Wyrok z dnia 1 grudnia 1999 r.
I PKN 429/99

Uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od wypowiedzenia
umowy o pracę nie usprawiedliwia błędne przekonanie pracownika, że będzie
miał możliwość kontynuowania zatrudnienia.


Przewodniczący: SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Walerian Sanetra, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 1999 r. sprawy z powództwa
Marianny R. przeciwko ,,O.-G." Spółce z o.o. w Ł. o przywrócenie do pracy, na skutek
kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Łodzi z dnia 15 kwietnia 1999 r. [...]

1. o d d a l i ł kasację.
2. nie obciążył powódki kosztami postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 14 stycznia 1999 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Łodzi oddalił
powództwo Marianny R. przeciwko ,,O.-G." Spółce z o.o. w Ł. o przywrócenie do
pracy. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka otrzymała wypowiedzenie umowy
o pracę 30 września 1998 r. ze skutkiem na 31 grudnia 1998 r., natomiast odwołanie
do Sądu wniosła dopiero 4 listopada 1998 r., a opóźnienie nie znajduje usprawiedli-
wienia.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z
dnia 15 kwietnia 1999 r. oddalił apelację powódki stwierdzając, że powódka była
prawidłowo pouczona o sposobie i terminie odwołania od wypowiedzenia, a wypo-
wiedź bezpośredniego przełożonego o ewentualnym dalszym zatrudnieniu pod wa-
runkiem wystąpienia takich możliwości, zweryfikowana następnie informacją o braku
możliwości zatrudnienia, nie może stanowić usprawiedliwienia uchybienia terminowi
do wniesienia odwołania.

Kasacja powódki od powyższego wyroku zarzuca naruszenie art. 44 i 265 KP
oraz art. 5, 212, 233 § 1, 328 § 2 i 316 KPC.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Kasacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Wypowiedzenie umowy o pracę
jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy, przysługującym każdej stronie
stosunku pracy. Wypowiedzenie dokonane pracownikowi powinno wskazywać przy-
czynę wypowiedzenia oraz sposób i termin odwołania. To wymaganie obowiązuje od
1 czerwca 1996 r., przeto jeżeli wypowiedzenie odpowiada wymaganiom z art. 30 §
3, § 4 i § 5 KP - a tak jest w niniejszej sprawie- pracownik, zaniedbujący wniesienie
odwołania w terminie, nie może powoływać się na nieznajomość prawa. Przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę - redukcja stanowisk pracy - nie sposób też uznać za
taką, by powódka, jak to pisze w apelacji, była nią ,,zszokowana i upokorzona".

W szczególności zaś z wyjaśnień powódki [...] wynika, że chociaż jej bezpoś-
redni przełożony uspokajał, iż możliwa będzie kontynuacja pracy, gdy odejdą pra-
cownice z 1-miesięcznym wypowiedzeniem, to jednak po 3-4 dniach zmienił zdanie.
To samo potwierdził prezes zarządu spółki wyjaśniając, iż poinformował powódkę o
ewentualności dalszego zatrudnienia w razie zmiany sytuacji, ale wypowiedzenie
należy traktować jako aktualne ze wszystkimi konsekwencjami. Chybiony jest zatem
zarzut kasacji, iż Sąd narzucił powódce obowiązek udowodnienia negocjacji co do
dalszego zatrudnienia i nie jest trafne powoływanie orzeczeń Sądu Najwyższego w
sprawach I PRN 55/94 i I PRN 21/94, ponieważ powódka w krótkim czasie po otrzy-
maniu wypowiedzenia dowiedziała się o braku możliwości dalszego zatrudnienia i nie
były z nią prowadzone jakiekolwiek negocjacje co do cofnięcia wypowiedzenia. Wy-
powiedzi przełożonych o możliwości kontynuowania pracy w razie zmiany sytuacji,
rychło zresztą anulowane, odebrać należy raczej jako zmierzające do zapobieżenia
egzaltacji powódki (jej ,,zszokowaniu i upokorzeniu") wypowiedzeniem niż jako za-
pewnienie, stanowiące powód zaniechania wnoszenia odwołania od wypowiedzenia.
Tego rodzaju wypowiedzi przełożonych nie upoważniały do żywienia nadziei na po-
zostanie w stosunku pracy. Dlatego też Sąd Najwyższy nie dopatruje się istnienia w
przedmiotowej sprawie okoliczności takich, jak w sprawach I PRN 55/94 i I PRN
21/94, które usprawiedliwiałyby przekonanie pracownika, iż stosunek pracy nie uleg-
nie jednak rozwiązaniu, a tym samym usprawiedliwiałyby uchybienie terminu do
wniesienia odwołania. Powódka już w okresie 7 dni od doręczenia wypowiedzenia
była świadoma, że ani przełożeni, ani związki zawodowe nie doprowadzą do cofnię-
cia wypowiedzenia. Złożenie zatem odwołania po upływie 1 miesiąca i 4 dni od dorę-
czenia wypowiedzenia należy uznać za zawinione przez powódkę. Ustalenia Sądu
pierwszej instancji, zaakceptowane przez Sąd drugiej instancji, zostały dokonane bez
przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 § 1 KPC i
bez uchybienia pozostałym przepisom postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw
do uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 39312 KPC orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================