Tezy
Z art. 46 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach z dnia 13 czerwca 2003 r. /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./ wynika, że organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie wydania lub odmowy wydania wizy, o której mowa w art. 33, jest wojewoda /albo konsul/, a zatem to do niego należy rozpatrywanie zawartych w art. 33 przesłanek i rozstrzyganie sprawy ad meritum. Natomiast "zgoda" Prezesa Urzędu, tj. jego stanowisko wyartykułowane w postanowieniu o wyrażeniu lub odmowie wyrażenia zgody dotyczy wydania przez wojewodę decyzji i odnosi się przede wszystkim do warunków lub następstw owej decyzji administracyjnej, ogranicza się więc do sfery czynników kształtujących jedynie przesłanki motywacyjne organu, któremu powierzono rozstrzygnięcie sprawy co do istoty. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców jako organ współdziałający nie może w sposób stanowczy rozstrzygać o spełnieniu bądź niespełnieniu określonych w art. 33 ww. ustawy przesłanek, albowiem zostało to zastrzeżone do właściwości innego organu, tj. wojewody
/albo konsula/, natomiast działając w granicach własnych kompetencji i powierzonych mu przez ustawę zadań, ma on przede wszystkim przyczynić się do prawidłowego załatwienia sprawy przez organ właściwy do wydania decyzji, jednakże bez wkraczania we właściwość, zadania i kompetencje tego organu.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Emrush A. na postanowienie Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 18 stycznia 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na wydanie wizy pobytowej - uchyla zaskarżone postanowienie wraz z poprzedzającym je postanowieniem Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 10.12.2004 r. (...); (...).
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 18 stycznia 2005 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców utrzymał w mocy postanowienie własne z dnia 10 grudnia 2004 r., którym odmówił wyrażenia zgody na wydanie Emrush A. przez Wojewodę W. wizy pobytowej.
W uzasadnieniu postanowienia Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców podniósł m.in., że w dniu 4.11.2004 r. Emrush A. wystąpił do Wojewody (...) z wnioskiem o wydanie wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach z uwagi na zawarcie w dniu 05.10.2004 r. na terytorium Serbii i Czarnogóry związku małżeńskiego z obywatelką polską, Zdzisławą M.-D. Emrush A. wjechał do Polski w dniu 24.10.2004 r. na podstawie wizy pobytowej wydanej w dniu 19.10.2004 r. przez konsula w Skopje z terminem ważności do dnia 15.11.2004 r. na czas pobytu 28 dni. Prezes Urzędu stwierdził, iż z informacji konsula w Skopje wynika, że ubiegając się o wydanie przedmiotowej wizy Emrush A. deklarował jako cel pobytu w Polsce - odwiedziny, natomiast w uzasadnieniu wniosku stwierdził, że "razem z żoną zdecydowaliśmy się zamieszkać w Polsce".
Po rozpatrzeniu zebranego w sprawie materiału dowodowego Prezes Urzędu odmówił wyrażenia zgody na wydanie Emrush A. wizy pobytowej stwierdzając, że "fakt, na który powołuje się Emrush A. (...) dotyczący pozostawania w związku małżeńskim z obywatelką polską stanowi niewątpliwie istotną okoliczność. Jednak mając na uwadze brzmienie cytowanych przepisów, należy stwierdzić, że wobec Wnioskodawcy nie zachodzi przesłanka o charakterze szczególnym (...) gdyż z okoliczności sprawy nie wynika, aby nie mógł on opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ubiegać się o zalegalizowanie pobytu zgodnie z przepisami ustawy o cudzoziemcach".
Od rozstrzygnięcia tego pełnomocnik Emrush A. wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, uzasadniając go m.in. tym, że "Wnioskodawca składając wniosek o wydanie wizy pobytowej na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach miał na celu uzyskanie prawa pobytu na obszarze Polski do czasu zakończenia postępowania w przedmiocie zezwolenia na zamieszkanie w Polsce".
