Wyrok z dnia 20 maja 1998 r.
I PKN 139/98

Niezadowalająca ocena pracy instruktora praktycznej nauki zawodu sta-
nowi zasadną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę.


Przewodniczący: Prezes SN: Jan Wasilewski, Sędziowie: SN Jadwiga
Skibińska-Adamowicz, SA Alina Krusz-Stankiewicz (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 maja 1998 r. sprawy z powództwa
Władysława F. przeciwko Krośnieńskiej Hucie Szkła ,,K." SA w K. o uznanie wypo-
wiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, na skutek kasacji strony pozwanej od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie
z dnia 19 grudnia 1997 r. [...]


z m i e n i ł zaskarżony wyrok i oddalił apelację powoda.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie - na skutek
apelacji powoda - wyrokiem z 19 grudnia 1997 r. [...], zmienił wyrok Sądu Rejo-
nowego-Sądu Pracy w Krośnie z 20 czerwca 1997 r. i przywrócił powoda Władysława
F. do pracy w Krośnieńskiej Hucie Szkła ,,K." SA w K. na dotychczasowych wa-
runkach i zasądził na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 956,78 zł z ustawowymi
odsetkami od 1 lipca 1997 r.

Sąd Wojewódzki uznał, iż brak było podstaw do wypowiedzenia powodowi
umowy o pracę. Sąd Wojewódzki przyjął ustalenia Sądu Rejonowego, niekwestiono-
wane przez strony, że powód był zatrudniony w pozwanej Hucie od 5 lutego 1963 r.
na różnych stanowiskach, a od 20 sierpnia 1990 r. - w charakterze instruktora prak-
tycznej nauki zawodu. Przyjął także, że na polecenie Zarządu strony pozwanej do-
konano oceny wszystkich instruktorów praktycznej nauki zawodu, a kryteriami tej
oceny były ich kwalifikacje formalne i faktyczne. W wyniku tej oceny powód uzyskał
21 punktów, co spowodowało, że otrzymał ogólną ocenę niezadowalającą. Stanowiło
to podstawę wypowiedzenia powodowi umowy o pracę.

Sąd drugiej instancji uzupełnił materiał dowodowy sprawy i w oparciu o usta-
lenia Sądu Rejonowego oraz własne doszedł do przekonania, że przy dokonywaniu
oceny pracy powoda dopuszczono się uchybień formalnych, a ponadto ocena ta była
mało obiektywna. Zgodnie z ustalonym przez Zarząd strony pozwanej regulaminem
dotyczącym oceny pracy instruktorów praktycznej nauki zawodu, ocenę tę miał
przeprowadzić dyrektor d/s rozwoju oraz dyrektor szkoły, podczas gdy faktycznie
ocena została przeprowadzona jednoosobowo przez kierownika warsztatów szkol-
nych. Kierownik, zgodnie z regulaminem, miał jedynie uczestniczyć w pracach zes-
połu oceniającego, a nie posiadał uprawnień do dokonywania oceny samodzielnie.
Ponadto, Sąd Wojewódzki wziął pod uwagę fakt, że jedynie dyrektor szkoły potwier-
dził negatywną ocenę pracy powoda, a dyrektor d/s rozwoju nie wypowiedział się na
ten temat.

Podzielając zarzut apelacji, że ocena pracy powoda była mało obiektywna,
Sąd Wojewódzki dokonał analizy arkuszy ocen innych instruktorów i stwierdził, że
przy takiej samej ilości punktów - (21) inny instruktor uzyskał ocenę ,,w zasadzie za-
dowalającą", a powód ,,niezadowalającą". Podobnie wypadło porównanie oceny
pracy powoda z oceną dotyczącą innego instruktora, który otrzymał jedynie 2 punkty
za kwalifikacje zawodowe. Skoro ocena pracy instruktorów została przeprowadzona
wadliwie, sprzecznie z treścią ustalonego regulaminu, a przeprowadzający kontrolę
kierownik warsztatów zastosował przy ocenie jedynie niektóre kryteria wynikające z
regulaminu, to Sąd Wojewódzki przywrócił powoda do pracy, zasądzając na podsta-
wie art. 47 KP wynagrodzenie za jeden miesiąc pozostawania bez pracy.

Kasację od tego wyroku złożyła strona pozwana zarzucając naruszenie prawa
materialnego przez błędną wykładnię art. 45 § 1 KP poprzez uznanie, że brak było
podstaw uzasadniających wypowiedzenie powodowi umowy o pracę.

W związku z tym zarzutem strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie o jego zmianę i
oddalenie apelacji powoda.

