Tezy
art. 5 ustawy o transporcie drogowym ma wobec art. 553 § 2 K.s.h. charakter przepisu szczególnego (lex specialis). O dopuszczeniu takiej sytuacji przekonuje treść wspomnianego przepisu 553 § 1 K.s.h., z którego wprost wynika, że Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. W rozpatrywanym przypadku, w ocenie Sądu, treść art. 5 ustawy o transporcie drogowym, właśnie przez ustalone w tym przepisie szczegółowo warunki uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego, przemawia przeciwko ustalonej w art. 553 § 1 K.s.h. zasadzie sukcesji generalnej.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2009 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w D. (obecnie w upadłości) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie
Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r., wydaną na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w związku ze stwierdzonymi w toku kontroli naruszeniami nałożono na T. Sp. z o.o. z siedzibą w D. karę pieniężną w kwocie [...] zł.
Powyższą karę nałożono w następującym stanie faktycznym. Mianowicie, jak wynika z protokołu kontroli z dnia [...] listopada 2007 r., na drodze krajowej nr [...] w miejscowości M. zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o nr rej. [...] wraz z naczepą marki [...] o nr rej. [...], należący do B. Sp. z o.o. O/K., a będący w prawnej dyspozycji przedsiębiorstwa (poprzednio T. Sp. z o.o. z siedzibą w D.). Pojazdem, który w chwili kontroli prowadził p. D. S.; przedsiębiorstwo wykonywało transport drogowy rzeczy.
Podczas przedmiotowej kontroli drogowej stwierdzono następujące naruszenia:
1) przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas powyżej 15 minut do 30 minut - nałożono karę pieniężną z lp. lp. 10.3 lit a załącznika do ustawy o transporcie drogowym w wysokości [...] zł;
2) przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego w dniu [...].10.2007 r.: b) za każde następne rozpoczęte 30 minut - nałożono karę pieniężną z lp. 10.3 lit b załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł;
3) skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie rozliczeniowym rozpoczętym w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas do jednej godziny - nałożono karę pieniężną z lp. 10.2 lit a załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł;
4) skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie rozliczeniowym rozpoczętym w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas do jednej godziny - nałożono karę pieniężną z lp. 10.2 lit a załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł.
Pełnomocnik strony odwołał się od decyzji organu I instancji wnosząc o jej uchylenie z uwagi na naruszenie art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 77, art. 107 § 3 K.p.a. oraz naruszenie art. 92 a ust. 3 w zw. z art. 92 ust. 1 i 4, art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie drogowym. W odwołaniu podniesiono, iż w toku postępowania strona wskazała okoliczności, które uzasadniały odstąpienie od wymierzenia kary, do których organ I instancji się nie odniósł. Ponadto, zdaniem pełnomocnika strony, organ niewłaściwie, tzn. w sposób wybiórczy zastosował przepisy unijne (art. 10 ust. 3 w/w rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 561/2006), przyznając im niezasadnie prymat nad przepisami krajowymi.
Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 8, ust. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym lp. 10.2 lit a, lp. 10.3 lit. a i b, załącznika do w/w ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5 rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE L102 z 11.04.2006), uchylono w całości decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. Nr [...] o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w łącznej wysokości [...] zł i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
W uzasadnieniu powołanej decyzji Główny Inspektor Transportu Drogowego wskazał, iż wraz z wyjaśnieniami do protokołu kontroli strona złożyła pełnomocnictwo i odpis aktualny z rejestru przedsiębiorców, z którego wynika, iż z dniem [...] września 2007 r. uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników T. Sp. z o.o. przekształciła się T. S.A. Organ I instancji nie uwzględnił tego faktu i błędnie oznaczył stronę postępowania. Ponadto Główny Inspektor Transportu Drogowego uznał również za niezbędne ustalenie, czy przedsiębiorca wypełnił obowiązki wynikające z art. 13 ust. 3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.
Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2008 r., wydaną na podstawie art. 104 § 1 oraz art. 107 K.p.a., art. 13 ust. 2, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 2, 7, 8, ust. 2 pkt 1 i ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, w zw. z lp. 1.1., lp. 10.3 lit. a i b, lp. 10. 2 lit a, załącznika do w/w ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5, art. 4 lit d, lit f i lit g rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (...), po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego zgodnie ze wskazaniami Głównego Inspektora Transportu Drogowego, na T. Sp. z o.o. z siedzibą w D. karę pieniężną w kwocie [...] zł.