Odnosząc się do argumentacji pełnomocnika, Prezes Urzędu w postanowieniu utrzymującym w mocy postanowienie o odmowie wyrażenia zgody na wydanie Emrush A. wizy pobytowej, powołał się na przesłanki zawarte w art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach i stwierdził, że przedmiotowa wiza pobytowa nie służy do legalizowania pobytu cudzoziemców na terytorium Polski w sytuacji, gdy nie zachodzą wobec nich żadne szczególne okoliczności uniemożliwiające opuszczenie terytorium oraz wyjaśnił, że także w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony Strona może działać przez pełnomocnika. Ponadto, powołując się na przepis art. 50 ust. 1 ww. ustawy o cudzoziemcach Prezes Urzędu zauważył, że Emrush A. nie opuścił terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed upływem ważności wizy pobytowej narażając się tym samym na negatywne skutki swojego postępowania.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pełnomocnik Emrush A. wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez wyrażenie zgody na wydanie wnioskodawcy wizy pobytowej bądź o uchylenie zaskarżonego postanowienia do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie prawa, tj. art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13.06.2003 r. o cudzoziemcach oraz przepisów Kpa, tj. art. 7 i art. 9 Kpa. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego podniosła m.in., że w dniu 4.11.2004 r. skarżący wraz z synem żony udał się do Urzędu Wojewódzkiego w P., gdzie uzyskał informacje na temat rodzaju czynności niezbędnych dla przedłużenia pobytu w Polsce i uzyskania zezwolenia na zamieszkanie w Polsce. Na podstawie uzyskanych informacji napisał wniosek o wydanie wizy pobytowej i zezwolenie na zamieszkanie w Polsce. Czynności tych dokonał na dwa tygodnie przed upływem ważności wizy pobytowej. Przesłanką ubiegania się o wydanie wizy pobytowej i zezwolenia na zamieszkanie w Polsce był fakt pozostawania w
związku małżeńskim z obywatelką polską. Wniosek złożony przez skarżącego został potraktowany jako wniosek, którego podstawę prawną stanowi art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach. Natomiast drugi człon wniosku - zezwolenie na zamieszkanie- organ przekazał do odrębnego postępowania. Pełnomocnik skarżącego zarzuciła, że w przypadku zaskarżonego postanowienia organ w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji o odmowie wydania wizy pobytowej, nie wskazał dlaczego sytuacja osobista skarżącego nie jest szczególna ale też i tej sytuacji w żaden sposób nie badał.
W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców wniósł o jej oddalenie, podnosząc argumenty zbieżne z argumentami zawartymi w zaskarżonym postanowieniu. Dodatkowo Prezes Urzędu zwrócił jednak uwagę, że cudzoziemiec złożył do Wojewody W. formularz wniosku o wydanie wizy pobytowej, a nie o przedłużenie wizy pobytowej oraz że do wniosku załączył podanie, w którym wyraźnie podkreślił, iż prosi o wydanie wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach. Zwrócił również uwagę, że podobnie we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy pełnomocnik Strony ponownie określił przedmiotowy wniosek jak wniosek o wydanie wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1 cytowanej ustawy. Ponadto odnośnie przedłużenia wizy Prezes Urzędu podkreślił, że zważywszy na uregulowanie art. 43 ma ono również charakter wyjątkowy a właściwe do dalszego pobytu na terytorium naszego kraju jest ubieganie się o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/ oraz art. 3 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.
Kierując się tymi przesłankami i badając zaskarżone postanowienie w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem w toku prowadzonego w obu instancjach postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem przez Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zaskarżonego postanowienia, doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, jak również dopuszczono się szeregu naruszeń przepisów postępowania, z których każde mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach "do postępowań w sprawach uregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, o ile ustawa nie stanowi inaczej". Oznacza to, że również postępowanie administracyjne prowadzone w zakresie spraw uregulowanych w Rozdziale 3 tej ustawy -"Wizy" podlega ogólnym zasadom i standardom rzetelnej procedury i, poza odstępstwami ściśle określonymi przepisami ustawy o cudzoziemcach, nie ma w tym zakresie wyłączeń co do stosowania zarówno przepisów dotyczących zasad ogólnych, jak i tych szczegółowo regulujących kwestie procedury.
W kontekście powołanych wyżej przepisów w szczególności rozważenia wymagają dwie kwestie, mające, zdaniem Sądu, podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia.
A mianowicie, po pierwsze, jest to kwestia prawidłowości zastosowania wobec złożonego przez skarżącego w dniu 4 listopada 2004 r. wniosku szczególnego trybu udzielania wizy pobytowej przewidzianego w art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, a po drugie, kwestia ustawowych kompetencji Prezesa Urzędu, rzutujących, według Sądu, na właściwą ocenę charakteru i zakresu udzielanej przez niego "zgody", wymaganej zgodnie z art. 46 ust. 3 tej ustawy, do wydania przez wojewodę wizy w trybie art. 33 ust. 1.
