Postanowienie z dnia 29 sierpnia 2000 r., I CKN 695/00

Przepis art. 139 § 1 k.p.c. ma zastosowanie także do adwokata będącego
pełnomocnikiem procesowym strony.

Przewodniczący: Sędzia SN Maria Grzelka
Sędziowie SN: Gerard Bieniek (sprawozdawca), Marek Sychowicz

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2000 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Szymona Teofila D. z udziałem Zofii P. i Marii M. o
stwierdzenie nabycia spadku po Leokadii M.-D., na skutek kasacji wnioskodawcy od
postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 maja 1999 r.,
postanowił oddalić kasację.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 21 maja 1999 r. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił
apelację wnioskodawcy wniesioną od postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy z dnia 10 grudnia 1998 r. Ustalono, że pełnomocnik wnioskodawcy w
dniu 11 grudnia 1998 r. złożył wniosek o doręczenie mu odpisu tego postanowienia
z uzasadnieniem. Odpis został przesłany pełnomocnikowi wnioskodawcy pismem z
dnia 18 stycznia 1999 r. Ze względu na to, że lokal był zamknięty pismo złożono w
Urzędzie Pocztowym Warszawa 81 w dniu 19 stycznia 1999 r., o czym adresat
został powiadomiony przez awizo pozostawione w skrzynce pocztowej. Zwrot pisma
nastąpił dnia 28 stycznia 1999 r., po upływie ustawowego terminu. W dniu 8 lutego
1999 r. pełnomocnik wnioskodawcy odebrał odpis postanowienia z uzasadnieniem
w sekretariacie sądowym, a apelację wniósł wnioskodawca osobiście w dniu 19
lutego 1999 r. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie należało
zastosować art. 139 § 1 k.p.c. odnośnie do pierwszego doręczenia, które nastąpiło
dnia 27 stycznia 1999 r., a zatem termin do wniesienia apelacji upłynął dnia 10
lutego 1999 r. Apelacja wniesiona dnia 19 lutego 1999 r., złożona została po
upływie terminu, a zatem podlega odrzuceniu.
Postanowienie to wnioskodawca zaskarżył kasacją. Jako podstawę kasacyjną
wskazał naruszenie przepisów art. 233 § 2, 133 § 3, 139 § 1, 232, 148 § 1 i 2, 379
pkt 5 k.p.c. oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) w związku z
art. 91 Konstytucji RP, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazując na
powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje: (...)
Rozważenia wymaga zarzut naruszenia art. 139 § 1 k.p.c. Przede wszystkim
należy podnieść, że treść tego przepisu nie wyłącza jego zastosowania do
adwokata będącego pełnomocnikiem procesowym strony. Taka sytuacja miała
miejsce w niniejszej sprawie. Odpis postanowienia Sądu Rejonowego z
uzasadnieniem został prawidłowo (art. 133 § 3 k.p.c.) skierowany imiennie do
adwokata, będącego pełnomocnikiem ustanowionym w sprawie, pod adresem
,,Kancelaria Adwokacka ul. H. 72 m.4 w W.", wskazanym przez pełnomocnika.
Oznaczenie lokalu, w którym mieści się wymieniona Kancelaria, zawiera zatem
wskazanie numeru mieszkania. Z tego względu nie sposób uznać, że adnotacja
doręczyciela o treści: ,,Mieszkanie zamknięte. Adresata nie zastałem. Awizo
Warszawa 81 pozostawiono w skrzynce" w istotny sposób zmienia sens i
skuteczność doręczenia w odniesieniu do Kancelarii Adwokackiej, zlokalizowanej w
tym mieszkaniu. Przecież przesyłka sądowa została prawidłowo oznaczona.
Wskazano wyraźnie, że chodzi o Kancelarię Adwokacką przy ul. H. 72 m.4, a zatem
doręczyciel miał pełną świadomość do kogo przesyłka jest skierowana.
Twierdzenia, że w interesie adwokata leży, aby kancelaria była czynna w godzinach
jej otwarcia, jest oczywiście prawdziwe, jednakże nie sposób wykluczyć chwilowego
jej zamknięcia. W każdym razie, takie twierdzenia nie podważają ustaleń
faktycznych dokonanych w tej sprawie. Twierdzenie, że sąd arbitralnie przyjął, iż w
skrzynce pozostawiono zawiadomienie, jest bezzasadne, gdyż przeczy temu
adnotacja doręczyciela na przesyłce. Samo zaprzeczenie treści tej adnotacji nie
podważa wiarygodności dokumentu.
Niezasadny jest oczywiście - w okolicznościach sprawy - zarzut, że art. 139 §
1 k.p.c. nie mógł być zastosowany, gdyż nie wyczerpano wszystkich możliwości
doręczenia. Te możliwości określone w art. 133 § 1 i art. 138 k.p.c. zostały
wyczerpane, a zatem zastosowanie art. 139 § 1 k.p.c. było uzasadnione. Z tych
względów kasację należało oddalić (art. 39312 k.p.c.).