Wyrok z dnia 17 września 1997 r.
I PKN 265/97

Nie ma usprawiedliwionych podstaw kasacja, oparta na zarzucie naruszenia
art. 4771 § 11 KPC, jeżeli sąd pierwszej instancji w sprawie o ustalenie istnienia
stosunku pracy nie poprzestał tylko na dokumentach dołączonych do pozwu lecz
także z urzędu dopuścił dowód z przesłuchania świadków i powoda w charakterze
strony, zaś sąd drugiej instancji nie przeprowadził uzupełniającego postępowania
dowodowego, podzielając ustalenia sądu pierwszej instancji.

Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Roman Kuczyński
(sprawozdawca), Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 września 1997 r. sprawy z powództwa
Janusza M. przeciwko Teatrowi [...] w Z.G. o ustalenie stosunku pracy, na skutek kasacji
powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Zielonej Górze z dnia 25 marca 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.


U z a s a d n i e n i e

Janusz M. domagał się w pozwie przeciwko Teatrowi [...] w Z.G. ustalenia, że
łączy go z pozwanym stosunek pracy na sezon artystyczny 1996/1997.
Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wyrokiem z dnia 17 stycznia 1997 r. oddalił
powództwo ustalając, że powód wiedział o ofercie zatrudnienia go na sezon 1996/1997,
jednakże w zakreślonym terminie z niej nie skorzystał, a zatem do zawarcia umowy nie
doszło.
Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze wyrokiem z dnia 25 marca 1997 r. oddalił
apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego, podzielając jego ustalenia i wnioski.
Kasacja od powyższego wyroku zarzuca naruszenie art. 4771 § 11 KPC przez
niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych oraz naruszenie prawa materialnego
- art. 8 KP.

- 2 -


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wywody kasacji są zasadniczo powtórzeniem apelacji. Sąd Najwyższy nie po-
dziela zarzutów kasacyjnych. Sąd drugiej instancji oparł się na ustaleniach Sądu Rejo-
nowego, który przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe i wyprowadził
prawidłowe i logiczne wnioski. Bezspornie w 1996 r. kierownictwo teatru złożyło aktorom
ofertę na tablicy ogłoszeń, z której wynikało, że w zakreślonym terminie aktor oświadczy
się co do zamiaru dalszego zatrudnienia. Oferta zawierała zastrzeżenie, że nie
podpisanie umowy w tym terminie, będzie traktowane jako rezygnacja z dalszej pracy w
teatrze. Powód nie złożył wymaganego oświadczenia we wskazanym terminie.
Wprawdzie powód twierdzi, że oświadczył wolę zatrudnienia bezpośrednio dyrektorowi w
dniu 3 maja 1996 r. i wywodzi z tego zdarzenia wniosek, iż doszło do zawarcia umowy o
pracę, jednakże dla nawiązania stosunku pracy niezbędne jest złożenie zgodnych
oświadczeń przez obydwie strony, zaś najpewniejszym dowodem tego może być forma
pisemna takiego oświadczenia (umowa o pracę zawarta na piśmie). Wprawdzie umowa
o pracę zawarta w formie ustnej jest ważną, powinna być jednak potwierdzona pismem,
co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca - przeciwnie, dyrektor zaprzeczył, by
zawarł z powodem ustną umowę o pracę i odmówił potwierdzenia rzekomych uzgodnień
na piśmie, zaś innych dowodów (np. zeznań świadków) na ich potwierdzenie nie ma. W
takiej sytuacji należy opierać się na fakcie, że oferta została przez pracodawcę złożona,
lecz nie została przez powoda we właściwym terminie przyjęta, wobec czego do
zawarcia umowy nie mogło dojść.
Sąd Wojewódzki w wyroku od którego wniesiono kasację, oparł się na ustaleniach
dokonanych przez Sąd Rejonowy, przeto nie można zarzucić Sądowi II instancji naru-
szenia art. 4771 § 1 KPC, zaś Sąd I instancji nie ferował wyroku li tylko w oparciu o
dowody dołączone do pozwu, lecz także przesłuchał świadków, mimo że powód o to nie
wnosił, a także samego powoda w charakterze strony, co czyni zadość wymaganiom art.
4771 § 1 KPC.
Chybiony jest też zarzut kasacji naruszenia art. 8 KP, ponieważ o istnieniu tablicy
ogłoszeń powód wiedział, skoro sam na niej umieszczał swoje ogłoszenia [...] i nie
można uznać, że wywieszenie informacji o możliwości podpisania umów o pracę w

- 3 -

zakreślonym terminie stanowi nadużycie prawa i narusza zasady współżycia spo-
łecznego.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 39312 KPC jak w
sentencji wyroku.

========================================