Tezy
To, że w wyniku dokonanej w 2002 roku nowelizacji ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych /Dz.U. nr 96 poz. 590 ze zm./ wprowadzone zostało uregulowanie zawarte w art. 11 ust. 5 tej ustawy przewidujące wyłącznie administracyjną drogę przeniesienia pozwolenia na utworzenie uczelni na inny podmiot, nie oznacza, że przed wprowadzeniem tej regulacji dopuszczalny był cywilnoprawny obrót uprawnieniami do założenia uczelni niepaństwowej określonymi w decyzji administracyjnej.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Sp. z o.o. w E. i Zdzisława D. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2003 r. I SA 352/02 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Sp. z o.o. w E. i Zdzisława D. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 17 stycznia 2002 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego - oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 3 listopada 2003 r. I SA 352/02 oddalił skargę Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Spółka z o.o. w E. oraz Zdzisława D. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 17 stycznia 2002 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że założycielem E.W.S.H. w E. jest B.W.S.H. w K. B.W.S.H., umową z 28.03.2002 r. przeniosła prawa i obowiązki założyciela E.W.S.H. na rzecz Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Spółka z o.o. w E., której prezesem zarządu był wówczas Zdzisław D. Minister Edukacji Narodowej decyzją z 21 września 2002 r. odmówił dokonania zmiany swej decyzji ostatecznej z dnia 27 października 1999 r. - zezwalającej B.W.S.H. na utworzenie E.W.S.H. - w części dotyczącej założyciela uczelni. Następnie Minister Edukacji Narodowej decyzją z dnia 26.03.2001 r. odmówił dokonania zmiany w rejestrze niepaństwowych uczelni zawodowych, w części dotyczącej założyciela uczelni, polegającej na wykreśleniu B.S.H. i w jej miejsce wpisania Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Spółka z o.o. Decyzję tę zaś utrzymał w mocy decyzją z dnia 27 czerwca 2001 r., zaś sąd administracyjny wyrokiem z dnia 20 marca 2003 r., I SA 2269/01, oddalił skargę na tę decyzję. Minister Edukacji Narodowej i Sportu - działając na
podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych /Dz.U. nr 96 poz. 590 ze zm./, na wniosek B.W.S.H. z 25 maja 2001 r. - decyzją z 6 lipca 2001 r. zatwierdził drugi statut tej uczelni, natomiast decyzją z 17 stycznia 2002 r. umorzył postępowanie odwoławcze, tj. postępowanie o ponowne rozpoznanie tej sprawy na wniosek Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." oraz Zdzisława D., w których Przedsiębiorstwo powoływało się na umowę z 28 marca 2000 r. o przeniesieniu praw założyciela uczelni, a Zdzisław D. na par. 88 dotychczasowego statutu, stanowiący, że w razie likwidacji B.W.S.H. on przejmuje funkcję założyciela e. uczelni. Minister Edukacji Narodowej i Sportu uznał, że wnioskodawcy nie są legitymowani do udziału w postępowaniu o nadanie statutu, gdyż w rejestrze jako założyciel pozostaje wpisana B.W.S.H., sama będąc uczelnią wpisaną do rejestru uczelni, z którego nie została wykreślona.
W skardze Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A." Spółka z o.o. w E. oraz Zdzisław D. zarzucali, że przysługuje im legitymacja strony - odpowiednio - z tytułu umowy przelewu praw założycielskich oraz w świetle par. 88 dotychczasowego statutu.
Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał zasadności zarzutów skargi i wyrokiem z dnia 3 listopada 2003 r. oddalił ją.
Sąd stwierdził, że odnoszące się wyłącznie do przypadku likwidacji B.W.S.H. postanowienia par. 88 dotychczasowego statutu, dotyczące Zdzisława D., nie czynią z niego strony w postępowaniu o nadanie statutu, jeżeli ta uczelnia nie została wykreślona ze stosownego statutu i zachowała osobowość prawną. Z kolei cesja, na którą powołuje się skarżący, nie czyni stroną postępowania w sprawie nadania statutu Przedsiębiorstwa "A.", jeżeli - w świetle decyzji zezwalającej na założenie uczelni rejestru uczelni niepaństwowych oraz pierwszego statutu - założycielem uczelni pozostaje B.W.S.H., gdyż wola strony umowy przelewu nie może zmienić stanu prawnego ustalonego w drodze administracyjnej.
