Wyrok z dnia 5 września 1997 r.
I PKN 195/97

1) Zawieszenie wykonania orzeczenia dyscyplinarnego o zwolnieniu na-
uczyciela z pracy stwarza sytuację, w której ocena skutku tego orzeczenia
zależy od sposobu rozstrzygnięcia rewizji nadzwyczajnej.
2) Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze rewizji nadzwyczajnej,
powoduje uchylenie jego skutku w postaci zwolnienia nauczyciela z pracy. Nie
uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej oznacza, iż orzeczenie o zwolnieniu z
pracy podlega wykonaniu.

Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 września 1997 r. sprawy z po-
wództwa Wiktorii S. przeciwko Zakładowi Poprawczemu w M. o sprostowanie świa-
dectwa pracy i inne, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Są-
du Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach z dnia 28 lutego 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 24 kwiet-
nia 1996 r.:
1. sprostował świadectwo pracy powódki Wiktorii S. z dnia 30 września 1995 r.
wydane przez Zakład Poprawczy w M. w ten sposób, że wpisał jako okres zatrudnie-
nia czas od 1 września 1984 r. do 30 września 1995 r. oraz jako sposób rozwiązania
stosunku pracy - przejście powódki na emeryturę;
2. zasądził na rzecz powódki od Zakładu Poprawczego w M. kwotę 1.0124 zł z
ustawowymi odsetkami od 30 września 1995 r. do dnia zapłaty tytułem odprawy eme-
rytalnej;
3. umorzył postępowanie w sprawie w odniesieniu do kwoty 1.866 zł żądanej
tytułem ekwiwalentu za nie wykorzystane urlopy wypoczynkowe w latach 1993-95;
4. oddalił powództwo o zapłatę 2.994 zł tytułem wynagrodzenia za nie zasto-
sowany 3 miesięczny okres wypowiedzenia i 610 zł z tytułu różnicy między wynagro-
dzeniem ustalonym przez Sąd Wojewódzki w Lublinie [...] a wynagrodzeniem faktycz-
nie wypłaconym, oraz
5. zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w Zakładzie Poprawczym
w M. jako wychowawczyni. Z dniem 31 maja 1994 r. pozwany Zakład rozwiązał z nią
umowę o pracę, lecz Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim przywrócił ją do pracy i
zasądził wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie 3.628 zł, nadając
wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty odpowiadającej jednomie-
sięcznemu wynagrodzeniu za pracę. Sąd Wojewódzki w Lublinie, na skutek rewizji
strony pozwanej, [...] obniżył wymienioną wyżej kwotę wynagrodzenia do wysokości
990 zł i uchylił wyrok w części zasądzającej odsetki i orzekającej o rygorze natych-
miastowej wykonalności. Na poczet tej kwoty strona pozwana wypłaciła powódce
najpierw 333 zł wraz z odsetkami w kwocie 176,40 zł i później 480,60 zł pomniejszo-
ną o podatek dochodowy w kwocie 100,90 zł. W ten sposób - zdaniem Sądu Rejono-
wego - strona pozwana zrealizowała swój obowiązek zapłaty wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy wynikający z wyroku [...] i dlatego oddalił powództwo w tym
zakresie. Sąd ten oddalił także powództwo o zapłatę wynagrodzenia za okres 3 mie-
sięcy, które według powódki powinny poprzedzać rozwiązanie umowy o pracę, gdyż
ustalił, że stosunek pracy został rozwiązany na skutek wniosku powódki w związku z
prośbą o skierowanie jej na emeryturę. Powyższy sposób rozwiązania stosunku pra-
cy sprawił, że Sąd Rejonowy dokonał odpowiedniego sprostowania świadectwa pra-
cy, a ponadto zasądził na rzecz powódki odprawę emerytalną w wysokości dwumie-
sięcznego ostatnio pobieranego wynagrodzenia zasadniczego, tj. 1.024 zł, oddalił
natomiast żądanie przekraczające tę kwotę. Poza tym Sąd Rejonowy umorzył postę-
powanie w sprawie w odniesieniu do kwoty 1.866,70 zł z tytułu ekwiwalentu za nie
wykorzystane urlopy w latach 1993-95, gdyż w toku postępowania strona pozwana
zapłaciła należność, zaś powódka cofnęła roszczenie w tym zakresie.
