Postanowienie z dnia 7 grudnia 1999 r.
I PKN 427/99

W zakładowym układzie zbiorowym pracy można określić wymiarem za-
dań czas pracy kierowców w transporcie międzynarodowym, gdy jest to uza-
sadnione rodzajem pracy i jej organizacją u danego pracodawcy, a zadania zos-
tały ustalone w sposób umożliwiający ich wykonanie w ramach norm czasu
pracy.


Przewodniczący: SSN Barbara Wagner, Sędziowie SN: Józef Iwulski (spra-
wozdawca), Andrzej Kijowski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 1999 r. sprawy z wniosku
,,C." S.A. w G. z udziałem Okręgowego Inspektora Pracy w G., Związku Zawodowego
Pracowników Handlu Zagranicznego ,,C." S.A., NSZZ ,,Solidarność" przy ,,C." SA o
rejestrację protokołu dodatkowego do zakładowego układu zbiorowego pracy, na
skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 13 kwietnia1999 r. [...]


u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz postanowienie Sądu Rejonowego-Sądu
Pracy w Gdańsku z dnia 20 listopada 1998 r. [...] i przekazał sprawę temu Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Wnioskodawca "C." SA w G. wniósł odwołanie od decyzji Okręgowego Ins-
pektora Pracy w G., odmawiającej rejestracji protokołu dodatkowego nr 2 do zakła-
dowego układu zbiorowego pracy.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gdańsku postanowieniem z dnia 20 listopada
1998 r. [...] oddalił odwołanie. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 7 maja 1998 r. do
Okręgowego Inspektoratu Pracy w Gdańsku wpłynął wniosek o zarejestrowanie pro-
tokołu dodatkowego nr 1 do zakładowego układu zbiorowego pracy. Inspektor Pracy
uznał, że w treści przedłożonego do rejestracji protokołu dodatkowego zawarto pos-
tanowienia niezgodne z prawem, o czym zawiadomił strony pismem z dnia 2 czerwca
1998 r., z jednoczesnym pouczeniem z art. 24111 § 3 KP. Prezes zarządu wniosko-
dawcy pismem z 15 czerwca 1998 r. złożył wniosek o zarejestrowanie protokołu do-
datkowego nr 1 bez załącznika nr 1 dotyczącego zasad wynagradzania kierowców,
które to zasady przeniesione zostały do protokołu dodatkowego nr 2, z jednoczes-
nym dokonaniem poprawek w pozostałych postanowieniach protokołu dodatkowego
nr 1. W związku z tym zarejestrowano protokół dodatkowy nr 1. W dniu 22 czerwca
1998 r. przedłożono do rejestracji protokół dodatkowy nr 2 do zakładowego układu
zbiorowego pracy regulujący zasady wynagradzania kierowców. W treści tego proto-
kołu nie dokonano zmiany w art. 1, który stanowi o wprowadzeniu zadaniowego
czasu pracy dla kierowców wykonujących międzynarodowe przewozy samochodami
ciężarowymi. Zastrzeżenia do tego zapisu zostały przedstawione w piśmie Inspekto-
ra Pracy z dnia 2 czerwca 1998 r. Z uwagi na to, że strony układu nie wyraziły zgody
na wpisanie protokołu dodatkowego do rejestru bez zakwestionowanych postano-
wień, Okręgowy Inspektor Pracy w G. odmówił rejestracji protokołu dodatkowego nr
2 do zakładowego układu zbiorowego pracy.

