia 30 czerwca 1997 r. [...]. W
motywach tego wyroku Sąd Wojewódzki wskazał, że w razie przekroczenia wskaź-
nika przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ustalonego przez Komisję
Trójstronną, organ założycielski jest na podstawie art. 37a ust. 1 pkt 4 ustawy o
przedsiębiorstwach państwowych obowiązany odwołać dyrektora, jeżeli owo prze-
kroczenie spowodowało pogorszenie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Z infor-
macji przedstawionej przez pozwaną Fabrykę wynika, że kwota funduszu płac zwią-
zana z przekroczeniem wskaźnika Komisji Trójstronnej wyniosła w 1996 r.
483.924,00 zł, przy stracie netto w wysokości 20.662.523,55 zł. Bez przekroczenia
wskaźnika przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia straty pozwanej
Fabryki byłyby więc niższe i wyniosłyby 20.178.599,55 zł. Co prawda przez wzrost
ilości i wartości sprzedaży, racjonalizację zatrudnienia oraz obniżenie kosztów pro-
dukcji osiągnięto poprawę efektywności gospodarowania przedsiębiorstwa, ale prze-
kroczenie wskaźnika dopuszczalnego wzrostu przeciętnej płacy powiększyło stratę
przedsiębiorstwa, powodując pogorszenie jego sytuacji finansowej. Odwołanie z tego
powodu dyrektora przedsiębiorstwa państwowego na podstawie art. 37a ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 25 września 1981 r. pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa
wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art.
37a ust. 3 ustawy), a więc m.in. pozbawia zainteresowanego prawa do sześciomie-
sięcznej odprawy pieniężnej z art. 39 ust. 1 powołanej ustawy.
Sąd Wojewódzki uznał też, że w zgodzie z obowiązującymi przepisami (art. 69
KP) wyrok pierwszoinstancyjny nie uwzględnił ponadto żądania powoda w zakresie
odszkodowania z art. 56 § 1 KP.
Kasację od powyższego wyroku wniósł w imieniu powoda radca prawny Mało-
polsko-Świętokrzyskiego Regionu OPZZ, zarzucając naruszenie prawa materialnego,
w szczególności art. 30 § 4, art. 52 i art. 56 w związku z art. 69 KP oraz art. 37a ust.
1 pkt 4, art. 65 i art. 66 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, jak również
naruszenie art. 382 KPC, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. W oparciu o
wymienione zarzuty wnoszący kasację domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i
przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że przepis art. 69 KP nie wy-

- 4 -

łącza - wbrew twierdzeniom Sądów obu instancji - wobec pracownika bezprawnie
odwołanego ze stanowiska w trybie art. 70 § 3 KP możliwości dochodzenia odszko-
dowania na podstawie art. 56 § 1 KP. Bezprawność odwołanie powoda polega zaś w
szczególności na tym, że organ dokonujący odwołanie nie podał jego przyczyny i z
naruszeniem art. 30 § 4 KP wskazał ją dopiero w odpowiedzi na pozew. Poza tym
organ założycielski nadużył swej kompetencji do wszczęcia postępowania na-
prawczego i ustanowienia w pozwanej Fabryce zarządu komisarycznego, a w kon-
sekwencji do odwołania jej dyrektora, gdyż z kompetencji tej uczynił użytek w mo-
mencie, kiedy pomimo przekroczenia ustalonego przez Komisję Trójstronną wskaź-
nika dopuszczalnego przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia sytuacja
finansowa Fabryki nie tylko nie pogorszyła się, ale ulegała systematycznej poprawie.
Przekroczenie wspomnianego wskaźnika zostało więc - zdaniem wnoszącego kasa-
cję - wykorzystane przez organ założycielski jedynie jako pretekst do odwołania po-
woda i pozbawienia go uprawnienia do odprawy pieniężnej z art. 39 ust. 1 ustawy o
przedsiębiorstwach państwowych.
Powód objął bowiem stanowisko dyrektora "A." w 1992 r., gdy przedsiębiors-
two to było w stanie finansowego kryzysu, czy wręcz finansowej zapaści. Dzięki wy-
siłkom powoda nie doszło jednak do upadłości fabryki i utraty pracy przez jej 600-
osobową załogę. Gospodarcza kondycja przedsiębiorstwa stopniowo się poprawiała.
W 1996 r. powód doprowadził do bankowego postępowania ugodowego oraz do
opracowania uzgodnionego z bankiem i zaakceptowanego przez organ założycielski
(tj. Ministra Przemysłu i Handlu, gdyż Wojewoda K. przejął tę funkcję dopiero od 1
września 1996 r.) programu naprawczego fabryki na lata 1996-2000. Realizacja
owego programu zapewniła finansową płynność, dynamiczny wzrost sprzedaży i wy-
dajności pracy, znaczące obniżenie udziału straty w przychodach, a także poprawę w
stosunku do 1995 r. wyniku netto, co prawda nadal jeszcze ujemnego, ale z wyraźnie
niższą stratą. Rada pracownicza "A." bardzo pozytywnie oceniła więc czteroletni
okres pracy powoda i wobec jego odwołania ze stanowiska dyrektora zgłosiła
Wojewodzie K. sprzeciw.
W postępowaniu apelacyjnym powód udokumentował - jak twierdzi wnoszący
kasację - zobiektywizowaną tezę, że pomimo przekroczenia o 14,6% ustalonego
przez Komisję Trójstronną, wskaźnika przyrostu przeciętnego miesięcznego wyna-