Od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną opartą na art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./ wnieśli Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A." Spółka z o.o. z siedzibą w E. oraz Zdzisław D., reprezentowani przez adwokata Bogusława K. zaskarżając ten wyrok w całości. Jako podstawę skargi kasacyjnej wskazano naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to: a/ art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa w związku z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o NSA polegające na nieuchyleniu zaskarżonej decyzji Ministra Edukacji Narodowej, która to decyzja została wydana przed prawomocnym zakończeniem postępowania cywilnego o znaczeniu prejudycjalnym w stosunku do niniejszej sprawy administracyjnej, b/ art. 28 w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy o wyższych szkołach zawodowych w zw. z art. 22 ust. 1
pkt 1 ustawy o NSA polegające na nieuchyleniu zaskarżonej decyzji MEN, która została wydana bez udziału stron postępowania - Zdzisława D. i "A." Sp. z o.o. Z tych względów domagali się wnoszący skargę kasacyjną uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej odnosząc się do pierwszej podstawy wskazanej w skardze kasacyjnej podniesiono, że ustawa o wyższych szkołach zawodowych tylko w jednym przypadku, a mianowicie w art. 12 ust. 2 przewiduje charakter konstytutywny wpisu do rejestru - chodzi o chwilę wpisu do rejestru jako miarodajną dla powstania osobowości prawnej uczelni. Takiego charakteru nie ma zmiana wpisu w rejestrze polegająca na zmianie osoby założyciela. W związku z tym w stanie prawnym z marca 2000 r. /kiedy sporna umowa była zawierana między stronami/ umowa cywilnoprawna dotycząca przelewu ogółu praw i obowiązków założyciela uczelni była zatem skuteczna już z chwilą jej zawarcia przez strony, a nie z chwilą zarejestrowania tego zdarzenia prawnego przez organ administracyjny. W tej mierze stan prawny zmienił się w związku z nowelizacją ustawy o wyższych szkołach zawodowych ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. /Dz.U. nr 150 poz. 1239/. Mocą tej nowelizacji dodano do art. 11 ustęp 5 w brzmieniu: "Minister właściwy do spraw
szkolnictwa wyższego, na wniosek osoby, której udzielono pozwolenia na utworzenie niepaństwowej uczelni zawodowej, w drodze decyzji, może przenieść to pozwolenie na rzecz innej osoby fizycznej lub prawnej, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w pozwoleniu". Nowelizacja ta wprowadzona dopiero w 2002 r. potwierdza argumentację wnoszących skargę kasacyjną, iż samo zawarcie stosownej umowy wywierało wszelkie skutki, bez konieczności wydawania w tej mierze jakiejkolwiek decyzji. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 9 października 2002 r. /IV CKN 381/01/ wskazał, że kwestia ważności i skuteczności umowy z dnia 28.03.2000 r. nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia decyzji administracyjnej wobec generalnej zasady orzekania w takich sprawach przez sądy cywilne. W związku z tym, z uwagi na fakt, iż kwestia nieważności umowy stanowi i jest sprawą cywilną w sensie materialnym, bez orzeczenia prejudycjalnego sądu cywilnego nie jest możliwym rozstrzygnięcie kwestii administracyjnej związanej z tym, kto jest
obecnie założycielem E.W.S.H. Sprawa administracyjna powinna zostać zawieszona do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy cywilnej. Obecnie sprawa o ustalenie to toczy się przed Sądem Okręgowym w E. Dopiero na mocy regulacji z art. 11 ust. 5 ustawy o wyższych szkołach zawodowych sprawa cywilna w znaczeniu materialnym /przeniesienie praw i obowiązków założyciela/ została przekazana do rozpoznania na drodze postępowania administracyjnego. Od daty wejścia w życie omawianej nowelizacji można mówić o konstytutywnym skutku decyzji zezwalającej na dokonanie przeniesienia pozwolenia.
Zdaniem skarżących przed przedmiotową nowelizacją nie było podstaw do regulowania w drodze decyzji administracyjnej przejścia praw i obowiązków założycielskich z jednego podmiotu na drugi. Wskazano też w skardze kasacyjnej na pogląd prawny zaprezentowany przez NSA w Warszawie w wyroku z dnia 4 grudnia 2003 r. III SA 526/02 odnoszący się do kwestii uprawnień do reprezentowania E.W.S.H. W wyroku tym Sąd stwierdził, że "jeżeli Izba Skarbowa powzięła wiadomość o toczących się sporach dotyczących przeniesienia praw założycielskich uczelni to należało rozważyć kwestię zawieszenia postępowania odwoławczego, albowiem brak było dowodów jednoznacznie eliminujących Zdzisława D. do czynności złożenia odwołań, zwłaszcza że Izba Skarbowa sygnalizowała kwestię ważności uchwały zgromadzenia wspólników spółki M. z dnia 12 września 2000 r.".