W uzasadnieniu, po ponownej, szczegółowej analizie danych z tachografu cyfrowego zawartych na karcie kierowcy okazanej do kontroli potwierdzono naruszenia odnoszące się do skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, a także prawidłowość nałożonych z tego tytułu kar pieniężnych.
Uznano, że wyjaśnienia pełnomocnika strony, iż nie miała ona wpływu na powstanie naruszenia wobec czego nie powinna za nie odpowiadać, są bezzasadne. Stosownie do art. 10 ust. 3 w/w rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r., przedsiębiorstwo odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim.
Wskazano również, że na gruncie polskiego prawa cywilnego (również i administracyjnego) obowiązuje niemal tożsama reguła określana jako zasada ryzyka pracodawcy (tzw. ryzyko osobowe), zgodnie z którą za działalność przedsiębiorstwa ponosi odpowiedzialność osoba, która je prowadzi, tj. pracodawca. To pracodawca obciążony jest więc skutkami niewłaściwego doboru pracowników i ponosi odpowiedzialność za działania osób zatrudnionych, w tym również straty wynikłe z ich niezaradności i braku należytego przygotowania do pracy. Zgodnie z art. 94 ust. 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków oraz sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach. Niewątpliwie kierowca powinien znać podstawowe przepisy związane z obowiązkiem przestrzegania norm czasu pracy (czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków).
Zdaniem [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, nie podnosił on pierwszeństwa prawa unijnego nad prawem krajowym, jakkolwiek wskazał, iż zasada supremacji prawa europejskiego nad prawem krajowym obowiązuje od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.
Ponadto, zdaniem organu I instancji, nie zaistniały również okoliczności określone w art. 10 ust. 3 in fine powołanego rozporządzenia nr 561/2006, ani tym bardziej w art. 92 a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, gdyż brak jest okoliczności i dowodów jednoznacznie wskazujących, że przedsiębiorstwo T.S.A. z siedzibą w D., nie miało wpływu na powstanie naruszenia. Stosownie do art. 92 a ust. 5 nie stosuje się przepisów z art. 92 a ust. 4, jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1, ma charakter rażący, a szczególności zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz zostało popełnione wielokrotnie.
W przedmiotowej sprawie bezsprzecznie uznano, że naruszenia popełnione przez kierowcę miały charakter rażący i zostały popełnione wielokrotnie. Przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego aż o 3 godziny i 52 minuty świadczy o jego rażącym charakterze, natomiast dwukrotne skrócenie dziennego czasu odpoczynku spełnia przesłankę wielokrotności.
Nadto [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie korespondencji z Biurem Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM) ustalił, że w dniu [...] października 2007 r. przedsiębiorca T. S.A. złożył wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt.2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w spółkę T.S.A. Jednakże w dniu [...] października 2007 r., z powodu braku wymaganych dokumentów, wniosek ten zarejestrowano jako niekompletny, a po uzupełnieniu jego braków w dniu [...] lutego 2008 r. wniosek zarejestrowano jako kompletny. Następnie decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2008 r. przeniesione zostało uprawnienie wynikające z licencji Wspólnoty Europejskiej w zakresie wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy o nr [...] z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. W dniu [...] lutego 2008 r. stronie została doręczona przedmiotowa decyzja, a także licencja nr [...]
wraz z jej wypisami.
Zawiadomieniem z dnia [...] sierpnia 2008 r. strona postępowania, tj. T. S.A., została poinformowana o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w zakresie wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek.
Pełnomocnik strony stwierdził w związku z tym, iż przedsiębiorca T. S.A. dopełnił obowiązku poinformowania organu udzielającego licencji poprzez przesłanie zawiadomienia o zmianie. Na dowód powyższego twierdzenia zostało dołączone pismo skierowane do BOTM z dnia [...] października 2007 r., w którym strona informowała o przekształceniu spółki działającej pod firmą T. Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Ponadto pełnomocnik podniósł, iż "dla wymiany licencji, a w konsekwencji wymiany wypisów koniecznym było m. in. uprzednie przedłożenie aneksów uwzględniających zmian na spółkę akcyjną na wszystkie leasingowe pojazdy. Z przyczyn zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych, nie było możliwym niezwłoczne złożenia aneksów do umów."