Sąd Rejonowy stwierdził, że art. 1298 § 1 i 2 KP reguluje zadaniowy czas
pracy stosowany w razie niemożności czy znacznych trudności ewidencjonowania
przepracowanych godzin. System ten oznacza rezygnację z formalnego posługiwa-
nia się normami rozkładów czasu pracy. Miernikiem pozostawania pracownika w
dyspozycji pracodawcy staje się rodzaj i ilość pracy (zadań), którą ma wykonać pra-
cownik. O rozkładzie czasu pracy decyduje w tym systemie sam pracownik. Przepra-
cowany przez niego czas pracy nie podlega rozliczeniu w przyjętym okresie rozlicze-
niowym. Pracownicy zatrudniani w ramach zadaniowego systemu pracy nie mają
uprawnień do dopłat za pracę w godzinach nadliczbowych, co wynika z art. 136 KP.
System ten bowiem skonstruowany został z ogólnym założeniem, że umożliwi likwi-
dację nadliczbowych godzin pracy, skoro zadania robocze powinny być ustalone tak,
aby możliwe było ich wykonanie w ramach normalnego czasu pracy. Zdaniem Sądu
Rejonowego, Kodeks pracy nie zawiera żadnych wskazówek co do tego, w jakich
przypadkach ten system czasu pracy może być stosowany. Jednakże Sąd ten
uważa, iż zadaniowy czas pracy, jako odstępstwo od typowej regulacji czasu pracy,
powinien być stosowany w przypadkach szczególnych. Należy się przeciwstawić
tendencji do nadużywania zadaniowego czasu pracy, zwłaszcza w przypadkach nie-
uzasadnionych ani rodzajem pracy, ani jej organizacją, gdyż praktyka taka przekreś-
liłaby "walory" normalnego systemu czasu pracy, w którym rytm pracy jest ustalony w
znanym pracownikowi rozkładzie czasu pracy. Zadaniowy czas pracy w stopniu
znacznie większym niż ma to miejsce w innych systemach czasu pracy, uzależnia
wymiar czasu pracy i jej intensywność od uznania pracodawcy, określającego jedno-
stronnie wymiar zadań roboczych pracownika.
Wychodząc z takich założeń Sąd Rejonowy uznał, że zadaniowy system
czasu pracy nie może być stosowany do kierowców w transporcie samochodowym.
Szczególne uregulowanie czasu pracy tej grupy pracowniczej zawarte jest w art.
1294 § 1 KP i dotyczącym rozkładu tego czasu art. 1296 KP. Przepis art. 1294 § 1 KP,
wskazując maksymalny, dobowy wymiar czasu pracy kierowców w transporcie,
wskazuje jednoznacznie na konieczność ewidencjonowania czasu pracy i określania
go w jednostkach czasu, a nie wymiarem zadań. Praca w wymiarze dobowym powy-
żej dziesięciu godzin jest dla tej grupy pracowniczej pracą w godzinach nadliczbo-
wych. Zdaniem Sądu Rejonowego, wnioskodawca wykazał niekonsekwencję, gdyż z
jednej strony wprowadził zadaniowy czas pracy, a z drugiej strony w art. 4 ust. 2 za-
łącznika nr 1 do protokołu dodatkowego nr 2 układu zbiorowego pracy wprowadził
zakaz pracy powyżej dziesięciu godzin na dobę i zawarł postanowienie, że łączny
czas pracy w godzinach nadliczbowych przepracowanych zarówno w kraju, jak i za-
granicą nie może przekraczać 150 godzin w ciągu roku. Zdaniem Sądu Rejonowego,
unormowania art. 1294 § 1 oraz 1296 § 1 i 2 KP są szczególne, jako odnoszące się
do określonej grupy pracowniczej, uwzględniając charakter pracy i gwarantując
przede wszystkim bezpieczeństwo wykonywania tej pracy. Według Sądu Rejonowe-
go, przepisy te wprowadziły ograniczenie w zakresie swobodnego kształtowania
czasu pracy kierowców w transporcie, zakreślając granice norm czasu pracy. W tej
sytuacji niedopuszczalne jest stosowanie zadaniowego czasu pracy, który pozwala
na zdecydowanie większą swobodę w dysponowaniu czasem pracy tej grupy zawo-
dowej niż określają to te przepisy.
Sąd Rejonowy uznał, że za taką interpretacją przemawia także wykładnia his-
toryczna, gdyż przed nowelizacją Kodeksu pracy z 1996 r., funkcjonowała szczegól-
na i odrębna regulacji czasu pracy kierowców w komunikacji samochodowej, zawarta
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. Dodatkowo Sąd Rejono-
wy wskazał na Konwencję Europejską dotyczącą pracy załóg pojazdów wykonują-
cych międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), która nie została opublikowana w
Dzienniku Ustaw do chwili obecnej z uwagi na ratyfikowanie przez Polskę nieaktual-
nego już tekstu umowy. Konwencja ta również nie zezwala na swobodne kształto-
wanie czasu pracy kierowców, zakreślając dobowe limity godzinowe. Sąd Rejonowy
podniósł też, że zadaniowy czas pracy nie może mieć zastosowania do kierowców
zatrudnionych w transporcie międzynarodowym z uwagi na specyfikę pracy tej grupy
zawodowej. Nie można bowiem określić obiektywnej normy zadaniowej, którą kie-
rowca powinien wykonać, gdyby nie wystąpiły nie dające się przewidzieć nadzwy-
czajne okoliczności, dotyczące np. czasu odprawy celnej, blokad przejść granicz-
nych.