Odnosząc się do drugiej podstawy wskazanej w skardze kasacyjnej wskazano, że zgodnie z par. 88 statutu E.W.S.H. w przypadku likwidacji B.W.S.H. funkcje założycielskie określone w statucie przejmuje Zdzisław D. Abstrahując już zdaniem skarżących od sposobu rozumienia tego przepisu, czy określone prawa Zdzisław D. nabywa w chwili już otwarcia likwidacji, czy dopiero w chwili zakończenia likwidacji założyciela, to wskazać należy, że NSA w zaskarżonym wyroku w ogóle nie odniósł się do podnoszonych w niniejszej sprawie kwestii przysługiwania Zdzisławowi D. tzw. prawa podmiotowego tymczasowego określanego w literaturze mieniem "ekspektatywy". Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego - ekspektatywa pozostaje pod ochroną prawa na takiej samej zasadzie, jak chronione są prawa słusznie nabyte. W wyroku z dnia 24 października 2000 r. SK 7/00 Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż "zgodnie z ustaloną już linią orzecznictwa, ochrona praw nabytych może być odnoszona do ochrony ekspektatyw. Mimo wszelkich
trudności, jakie tutaj powstają /Trybunał Konstytucyjny/ stanął na stanowisku objęcia ochroną ekspektatyw maksymalnie ukształtowanych, tj. takich, które spełniają wszystkie zasadniczo przesłanki ustawowe nabycia praw pod rządami danej ustawy, bez względu na stosunek do nich późniejszej ustawy". Stąd też wnoszący skargę kasacyjną wnieśli, że odnosząc te uwagi do sprawy niniejszej należy przyjąć, że statut E.W.S.H. przyznawał - przy spełnieniu określonych warunków - uprawnienia skarżącemu Zdzisławowi D. do wykonywania funkcji założyciela. Ponieważ otwarto likwidację B.W.S.H., skarżącemu przysługiwało uprawnienie "maksymalnie ukształtowane", a zatem miał on pełne prawa do występowania w niniejszej sprawie w charakterze strony. Mimo istnienia po stronie Zdzisława D. ekspektatywy uzyskania uprawnień założyciela szkoły wyższej, został on pozbawiony możliwości udziału w sprawie administracyjnej, wbrew przy tym regulacji art. 28 Kpa. Interes prawny, o jakim mowa w art. 28 Kpa, musi mieć odzwierciedlenie w przepisach
materialnego prawa administracyjnego. W tym przypadku takim przepisem jest art. 17 ust. 2 ustawy o wyższych szkołach zawodowych, który wskazuje, że statut uczelni przewiduje m.in. sposób wykonywania funkcji założyciela na wypadek likwidacji założyciela. Skoro statut przewidywał, że funkcję tę będzie sprawował Zdzisław D., to oczywistym jest, iż w postępowaniu o zatwierdzenie zmian w statucie uczelni, gdzie miano go tego uprawnienia pozbawić, przysługuje mu status strony.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna wniesiona przez Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A." Sp. z o.o. z siedzibą w E. oraz Zdzisława D. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2003 r. nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Materiał dokumentacyjny rozpoznawanej sprawy wskazuje, że stanowisko przyjęte przez Sąd w powołanym wyżej wyroku o braku legitymacji strony w rozumieniu art. 28 Kpa w odniesieniu do wnoszących skargę kasacyjną w postępowaniu administracyjnym wszczętym wnioskiem B.W.S.H. w K. o zatwierdzenie Statutu E.W.S.H. z siedzibą w E. zakończonym decyzją Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 17 stycznia 2002 r. umarzającą postępowanie prowadzone przed ww. Ministrem na podstawie art. 127 par. 3 Kpa było uzasadnione i miało odzwierciedlenie w dokumentacji sprawy.
Stosownie do postanowień art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych /Dz.U. nr 96 poz. 590 ze zm./, statut niepaństwowej uczelni zawodowej nadaje założyciel lub jej kolegialny organ wskazany w statucie, z tym że pierwszy statut niepaństwowej uczelni zawodowej nadaje jej założyciel.