Odnosząc się do pierwszej z owych kwestii, tj. prawidłowości zastosowania w przedmiotowej sprawie trybu przewidzianego w art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, należy zauważyć, że w zaskarżonym postanowieniu utrzymującym w mocy postanowienie o odmowie wyrażenia zgody na wydanie skarżącemu wizy pobytowej Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, powołując się na przesłanki zawarte w art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach uznał, że w przypadku skarżącego nie zachodzi żadna przesłanka o charakterze szczególnym uzasadniająca wydanie mu wnioskowanej wizy. Odwołując się do przepisu art. 33 ust. 1 Prezes Urzędu pominął jednak to, że swego rodzaju "warunkiem wstępnym", pozwalającym na zastosowanie przez organ przewidzianego w tym artykule trybu, jest uprzednie ustalenie, że "zachodzą okoliczności, na podstawie których należałoby mu odmówić wydania wizy". Prezes Urzędu w uzasadnieniu ww. postanowień nie wskazał, jakie okoliczności uznał za okoliczności, na podstawie których skarżącemu "należałoby odmówić"
wydania wizy, a które warunkowały zastosowanie trybu przewidzianego w art. 33 ust. 1.
Przede wszystkim jednak Prezes Urzędu pominął również to, że skarżący wjechał do Polski w dniu 24.10.2004 r. na podstawie wizy pobytowej "C/02", a więc wizy krótkoterminowej /vide par. 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia MSWiA z dnia 18 lutego 2003 r. w sprawie wiz dla cudzoziemców - Dz.U. nr 150 poz. 1462 ze zm./, wydanej w dniu 19.10.2004 r. przez konsula w Skopje z terminem ważności do dnia 15.11.2004 r. na czas pobytu 28 dni, zaś przedmiotowy wniosek o wydanie wizy złożył w dniu 4 listopada 2004 r., czyli na 11 dni przed upływem jej ważności. Okoliczność ta ma istotne, przesądzające wręcz znaczenie z uwagi na zawarte w ww. ustawie o cudzoziemcach uregulowania dotyczące przedłużania wizy pobytowej, a w szczególności z uwagi na treść art. 44 ust. 1, 2 i 3.
Art. 44 w ust. 1 stanowi, że "cudzoziemiec jest obowiązany złożyć wniosek o przedłużenie wizy co najmniej 7 dni przed upływem okresu pobytu oznaczonego w posiadanej wizie krótkoterminowej lub co najmniej 14 dni przed upływem okresu pobytu oznaczonego w posiadanej wizie długoterminowej". Zgodnie z art. 44 ust. 2 "wojewoda wydaje decyzję w sprawie przedłużenia wizy przed upływem okresu pobytu oznaczonego w wizie, jeżeli wniosek o jej przedłużenie został złożony w terminie, o którym mowa w ust. 1". Natomiast art. 44 w ust. 3 stanowi, iż "wojewoda wydaje cudzoziemcowi nową wizę na okres pobytu do zakończenia postępowania w pierwszej instancji w sprawie przedłużenia wizy, w przypadku gdy przedłużenie wizy z zachowaniem warunków, o których mowa w ust. 2, jest niemożliwe".
Z przytoczonych uregulowań zawartych w art. 44 ustawy o cudzoziemcach wynika więc jasno, że jeżeli cudzoziemiec złożył wniosek w stosownym terminie określonym w ust. 1, wówczas wojewoda zobowiązany jest wydać /"wydaje"/ decyzję w sprawie przedłużenia wizy przed upływem okresu pobytu /ust. 2/, a w przypadku gdy wydanie decyzji z zachowaniem warunków, o których mowa w ust. 2, jest niemożliwe, wówczas zgodnie z ust. 3 art. 44 wojewoda zobowiązany jest wydać nową wizę /tj. przewidzianą w art. 26 pkt 4 lit. "m" ww. ustawy "wizę pobytową w celu...o którym mowa w art. 44 ust. 3, art. 61 ust. 3 i art. 69 ust. 3"/ na okres pobytu do czasu zakończenia postępowania w pierwszej instancji.
Innymi słowy, wykonanie przez cudzoziemca obowiązku wynikającego z art. 44 ust. 1 i złożenie wniosku przed upływem 7 /lub 14/ dniowego terminu, rodzi po stronie organu /wojewody/ określone obowiązki, o których mowa w ust. 2 i 3 art. 44, i powoduje /mówiąc w pewnym uproszczeniu/ zalegalizowanie pobytu cudzoziemca do czasu zakończenia postępowania w pierwszej instancji.
