Tezy
Przez "zdarzenie", o którym mowa stosownie do treści art. 128 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2004 nr 261 poz. 2603/ w przepisach art. 120 tej ustawy należy rozumieć sytuacje, gdy zachodzi potrzeba zapobieżenia niebezpieczeństwu, wystąpieniu szkody lub niedogodnościom, jakie mogą powstać dla właścicieli albo użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiedniej wskutek wywłaszczenia lub innego niż dotychczas zagospodarowania wywłaszczonej nieruchomości, w związku z czym zachodzi konieczność ustanowienia w decyzji o wywłaszczeniu niezbędnych służebności oraz ustalenia obowiązku budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń zapobiegających tym zdarzeniom lub okolicznościom. Te "zdarzenia" w przepisie art. 120 zostały przy tym określone enumeratywnie /nie przykładowo/, w związku z czym inne "zdarzenie" lub okoliczność niż tam wymienione, nie mieszcząc się w dyspozycji tego przepisu, nie dają również możliwości uznania, że ma do nich zastosowanie art. 128 ust. 4 w
związku z art. 120.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Katarzyny P.-L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2004 r. I SA 1227/02 w sprawie ze skargi Katarzyny P.-L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 23 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie odszkodowania za utratę wartości nieruchomości - oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2004 r. I SA 1227/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Katarzyny P.-L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 23 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie odszkodowania w związku z wywłaszczeniem nieruchomości pod budowę autostrady A-2.
W uzasadnieniu powyższego wyroku podano, iż Wojewoda W. orzekł o odszkodowaniu na rzecz Katarzyny P.-L. z tytułu wywłaszczenia nieruchomości - działki nr 1316 o pow. 01558 ha /decyzją z dnia 21 września 1999 r./ oraz o odszkodowaniu za utratę wartości nieruchomości skarżącej - działki nr 13/17, nie objętej wywłaszczeniem. Po rozpoznaniu odwołania od tej decyzji wniesionego przez Prezesa Agencji Budowy i Eksploatacji Autostrad, kwestionującego przyznanie "nienależnego" w ocenie odwołującego się, odszkodowania za utratę wartości nieruchomości oznaczonej jako działka nr 13/17, która nie została objęta wywłaszczeniem, w wyniku błędnej interpretacji art. 128 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast uchylił w zaskarżonej części decyzję Wojewody W. i odmówił w tym zakresie Katarzynie P.-L. przyznania określonego odszkodowania. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ podkreślił, iż dotyczy ono żądania
odszkodowania za utratę wartości działki nr 13/17, która nie była przedmiotem wywłaszczenia. Według organu miał w sprawie zastosowanie przepis art. 128 ust. 4 powyższej ustawy, który przewiduje odszkodowanie również "za szkody powstałe wskutek zdarzeń, o których mowa w art. 120 i art. 124-126, zaś jego wysokość powinna odpowiadać wartości poniesionych szkód, przy czym jeżeli wskutek określonych wydarzeń zmniejszy się wartość nieruchomości, odszkodowanie powiększa się o kwotę odpowiadającą temu zmniejszeniu". W ocenie organu w rozpoznawanej sprawie "okoliczność taka nie występuje". Obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego dla danego terenu przewiduje realizację celów gospodarczych o zanikającej funkcji mieszkalnej. Działka nr 13/16 nie była zabudowana i brak na niej naniesień roślinnych. Katarzyna P.-L. prowadzi działalność sportowo-turystyczną, jednakże brak jest dowodów świadczących o podjętych na danej działce działań dotyczących realizacji obiektów związanych z prowadzoną działalnością, jak też
plan nie przewidywał takiego wykorzystania terenu. W tej sytuacji organ uznał, iż nie wystąpiły szkody, do których odnosi się przepis art. 128 ust. 4 powyższej ustawy.
W skardze na powyższą decyzję Katarzyna P.-L. powołała się na naruszenie art. 21 ust. 2 Konstytucji RP, art. 1 I Protokołu Dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 7, art. 120, art. 128 ust. 4 ustawy o gospodarce gruntami oraz art. 7, art. 10, art. 77 i art. 84 par. 1 Kpa.
Według skarżącej przepis art. 25 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych /Dz.U. 2001 nr 110 poz. 1192 ze zm./ wyklucza możliwość dochodzenia rekompensaty za obniżenie wartości nieruchomości w trybie cywilnoprawnym na podstawie art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139/, w związku z czym droga administracyjna jest wyłączną formą dochodzenia prawa do słusznego odszkodowania z tytułu wywłaszczenia.
