Postanowienie z dnia 23 listopada 1999 r.
II UZ 130/99

Sąd pierwszej instancji nie jest właściwy do odrzucenia kasacji wniesio-
nej od wyroku tego sądu.


Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie SN: Jerzy
Kuźniar, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 1999 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Ireny M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w W. o wysokość składki na ubezpieczenie społeczne, na skutek
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z
dnia 13 września 1999 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d d a l i ć zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 13 września 1999 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie odrzucił kasację Ireny M. od wyroku tego
Sądu z dnia 14 lipca 1999 r., ponieważ wnioskodawczyni nie podała w kasacji warto-
ści przedmiotu zaskarżenia, twierdząc iż kasacja dotyczy ustalenia prawa.


Sąd Najwyższy zważył co następuje:


Wbrew odmiennym twierdzeniom wnioskodawczyni sprawa o wysokość skła-
dek na ubezpieczenie społeczne jest sprawą o świadczenie. W tego typu sprawach,
zgodnie z treścią art. 393 pkt 1 KPC kasacja nie jest dopuszczalna jeżeli wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 5 tysięcy złotych. Jak wynika z treści art. 3933
KPC określenie wartości przedmiotu zaskarżenia należy do formalnych warunków
kasacji. Sąd drugiej instancji zasadnie wezwał wnioskodawczynię do uzupełnienia
kasacji przez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia. Wnioskodawczyni nie po-
dała tej wartości a tym samym kasacja nie spełnia formalnych warunków. Skoro
mimo wezwania Sądu drugiej instancji Irena M. nie uzupełniła braków w wyznaczo-
nym terminie, kasacja zgodnie z art. 3935 KPC podlegała odrzuceniu jak uczynił to
Sąd Apelacyjny. W tych okolicznościach na postanowienie o odrzuceniu kasacji od-
powiada prawu (art. 3935 KPC).

Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================