Widoczne na tle powołanych wyżej przepisów daleko idące różnice w sytuacji prawnej cudzoziemca i konsekwencje wynikające z zastosowania właściwego trybu rozpatrywania złożonego przez skarżącego w dniu 4 listopada 2004 r. wniosku wizowego Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców dostrzegł, jak się wydaje, dopiero na etapie udzielania odpowiedzi na skargę, szczególnie mocno akcentując w niej fakt, że skarżący złożył do Wojewody W. formularz wniosku o wydanie wizy pobytowej, a nie o przedłużenie wizy pobytowej, że do wniosku załączył podanie, w którym wyraźnie stwierdził, iż prosi o wydanie wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach oraz że również pełnomocnik Strony we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy także określił ów wniosek jako wniosek o wydanie wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1 tej ustawy.
Podniesione przez Prezesa Urzędu w odpowiedzi na skargę okoliczności ewentualnie mogłyby mieć jakieś znaczenie, gdyby skarżący wcześniej został pouczony o owych istotnych różnicach wynikających z tego, czy jego wniosek wizowy byłby rozpatrywany w trybie art. 33 ust. 1, czy też jako wniosek o przedłużenie wizy i świadomie zrezygnował z "przywilejów" związanych z terminowym złożeniem wniosku o przedłużenie wizy. Tymczasem z akt sprawy nie wynika, aby w toku prowadzonego w przedmiotowej sprawie postępowania organ wywiązał się z ustawowego obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o "okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków (...)", czuwając, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu "nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa (...)" /jak tego wymaga art. 9 Kpa w zw. z. art. 7 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach/, czy też aby dopełnił wynikającą z art. 10 ustawy o cudzoziemcach powinność "pouczenia" cudzoziemca "o zasadach i trybie
postępowania oraz o przysługujących mu prawach i ciążących na nim obowiązkach".
Dodatkowo trzeba przy tym nadmienić, że w załączonym do ww. wniosku wizowego podaniu /nb. adresowanym do Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców/ Emrush A. wprawdzie zwrócił się do Prezesa Urzędu o "udzielenie zgody na wydanie wizy w trybie art. 33 o cudzoziemcach", jednakże w dalszej części tegoż podania stwierdził, iż ubiegał się o wizę w Skopje i otrzymał informację, że wizę będzie mógł "przedłużyć w Polsce" (...). Już sam ten fakt, niezależnie od wcześniej podniesionych okoliczności, powinien był skłonić Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców do wnikliwego przeanalizowania i wyjaśnienia, czy złożony przez skarżącego wniosek wizowy - mimo że przesłany mu przez Wojewodę W. /wraz z owym pismem/ jako wniosek w trybie art. 33 ust. 1, z powołaniem się na art. 46 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach (...) - należało rzeczywiście rozpatrywać jako wniosek złożony w szczególnym trybie z art. 33 ust. 1, czy też jako wniosek o przedłużenie wizy.
Zważyć bowiem należy, że Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zgodnie z art. 143 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach "kontroluje wykonywanie przez wojewodów zadań wynikających z ustaw, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w zakresie zgodności ich działania z prawem oraz polityką w dziedzinie migracji, uchodźctwa i repatriacji".
Na kanwie powyższych rozważań należy też odnieść się do drugiej z podniesionych na wstępie kwestii, tj. kwestii oceny charakteru i zakresu udzielanej przez Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców "zgody", wymaganej stosownie do art. 46 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach, do wydania przez wojewodę wizy pobytowej w trybie art. 33 ust. 1.
Art. 46 ust. 3 stanowi, że "wizę, o której mowa w art. 33, wydają lub odmawiają jej wydania konsul albo wojewoda właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca. Wydanie wizy wymaga uzyskania zgody Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców".
Cytowany przepis art. 46 ust. 3 odwołuje się więc do znanej w prawie administracyjnym instytucji współdziałania organów administracji publicznej w toku załatwiania sprawy /art. 106 Kpa/. Przepis art. 106 Kpa ma zastosowanie wówczas, gdy inny przepis prawa /w tym przypadku art. 46 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach/ uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ. W sytuacji objętej dyspozycją art. 106 Kpa występuje zatem organ administracji, przed którym toczy się główne postępowanie administracyjne oraz organ zajmujący stanowisko w sprawie będącej przedmiotem postępowania. Stanowisko to może być wyrażone w różnych, mniej lub bardziej stanowczych formach, m.in. takich jak opinia, która, jak się przyjmuje, jest "najluźniejszą", niewiążącą formą, czy też zgoda lub uzgodnienie, które wiąże organ decydujący w postępowaniu głównym /por. uchwała 5 sędziów NSA z dnia 15 lutego 1999 r. OPK 14/98 - ONSA 1999 Nr 3 poz. 80/. Niezależnie jednak od formy, w jakiej wyrażane jest stanowisko organu
współdziałającego, należy przyjąć - mając na względzie konstytucyjne zasady demokratycznego państwa prawnego /art. 2/ oraz działania organów "na podstawie i w granicach prawa" /art. 7/, że organ współdziałający w postępowaniu administracyjnym na zasadach określonych w art. 106 Kpa musi działać w zakresie własnych kompetencji i nie może zastępować organu właściwego do wydania decyzji w rozpatrywaniu oraz w rozstrzyganiu sprawy ad meritum.