W kwestii rozwiązania stosunku pracy Sąd I instancji ustalił, że obok wyroków
Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 27 kwietnia 1995 r. [...], przywraca-
jącego powódkę do pracy i Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 31 sierpnia 1995
r., [...] akceptującego to rozstrzygnięcie, istnieje orzeczenie Odwoławczej Komisji
Dyscyplinarnej dla Nauczycieli z dnia 6 czerwca 1995 r. wymierzające powódce karę
zwolnienia z pracy, które powinno być bezzwłocznie wykonane. Mimo to dyrektor
strony pozwanej nie wykonał go, dopuścił powódkę do pracy, ustalił dla niej wyższe
wynagrodzenie i dopiero dnia 5 września 1995 r. zawiadomił ją, że na mocy wskaza-
nego orzeczenia rozwiązuje stosunek pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego rozwiązanie
stosunku pracy na tej podstawie było już niemożliwe, gdyż wcześniej - dnia 1 wrześ-
nia 1995 r. powódka złożyła wniosek o skierowanie jej na emeryturę. Wobec tego
przyczyną rozwiązania stosunku pracy łączącego strony mogło być przejście
powódki na emeryturę z dniem 16 września 1995 r., gdyż z tym dniem nabyła prawo
do powyższego świadczenia. Jednak Sąd Rejonowy pozostawił jako datę rozwią-
zania stosunku pracy dzień 30 września 1995 r., gdyż Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych przyznając emeryturę od 16 września 1995 r. zawiesił wypłatę tego świadczenia
do 30 września 1995 r. Konsekwencją powyższego stanowiska było zasądzenie na
rzecz powódki odprawy emerytalnej stosownie do art. 87 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela.
Od wyroku Sądu Rejonowego w części oddalającej powództwo złożyła powód-
ka rewizję żądając jego zmiany przez uznanie za bezskuteczne oświadczenia strony
pozwanej z dnia 5 września 1995 r. o wygaśnięciu stosunku pracy, zasądzenie od
strony pozwanej kwoty 2.994 zł z odsetkami od dnia 1 października 1995 r. tytułem
wynagrodzenia za 3 miesiące, które powinny poprzedzać rozwiązanie stosunku
pracy i zasądzenie kwoty 610,30 zł z odsetkami od dnia 1 września 1995 r. tytułem
wynagrodzenia [...], które strona pozwana samowolnie potrąciła. Natomiast od wy-
roku w części ustalającej, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przejścia
powódki na emeryturę i w części zasądzającej na jej rzecz odprawę emerytalną,
wniosła rewizję strona pozwana twierdząc, że żądania te są bezzasadne.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach wyro-
kiem z dnia 28 lutego 1997 r. zmienił w ten sposób zaskarżony wyrok, że sprostował
świadectwo pracy powódki przez zamieszczenie w nim stwierdzenia, że pracowała w
Zakładzie Poprawczym w M. od 1 września 1984 r. do 30 września 1995 r., oddalił
powództwo o odprawę emerytalną i inne roszczenia i odrzucił pozew co do kwoty
610,30 zł uchylając w tym zakresie zaskarżony wyrok.
Sąd II instancji podniósł, że orzeczenie wobec powódki kary dyscyplinarnej
zwolnienia z pracy spowodowało wygaśnięcie stosunku pracy z mocy prawa z dniem
wydania orzeczenia, tj. 6 czerwca 1995 r. Jednak w tej dacie powódka nie była już
pracownikiem strony pozwanej, gdyż z dniem 31 maja 1994 r. dyrektor Zakładu Po-
prawczego rozwiązał z nią stosunek pracy. Orzeczenie Odwoławczej Komisji Dys-
cyplinarnej otrzymał dyrektor strony pozwanej dnia 4 lipca 1995 r., gdy stosunek
pracy był rozwiązany, zatem składanie oświadczeń w tym przedmiocie było zbędne.
Jednak dnia 31 sierpnia 1995 r. zapadł wyrok Sądu Wojewódzkiego w Lublinie, który
oddalił rewizję strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim
przywracającego powódkę do pracy, wobec czego konieczne stało się wykonanie
orzeczenia dyscyplinarnego. Skoro dyrektor strony pozwanej uczynił to dnia 5 wrześ-
nia 1995 r., można uznać, że uczynił to niezwłocznie. Wprawdzie stwierdzenie wy-
gaśnięcia stosunku pracy powinno nastąpić z dniem uprawomocnienia się orzeczenia
dyscyplinarnego, jeżeli jednak dyrektor strony pozwanej postąpił niezgodnie z prze-
pisami, trzeba mieć na uwadze okoliczność, że było to z korzyścią dla powódki. W tej
sytuacji błędne jest zamieszczenie w świadectwie pracy stwierdzenia, że stosunek
pracy uległ rozwiązaniu w związku z przejściem powódki na emeryturę i zasądzenie
na jej rzecz odprawy emerytalnej oraz odszkodowania za niezastosowanie 3 mie-
sięcznego okresu wypowiedzenia. Gdy chodzi o żądanie zapłaty 610,30 zł, to
dotyczy ono kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Lublinie w sprawie
[...], wskutek czego pozew w tej części podlega odrzuceniu ze względu na powagę
rzeczy osądzonej.