W piśmie z dnia [...] sierpnia 2008 r. pełnomocnik strony podniósł, iż T. S.A. nie naruszyła przepisu lp. 1.1. załącznika do ustawy o transporcie drogowym. W chwili kontroli okazano wypis z licencji na spółkę przekształcaną i dopełniono obowiązku zgłoszenia zmiany w BOTM. Nie jest możliwe dokonanie w terminie 1 miesiąca wymiany licencji wraz z wypisami na 294 pojazdy. Ponadto "dla ruchu przedsiębiorstwa i zapewnienia ciągłości działania nie było możliwym unieruchomienie parku samochodowego do czasu wydania nowej licencji oraz odpowiedniej liczby wypisów. Takie działanie byłoby niewątpliwym działaniem na szkodę spółki i stanowić podstawę odpowiedzialności członków zarządu".
Organ orzekający w sprawie przypomniał, że z art. 5 ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wynika, iż podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Natomiast stosownie do art. 13 ust. 2 pkt 2 organ, który udzielił licencji, przenosi w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie połączenia podziału, przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję. Ponadto przewoźnik drogowy jest zobowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany, o których mowa w art. 8 w/w ustawy, nie później niż w terminie 14 dni od ich powstania. Jeżeli przedmiotowe zmiany obejmują dane zawarte w licencji, przedsiębiorca jest zobowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji, (art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym).
Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w R. Wydziału [...] Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego, w dniu [...] października 2007 r. nastąpiło przekształcenie spółki działającej pod firmą T.Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Strona złożyła wniosek o zmianę treści licencji do Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM) w dniu [...] października 2007 r., jednak wniosek ten został uznany za niekompletny. Strona uzupełniła przedmiotowy wniosek dopiero w dniu [...] lutego 2008 r., natomiast uprawnienie wynikające z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego zostało przeniesione z przedsiębiorcy T.Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. decyzją Ministra Infrastruktury w dniu [...] lutego 2008 r. (licencja nr [...]), doręczoną stronie w dniu [...] lutego 2008 r.
Wobec powyższego [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego uznał, iż przedsiębiorca T. S.A. na dzień kontroli drogowej, tj. [...] listopada 2007 r., nie dysponował odpowiednią licencją na wykonywanie transportu drogowego. Taką licencję przedsiębiorstwo uzyskało z chwilą wydania decyzji Ministra Infrastruktury Nr [...], tj. z dniem [...] lutego 2008 r., a decyzja ta funkcjonowała w obrocie prawnym od dnia jej doręczenia stronie, czyli od dnia [...] lutego 2008 r. W związku z tym uznał również za zasadne nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej w wysokości [...] zł z lp. 1.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, tj. z tytułu wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji.
Odwołanie od powyższej decyzji z dnia [...] września 2008 r. wniósł pełnomocnik przedsiębiorcy, wnosząc o: 1) uchylenie w całości decyzji z dnia [...] września 2008 r.; w szczególności z uwagi na naruszenie przepisów art. 7, 8, 9, 77, 107 § 3 K.p.a. oraz art. 5 ust. 1, art. 13 ust. 2 pkt 2), art. 92 ust. 4 i 5 w zw. z lp. 1.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.; 2) wstrzymanie natychmiastowego wykonania przedmiotowej decyzji.
Pełnomocnik strony podniósł, iż w przypadku naruszenia w postaci przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego nie zaistniały przesłanki wymienione w art. 92a ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Stwierdził, iż odpowiedzialność za powstanie niniejszego naruszenia ponosi kierowca. Podkreślił również, iż przedsiębiorstwo nie miało wpływu na jego powstanie, gdyż w/w naruszenie przepisów dokonane przez kierowcę było konsekwencją omyłki w prawidłowym wyliczeniu przerwy, zgodnie z art. 7 przedmiotowego rozporządzenia, tj. poprzez odwrócenie kolejności przerw 30 minut, a potem 15 minut. Z powyższego wyraźnie widać subiektywność winy kierowcy i brak wpływu T. SA na powstanie odpowiedzialności tym bardziej, że miało ono charakter jednorazowy, a nie wielokrotny, jak argumentuje organ I instancji.