Ustawa o cudzoziemcach szeroko określa zakres kompetencji Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, czyniąc go właściwym m.in. w sprawach kontroli legalności pobytu cudzoziemców /vide art. 85 ust. 1/, w sprawach prowadzenia określonych rejestrów i wykazu oraz dokonywania w nim wpisów i wykreśleń /por. art. 125 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 129/, w zakresie dokonywania analiz dotyczących sytuacji migracyjnej i uchodźczej i prowadzenia w tym zakresie współpracy międzynarodowej /art. 143 ust. 1 pkt 3 i 4/ oraz w zakresie innych zadań wymienionych w art. 143, jak również we wszystkich sprawach ogólnie wskazanych w art. 141 - "z wyjątkiem spraw zastrzeżonych dla innych organów".
Z art. 46 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach wynika zaś, że organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie wydania lub odmowy wydania wizy, o której mowa w art. 33, jest wojewoda /albo konsul/, a zatem to do niego należy rozpatrywanie zawartych w art. 33 przesłanek i rozstrzyganie sprawy ad meritum. Natomiast "zgoda" Prezesa Urzędu, tj. jego stanowisko wyartykułowane w postanowieniu o wyrażeniu lub odmowie wyrażenia zgody dotyczy wydania przez wojewodę decyzji i odnosi się przede wszystkim do warunków lub następstw owej decyzji administracyjnej, ogranicza się więc do sfery czynników kształtujących jedynie przesłanki motywacyjne organu, któremu powierzono rozstrzygnięcie sprawy co do istoty /podobnie, aczkolwiek na tle przepisów innej ustawy, wypowiedział się na temat roli organu współdziałającego NSA w wyroku z dnia 18 kwietnia 2000 r. I SA 883/99 - Lex nr 54121/. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców jako organ współdziałający nie może w sposób stanowczy rozstrzygać o spełnieniu bądź
niespełnieniu określonych w art. 33 ww. ustawy przesłanek, albowiem zostało to zastrzeżone do właściwości innego organu, tj. wojewody /albo konsula/, natomiast działając w granicach własnych kompetencji i powierzonych mu przez ustawę zadań, ma on przede wszystkim przyczynić się do prawidłowego załatwienia sprawy przez organ właściwy do wydania decyzji, jednakże bez wkraczania we właściwość, zadania i kompetencje tego organu.
Powołany na wstępie art. 3 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, że "sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie". Z kolei art. 135 tejże ustawy powiada, że sąd owe przewidziane ustawą środki stosuje "w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla jej końcowego załatwienia".
Badając zaskarżone postanowienie i rozpoznając sprawę we wskazanym wyżej zakresie, Sąd stwierdził, że w toku postępowania w obu instancjach doszło do naruszenia prawa materialnego poprzez wadliwą, wybiórczą interpretację stosowanych przepisów ww. ustawy o cudzoziemcach, a także zasad ogólnych postępowania, w szczególności tych zasad, które nakazują organom administracji publicznej działać "wnikliwie i szybko" /art. 12 Kpa/, w sposób budzący zaufanie do organów Państwa /art. 8 Kpa/ i uwzględniać interes społeczny i słuszny interes obywateli /art. 7 Kpa/, jak również innych przepisów postępowania /m.in. powołanych wyżej art. 9 i art. 10 Kpa/ w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.
W tej sytuacji, Sąd uznał, że uchylenie obu postanowień jest niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy /w rozumieniu cytowanego wyżej art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, albowiem winno to doprowadzić do tego, że złożony przez skarżącego wniosek zostanie rozpatrzony w sposób prawidłowy, przy właściwej interpretacji stosowanych przepisów i z pełnym poszanowaniem dla zasad ogólnych i przepisów postępowania.
Z tych wszystkich względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a i c", art. 135, art. 152 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ orzekł jak w sentencji wyroku.