W kasacji od wskazanego wyroku w części oddalającej powództwo i odrzuca-
jącej pozew powódka żądała jego zmiany i zasądzenia trzymiesięcznego wynagro-
dzenia za pracę w kwocie 2.994 zł z odsetkami od dnia 1 października 1995 r., od-
prawy emerytalnej w kwocie 1.996 zł z odsetkami od dnia 1 października 1995 r. oraz
reszty wynagrodzenia w kwocie 610,30 zł z odsetkami od dnia 1 września 1995 r.,
albo uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania, w każdym przypadku z zasądzeniem na jej rzecz kosztów
procesu.
Podstawę kasacji stanowi zarzut naruszenia prawa materialnego - § 51 ust.
2 w związku z § 38 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 sierpnia 1982 r.
w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinar-
nego (Dz.U. Nr 26, poz. 193) oraz art. 26 ust. 1, art. 23 ust. 4 w związku z ust. 1 pkt 4
i art. 87 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, a ponadto art. 91 KP.
Zdaniem powódki złożenie przez Komisję Krajową NSZZ "Solidarność" rewizji nad-
zwyczajnej od orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej z dnia 6 czerwca
1995 r. spowodowało z mocy prawa zawieszenie wykonania tego orzeczenia. Pozos-
tał zatem stosunek pracy reaktywowany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z
dnia 31 sierpnia 1995 r., którego rozwiązanie wymagało złożenia oświadczenia z za-
chowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Tymczasem dyrektor Zakładu
Poprawczego złożył dnia 5 września 1995 r. oświadczenie o wygaśnięciu stosunku
pracy. Tak więc jego postępowanie narusza wymienione w kasacji przepisy prawa
materialnego, a zaskarżony wyrok zaaprobował stan sprzeczny z prawem. Z tej przy-
czyny wszystkie roszczenia powódki są zasadne, łącznie z żądaniem zwrotu kwoty
610,30 zł, gdyż nie wyrażała zgody na jakiekolwiek potrącenia z zasądzonej na jej
rzecz należności.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, wobec czego stosownie do
art. 39312 KPC podlega oddaleniu.
Nietrafny jest zarzut naruszenia § 51 ust. 2 w związku z § 38 ust. 1 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 19 sierpnia 1982 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych
dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego (Dz. U. Nr 26, poz. 193). Pierw-
szy z tych przepisów stanowi, że do postępowania w trybie rewizji nadzwyczajnej sto-
suje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed odwoławczą komisją dyscypli-
narną, natomiast drugi z nich przewiduje, że wniesienie odwołania od orzeczenia ko-
misji dyscyplinarnej I instancji zawiesza wykonanie tego orzeczenia. Zastosowanie
więc § 38 ust. 2 rozporządzenia w stanie faktycznym sprawy spowodowało jedynie
zawieszenie wykonania orzeczenia dyscyplinarnego Odwoławczej Komisji Dyscypli-
narnej dla Nauczycieli przy Ministrze Edukacji Narodowej z dnia 6 czerwca 1995 r.,
wymierzającego powódce w miejsce kary nagany z ostrzeżeniem, karę zwolnienia z
pracy przewidzianą w art. 76 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela. Nie oznacza jednak rea-
ktywowania stosunku pracy i konieczności ponownego jego rozwiązania. Zawiesze-
nie wykonania orzeczenia dyscyplinarnego o zwolnieniu nauczyciela z pracy stwarza
bowiem sytuację, w której ocena skutku tego orzeczenia zależy od sposobu rozs-