Pełnomocnik skarżącego odniósł się również do naruszenia w postaci wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Wskazał, iż przedsiębiorca dopełnił wymogu przewidzianego przez art. 14 ustawy o transporcie drogowym. Podniósł po raz kolejny fakt konieczności przedłożenia organowi wydającemu licencje (BOTM) dokumentacji potwierdzającej prawo dysponowania pojazdami będącymi w posiadaniu. W przypadku przekształcenia koniecznym jest wymiana dowodów rejestracyjnych dla pojazdów własnych oraz otrzymania od finansującego odpowiednich aneksów do umów leasingu. W pierwszym przypadku, zgodnie z art. 78 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, właściciel pojazdu ma 30 dni na powiadomienie starosty jeżeli wystąpią zmiany danych zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym. W tym zakresie aktywność leży niewątpliwie po stronie właściciela. Natomiast w drugim przypadku wpływ posiadacza na dokonanie zmian jest tylko pośredni, bo to finansujący ostatecznie determinuje moment formalnego
potwierdzenia zaistniałych zmian prawnych.
Wbrew stanowisku organu I instancji T. SA w przedmiotowej sprawie wykonywała transport drogowy legitymując się prawidłową i ważną licencją. Nie może bowiem być uznane za prawidłowe stanowisko wyłączające możliwość posługiwania się przez spółkę przekształconą licencją wydaną na spółkę przekształcaną, zwłaszcza w tzw. "okresie przejściowym", tj. do wydania nowej licencji. W polskich przepisach prawnych brak niejednokrotnie wzajemnej korelacji, jednak strona nie może z tego tytułu ponosić negatywnych konsekwencji, a to w szczególności w przypadku postępowania zgodnie z przepisami i stosowania się do obowiązujących reguł. Interpretacja zastosowana przez organ I instancji prowadzi do sytuacji, w której spółka przekształcona dysponująca wypisem z licencji na dany pojazd jest traktowana na równi z przedsiębiorcą, który wykonując transport drogowy w ogóle nie dopełnia obowiązku - nie posiada licencji i nie wystąpił o jej udzielenie. Prowadzi to do sytuacji nierównego traktowania wobec prawa, jak również obniżenia
zaufania do organów administracyjnych, które powinny stać na straży prawa również poprzez rozumną, logiczną i wszechstronną wykładnię obowiązującego odpowiednich przepisów prawa. Brak jest również przepisu w ustawie o transporcie drogowym zakazującego wykonywanie transportu drogowego do czasu wydania dla spółki przekształconej nowej licencji, jak również sankcjonującemu wykonywanie takiego transportu. Niewątpliwe nie można tego wywieść z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy.
Ponadto organ I instancji w żaden sposób nie odniósł się do art. 553 § 2 kodeksu spółek handlowych oraz odpowiednich przepisów ustawy o transporcie drogowym.
Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 5, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz lp. 1.1., lp. 10.2. lit. a, lp. 10.3 lit. a i b załącznika do powołanej ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5 i 8 rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych (...), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez stronę utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy.
Odnosząc się do naruszenia lp. 1.1, tj. wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji organ odwoławczy zauważył, że spółka T. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przekształciła się w spółkę T. Spółka Akcyjna, na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników T. Sp. z o.o. Nr [...] z dnia [...] września 2007 r. w sprawie przekształcenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą: T. Sp. z o.o. w spółkę akcyjną pod firmą: T. S.A.
W dniu [...] października 2007 r. przedsiębiorca T. S.A. złożył wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w T. S.A. Jednakże w dniu [...] października 2007 r., z powodu braku wymaganych dokumentów wniosek ten zarejestrowano jako niekompletny, a po uzupełnieniu jego braków w dniu [...] lutego 2008 r. wniosek zarejestrowano jako kompletny. Decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2008 r. przeniesione zostały uprawnienia wynikające z licencji Wspólnoty Europejskiej w zakresie wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy o nr [...] z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T.S.A. W/w decyzja, wraz z licencją nr [...] i jej wypisami została doręczona stronie w dniu [...] lutego 2008 r.
