Tezy
Dla utraty bytu postanowienia wydanego w sprawie przyznania prawa pomocy przez referendarza sądowego na podstawie art. 258 par. 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ w sprawie przyznania prawa pomocy wystarczającym jest wniesienie przez stronę sprzeciwu, który nie został przez Sąd odrzucony. W takim przypadku sprawa w przedmiocie przyznania prawa pomocy przechodzi w gestię Sądu, który rozpoznaje ją na posiedzeniu niejawnym. W tym trybie natomiast Sąd nie odnosi się do samego sprzeciwu i nie ocenia jego zasadności, a tym samym nie ocenia postanowienia, od którego sprzeciw został wniesiony.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Macieja B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2004 r. 7/IV SA 4232/03 o oddaleniu sprzeciwu w sprawie ze skargi Macieja B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 3 września 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia - uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać WSA w Warszawie wniosek Macieja B. w sprawie przyznania mu prawa pomocy, do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
Maciej B. wystąpił w styczniu 2004 r. z wnioskiem do Sądu Administracyjnego o zwolnienie go z obowiązku uiszczenia wpisu sądowego oraz ustanowienie adwokata. Wniosek ten rozpoznany został przez referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie, który postanowieniem z dnia 27 lutego 2004 r. 7/IV SA 4232/03 oddalił go.
Od postanowienia tego Maciej B. wniósł sprzeciw do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd ten postanowieniem z dnia 23 marca 2004 r. 7/IV SA 4232/03 oddalił sprzeciw skarżącego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd podniósł, że skarżący nie wykazał, że poniesienie kosztów sądowych, które w tej sprawie wynoszą 10 zł spowoduje uszczerbek utrzymania koniecznego dla niego i rodziny. Uznał też biorąc pod uwagę dochody uzyskiwane przez stronę, a przede wszystkim z uwagi na przedmiot sprawy oraz rozeznanie strony w tematyce postępowania, że nie jest koniecznym przyznanie adwokata z urzędu.
Stwierdził też, że trafnie podniesiono w uzasadnieniu postanowienia, od którego wniesiono sprzeciw, że opisywany i udokumentowany stan zdrowia skarżącego i członków jego rodziny nie może stanowić przesłanki do uwzględnienia wniosku.
Na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Maciej B. zarzucając w nim Sądowi niedbałe dokonanie analizy złożonego wniosku.
Rozpoznając wniesione zażalenie Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że zasługuje ono na uwzględnienie, gdyż zaskarżone nim postanowienie jest wadliwe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jako podstawę prawną wydania zaskarżonego postanowienia podał art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Przepis ten stanowi, iż w razie wniesienia sprzeciwu, który - jak w rozpoznawanej sprawie - nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd na posiedzeniu niejawnym. Oznacza to, że jeżeli sprzeciw, o którym mowa w tej normie zostanie prawidłowo wniesiony - nie zostanie odrzucony - to postanowienie od którego został on złożony traci moc niezależnie od tego, czy od strony merytorycznej sprzeciw był uzasadniony czy też nie.
Wystarczającym dla utraty bytu postanowienia wydanego w sprawie przyznania prawa pomocy przez referendarza sądowego na podstawie art. 258 par. 2 pkt 7 powołanej ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest wniesienie przez stronę sprzeciwu, który nie został przez Sąd odrzucony. W takim przypadku sprawa w przedmiocie przyznania prawa pomocy przechodzi w gestię Sądu, który rozpoznaje ją na posiedzeniu niejawnym. W tym trybie natomiast Sąd nie odnosi się do samego sprzeciwu i nie ocenia jego zasadności, a tym samym nie ocenia postanowienia, od którego sprzeciw został wniesiony.
W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wbrew treści cytowanego art. 260 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznał sprzeciw wniesiony przez Macieja B. i zaskarżonym postanowieniem oddalił go, co w konsekwencji oznacza utrzymanie w mocy postanowienia z dnia 27 lutego 2004 r., które z chwilą wniesienia od niego sprzeciwu prawnie przestało istnieć.
To zaś wskazuje, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem cyt. art. 260, gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie rozpoznał we właściwym trybie przedmiotowego wniosku.
Stąd też na podstawie art. 185 par. 1 w związku z art. 197 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.