Wyrokiem (będącym postanowieniem co do istoty sprawy w postępowaniu
nieprocesowym) z dnia 13 kwietnia 1999 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni oddalił apelację wnioskodawcy.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, zadaniowy czas pracy powinien być stosowany w
przypadkach szczególnych, gdyż w znacznie większym zakresie niż w innych syste-
mach czasu pracy, uzależnia wymiar tego czasu i jej intensywność od uznania pra-
codawcy, określającego jednostronnie wymiar zadań roboczych pracownika. Sąd
Okręgowy nie podzielił w tym zakresie wskazanych w apelacji poglądów doktryny.
Powołał się natomiast na poglądy, według których stosowanie zadaniowego czasu
pracy jest możliwe tylko wyjątkowo. Czas pracy kierowców w transporcie samocho-
dowym i jego rozkład został szczegółowo uregulowany w art. 1294 § 1 i art. 1296 KP.
System ten pozwala na elastyczne kształtowanie rozkładów czasu pracy, wprowadza
możliwość stosowania przez pracodawców równoważnego czasu pracy, a jednocze-
śnie korzystnie dla pracowników reguluje kwestię czasu pracy uważanego za pracę
w godzinach nadliczbowych. Możliwe jest też stosowanie z góry planowanych
przerw, których wprawdzie nie wlicza się co czasu pracy, ale za które pracownik za-
chowuje prawo do wynagrodzenia. Zdaniem Sądu Okręgowego, stanowisko wnios-
kodawcy co do możliwości stosowania wobec tej grupy zawodowej jeszcze trzeciego
systemu czasu nie zasługuje na aprobatę. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że nie
można założyć, aby racjonalny ustawodawca, uzależniając stosowanie obu syste-
mów czasu pracy od zaistnienia analogicznych przesłanek, raz uregulował czas
pracy tej grupy zawodowej, zwężając granice swobody w jego stosowaniu i zakreś-
lając dopuszczalne przedłużenie tego czasu (art. 1294 § 1 KP), a następnie zezwolił
na większą swobodę w dysponowaniu tym czasem w oparciu o regulację art. 1298
KP. Sąd Rejonowy prawidłowo powołał się na konwencję międzynarodową. Brak
możliwości bieżącej kontroli pracy kierowców, nieraz nawet przez kilka dni, czy tygo-
dni nie uprawnia do pomijania Kodeksowej definicji czasu pracy, określonej w art.
128 KP, z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 1294 i 1296 KP. Dla kierowcy
czas pracy to nie tylko okres prowadzenia pojazdu, ale i czas wykonywania koniecz-
nych czynności z tym związanych, a także często nieprzewidywalny czas niezbędne-
go oczekiwania na polecenie wyjazdu, czy na przejściu granicznym na odprawę
celną. Dlatego niemożliwe jest określenie obiektywnej normy zadaniowej jaką powi-
nien wykonać kierowca.