- 5 -

grodzenia, finansowa sytuacja "A." nie uległa w 1996 r. pogorszeniu, lecz wyraźnie i
znacznie się polepszyła. Wspomniane przekroczenie, którego kwotowy wymiar wy-
niósł 65,84 zł na jednego pracownika i przez wzrost wynagrodzenia o 36,4% dopro-
wadził do średniej płacy w przedsiębiorstwie na poziomie 613,63 zł (ca 63% średniej
płacy krajowej), zostało bowiem zrekompensowane 68% wzrostem wydajności pracy
na każdego z zatrudnionych. Ten wzrost wydajności oraz organizacyjne przedsię-
wzięcia powoda doprowadziły też do zminimalizowania strat w sprzedaży z 17% w
1995 r. do 0,42% wartości przychodów w 1996 r. Przekroczenie wskaźnika Komisji
Trójstronnej zostało też w znacznym stopniu spowodowane niezależnym od powoda,
trzykrotnym podwyższeniem w 1996 r. przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej wyso-
kości najniższego wynagrodzenia za pracę (z 305 zł na 325 zł od 1 stycznia 1996 r.,
z 325 zł na 350 zł od 1 kwietnia 1996 r. i z 350 zł na 370 zł od 1 lipca 1996 r.). Naj-
niższa płaca jest zaś w pozwanym zakładzie podstawą naliczania, np. dodatków za
staż pracy, czy nagród jubileuszowych, przewidzianych przez zakładowy układ zbio-
rowy pracy, podpisany w lutym 1995 r.
Tymczasem Sąd drugiej instancji zlekceważył powyższe dowody i przy ocenie
wpływu przekroczenia wskaźnika Komisji Trójstronnej na finansową sytuację pozwa-
nego przedsiębiorstwa nie posłużył się jedynie racjonalną metodą "czasowo-porów-
nawczą", tylko bezkrytycznie przyjął "kuriozalne" rozumowanie przypozwanego Wo-
jewody K., że pogorszeniem finansowej sytuacji "A." w 1996 r. było samo przekro-
czenie wskaźnika, zwiększające stratę fabryki o 483.924,00 zł. Akceptacja takiego
rozumowania narusza art. 328 KPC, prowadząc do wniosku, że w trybie art. 70 § 3
KP w związku z art. 52 § 1 pkt 1 KP trzeba by zwalniać nawet najlepszych dyrekto-
rów przedsiębiorstw, którzy wskaźnik Komisji Trójstronnej przekroczyli wskutek pod-
wyżek najniższej płacy lub wskutek wzrostu wynagrodzeń akordowych w następstwie
wzrostu wydajności pracy.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja jest zasadna, chociaż jedynie w odniesieniu do pracodawcy powoda,
czyli Fabryki Maszyn Rolniczych "A." w K. Przedmiotem niniejszego sporu są bowiem
roszczenia ze stosunku pracy powoda na stanowisku dyrektora tej fabryki, a więc

