WYROK Z DNIA 23 LUTEGO 2005 R.
II KK 329/04


Ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej -
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. Nr 155,
poz. 1016 ze zm.) stanowi w art. 4 ust. 3, że w stosunku do sprawców
zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni komunistycz-
nych nie stosuje się wydanych przed dniem 7 grudnia 1989 r. przepisów
ustaw i dekretów, które przewidują amnestię lub abolicję. Przepis przywo-
łanego artykułu nie obejmuje zatem ustawy o amnestii z dnia 7 grudnia
1989 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 390), bowiem odnosi się tylko do przepisów
amnestyjnych i abolicyjnych, które zostały wydane przed dniem 7 grudnia
1989 r.

Przewodniczący: sędzia SN P. Hofmański.
Sędziowie SN: E. Gaberle, J. Sobczak (sprawozdawca).
Prokurator Instytutu Pamięci Narodowej: R. Janicki.

Sąd Najwyższy w sprawie Pawła T., oskarżonego z art. 189 § 1 k.k. w
zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r., po rozpoznaniu w Izbie
Karnej na rozprawie w dniu 23 lutego 2005 r., kasacji wniesionej przez
obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 20 stycz-
nia 2004 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 11
lutego 2003 r.,

u c h y l i ł zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w B. oraz utrzymany nim
w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. i na podstawie art. 537 § 2 k.p.k. w
zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. postępowanie w
sprawie u m o r z y ł (...).

Z u z a s a d n i e n i a :

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2003 r., Sąd Rejonowy w B. uznał oskar-
żonego Pawła T. za winnego popełnienia czynu opisanego w art. 189 § 1
k.k. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pa-
mięci Narodowej, i za to na mocy art. 189 § 1 k.k. skazał go na karę roku i
6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z
art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o In-
stytucie Pamięci Narodowej, i za to na mocy art. 18 § 2 w zw. z art. 271 § 1
k.k. skazał go, na karę roku pozbawienia wolności. Oprócz tego za czyn z
art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 251 k.k. z 1932 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej w zw. z art. 4 § 1
k.k., i za to na mocy 286 § 1 k.k. w zb. z art. 251 k.k. z 1932 r. w zw. z art.
4 § 1 k.k. skazał go na karę roku i 6 miesięcy więzienia. Tym samym wyro-
kiem, na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę
łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (...).
Od wspomnianego wyroku Sądu Rejonowego apelację wniósł obroń-
ca oskarżonego i oskarżony.
Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2004 r., Sąd Okręgowy w B. utrzymał w
mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego, uznając apelacje za oczywi-
ście bezzasadne (...).
Od wyroku Sądu Okręgowego w B. kasację wywiódł obrońca Pawła
T., zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, a mia-
nowicie art. 4 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez niewzięcie pod
uwagę całokształtu materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy,
rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść
wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zebranego w
sprawie materiału dowodowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy Pawła T. okazała się oczywiście bezzasadna, jed-
nakże z uwagi treść przepisów zawartych w art. 537§ 2 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1 pkt. 9 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. Sąd Najwyższy postępowanie
w sprawie umorzył.
Ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej -
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. Nr 155,
poz. 1016 ze zm.) wprowadziła w art. 4 ust. 3 unormowanie, że w stosunku
do sprawców zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni
komunistycznych nie stosuje się wydanych przed dniem 7 grudnia 1989 r.
przepisów ustaw i dekretów, które przewidują amnestię lub abolicję. Prze-
pis przywołanego artykułu nie obejmuje zatem ustawy o amnestii z dnia 7
grudnia 1989 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 390), bowiem odnosi się tylko do prze-
pisów amnestyjnych i abolicyjnych, które zostały wydane przed dniem 7
grudnia 1989 r. Zgodnie z treścią ust. 1 art. 7 ustawy o amnestii z dnia 7
grudnia 1989 r. ustawy tej nie stosuje się do sprawców skazanych, w wa-
runkach określonych w art. 60 § 2 k.k. z 1969 r., do przestępstw określo-
nych w art. 148 § 1, art. 145 § 3 k.k., w związku z § 2 tego artykułu, jeżeli
następstwem czynu jest śmierć człowieka, oraz w art. 168 § 2, art. 184, art.
208 i art. 210 Kodeksu karnego z 1969 r., do zbrodni określonych w art. 1
pkt 1 dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-
hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością
cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz. U. z 1946 r. Nr
69, poz. 377 ze zm.) oraz do innych zbrodni wojennych i przeciwko ludzko-
ści. Odnosząc powyższe do kwestii prawnej zaistniałej w przedmiotowej
sprawie, należy stwierdzić, że brak jest podstaw do przyjęcia, by zachodziły
przesłanki wyłączające stosowanie ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o
amnestii. W przedmiotowej sprawie Paweł T. został skazany za popełnienie
przed dniem 12 września 1989 r. trzech przestępstw, które zarówno w opi-
sie, jak i przyjętej kwalifikacji prawnej nie wskazywały, że stanowiły zbrod-
nię przeciwko ludzkości, zaś zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 7 grudnia o
amnestii ustawę tę stosuje się do czynów popełnionych przed dniem 12
września 1989 r.. Ponadto żadne z tych przestępstw nie należało do kate-
gorii podlegających wyłączeniu stosowania ustawy o amnestii, a wymierzo-
ne za popełnienie każdego z nich kary nie przekroczyły 2 lat pozbawienia
wolności (art. 1 ust 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii).
Z uwagi na powyższe Sąd Najwyższy ze względu na treść art. 439 §
1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz art. 1 ust 1 ustawy z dnia
7 grudnia 1989r. o amnestii postępowanie w sprawie umorzył.