Postanowienie z dnia 6 sierpnia 1997 r.
II UZ 52/97


W sprawie o prawo do emerytury górniczej ustalonej według wskaźnika
przeliczenia okresów pracy nie mają zastosowania ograniczenia kasacji określone w art.
393 pkt 1 KPC.


Przewodniczący SSN: Maria Tyszel, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski, Jerzy
Kwaśniewski (sprawozdawca).


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 sierpnia 1997 r.
sprawy z wniosku Marii K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
L. o wysokość emerytury górniczej, na skutek zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie
Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 29
kwietnia 1997 r. [...]


p o s t a n o w i ł :


u c h y l i ć zaskarżone postanowienie.

U z a s a d n i e n i e


Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Inspektorat w L., decyzją z dnia 15 maja 1995 r.
stwierdził, że brak jest podstaw do zaliczenia zatrudnienia Marii K. na stanowisku
kierownika działu ergonomii oraz naczelnika wydziału ergonomii do pracy górniczej,
przeliczanej wskaźnikiem 1,4 przy ustalaniu okresów zatrudnienia w sprawie o emeryturę
górniczą.

Maria K. odwołała się od tej decyzji do Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu. Domagała się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez
przeliczenie emerytury wskaźnikiem 1,4 za okres pracy na stanowisku kierownika działu
ergonomii, które to stanowisko - według wskazanych przez nią przepisów - mieści się w
pojęciu pracy górniczej.

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu, wyrokiem z
dnia 4 czerwca 1996 r. zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, że okres pracy
powódki od 1 kwietnia 1967 r. do 10 lutego 1991 r. należy przeliczyć przelicznikiem 1,4.

Na skutek rewizji ZUS, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że oddalił odwołanie Marii K. od decyzji ZUS z dnia 15 maja 1995 r.

Kasację wnioskodawczyni Sąd Apelacyjny odrzucił postanowieniem z dnia 9
kwietnia 1997 r., przyjmując, że była ona niedopuszczalna, gdyż została złożona w sprawie o
świadczenie, w której wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięć tysięcy złotych
(art. 393 pkt 1 w związku z art. 3935 KPC).

W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawczyni Maria K. zarzuciła
naruszenie art. 393 KPC przez wadliwe zastosowanie pkt 1 tego przepisu w sytuacji, gdy
wnioskodawczyni domagała się ustalenia prawa do emerytury górniczej na przyszłość
według określonego współczynnika przeliczenia a nie zasądzania ściśle określonej sumy
pieniędzy. W konsekwencji żaląca się wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w
celu nadania biegu kasacji wnioskodawczyni.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Zgodzić się należy z zarzutem zażalenia, że przedmiotem sprawy, poczynając od
rozstrzygnięcia zawartego w decyzji ZUS z dnia 15 maja 1995 r., było ustalenie prawa do
emerytury według określonej zasady, dotyczącej kontrowersyjnego między stronami
wskaźnika przeliczenia okresów pracy wnioskodawczyni.

We wskazanej decyzji ZUS ustalił, że wnioskodawczyni nie uzyskała prawa do
emerytury według określonej przesłanki i to ustalenie, a nie świadczenie z tytułu emerytury,
stało się - na skutek odwołania wnioskodawczyni - przedmiotem postępowania w sprawie
przed Sądami obu instancji.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny błędnie zastosował w zaskarżonym postanowieniu art.
393 pkt 1 KPC dotyczący niedopuszczalności kasacji w sprawach o świadczenie o określonej
wartości. Istota bowiem rozpatrywanego sporu oraz wydanych orzeczeń - jak to wyżej
przedstawiono - odnosiła się do ustalenia prawa powódki do emerytury według określonej
zasady. Wprawdzie pośrednio z tych ustaleń wynikają konsekwencje dotyczące wysokości
należnego świadczenia emerytalnego, jednakże to nie te świadczenia były przedmiotem
sprawy. W takim razie rozstrzygnięcie kwestii dopuszczalności kasacji wnioskodawczyni nie
powinno opierać się na rozszerzającej interpretacji przepisu wprowadzającego wyjątki od
zasady przysługiwania kasacji od wyroku wydanego przez sąd drugiej instancji i kończącego
postępowanie w sprawie (art. 393 KPC).

Z powyższych przyczyn należało postanowić jak w sentencji (art. 39318 i art. 397
KPC).
========================================