Postanowienie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
II UZ 55/97


W sprawie o przyznanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej, która nie jest
sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt 1 KPC, wskazania wartości
przedmiotu zaskarżenia nie jest konieczne dla oceny dopuszczalności kasacji.


Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Andrzej Wróbel
(sprawozdawca).


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 1997 r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku Józefa W. przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu w G. o rentę
inwalidy wojskowego, na skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu
Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 19 marca 1997 r.
[...]


p o s t a n o w i ł:


u c h y l i ć zaskarżone postanowienie.


U z a s a d n i e n i e


Ubezpieczony Józef W. w zażaleniu na postanowienie Sądu Apelacyjnego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 19 marca 1997 r. [...], odrzucającego
kasację ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 grudnia 1997 r.
[...], wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia. W ocenie ubezpieczonego nie jest
trafny pogląd Sądu, że skoro nie została przedstawiona wartość przedmiotu sporu, to tym
samym nie zostały spełnione wszystkie warunki formalne kasacji. Przedmiotem sporu w
niniejszej sprawie jest bowiem ustalenie istnienia prawa majątkowego powoda, którego
wartości pełnomocnik z urzędu nie mógł ustalić. W tym przypadku należy rozpoznać skargę
kasacyjną, która podlegałaby odrzuceniu po stwierdzeniu, że wartość przedmiotu sporu jest
mniejsza niż 5000 złotych.


Sąd Najwyższy zważył co następuje:


W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że przedmiotem roszczenia ubezpieczonego
jest przyznanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej na podstawie art. 19 ustawy z dnia 10
grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z
1994 r. Nr 10, poz. 36 ze zm.). Sporne jest natomiast, czy przyznanie prawa do wojskowej
renty inwalidzkiej jest równoznaczne z przyznaniem ubezpieczonemu określonego
świadczenia pieniężnego, jak przyjął Sąd czy też z ustaleniem prawa, jak twierdzi
ubezpieczony. Należy przyjąć, że przyznanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej jest
ustaleniem prawa, jak wynika to z przepisu art. 3 ust. 3 ustawy, natomiast renta inwalidzka
wypłacana renciście wojskowemu, który ma ustalone prawo do wojskowej renty inwalidzkiej
jest świadczeniem w rozumieniu art. 2 pkt 1 b) ustawy.

Należy zatem stwierdzić, że w sprawie o przyznanie prawa do wojskowej renty
inwalidzkiej, która nie jest sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt 1 KPC,
wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia nie jest konieczne dla oceny dopuszczalności
kasacji. Pozostaje do rozważenia, czy oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawie
o ustalenie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej jest jednak wymagane ze względu na treść
przepisu art. 393 § 3 in fine KPC, który stanowi, że w sprawach o roszczenia majątkowe
kasacja powinna zawierać - także wartość przedmiotu zaskarżenia. Nie ulega wątpliwości, że
roszczenie o przyznanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej jest roszczeniem
majątkowym. Jednakże w rozpoznawanej sprawie brak wskazania wartości przedmiotu
zaskarżenia nie stanowił przeszkody do nadania kasacji prawidłowego biegu i rozpoznania jej
we właściwym trybie, bowiem powyższy brak skargi kasacyjnej nie miał znaczenia prawnego
dla oceny dopuszczalności kasacji czy właściwości sądu.

Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================