- 6 -

tylko ona ma w sprawie bierną legitymację procesową. Dotyczy to również roszczeń
wywodzących się z czynności, które z mocy ustawowego upoważnienia dokonuje za
pracodawcę będącego przedsiębiorstwem państwowym jego organ założycielski.
Kwestia legalności uczynienia użytku z przysługującej mu kompetencji do odwołania
dyrektora przedsiębiorstwa państwowego może mieć zatem znaczenie tylko w relacji
organu założycielskiego wobec przedsiębiorstwa, a nie w płaszczyźnie jego
odpowiedzialności względem pracownika. Kasację co do pozwanego Wojewody K.
należało zatem oddalić, ograniczając badanie zasadności zarzutów kasacji jedynie
do drugiego z pozwanych.
W tym podmiotowym zakresie zaskarżony wyrok opiera się o błędną wykład-
nię przepisów ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych
(jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.). Chodzi tu w szczególności o
przepisy regulujące skutki przekroczenia wskaźników przyrostu przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia, ustalanych przez Komisję Trójstronną do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych lub Radę Ministrów w trybie określonym ustawą z dnia 16
grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wy-
nagrodzeń w podmiotach gospodarczych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z
1995 r. Nr 1, poz. 2). Po zmianach wprowadzonych przez tę ustawę do uregulowań
ustawy z dnia 25 września 1981 r., stanowi ona w art. 37a ust. 1 pkt 4, że organ zało-
życielski może odwołać dyrektora przedsiębiorstwa państwowego, które przekroczyło
wspomniane wskaźniki przyrostu wynagrodzenia, co spowodowało pogorszenie
sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, przy czym odwołanie z tych przyczyn pociąga
za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę przez
zakład pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 37a ust. 3 ustawy). Z
przyczyn określonych w art. 37a ust. 1 pkt 4 ustawy o przedsiębiorstwach państwo-
wych organ założycielski może też - zgodnie z jej art. 65 ust. 1a - wszcząć postępo-
wanie naprawcze i ustanowić nad przedsiębiorstwem zarząd komisaryczny, co z
mocy art. 66 ust. 2 ustawy powoduje rozwiązanie organów przedsiębiorstwa i obli-
guje organ założycielski do odwołania dyrektora przedsiębiorstwa. Wszczęcie pos-
tępowania naprawczego i ustanowienie zarządu komisarycznego było wcześniej i
nadal jest też - w porozumieniu z Ministrem Finansów - możliwe wobec przedsię-
biorstwa, które swą działalność prowadzi ze stratą (art. 65 ust. 1 ustawy).

- 7 -

Wprowadzenie przepisu art. 65 ust. 1a ustawy rozszerzyło więc od dnia 1
stycznia 1995 r. zakres dopuszczalności wszczynania postępowania naprawczego i
ustanawiania zarządu komisarycznego również w przedsiębiorstwach państwowych,
których działalność jest wprawdzie prowadzona bez strat, ale ich sytuacja finansowa
uległa - wskutek przekroczenia wskaźników Komisji Trójstronnej - pogorszeniu, po-
legającemu najogólniej rzecz biorąc na obniżeniu efektywności gospodarowania.
Wszczęcie z tego powodu postępowania naprawczego i ustanowienie zarządu komi-
sarycznego powoduje też rozwiązanie organów przedsiębiorstwa oraz obligatoryjne
odwołanie jego dyrektora ze skutkiem w postaci "napiętnowania" go w płaszczyźnie
art. 52 § 1 pkt 1 KP i pozbawienia odprawy pieniężnej z art. 39 ust. 1 ustawy. Jeżeli
natomiast przedsiębiorstwo działało ze stratą, to spowodowane przekroczeniem
wskaźników Komisji Trójstronnej pogorszenie jego sytuacji finansowej pogłębia tylko
dotychczasowe straty. Wszczęcie postępowania naprawczego i ustanowienie za-
rządu komisarycznego byłoby więc w takiej sytuacji możliwe z powodu "prowadzenia
działalności ze stratą", czyli na podstawie samego tylko przepisu art. 65 ust. 1
ustawy, co wszakże odwoływanego wówczas dyrektora przedsiębiorstwa nie pozba-
wiałoby automatycznie prawa do sześciomiesięcznej odprawy pieniężnej, chyba że
przyjąłby on obowiązki zarządcy komisarycznego (art. 39 ust. 3 ustawy). Innymi
słowy, wszczęcie postępowania naprawczego i ustanowienie zarządu komisarycz-
nego w przedsiębiorstwie, które działając już ze stratą, pogorszyło jeszcze swą sy-
tuację finansową (tzn. ową stratę) wskutek przekroczenia wskaźników ustalonych
przez Komisję Trójstronną, czyli w przedsiębiorstwie, w którym następuje zbieg
przesłanek zastosowania art. 65 ust. 1 i art. 65 ust. 1a ustawy, służy głównie "ukara-
niu" jego dyrektora.
Co prawda odwołanie dyrektora przedsiębiorstwa państwowego z przyczyn
określonych w art. 37a ust. 1 pkt 4 ustawy pociąga za sobą z mocy art. 37a ust. 3
skutki, jakie prawo pracy wiąże z niezwłocznym rozwiązaniem stosunku pracy z winy
pracownika, ale to oznacza jedynie tyle, że przestrzeganie wskaźników ustalonych
przez Komisję Trójstronną należy - jako wyraz dbałości o finansową sytuację przed-
siębiorstwa - do podstawowych obowiązków pracowniczych dyrektora. Aby przekro-
czenie tych wskaźników mogło być potraktowane jako przesłanka "wydalenia" dy-
rektora z pracy, to musi być ono "ciężkim" naruszeniem jego podstawowych obo-