Pełnomocnik strony w toku postępowania wyjaśniającego wskazał, iż nie jest możliwe dokonanie w terminie 1 miesiąca wymiany licencji wraz z wypisami na 294 pojazdy.
Wobec powyższego organ odwoławczy uznał, iż przedsiębiorca T. S.A. na dzień kontroli drogowej, tj. [...] listopada 2007 r. nie dysponował odpowiednią licencją na wykonywanie transportu drogowego. Taką licencję przedsiębiorstwo uzyskało z chwilą wydania decyzji Ministra Infrastruktury Nr [...], tj. z dniem [...] lutego 2008 r., a decyzja ta funkcjonowała w obrocie prawnym od dnia jej doręczenia stronie, czyli od dnia [...] lutego 2008 r.
Zgodnie z art. 552 K.s.h., spółka przekształcana staje się spółką przekształconą z chwilą wpisu spółki przekształconej do rejestru (dzień przekształcenia). Jednocześnie sąd rejestrowy z urzędu wykreśla spółkę przekształcaną.
Mając na uwadze treść art. 553 § 2 K.s.h., co do zasady Spółce T. S.A. przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki T. Sp. z o.o. Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej.
Z kolei mając na uwadze treść art. 13 ust. 1, ust. 2 pkt 2, ust. 3 ustawy o transporcie drogowym, przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej na skutek złożonego przez stronę wniosku. Co do zasady jednak, licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią, z zastrzeżeniem ust. 2.
Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2004 roku (sygn. akt VI S.A./Wa 120/06): "licencja jest uprawnieniem osobistym, które nie może być przedmiotem obrotu prawnego, czy też użyczenia między adresatem decyzji a osobą trzecią. "
Faktycznie przedsiębiorca T.S.A. złożył wniosek w dniu [...] października 2007 r. o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w T.S.A., podczas gdy kontrola miała miejsce dopiero dnia [...] listopada 2007 r.
Główny Inspektor wskazał jednak, że przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej, a ta wiąże stronę, staje się wobec niej skuteczna z dniem jej doręczenia.
Zgodnie z treścią wyjaśnień przesłanych przez BOTM decyzja z dnia [...] lutego 2008 r., przenosząca uprawnienia wynikające z licencji z T. Sp. z o.o. na T. S.A. została doręczona spółce przekształconej w dniu [...] lutego 2008 r. A zatem na dzień kontroli T. S.A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego.
Mając na uwadze powyższe, Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, iż organ I instancji prawidłowo nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości [...] zł w związku ze stwierdzonym naruszeniem w postaci wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek.
Odnosząc się do naruszenia lp. 10.2. lit. a oraz lp. 10.3. lit. a i b, tj. skrócenia dziennego czasu odpoczynku oraz przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego organ odwoławczy, po szczegółowej analizie poparł w tym zakresie argumentację organu I instancji.
Ponadto, odnosząc się do wniosku strony o zastosowanie art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, iż przepis ten ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 6 czerwca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) Sąd stwierdza: "Orzekanie wobec kierowcy, po stwierdzeniu określonych w art. 92a ust. 1 pkt 1-3 następuje w trybie określonym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia i nie wyklucza wszczęcia postępowania, po stwierdzeniu tych samych naruszeń, także wobec przedsiębiorcy. Jednakże postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń. W przedmiotowej sprawie to wszczęcie już nastąpiło. Przepis nie przewiduje umorzenia postępowania po
stwierdzeniu, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń."
Podobnie, w analizowanej sprawie wszczęcie postępowania już nastąpiło. Zatem, niemożliwe jest jego umorzenie ze względu na treść art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym.
Organ odwoławczy wskazał również, iż w jego ocenie stwierdzone nieprawidłowości w zakresie naruszenia w postaci skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego zostały popełnione wielokrotnie, podczas gdy naruszenie w postaci przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego miało charakter rażący, z uwagi na fakt, iż wyniosło aż 3 godziny i 52 minuty. Z tego też względu, uznał twierdzenia pełnomocnika strony podnoszone w odwołaniu za błędne.