Kasację od tego wyroku (postanowienia) złożył wnioskodawca. Zarzucił naru-
szenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 1298 KP i przyjęcie, że wpro-
wadzenie dla kierowców wykonujących przewozy międzynarodowe samochodami
ciężarowymi zadaniowego czasu pracy jest niezgodne z tym przepisem. W uzasad-
nieniu kasacji wnioskodawca wywiódł, że nowelizacja Kodeksu pracy wprowadzona
ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) unormowała nowe za-
sady stosowania zadaniowego czasu pracy, dotychczas uregulowane w art. 136 KP,
znajdującym się w rozdziale "Praca w godzinach nadliczbowych". Nowelizacja wpro-
wadziła unormowanie bardziej nowoczesne, a przez możliwości znacznie szerszego
niż uprzednio wprowadzania zadaniowego czasu pracy zbliżyła regulację prawną do
realiów życia gospodarczego. Zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego, poprzedzający
go wyrok Sądu Rejonowego, a także przywołany w zaskarżonym orzeczeniu wyrok
Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 13 lipca 1998 r. (XII Pa 36/89), traktują
nowelizację Kodeksu pracy w kategoriach wyłącznie liberalizacji dotychczasowej
praktyki, nie zaś jako rozwiązanie nowe, wychodzące naprzeciw potrzebom nowo-
czesnego gospodarowania. Zdaniem wnioskodawcy, ten zachowawczy pogląd jest
sprzeczny z interesami pracodawców prowadzących przedsiębiorstwa przewozowe,
sprzeczny z wolą pracowników-kierowców reprezentowanych przez związki zawodo-
we, natomiast w zakresie wykładni art. 1298 KP jest sprzeczny z poglądami doktryny,
która generalnie aprobując wprowadzenie zadaniowego czasu pracy, przeciwstawia
się jedynie nadużywaniu tego systemu pracy w przypadkach nie uzasadnionych ani
rodzajem pracy, ani jej organizacją. Sąd Okręgowy przyjął pogląd przedstawiony w
literaturze, że należy przeciwstawić się tendencji do nadużywania zadaniowego sys-
temu czasu pracy, zwłaszcza w przypadkach nieuzasadnionych ani rodzajem pracy,
ani jej organizacją. Nie dostrzegł jednak, że zadaniowy czas pracy może być stoso-
wany wówczas, gdy: 1) rodzaj pracy sprawia, że może ona być wykonywana poza
normalnym rytmem pracy placówki zatrudnienia, w zasadzie w dowolnej przedziałce
doby; 2) zapotrzebowanie na pracę jest zmienne, zależne od wielu czynników, a pra-
cownikowi pozostawiono swobodę w dostosowaniu rytmu pracy, tzn. jego rozkładu,
do określonego dla niego wymiaru zadań dziennych; 3) ewidencja i kontrola pracow-
nika na wyznaczonym miejscu pracy jest utrudniona lub połączona ze znacznymi
trudnościami; 4) rodzaj pracy i jej organizacja nie wymagają, by praca była wykony-
wana i kończona w godzinach z góry ustalonych. Zdaniem wnioskodawcy, wszystkie
te warunki są spełnione w przypadku kierowców wykonujących przejazdy zagranicz-
ne. Wnioskodawca powołał się także na inne poglądy doktryny, według których moż-
liwe jest stosowanie zadaniowego czasu pracy dla tej grupy zawodowej. Warunki
wykonywania pracy przez kierowców, tj. prowadzenie pojazdu, czynności z tym zwią-
zane, często nieprzewidywalny czas oczekiwania na granicy powodują zdaniem Są-
dów obu instancji, iż niemożliwe jest określenie normy zadaniowej dla kierowcy.
Wnioskodawca nie podziela tego poglądu i uważa, że normą zadaniową dla kierowcy
jest przewóz ładunku z punktu A do punktu B, przy dwóch jedynie zakazach: naru-
szania przepisów o ruchu drogowym i naruszania norm czasu pracy obowiązujących
kierowcę. Natomiast optymalny sposób wykonania tego zadania zależy od kwalifika-
cji zawodowych kierowców. Wnioskodawca nie zgadza się z poglądem, że przy za-
daniowym systemie czasu pracy, w przeciwieństwie do innych systemów wykonywa-
nia pracy, następuje uzależnienie wymiaru tego czasu i jej intensywności od uznania
pracodawcy, określającego jednostronnie wymiar zadań roboczych pracownika.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Przedmiotem rozpoznania, wynikającym z zakresu zaskarżenia (art. 39311
KPC) jest przede wszystkim wykładnia art. 1298 KP, przy czym dotyczy to tylko
przyjętej przez Sądy obu instancji niedopuszczalności stosowania tego przepisu do
kierowców w transporcie międzynarodowym. Już na wstępie bowiem należy zauwa-
żyć, że Sądy przyjęły niedopuszczalność stosowania tego przepisu w ogóle, a nie
rozważały w konkretnych okolicznościach sprawy, czy zastosowana przez strony za-
kładowego układu zbiorowego pracy regulacja zadaniowego czasu pracy kierowców
jest zgodna z tym przepisem, zwłaszcza w zakresie ustalonej normy zadaniowej.