- 8 -

wiązków, a więc spowodować zawinione przezeń pogorszenie sytuacji finansowej
przedsiębiorstwa. Ustawowe odróżnianie wskaźników przyrostu wynagrodzenia oraz
sytuacji finansowej przedsiębiorstwa dowodzi przy tym, że przestrzeganie owych
wskaźników nie jest celem samym w sobie, a jedynie instrumentem do utrzymania w
każdym roku obrachunkowym sytuacji finansowej przedsiębiorstwa co najmniej na
poziomie "niepogorszonym" w porównaniu z poprzednim rokiem. Przekroczenie
wskaźników przyrostu średniego wynagrodzenia bez równoczesnego pogorszenia
sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, a tym bardziej w razie jej poprawy, nie może
być zatem pod adresem dyrektora przedmiotem zarzutów i przesłanką "karnego"
odwołania ze stanowiska. Jest to szczególnie istotne w przedsiębiorstwie, które - jak
pozwana Fabryka - prowadziło działalność ze stratą, gdyż wówczas jako niepogor-
szenie jego sytuacji finansowej trzeba traktować niepowiększenie jego poprzednio-
rocznej straty, a cóż dopiero jej obniżenie. Nieco inaczej będzie w przedsiębiors-
twach działających wcześniej bez straty. Spowodowanie straty, czy choćby tylko ob-
niżenie dochodu będzie bowiem pogorszeniem sytuacji finansowej przedsiębiorstwa,
aczkolwiek "karne" odwołanie jego dyrektora wymagałoby ponadto ustalenia, że owo
pogorszenie sytuacji finansowej wskutek przekroczenia wskaźników Komisji
Trójstronnej należy łączyć z zawinionym zachowaniem dyrektora, a nie np. z pod-
wyżką minimalnej płacy i automatycznym wzrostem naliczanych od niej składników
wynagrodzenia.
Z powyższych rozważań wynika, że ocena zasadności odwołania powoda na
podstawie art. 66 ust. 2 zdanie 2 w związku z art. 65 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1a
ustawy o przedsiębiorstwach państwowych nie mogła się ograniczyć do ustalenia
niespornego skądinąd przekroczenia określonego przez Komisję Trójstronną wskaź-
nika przyrostu przeciętnego wynagrodzenia, ale wymagała też - jak słusznie twierdzi
wnoszący kasację - zbadania, czy przekroczenie to spowodowało w 1996 r. pogor-
szenie sytuacji finansowej pozwanego przedsiębiorstwa w porównaniu z 1995 r. i w
sytuacji, gdy oba lata były okresem prowadzenia działalności ze stratą. Ewentualne
ustalenie, że tak rozumiana sytuacja finansowa pozwanego przedsiębiorstwa nie
tylko nie uległa pogorszeniu, ale wręcz poprawiła się, przesądziłoby o bezzasadności
odwołania powoda w związku z art. 65 ust. 1a ustawy, a więc ze skutkiem w postaci
niezwłocznego rozwiązania jego stosunku pracy z przyczyn zawinionych przez

- 9 -

pracownika. Odwołanie powoda można by więc wówczas kwalifikować jako
spowodowane "tylko" przesłanką z art. 65 ust. 1 ustawy, tzn. prowadzeniem działal-
ności przedsiębiorstwa ze stratą, co nie pozbawiłoby zainteresowanego prawa do
sześciomiesięcznej odprawy pieniężnej z art. 39 ust. 1 ustawy, skoro po odwołaniu
nie pełnił funkcji zarządcy komisarycznego (art. 39 ust. 3 ustawy).
Przepis art. 69 KP nie stoi też na przeszkodzie domaganiu się przez powoda
na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 KP odszkodowania za niezgodne z pra-
wem rozwiązanie jego stosunku pracy bez wypowiedzenia, przy czym w pojęciu bez-
prawności takiego rozwiązania mieści się zarówno brak prawem przewidzianej przy-
czyny, jak też pisemnej formy ze wskazaniem okoliczności faktycznych uzasadniają-
cych rozwiązanie (art. 30 § 4 KP). Motywy zakwestionowania tego roszczenia powo-
da przez Sąd pierwszej instancji są niezrozumiałe. Natomiast Sąd Wojewódzki ak-
ceptuje to stanowisko z naruszeniem art. 328 § 2 KPC, gdyż czyni to tak lakonicznie,
że wyłącza w istocie możliwość kasacyjnej kontroli tej części swego orzeczenia.
Z wyżej podanych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312 KPC w
stosunku do pozwanego Wojewody K., a na podstawie art. 39313 KPC wobec poz-
wanego przedsiębiorstwa orzekł, jak w sentencji.
========================================