W ocenie organu II instancji, brak jest również podstaw do zastosowania 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym i umorzenia postępowania w sprawie. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przewiduje zwolnienie przedsiębiorcy z odpowiedzialności, "jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakiś nadzwyczajnych "okoliczności" lub zdarzeń doszło do naruszenia". A zatem, brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. Należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie przedsiębiorca nie uwolnił się od odpowiedzialności.
Organ odwoławczy wyjaśnił również, iż kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o ustawę z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r., Nr 249, poz. 2104 ze zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem do właściwego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.
Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik przedsiębiorcy wnosząc o uchylenie w całości decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., w szczególności z uwagi na:
1) naruszenie art. 7, 8, 107 K.p.a. poprzez brak uzasadnienia prawnego decyzji, będący konsekwencją nieustosunkowania się do argumentów skarżącego w części obejmującej wywód w zakresie przekształcenia spółki przedłożonych w odwołaniu od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w [...] z dnia [...] września 2008 r.
2) wydanie decyzji w oparciu o art. 92 ust. 1 oraz lp. 1.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym pomimo braku wypełnienia dyspozycji wskazanych przepisów,
3) naruszenie art. 10 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych (...),
4) niezastosowanie art. 553 § 2 K.s.h., niezastosowanie art. 92a ust. 4 i 5, względnie art. 93 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
W uzasadnieniu skargi powtórzono w zasadzie argumentację podniesioną już w odwołaniu i korespondencji z organem, związanej z naruszeniem zakazu wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji.
Oceniając zarzuty odnoszące się - zdaniem pełnomocnika - do kierowcy, pełnomocnik przedsiębiorcy podniósł, iż organ dokonując analizy winien nie tylko odnieść się do czysto matematycznego wyliczenia czasu jazdy i odpoczynku, ale również, zwłaszcza wobec odwołania skarżącego (wykazanych przyczyn), przeprowadzić analizę sposobu naruszenia. Tego organ nie poczynił, a poprzestał jedynie na powieleniu ustalenia organu I instancji.
Dalej, w ocenie skarżącego, w zakresie nałożenia kary określonej w lp.1.1 załącznika do ustawy skarżący nie otrzymał de facto uzasadnienia i odniesienia się tak organu I, jak i II instancji do przedłożonych (merytorycznych) wywodów. Skarżący podkreślił, że kierowca okazał się kontrolującym wypisem z licencji wydanym na spółkę przekształcaną. Jak wykazano uprzednio w toku postępowania, nie może być uznane za prawidłowe stanowisko wyłączające możliwość posługiwania się przez spółkę przekształconą licencją wydaną na spółkę przekształcaną, zwłaszcza w tzw. "okresie przejściowym", to jest do wydania nowej licencji.
Przepisy ustawy o transporcie posługują się na okoliczność przekształcenia podmiotu, któremu udzielono licencji wprost pojęciem "przeniesienia" licencji, a nie jej "udzielenia". Nie ulega zatem wątpliwości, że ma tu miejsce kontynuacja, a nie tworzenie od podstaw nowego prawa (udzielenia licencji) dla nowego podmiotu. Sam fakt wymiany licencji (wydania nowej w miejsce uprzedniej) nie przekreśla tożsamości podmiotu przekształconego i przekształcanego..
Brak jest również przepisu w ustawie o transporcie drogowym zakazującego wykonywanie transportu drogowego do czasu wydania dla spółki przekształconej nowej licencji jak również sankcjonującemu wykonywanie takiego transportu. Niewątpliwe nie można tego wywieść z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy.
Według skarżącego, nie jest zasadne tak rygorystyczne traktowanie spółki poddanej procesowi przekształcenia jak to uczynił organ.
W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie.
