Wyrok z dnia 1 października 1997 r.
I PKN 295/97

Z nauczycielem, zatrudnionym uprzednio na podstawie mianowania, po-
dejmującym pracę w nowej szkole, można zawrzeć umowę o pracę, jeżeli nie
ma on wymaganych kwalifikacji do zajmowania objętego stanowiska (art. 10
ust. 2 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta
Nauczyciela, Dz.U. Nr 3, poz. 19 ze zm.).

Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Józef Iwulski, Walerian Sanetra.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 października 1997 r. sprawy z po-
wództwa Marii K.-P. przeciwko Domowi Dziecka [...] w P. o przywrócenie do pracy,
na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Łodzi z dnia 25 marca 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.


U z a s a d n i e n i e

Maria K.-P. w sprawie przeciwko Domowi Dziecka [...] w P. o przywrócenie do
pracy wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Łodzi z dnia 25 marca 1997 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem oddalono
apelację powódki od wyroku Sądu I instancji, oddalającego powództwo. W kasacji
postawiono zarzuty naruszenia prawa materialnego: art. 52 § 1 pkt 1 KP, art. 52 KP,
art. 3 KP, art. 56 § 1 KP w związku z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz.U. Nr 3, poz. 19 ze zm.), art. 70 nie określonego aktu prawne-
go oraz naruszenia przepisów postępowania cywilnego (art. 227, 233, 235, 177 § 1
pkt 4 oraz art. 316 § 1 i § 2 KPC). Uzasadniając zarzuty dotyczące prawa materialne-
go stwierdzono w kasacji, iż Sąd II instancji błędnie przyjął, że powódka nie jest pra-
cownikiem mianowanym, lecz umownym. Dlatego uznał on rozwiązanie z nią umowy
o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP za dopuszczalne. Za-
rzuca się także, iż w zaskarżonym wyroku błędnie przyjęto, że na rozwiązanie umo-
wy o pracę w tym trybie nie jest wymagana zgoda związku zawodowego. Zarzuty na-
ruszenia prawa procesowego uzasadniono błędnym uznaniem przez Sądy, że po-
wódka była w pracy w stanie nietrzeźwości, gdyż odmówiono jej wiary w odniesieniu
do wyjaśnień dotyczących spożywania przez nią lekarstw. Wniesiono w kasacji o
uchylenie wyroków Sądów I i II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoz-
nania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest uzasadniona.
Sąd Wojewódzki słusznie przyjął, że powódka zgodnie z prawem została za-
trudniona przez stronę pozwaną na podstawie umowy o pracę. U poprzedniego pra-
codawcy była ona zatrudniona na podstawie mianowania. Nie ma jednak do niej zas-
tosowania przepis art. 10 ust. 2 pkt 8 Karty Nauczyciela, przewidujący zatrudnienie
na podstawie mianowania nauczyciela, jeżeli ponownie podejmuje pracę w zawodzie
nauczyciela, zaś poprzednio był nauczycielem mianowanym, a przerwa nie przekra-
czała 5 lat, a w przypadku dłuższej przerwy - jeżeli wykonywał w tym okresie pracę
nauczyciela. Należy bowiem mieć także na uwadze art. 10 ust. 3 tej ustawy, z które-
go wynika, że z nauczycielem, który nie spełnia wszystkich warunków określonych w
ust. 2 tego artykułu, stosunek pracy nawiązuje się na podstawie umowy o pracę.
Trafnie Sąd Wojewódzki wskazał, że powódka nie spełnia warunku z art. 10 ust. 2
pkt 5 Karty Nauczyciela, czyli że nie posiada wymaganych kwalifikacji. Zgodnie bo-
wiem z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji nauczycieli (Dz.U. Nr 98, poz. 433 ze zm.) do
pracy w domu dziecka wymagane są studia na kierunku pedagogika opiekuńczo-wy-
chowawcza. Ukończenie przez powódkę studiów w zakresie wychowania przedszkol-
nego nie jest zatem wystarczające. Wychodząc z tych samych założeń Komisja Dys-
cyplinarna umorzyła postępowanie wobec powódki, uznając ją za pracownika umow-
nego.
Zarzut dotyczący naruszenia art. 52 KP jest nieuzasadniony, gdyż wbrew
twierdzeniom kasacji przepis ten nie wymaga zgody zakładowej organizacji związko-
wej na rozwiązanie umowy o pracę, a jedynie zobowiązuje pracodawcę do zasięgnię-
cia opinii tej organizacji (art. 52 § 3 KP). Nie zostało także zakwestionowane w kasa-
cji ustalenie Sądu II instancji, że powódka nie należy do żadnego związku zawodo-
wego oraz że u strony pozwanej nie działa jakakolwiek organizacja związkowa.
Także są nieuzasadnione zarzuty oparte na naruszeniu prawa procesowego.
Sąd II instancji przekonująco uzasadnił, dlaczego został ustalony stan nietrzeźwości
powódki w dniu 3 lipca 1996 r. Wskazał on, że powódka stawiła się do pracy o godz.
1000 w stanie nietrzeźwości, a jeszcze po upływie 5 godzin alkomat wskazał stężenie
1,37 promila alkoholu. Powódka nie zaprzeczała temu wynikowi, a jej wyjaśnień o
używaniu lekarstw zawierających alkohol Sąd II instancji, opierając się na zasadach
doświadczenia życiowego, trafnie nie uznał za wiarygodne. Przepis art. 233 KPC nie
został zatem naruszony.
Zarzuty naruszenia pozostałych przepisów powołanych w kasacji nie zostały
uzasadnione, wbrew wymaganiom art. 3933 KPC, nie mogą więc być uwzględnione.
Z tych względów na podstawie art. 39312 KPC orzeczono jak w sentencji.

========================================