trzygnięcia rewizji nadzwyczajnej. Jeżeli efektem rewizji nadzwyczajnej jest uchylenie
zaskarżonego orzeczenia, następuje również uchylenie skutku orzeczenia w postaci
zwolnienia nauczyciela z pracy, jeżeli natomiast rewizja nadzwyczajna nie została
uwzględniona, orzeczenie podlega wykonaniu. Jest niesporne, że rewizja nadzwy-
czajna od orzeczenia dyscyplinarnego z dnia 6 czerwca 1995 r. nie spowodowała
korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia. Zgodnie zatem z § 47 ust. 2 wymienionego
wyżej rozporządzenia dyrektor pozwanego Zakładu Poprawczego, jako organ upraw-
niony do mianowania, był uprawniony do stwierdzenia rozwiązania z powódką sto-
sunku pracy wskutek wymierzenia jej kary zwolnienia z pracy, gdyż orzeczenie z dnia
6 czerwca 1995 r., będące orzeczeniem Komisji Dyscyplinarnej II instancji, stało się
prawomocne z chwilą jego wydania. Z wskazanego przepisu wynika przy tym, że
stwierdzenie rozwiązania stosunku pracy, wynikające z wymierzenia kary zwolnienia
z pracy lub wydalenia ze służby nauczycielskiej, powinno nastąpić "bezzwłocznie po
uprawomocnieniu się orzeczenia". Oznacza to, że dyrektor strony pozwanej powinien
wypełnić obowiązek wynikający z § 47 pkt 2 rozporządzenia "bezzwłocznie" po dniu
6 czerwca 1995 r. Uczynił to jednak dopiero dnia 5 września 1995 r. Powyższa
okoliczność nie zmienia jednak faktu, że stosunek pracy powódki ustał z mocy
prawa, zaś brak bezzwłocznego stwierdzenia rozwiązania stosunku pracy nie miał
wpływu na to wygaśnięcie. Stosownie bowiem do art. 26 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (w brzmieniu nadanym w Dz. U. Nr 3, poz. 19), mającego
jednoznaczną i kategoryczną treść, stosunek pracy mianowanego nauczyciela
wygasa między innymi w razie prawomocnego ukarania w trybie dyscyplinarnym karą
zwolnienia z pracy lub wydalenia z zawodu nauczycielskiego.
Z ustaleń znajdujących się w sprawie wynika, że w dniu 4 lipca 1994 r. dyre-
ktor strony pozwanej dowiedział się o treści orzeczenia dyscyplinarnego z dnia 6
czerwca 1995 r. otrzymawszy jego odpis. Podanie o rewizję nadzwyczajną zostało
wniesione dnia 21 września 1995 r. Tak więc bezzwłocznie po otrzymaniu orzeczenia
dyscyplinarnego dyrektor strony pozwanej powinien stwierdzić rozwiązanie stosunku
pracy, gdyż § 38 ust. 1 rozporządzenia z dnia 19 sierpnia 1982 r. nie stwarzał ku te-
mu żadnych przeszkód. W tym jednak czasie stosunek pracy powódki był już rozwią-
zany. Stało się to z dniem 31 maja 1994 r. wskutek oświadczenia woli dyrektora stro-
ny pozwanej złożonego na podstawie art. 23 ust. 3 Karty Nauczyciela, zawartego w
piśmie z dnia 10 maja 1994 r. doręczonym powódce dnia 16 maja 1994 r. Wprawdzie
powódka wniosła pozew o przywrócenie jej do pracy na dotychczasowych warun-
kach, jednak zakwestionowanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nie zni-
weczyło skutku tego oświadczenia w postaci ustania stosunku pracy, który nastąpił w
dniu podanym w piśmie strony pozwanej, tj. 31 maja 1994 r. Wobec powyższych oko-
liczności dyrektor strony pozwanej mógł powziąć wątpliwości co do potrzeby
stwierdzenia, że stosunek pracy powódki uległ rozwiązaniu wskutek orzeczenia dys-
cyplinarnego, skoro w dacie tego orzeczenia powódka już nie pozostawała w stosun-
ku pracy.