Podtrzymując na użytek niniejszej odpowiedzi na skargę stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz biorąc pod uwagę treść skargi, Główny Inspektor Transportu Drogowego wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 553 § 1 - 2 K.s.h. spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej, spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. Ustawa o transporcie drogowym stanowi wyjątek od ww. zasady, bowiem stosownie do treści art. 13 ust 2 organ, który udzielił licencji przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję, pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę, przejmującego uprawnienia wynikające z licencji, wymagań określonych w art. 5 ust 3 ustawy o
transporcie drogowym. Uregulowania zawarte w ustawie o transporcie drogowym stanowią lex specialis w stosunku do zasady określonej w K.s.h. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust 1-2 ustawy o transporcie drogowym przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 8 ustawy o transporcie drogowym, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Jeżeli zmiany, o których mowa obejmują dane zawarte w licencji, takie jak oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę 1 adres, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji. Przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej, a ta wiąże stronę, staje się wobec niej skuteczna z dniem jej doręczenia. W dniu kontroli T. S. A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Organ wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie nie znajduje zastosowania art. 92 a ust 4 bowiem ww. przepis ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło. W ocenie organu brak jest również podstaw do zastosowania art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym i umorzenia postępowania w sprawie. Bowiem brak wpływu na naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 67/08, zwolniony będzie przedsiębiorca z odpowiedzialności, jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakichś nadzwyczajnych "okoliczności" lub "zdarzeń" doszło do naruszenia. (...) Brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. W stanie faktycznym sprawy, przedsiębiorca
nie uwolnił się od odpowiedzialności. Wskazał, jedynie że nie ponosi odpowiedzialności i powołał się na art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym. Nie wskazał natomiast okoliczności, z których wynikałoby, iż naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Popełnienie pomyłki przez kierowcę nie stanowi takiej nadzwyczajnej okoliczności, która mogłaby zwolnić przedsiębiorcę z odpowiedzialności.
Odnosząc się do zakresu obowiązków przewoźnika organ odwoławczy zwrócił również uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt SK 75/06 (30/2/A/2008). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż regulacje zawarte w ustawie o transporcie drogowym (art. 5) zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy, czy nawet na zasadzie samozatrudnienia.
W ocenie Głównego Inspektora Transportu Drogowego, w dyspozycji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 utd. Rzeczą tylko i wyłącznie wynikającą z uznania przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących.
Generalnie odnosząc się do argumentów skarżącego organ odwoławczy stwierdził, że nie stanowią one podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji.
Organy I i II instancji podjęły w ramach postępowania wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i na podstawie i całego zebranego materiału dowodowego wydały rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
Zważywszy, że w niniejszej sprawie stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości, skargę należy uznać za bezzasadną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.
Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.).
Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.
Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2008 r., którą nałożono na przedsiębiorcę - z racji stwierdzonych naruszeń - karę pieniężną w kwocie [...] zł.
Znaczną część ([...] zł) nałożonej kary stanowi kara za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji - w sytuacji gdy miało miejsce przekształcenie prawne przedsiębiorstwa ze spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na spółkę akcyjną, przy czym w dacie kontroli kierowca już przekształconego przedsiębiorstwa (S.A.) posługiwał się licencją przedsiębiorstwa poddanego przekształceniu (Sp. z o.o.). W ocenie skarżącego posługiwanie się w tej sytuacji przez przedsiębiorstwo przekształcone licencją wydaną na rzecz przedsiębiorstwa przekształcanego było całkowicie uzasadnione. Natomiast w ocenie organów orzekających w sprawie posłużenia się przez przedsiębiorstwo przekształcone (S.A.) licencją wydaną na rzecz przedsiębiorstwa przekształcanego (Sp. z o.o.) było naruszeniem prawa.
Zgodnie z art. 553 K.s.h. Spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej (§ 1). Konkretnie, Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej (§ 2).
Według oceny Głównego Inspektora Transportu Drogowego, art. 5 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, której uzyskanie wymaga spełnienia szeregu zindywidualizowanych warunków, dotyczących m.in. reputacji przedsiębiorcy, kwalifikacji zawodowych, odpowiedniej sytuacji finansowej, spełniania wymagań przez kierowców oraz tytułu prawnego do dysponowania pojazdami, ma - wobec treści art. 553 § 2 K.s.h. - charakter przepisu szczególnego. Inaczej mówiąc, generalna zasada sukcesji praw spółki przekształcanej na rzecz spółki przekształconej ulega w tym przypadku zawieszeniu, gdyż ustawa o transporcie drogowym wymaga w tym przypadku indywidualnego zbadania kwalifikacji (warunków) spółki przekształconej do wykonywania praw spółki przekształcanej. W istocie więc szczegółowe określenie w ustawie enumeratywnie określonych warunków umożliwiających uzyskanie licencji na wykonywanie transportu
drogowego oznacza, że podmiot przekształcony powinien również spełniać te warunki, co dalej w konsekwencji oznacza m.in., że licencja na wykonywanie tego transportu nie "przechodzi" automatycznie na podmiot przekształcony, lecz zakłada - przy przekształceniu - ponowne badanie, czy podmiot przekształcony te warunki spełnia.