Sądy obu instancji uznały, że art. 1294 KP, a zwłaszcza art. 1296 KP są prze-
pisami szczególnymi, wyłączającymi możliwość stosowania do kierowców w trans-
porcie samochodowym normy art. 1298 KP. Ten pogląd nie jest prawidłowy. Przepis
art. 1294 wprowadza możliwość ustanowienia szczególnego rozkładu czasu pracy, z
możliwością przedłużenia dobowego wymiaru czasu pracy dla kierowców do 10 go-
dzin, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, z ustaleniem
okresu rozliczeniowego, w którym czas pracy nie może przekraczać przeciętnie 42
godzin na tydzień. Przepis art. 1296 KP ustanawia natomiast możliwość stosowania
do kierowców przerywanego czasu pracy w szczególnie uzasadnionych przypad-
kach. Przepisy te wprawdzie odwołują się do podobnych przesłanek i dotyczą kie-
rowców, ale regulują odrębne instytucje czasu pracy niż art. 1298 KP. Ten ostatni
przepis wprowadza bowiem możliwość ustalenia tzw. zadaniowego czasu pracy i nie
jest ograniczony do żadnej konkretnej grupy zawodowej. Między wskazanymi przepi-
sami nie zachodzi więc stosunek taki jak między przepisami szczególnymi i ogólny-
mi. Są to przepisy regulujące różne materie prawne. Inaczej mówiąc, możliwość sto-
sowania do kierowców art. 1294 i 1296 KP nie oznacza wyłączenia stosowania do tej
grupy zawodowej art. 1298 KP.

Sądy obu instancji mają rację, że przepis art. 1298 KP jest przepisem wyjątko-
wym, a raczej szczególnym, względem ogólnych zasad kształtowania czasu pracy.
Jest on jednak tylko o tyle wyjątkowy, że aby go zastosować muszą być spełnione
jego przesłanki. Nie powinien być więc interpretowany rozszerzająco, ale też brak
podstaw do jego wykładni zwężającej, ograniczającej możliwość stosowania w przy-
padku spełnienia jego warunków. A warunki te zostały określone poprzez klauzulę
generalną uzasadnienia rodzajem pracy i jej organizacji. Przesłanki te muszą być
spełnione kumulatywnie i o tyle możliwość stosowania tego przepisu jest ograniczo-
na w stosunku do art. 1294 KP. Brak jest jednak podstaw, aby z góry wykluczać moż-
liwość stosowania tego przepisu dla określonych grup zawodowych. Takiego warun-
ku ten przepis nie wprowadza i wyinterpretowanie zakazu jego stosowania do okreś-
lonej grupy zawodowej jest zwężającą wykładnią przepisu. W każdym konkretnym
przypadku trzeba ocenić czy wprowadzenie zadaniowego czasu pracy jest uzasad-
nione rodzajem pracy i jej organizacją. Przy czym należy to odnieść do konkretnych
regulacji wprowadzających ten sposób świadczenia pracy.

Wykładnia historyczna (wbrew wywodom Sądu Rejonowego) przemawia za
uznaniem kierunku zmian przepisów poszerzających możliwość stosowania zada-
niowego czasu pracy. Przed nowelizacją Kodeksu pracy wprowadzoną ustawą z dnia
2 lutego 1996 r. (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) możliwość stosowania zadaniowego
czasu pracy była mniejsza niż obecnie. Zgodnie bowiem z ówczesnym art. 136 KP
zadaniowy czas pracy mógł być wprowadzony tylko w przypadku pracowników, któ-
rych czas pracy z uwagi na rodzaj i warunki pracy można było określić tylko wymia-
rem ich zadań. Była to więc formuła znacznie węższa niż obecnie. Aktualne brzmie-
nie art. 1298 KP oznacza, że zadaniowy czas pracy może być wprowadzony także do
pracowników, których rodzaj i warunki pracy pozwalają na kształtowanie czasu pracy
według zasad ogólnych. Jest to wyraźny przejaw tendencji do poszerzenia możliwo-
ści stosowania takiego systemu kształtowania czasu pracy. Ograniczenia możliwości
stosowania zadaniowego czasu pracy nie należy poszukiwać w sposobie jego wpro-
wadzenia. Zgodnie bowiem z art. 1298 § 2 KP jest on wprowadzany w układzie zbio-
rowym pracy, regulaminie lub umowie o pracę. Jego wprowadzenie jest więc z reguły
uzależnione od zgody samego pracownika bądź społecznych partnerów współ-
kształtowania prawa zakładowego. W aktach tych może być też ukształtowana zasa-
da ustalania zadań pracowników, a więc zasada takiego ich wymiaru, aby pracowni-
cy mogli je wykonać w ramach norm czasu pracy. Nie jest więc słuszny pogląd Są-
dów obu instancji, że w tym sposobie kształtowania czasu pracy wymiar zadań zaw-
sze jest ustalany jednostronną decyzją pracodawcy. Kwestię tę należy zawsze od-
nieść do konkretnych zasad wprowadzenia zadaniowego czasu pracy. Tak też nale-
żało postąpić w rozpatrywanej sprawie, w której w zakładowym układzie zbiorowym
nie tylko wprowadzono zadaniowy czas pracy, ale także wskazano sposób ustalania
zadań pracowników. Należało te konkretne postanowienia odnieść do normy art.
1298 § 1 zdanie drugie KP i ocenić czy w tym zakresie zakładowy układ zbiorowy tak
kształtuje zadania pracowników (zasady ich ustalania), że pracownicy będą mogli je
wykonać w ramach norm czasu pracy. Zwrócić należy uwagę, że przedmiotowy
układ zbiorowy zawiera normę gwarancyjną, zakazującą przekraczania normy czasu
pracy, którą należy oceniać w tych kategoriach, a nie jako brak konsekwencji w re-
gulacji. Nie jest więc prawidłowe twierdzenie, że w stosunku do kierowców w trans-
porcie międzynarodowym nie jest w ogóle możliwe ustalenie zadań dla pracowników
w sposób określony art. 1298 § 1 zdanie drugie KP. Kwestię tę należy bowiem od-
nieść do konkretnych uregulowań zakładowego układu zbiorowego.