Statut E.W.S.H. w E. zatwierdzony decyzją Ministra Edukacji Narodowej z 30.12.1999 r. zastrzegł do kompetencji założyciela tej uczelni nadawanie jej statutu. Założycielem E. Uczelni była B.W.S.H. w K., która uzyskała stosowne zezwolenie decyzją Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27.10.1999 r. Do tej uczelni zatem należało nadawanie statutu E.W.S.H. i to ona była stroną postępowania przed Ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego w sprawie zatwierdzenia omawianego statutu. Spółka "A." jako źródło swych uprawnień w tym postępowaniu wskazywała umowę, jaką zawarła 28.03.2000 r. z B.W.S.H. w K., którą to umową Szkoła wszelkie prawa założycielskie do uczelni e. miała przenieść na Spółkę. Postanowienia tej umowy nie znalazły jednak odbicia ani w postaci zmiany decyzji określającej założyciela uczelni - ponieważ Minister Edukacji Narodowej decyzją z dnia 21 IX 2000 r. /ostateczną/ odmówił zmiany w trybie art. 155 Kpa swojej decyzji z dnia 27 X 1999 r. zezwalającej na założenie E.W.S.H. - ani dokonania zmiany
w rejestrze niepaństwowych uczelni zawodowych polegającej na wpisaniu jako założyciela uczelni e. w miejsce B.W.S.H. w K. Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Sp. z o.o. w E. - Minister Edukacji Narodowej bowiem decyzją z dnia 26.03.2001 r. utrzymaną w mocy decyzją tegoż Ministra z 27.06.2001 r. - odmówił dokonania wnioskowanej przez Spółkę zmiany wpisu w rejestrze niepaństwowych uczelni zawodowych, a NSA wyrokiem z dnia 20 marca 2003 r., I SA 2264/01, oddalił skargi m.in. Spółki "A." na te decyzje. W świetle powyższych decyzji oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego założycielem E.W.S.H. była B.W.S.H. w K., która w dacie wydania przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu decyzji z dnia 17 I 2002 r., do której odnosił się zaskarżony skargą kasacyjną wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2003 r. była osoba prawna wpisana do rejestru niepaństwowych uczelni zawodowych. Istotne znaczenie w kwestii uprawnień Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "A." Sp. z o.o. w E. jako strony postępowania
administracyjnego w sprawach dotyczących E.W.S.H. ma pogląd prawny wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku z dnia 20 marca 2003 r., I SA 2269/01, w którym Sąd odniósł się do podniesionej przez Przedsiębiorstwo "A." kwestii nabycia uprawnień założycielskich uczelni w drodze umowy. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd podkreślił, że założyciel uczelni niepaństwowej nie może w drodze umowy z innym podmiotem przekazać swoich uprawnień wynikających z decyzji administracyjnej zezwalającej mu na utworzenie uczelni niepaństwowej, gdyż nie są to w ogóle uprawnienia cywilnoprawne. W konsekwencji nie mogą być one przedmiotem następstwa prawnego ani pod tytułem szczególnym ani ogólnym. Oznacza to, że powyższych uprawnień nie można było sprzedać czy też zbyć w inny sposób. Uprawnienia założyciela w stosunku do uczelni niepaństwowej wiążą się tylko z jej założeniem. Natomiast po wpisaniu uczelni do rejestru dochodzi do organizacyjno-prawnego oddzielenia założyciela od założonej przez niego uczelni. Jego
wpływ na uczelnię polega na podejmowaniu decyzji dotyczących uczelni tylko w przypadkach przewidzianych w statucie. Uprawnienia te bez względu na ich przedmiot nie mają charakteru uprawnień cywilnoprawnych, bowiem nie można ich w ogóle kwalifikować na gruncie prawa prywatnego. Zdaniem Sądu w stanie prawnym obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji omawiane uprawnienia były niezbywalne. Pogląd ten należy podzielić. Bez znaczenia przy tym jest okoliczność, że według obecnie obowiązującej wersji art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych dopuszczalne jest przeniesienie zezwolenia na założenie uczelni decyzją ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego wydaną na wniosek osoby, której udzielono pozwolenia na utworzenie niepaństwowej uczelni zawodowej, na rzecz innej osoby fizycznej lub prawnej, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w pozwoleniu, ponieważ przeniesienie w omawianym trybie pozwolenia, o którym mowa, następuje przez ministra w drodze decyzji
administracyjnej, a nie wskutek rozporządzenia strony. To, że w wyniku dokonanej w 2002 roku nowelizacji ustawy o wyższych szkołach zawodowych wprowadzone zostało uregulowanie zawarte w ww. art. 11 ust. 5 przewidujące wyłącznie administracyjną drogę przeniesienia pozwolenia na utworzenie uczelni na inny podmiot nie oznacza wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej, że przed wprowadzeniem tej regulacji dopuszczalny był cywilnoprawny obrót uprawnieniami do założenia uczelni niepaństwowej określonymi w decyzji administracyjnej. Jak już bowiem wyżej wyjaśniono, uprawnienia te ze względu na swój charakter nie mogły stanowić przedmiotu obrotu cywilnoprawnego. Potwierdza to również treść art. 14 ustawy o wyższych szkołach zawodowych wskazująca, że udzielenie zezwolenia /cofnięcie/ na utworzenie uczelni niepaństwowej, nadanie jej statutu, rejestracja oraz likwidacja następuje na drodze administracyjnoprawnej. To zaś oznacza, że Przedsiębiorstwo "A." nie może twierdzić, że skutecznie weszło w uprawnienia
założyciela E.W.S.H. w E. Trafne jest zatem stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w sprawie, w której zostały wydane decyzje kontrolowane przez Sąd, Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu "A." Sp. z o.o. nie przysługiwały prawa strony, a więc Naczelny Sąd Administracyjny oddalając powołanym wyrokiem skargę Przedsiębiorstwa nie naruszył prawa.