Sąd podziela to stanowisko i uważa, że art. 5 ustawy o transporcie drogowym ma wobec art. 553 § 2 K.s.h. charakter przepisu szczególnego (lex specialis). O dopuszczeniu takiej sytuacji przekonuje treść wspomnianego przepisu 553 § 1 K.s.h., z którego wprost wynika, że Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. W rozpatrywanym przypadku, w ocenie Sądu, treść art. 5 ustawy o transporcie drogowym, właśnie przez ustalone w tym przepisie szczegółowo warunki uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego, przemawia przeciwko ustalonej w art. 553 § 1 K.s.h. zasadzie sukcesji generalnej. Nie ma więc racji pełnomocnik skarżącego twierdząc, że z żadnego przepisu ustawy o transporcie drogowym nie wynika możliwość bezpośredniego, bez żadnych ograniczeń, przeniesienia praw z licencji ze spółki przekształcanej na spółkę
przekształconą. Przepis art. 13 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym mówi zresztą wyraźnie, że organ, który udzielił licencji, przeniesie, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające - pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę, przejmującego uprawnienia wynikające z licencji, wymagań określonych w art. 5 ust. 3, o których była wyżej mowa.
Ustawa o transporcie drogowym reguluje ponadto - dopuszczalną w określonych sytuacjach, m.in. połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję, procedurę przeniesienia uprawnień wynikających z licencji. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 8, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1, obejmują dane zawarte w licencji, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji.
W rozpatrywanej sprawie kontrola miała miejsce dnia [...] listopada 2007 r.
Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w R. Wydziału [...] Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego, w dniu [...] października 2007 r. nastąpiło przekształcenie spółki działającej pod firmą T. Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Czyli spółka przekształcona wykonywała przewozy drogowe na podstawie licencji spółki przekształcanej jeszcze po upływie ponad miesiąca.
Strona złożyła wniosek o zmianę treści licencji do BOTM w dniu [...] października 2007 r., a więc również z pewnym opóźnieniem.
Złożony przez stronę wniosek został uznany za niekompletny.
Strona uzupełniła przedmiotowy wniosek dopiero w dniu [...] lutego 2008 r., natomiast uprawnienie wynikające z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego zostało przeniesione z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. decyzją Ministra Infrastruktury w dniu [...] lutego 2008 r. (licencja nr [...]).
Decyzja, o której mowa, została doręczona stronie w dniu [...] lutego 2008 r.
Z przedstawionej kolejności zdarzeń wynika jednoznacznie, że w dniu kontroli strona - spółka przekształcona - T.S.A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego, przy czym wniosek o zmianę treści licencji w prawidłowym kształcie został w istocie złożony (w uzupełnionej formie) dopiero w dniu [...] lutego 2008 r. Cały proces zmiany treści licencji trwał zatem ok. 3,5 - 4 miesięcy, przy czym organ załatwił sprawę przeniesienia licencji w ciągu tygodnia.
Jak to już wyżej wyjaśniono, nie było też podstaw prawnych do posługiwania się przez spółkę przekształconą (S.A.) licencją wystawioną na spółkę przekształcaną (z. o.o.).
Sąd uznał również za uzasadnione stanowisko organów orzekających w sprawie w kwestii braku przesłanek odpowiedzialności. Nadto uznał, że naruszenia polegające na skróceniu dziennego czasu odpoczynku oraz przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego zostały prawidłowo udokumentowane, a wysokość nałożonych z tego tytułu kar pieniężnych jest zgodna z obowiązującymi przepisami ( lp. 10.2. lit. a oraz lp. 10.3. lit. a i b).
Sąd stwierdził przy tym, że podniesione przez stronę zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8, art. 107 K.p.a., nawet jeśli częściowo uzasadnione (jak w przypadku uzasadnienia decyzji, którego najistotniejsza część mieści się w odpowiedzi na skargę), nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy.
Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.