Postanowienie z dnia 29 listopada 2006 r.
II PZ 55/06

Skarżący obowiązany jest uiścić opłatę od apelacji wraz z jej złożeniem,
nie później niż w terminie do jej wniesienia (art. 1302 § 3 k.p.c.).

Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN Herbert Szurgacz (spra-
wozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 listo-
pada 2006 r. sprawy z powództwa Mariusza C. przeciwko M. Spółce z o.o. w W. o
sprostowanie świadectwa pracy, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, na skutek za-
żalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Warszawie z dnia 7 czerwca 2006 r. [...]

o d d a l i ł zażalenie.

U z a s a d n i e n i e

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2006 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy w War-
szawie odrzucił apelację strony pozwanej M. Spółki z o.o. w W. od wyroku Sądu Re-
jonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dla Warszawy Pragi z dnia 28
lutego 2006 r. [...]. W uzasadnieniu Sąd wskazał, powołując się na art. 35 ust.1
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr
167, poz. 1398 ze zm.) i art. 1302 § 3 k.p.c., iż apelacji nie można nadać dalszego
biegu z uwagi na braki formalne w postaci nieuiszczenia przez pozwanego opłaty
podstawowej od apelacji w kwocie 30 zł, która winna zostać wniesiona wraz ze zło-
żoną przez pełnomocnika apelacją. Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd Rejonowy bezpod-
stawnie wezwał pełnomocnika pozwanego do uzupełnienia brakującej opłaty pod-
stawowej od wniesionej apelacji, ponieważ winna ona zostać opłacona jednocześnie
z jej złożeniem.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył pozwany. W uzasadnieniu pod-
niósł, iż błędne są ustalenia Sądu Okręgowego, zdaniem którego pozwany repre-
zentowany przez radcę prawnego winien uiścić opłatę podstawową wraz z wniesioną
apelacją, bowiem z brzmienia przepisu art. 14 ustawy o kosztach sądowych w spra-
wach cywilnych wynika, że art. 1302 § 3 k.p.c. nie odnosi się do opłaty podstawowej,
o której mowa w art. 35 zdanie pierwsze powołanej ustawy, lecz do opłaty stałej lub
stosunkowej, z którymi opłaty podstawowej nie należy utożsamiać. Obowiązek uisz-
czenia opłaty podstawowej oznacza obowiązek uiszczenia opłaty w wysokości pod-
stawowej, a nie stałej. Skarżący wskazał także, iż pełnomocnik pozwanego uiścił
opłatę podstawową bezpośrednio w sekretariacie Sądu Rejonowego przed otrzyma-
niem wezwania Sądu do jej uiszczenia, a zatem Sąd Rejonowy bezzasadnie uznał, iż
opłata podstawowa od apelacji została wniesiona wskutek wezwania do jej uiszcze-
nia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Zagadnienie, czy opłata w wysoko-
ści stałej, o której mowa w art. 1302 § 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, to również opłata podstawowa, określona w art. 14 tej ustawy, było już
przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 26 września
2006 r. Sąd Najwyższy wskazał, iż przepis art.1302 § 3 k.p.c. stosuje się do środków
odwoławczych i środków zaskarżenia podlegających opłacie podstawowej, o której
mowa w art. 35 i 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż określenie ,,opłata w
wysokości stałej" ma szerszy zakres znaczeniowy i obejmuje także opłaty, które nie
są opłatami stałymi w rozumieniu ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych, ale ich wysokość jest stała dlatego, że została określona kwotowo, jak to ma
miejsce w przypadku opłaty podstawowej. Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w
uchwale z dnia 13 września 2000 r., III CZP 34/00, wskazując, że opłata w wysokości
stałej w rozumieniu art. 17 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, to
taka opłata, której wysokość jest stała, czyli taka sama, jednakowa. Kryterium temu
odpowiada nie tylko opłata, która jest wyrażona kwotowo, lecz także taka opłata,
która, stanowiąc określony, zawsze taki sam ułamek określonej kwoty, ma zawsze
taką samą wysokość (,,wysokość stałą"). Na gruncie obecnie obowiązującej ustawy
kryterium temu odpowiada również wyrażona kwotowo i w niezmiennej wysokości
opłata podstawowa. Błędny jest zatem zarzut skarżącego, iż w przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego. oraz w ustawie o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych brak jest przepisu, z którego wynikałoby, iż opłatę podstawową należy trakto-
wać jak opłatę stałą.
Odnosząc się do zarzutu uzupełnienia opłaty podstawowej przed otrzymaniem
wezwania do jej uzupełnienia wskazać należy, iż z brzmienia art. 1302 § 3 k.p.c. jed-
noznacznie wynika, iż pismo winno być opłacone w chwili jego złożenia, przepis bo-
wiem określa, iż Sąd odrzuca bez wezwania do uiszczenie opłaty pismo wniesione
przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki odwoławcze lub
środki zaskarżenia podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej. Fakt
opłacenia pisma przed odebraniem wysłanego przez Sąd wezwania do uzupełnienia
braków formalnych pozostaje bez znaczenia bowiem Sąd nie był uprawniony do do-
konania takiego wezwania, winien był odrzucić apelację a limine, zaś skarżący obo-
wiązany był dokonać stosownej opłaty wraz ze złożeniem środka zaskarżenia,
ewentualnie w terminie uprawniającym go do złożenia środka zaskarżenia. Skarżący
natomiast dokonał wprawdzie wpłaty przed otrzymaniem wezwania, to jednak po ter-
minie do złożenia środka zaskarżenia.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================