W uzasadnieniu kasacji pozwana podniosła, że wbrew stanowisku Sądu Wo-
jewódzkiego brak umiejętności zawodowych powoda, stanowiący podstawę wypo-
wiedzenia, został wykazany nie tylko wynikami przeprowadzonej oceny, ale także
potwierdzony w toku procesu. O braku przydatności powoda do wykonywania do-
tychczasowej pracy nie może przesądzać fakt, iż ocena została dokonana przez kie-
rownika warsztatów, gdyż była to osoba najbardziej kompetentna do przeprowadze-
nia tej oceny. Powierzenie przeprowadzenia oceny dyrektorowi d/s rozwoju i dyrekto-
rowi szkoły nie oznaczało, iż musieli oni dokonać tej oceny osobiście. Strona pozwa-
na powoływała się także na konieczność prawidłowego doboru kadry prowadzącej
praktyczną naukę zawodu, co jest niezbędny z uwagi na obowiązki szkolne wobec
uczniów - zapewnienia im nauki zawodu u najlepszych fachowców.

Powód wniósł o oddalenie kasacji.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja strony pozwanej trafnie zarzuca, iż zaskarżony wyrok naruszył art. 45
§ 1 KP, przyjmując, że ocena pracy powoda była nieprawidłowa i nie mogła przesą-
dzić o zasadności wypowiedzenia mu umowy o pracę. Z uzasadnienia wyroku Sądu
Wojewódzkiego wynika, że o przywróceniu powoda do pracy na dotychczasowych
warunkach pracy i płacy przesądziły dwie przesłanki: po pierwsze, dokonanie oceny
przez osobę nieuprawnioną - kierownika warsztatów, i po drugie, nieobiektywność tej
oceny. Sąd Najwyższy nie podzielił tego stanowiska.

Wprawdzie ocena pracy instruktorów praktycznej nauki zawodu miała być
przeprowadzona przez wskazanych wyżej dyrektorów przy udziale kierownika
warsztatów szkolnych, ale dokonanie jej przez kierownika, po potwierdzeniu przez
dyrektora szkoły, może być uznana za miarodajną. Niewątpliwie kierownik warszta-
tów, nadzorujący przebieg praktycznej nauki zawodu, jest osobą najbardziej kompe-
tentną do wydania opinii o poszczególnych instruktorach praktycznej nauki zawodu i
do dokonania oceny ich pracy oraz ich umiejętności. Należy przy tym zauważyć, że
wypowiedzenie umowy mogłoby nastąpić również w wyniku oceny pracy konkretnego
instruktora nauki zawodu, bez przeprowadzania oceny kompleksowej wszystkich
zatrudnionych instruktorów i porównania uzyskanych wyników. Z regulaminu wynika
bowiem, że ocena odpowiadająca 21 punktom jest oceną niezadowalającą, a taką
otrzymał powód. Wobec tego pozostała do rozważenia kwestia, czy Sąd Wojewódzki
naruszył dyspozycję art. 45 § 1 KP przez uznanie, że nie istniały przyczyny uzasad-
niające dokonanie wypowiedzenia. Sąd Najwyższy również w tym względzie podzielił
stanowisko strony pozwanej.

Z dokonanych ustaleń, które nie były kwestionowane w skardze kasacyjnej, a
więc wiążą Sąd Najwyższy, wynika, że niska ocena pracy powoda została spowodo-
wana głównie jego małymi umiejętnościami praktycznymi, co potwierdził nie tylko
przeprowadzający ocenę kierownik warsztatów, ale również dyrektor szkoły. Trafnie
więc przyjął w swoim rozstrzygnięciu Sąd Rejonowy, że nie można mówić o braku
obiektywizmu oceny, skoro została ona dokonana przez dwie kompetentne - z racji
pełnionych funkcji - osoby. Zarzutowi nieobiektywności oceny nie odpowiada również
wynik porównania ocen uzyskanych przez innych instruktorów zawodu ustalony
przez Sąd Wojewódzki. Niesporne jest bowiem, że uzyskanie 21 punktów powo-
dowało ogólną ocenę niezadowalającą. Taką ilość punktów powód uzyskał, a Sąd
Wojewódzki nie wykazał, aby nastąpiło zaniżenie punktacji za poszczególne kryteria
oceny. Uzyskana ilość punktów, a szczególnie niska punktacja za umiejętności
praktyczne, dawała podstawę do uznania, iż istniały przesłanki uzasadniające wy-
powiedzenie powodowi umowy o pracę, a więc, wbrew stanowisku Sądu Wojewódz-
kiego wymóg zasadności wypowiedzenia wynikający z art. 45 § 1 KP został przez
pracodawcę spełniony.

Z tych względów i na podstawie art. 39315 KPC Sąd Najwyższy zmienił zas-
karżony wyrok i oddalił apelację powoda.
========================================