Należy podzielić wywody kasacji, że rodzaj i organizacja czasu pracy kierow-
ców w transporcie międzynarodowym uzasadniają możliwość wprowadzenia zada-
niowego czasu pracy. Kwestię tę należy jednak rozpatrywać nie tyle abstrakcyjnie, co
odnieść ją trzeba do konkretnego pracodawcy i konkretnego rodzaju wykonywanej
pracy i jej organizacji. Nie jest prawdą, aby zadaniowy czas pracy był wprowadzany
wyłącznie w interesie i na korzyść pracodawcy. Słusznie w kasacji podnosi się, że
ten system jest atrakcyjny i korzystny także dla pracowników, zwłaszcza że ich inte-
resy są gwarantowane, gdy zadania są ustalone w sposób zgodny z art. 1298 § 1
zdanie drugie KP. W takiej sytuacji pracownik ma bowiem zapewnione, że wymiar
jego czasu pracy nie przekroczy norm ogólnych (jeżeli przekroczy to będzie to praca
w godzinach nadliczbowych), a ponadto przy pracy wydajnej może skrócić swój rze-
czywisty czas pracy, a przede wszystkim może swobodnie kształtować jego rozkład i
własną organizację pracy. Konwencja międzynarodowa, na którą powołały się Sądy
obu instancji (abstrahując od jej treści) nie została opublikowana w Dzienniku Ustaw,
a więc zgodnie z art. 91 ust. 1 i art. 241 ust. 1 Konstytucji RP nie stanowi części kra-
jowego porządku prawnego. Nie może być więc uwzględniana bezpośrednio przy
wykładni i stosowaniu art. 1298 KP.

Podsumowując, należy stwierdzić, że brak jest podstaw do wykładni, że art.
1298 KP nie może być stosowany do kierowców w transporcie międzynarodowym,
natomiast zgodność z prawem zakładowego układu zbiorowego wprowadzającego
zadaniowy czas pracy powinna być oceniana w płaszczyźnie jego konkretnych pos-
tanowień, a zwłaszcza przestrzegania zasady, że jego wprowadzenie musi być uza-
sadnione rodzajem pracy i jej organizacją u konkretnego pracodawcy, a wymiar
przydzielanych pracownikom zadań jest zgodny z zasadą, że pracownicy będą je
mogli wykonać w ramach norm czasu pracy określonych w art. 129 KP.
Mimo więc rzetelnej i obszernej analizy prawnej dokonanej przez Sądy obu
instancji, popełniły one kilka błędów, które doprowadziły do wadliwej wykładni art.
1298 KP. Oznacza to, że kasacja powoływała się na usprawiedliwioną podstawę, co
prowadzi do uchylenia orzeczeń Sądów obu instancji i przekazania sprawy do po-
nownego rozpoznania (art. 39313 KPC).
========================================