W dniu 31 sierpnia 1995 r. Sąd Wojewódzki w Lublinie [...] oddalił rewizję poz-
wanego Zakładu Poprawczego od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim
z dnia 27 kwietnia 1995 r. [...], przywracającego powódkę do pracy na dotychczaso-
wych warunkach, to znaczy na stanowisku nauczyciela mianowanego - wychowawcy
w Zakładzie Poprawczym w M., mimo iż wiedział, że stosunek pracy wygasł wskutek
prawomocnego ukarania powódki w trybie dyscyplinarnym karą zwolnienia z pracy,
stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 1 Karty Nauczyciela (w brzmieniu obowiązującym w
dniu wydania orzeczenia dyscyplinarnego). W postępowaniu przed Sądem
Wojewódzkim strona pozwana złożyła bowiem orzeczenie dyscyplinarne z dnia 6
czerwca 1995 r., którego treść i charakter, jako decyzji ostatecznej, nie mógł wzbu-
dzać jakichkolwiek wątpliwości. W tej sytuacji Sąd Wojewódzki nie powinien wydać
wyroku akceptującego przywrócenie powódki do pracy, gdyż wymierzenie jej kary
dyscyplinarnej zwolnienia z pracy łączyło się - i nadal łączy mimo wielu nowelizacji
Karty Nauczyciela - z zakazem przyjmowania ukaranego do pracy w zawodzie nau-
czycielskim (art. 76 ust. 3 tej Karty). Powódka była bowiem dotąd nauczycielem mia-
nowanym, zatrudnionym w charakterze wychowawcy i przywrócenie jej do pracy na
poprzednich warunkach oznaczało powrót na stanowisko, którego zajmowanie - na
mocy wiążącego orzeczenia dyscyplinarnego - było niemożliwe w okresie trzech lat
od ukarania.
Jak z przedstawionych uwag wynika, wydanie przez Sąd Wojewódzki wyroku
korzystnego dla powódki postawiło dyrektora strony pozwanej przed koniecznością
jego wykonania, mimo iż wyrok ten dotyczył stosunku pracy, który wygasł wskutek
orzeczenia dyscyplinarnego i który nie mógł być reaktywowany wyrokiem sądowym,
nie pozostającym w jakimkolwiek związku z ustaniem stosunku pracy w wyniku orze-
czenia dyscyplinarnego. Jednocześnie dyrektor strony pozwanej, by nie popaść w
sprzeczność z tymże orzeczeniem, miał obowiązek stwierdzić - zgodnie z § 38 ust. 2
rozporządzenia z dnia 19 sierpnia 1982 r. - "rozwiązanie stosunku pracy wynikające
z wymierzenia kary zwolnienia z pracy", o którym Karta Nauczyciela w art. 26 ust. 1
pkt 1 stanowi, że jest "wygaśnięciem stosunku pracy z mocy prawa". W opisanej wy-
żej i skomplikowanej sytuacji dyrektor strony pozwanej znalazł takie rozwiązanie, że
najpierw wykonał orzeczenie Sądu Wojewódzkiego z dnia 31 sierpnia 1995 r. i w dniu
5 września 1995 r. przywrócił powódkę do pracy [...], a następnie tego samego dnia -
wykonując orzeczenie dyscyplinarne z dnia 6 czerwca 1995 r. - stwierdził, że stosu-
nek pracy z powódką wygasł z dniem 30 września 1995 r. [...].
Oceniając powyższe postępowanie dyrektora strony pozwanej należy uznać,
że było ono słuszne i nie naruszało przepisów prawa pracy. Sąd Wojewódzki, wyda-
jąc zaskarżony kasacją wyrok, trafnie przyjął, że w opisanych okolicznościach sprawy
pisma strony pozwanej z dnia 5 września 1995 r. [...] nie można traktować jako prze-
jawu nawiązania stosunku pracy, gdyż do nawiązania stosunku pracy konieczne jest
złożenie zgodnego oświadczenia woli przez obie strony. Tego zaś w sprawie nie by-
ło. Nie nasuwa również zastrzeżeń argument wspierający ten pogląd, że o ile wyrok
Sądu Rejonowego przywracający powódkę do pracy na dotychczasowych warunkach
mógł być wydany przed wydaniem ostatecznego orzeczenia dyscyplinarnego przez
Odwoławczą Komisję Dyscyplinarną dla Nauczycieli, tj. przed 6 czerwca 1995 r., o
tyle nie było podstaw do zaaprobowania tego wyroku przez Sąd Wojewódzki po ws-
kazanej dacie. Z orzeczenia dyscyplinarnego wynikał bowiem bezwzględny zakaz
przyjmowania ukaranego nauczyciela do pracy w ciągu 3 lat od ukarania i dyrektor
strony pozwanej uwzględnił ów zakaz, gdyż nie nawiązał z powódką nowego stosun-
ku pracy ani na tym samym, ani na innym stanowisku, wykonując natomiast - jedynie
formalnie - wyrok przywracający do pracy, natychmiast stwierdził wygaśnięcie sto-