Drugi z podmiotów wnoszących skargę kasacyjną Zdzisław D. swój interes prawny jako strony wzmiankowanego postępowania administracyjnego wyprowadzał z treści par. 88 pierwszego statutu E.W.S.H. zatwierdzonego decyzją Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30.12.1999 r. Przepis ten stanowił, że "w przypadku likwidacji B.W.S.H. w K. funkcje założyciela określone w niniejszym statucie decyzją Zgromadzenia Wspólników Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "M." przejmuje Zdzisław D.". Przytoczony przepis statutu nie pozostawia wątpliwości, że chodzi tu, jak słusznie zauważył to Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, o likwidację uczelni będącej założycielem E.W.S.H. w sensie faktycznym i prawnym, a to następuje z chwilą wykreślenia uczelni z rejestru uczelni niepaństwowych i utratą przez nią osobowości prawnej. W tej sprawie nic takiego nie nastąpiło. W dacie bowiem wydania przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu decyzji, do których odnosi się zaskarżony wyrok, w rejestrze uczelni niepaństwowych figurowała jako
założyciel uczelni e. B.W.S.H. w K., która zgodnie z postanowieniami statutu wystąpiła do Ministra z wnioskiem o zatwierdzenie nowego statutu uczelni e. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej z treści cytowanego par. 88 statutu E.W.S.H. nie można wyprowadzić wniosku, że Zdzisławowi D. przed spełnieniem przesłanki warunkującej przejęcie funkcji założyciela uczelni e. przysługiwały jakiekolwiek prawa o charakterze podmiotowym, które pozwalałyby mu kwestionować - jak w tej sprawie - poczynania prawne funkcjonującego założyciela uczelni zagwarantowane mu w statucie.
Nie można też przyjąć, co sugeruje się w skardze kasacyjnej, że art. 17 ust. 2 ustawy o wyższych szkołach zawodowych wskazujący, że statut uczelni winien określać m.in. sposób wykonywania funkcji założyciela w przypadku likwidacji założyciela, jeśli jest nim osoba prawna, stanowił podstawę materialnoprawną interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa Zdzisława D. uprawniającego go do występowania na prawach strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym zatwierdzenia drugiego statutu E.W.S.H., tylko z tego powodu, że pierwszy statut tej Uczelni przewidywał, że funkcje założyciela na wypadek likwidacji B.W.S.H. w K. będzie sprawował Zdzisław D. Zarówno bowiem powołany art. 17 ust. 2, jak i pierwszy statut E.W.S.H. w par. 88 odnoszą się do wykonywania funkcji założyciela w przypadku likwidacji osoby prawnej będącej założycielem uczelni, a to następuje z chwilą zakończenia jej bytu prawnego spowodowanego wykreśleniem tego podmiotu w tym przypadku z rejestru niepaństwowych uczelni zawodowych. W tej sprawie jak
wykazano okoliczność ta nie nastąpiła.
Dla kwestii uprawnień Zdzisława D. jako strony postępowania w sprawie zatwierdzenia statutu E.W.S.H. nie ma zdaniem Sądu znaczenia wyrok NSA w W. z dnia 4 grudnia 2003 r. III SA 526/02, ponieważ w tamtej sprawie Zdzisław D. nie opierał swej legitymacji strony postępowania przed organami skarbowymi na postanowieniach par. 88 statutu E.W.S.H. w E. - jak czynił to w sprawie niniejszej.
Powyższe wskazuje, że skarga kasacyjna nie jest zasadna i z tego względu na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ należało ją oddalić.