sunku pracy. Powyższa decyzja była koniecznością. Trzeba przy tym zaznaczyć, że
oznaczenie jako daty wygaśnięcia stosunku pracy dnia 30 września 1995 r. nastąpiło
z korzyścią dla powódki, gdyż w dniu 16 września 1995 r. osiągnęła wiek emerytalny,
w dniu 1 września 1995 r. złożyła wniosek o skierowanie jej na emeryturę, a od dnia
1 października 1995 r. zostało jej przyznane świadczenie z ubezpieczenia społeczne-
go. Wbrew jednak zapatrywaniu powódki stosunek pracy nie uległ rozwiązaniu wsku-
tek jej przejścia na emeryturę, lecz wygasł z mocy prawa. Sąd Wojewódzki trafnie za-
tem uznał, że nie miały zastosowania przepisy art. 23 ust. 4 pkt 4 i ust. 4 Karty
Nauczyciela przewidujące, że w razie osiągnięcia przez nauczyciela wieku emerytal-
nego i posiadania przez niego wymaganego stażu pracy, stosunek pracy rozwiązuje
się za 3 miesięcznym wypowiedzeniem. W konsekwencji Sąd Wojewódzki prawidło-
wo rozstrzygnął, że brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz powódki wynagrodze-
nia za nie zastosowany 3 miesięczny okres wypowiedzenia, skoro nie wchodziło w
rachubę rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem. Niewadliwy jest również
pogląd zawarty w zaskarżonym wyroku, że gdy przyczyną ustania stosunku pracy nie
było przejście powódki na emeryturę, nie mogła być jej przyznana odprawa emerytal-
na w wysokości dwumiesięcznego ostatnio pobieranego wynagrodzenia, o której
stanowi art. 87 ust. 1 Karty Nauczyciela.
W świetle przytoczonych rozważań i argumentów nie można podzielić zarzutu
powódki zawartego w kasacji, że zaskarżony wyrok narusza przepisy § 51 ust. 2 w
związku z § 38 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 września 1982 r. w
sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarne-
go (Dz. U. Nr 26, poz. 193) oraz art. 26 ust. 1, art. 23 ust. 4 w związku z ust. 1 pkt 4 i
art. 87 Karty Nauczyciela.
Nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. 91 KP, zgłoszony w związku z
jakoby "samowolnym" potrąceniem przez zakład pracy kwoty 333 zł wraz z odset-
kami z wynagrodzenia zasądzonego i wypłaconego powódce na podstawie wyroku
Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 27 kwietnia 1995 r. przywracają-
cego powódkę do pracy. Jak wynika z wcześniejszej części uzasadnienia, wymienio-
nym wyrokiem - obok przywrócenia do pracy - zostało zasądzone na rzecz powódki
wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, a w odniesieniu do kwoty 333 zł
tego wynagrodzenia został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Po uprawo-
mocnieniu się wyroku strona pozwana wypłacając powódce zasądzone na jej rzecz
wynagrodzenie w kwocie 990 zł pomniejszyła je o kwotę wypłaconą na podstawie ry-
goru natychmiastowej wykonalności. Nie było to zatem potrącenie w rozumieniu art.
91 KP, lecz operacja polegająca na wyrównaniu reszty zasądzonego wyrokiem wy-
nagrodzenia. Powyższy przepis, stanowiący o niedopuszczalności potrącenia z wy-
nagrodzenia pracownika - bez jego zgody - "należności innych niż wymienione w art.
87 § 1 i 7", odnosi się do należności jakie posiada zakład pracy wobec pracownika.
Tymczasem w omawianym przypadku zakład pracy nie dokonywał potrącenia swoich
należności z należnością powódki, lecz pomniejszył jej należność o tę kwotę, którą
wcześniej wypłacił na poczet zasądzonego wynagrodzenia. Kwestię tę trafnie rozwa-
żył i ocenił Sąd Wojewódzki, uznając ponadto, że roszczenie powódki co do zasady i
wysokości zostało rozstrzygnięte wyrokami Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowiec-
kim z dnia 27 kwietnia 1995 r. i Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 31 sierpnia
1995 r., wobec czego zachodzi powaga rzeczy osądzonej uniemożliwiająca ponowne
rozpoznanie sprawy w zakresie dotyczącym powyższego roszczenia.
Z tych względów i stosownie do art. 39312 KPC Sąd Najwyższy oddalił kasa-
cję.
========================================