Zaskarżona decyzja jest też według strony skarżącej rażąco sprzeczna z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego /m.in. wyrok z dnia 14 marca 2000 r. OTK 2000 nr 2 poz. 60/ oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka m.in. sprawa Holy Monasteries v. Greece, z 9 grudnia 1994 r. /ser. A. I,301-A/ oraz sprawa Lithow and Others v. U.K., 8 czerwca 1986, /ser.A. t. 102 s. 50-51, pkt 121/. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczas zajęte w sprawie stanowisko.
Wojewódzki Sąd Administracyjny odnosząc się do zgodności z prawem zaskarżonej decyzji stwierdził, iż nie narusza ona prawa w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.
Sąd zauważył, iż stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 października 1994 r. o autostradach płatnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania kwestionowanej decyzji, do postępowania wywłaszczeniowego w sprawie miały zastosowanie przepisy art. 29-32 tej ustawy dotyczące wszczęcia postępowania, jego przebiegu oraz kwestii związanych z odszkodowaniem za wywłaszczoną nieruchomość. Przepis art. 37 tej ustawy przewiduje, iż w kwestiach nieuregulowanych w niej stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Właśnie przepis art. 128 ust. 4 w związku z art. 120 tej ustawy stanowił podstawę zgłoszonego przez skarżącą żądania przyznania odszkodowania oraz podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
W ocenie organu, który wydał zaskarżoną decyzję zdarzenia określone w art. 120 "miałyby stanowić podstawę do przyznania odszkodowania" w niniejszej sprawie. Przepis ten stanowi natomiast, że jeżeli zachodzi potrzeba zapobieżenia niebezpieczeństwu, wystąpienia szkody lub niedogodnościom, jakie mogą powstać dla właścicieli albo użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiednich wskutek wywłaszczenia lub innego niż dotychczas zagospodarowania wywłaszczonej nieruchomości, w decyzji o wywłaszczeniu ustanawia się niezbędne służebności oraz ustala obowiązek budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń zapobiegających tym zdarzeniom lub okolicznościom, przy czym obowiązek budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń ciąży na występującym z wnioskiem o wywłaszczenie. Przepis ten stanowi swoiste uzupełnienie art. 119 ustawy w zakresie dodatkowych elementów decyzji o wywłaszczeniu, dotyczących obowiązku ustanowienia służebności lub obowiązku budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń, gdy wywłaszczenie nieruchomości i
przeznaczenie jej na określone cele może ujemnie oddziaływać na nieruchomości sąsiednie /np. konieczność znoszenia określonych uciążliwości, dalszy dojazd do nieruchomości/. Taka sytuacja natomiast nie zachodziła w niniejszej sprawie. Strona skarżąca nie domagała się nałożenia na wnioskodawcę wywłaszczenia określonych obowiązków decyzją wywłaszczeniową, czy też przyznania jej określonych służebności lub innych praw w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu, stratom lub niewygodom mogącym powstać w skutek wywłaszczenia i innego niż dotychczas zagospodarowania wywłaszczonej nieruchomości.
Za zdarzenie, które doprowadziło do zmniejszenia wartości przedmiotowej nieruchomości strona skarżąca uznaje wywłaszczenie pod budowę autostrady nieruchomości. Ani przepisy ustawy o autostradach płatnych, ani też ustawy o gospodarce nieruchomościami nie przewidują jednak możliwości uwzględnienia żądania skarżącej w zakresie odszkodowania z tytułu zmniejszenia wartości jej nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością wywłaszczoną. W takim stanie rzeczy nie można w ocenie Sądu uznać, iż zostały naruszone przepisy Konstytucji RP, Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, czy też orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Mając to na uwadze Sąd I instancji uznał, iż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem nawet pomimo tego, iż w jej uzasadnieniu jedynie marginalnie odniesiono się do braku przesłanek do zastosowania powołanego przepisu o odszkodowaniu, koncentrując się na kwestii, czy nastąpiła szkoda i zmniejszyła się wartość nieruchomości, podczas gdy wobec braku przesłanek ustawowych do przyznania odszkodowania okoliczności te nie mają znaczenia. Ta wada uzasadnienia nie miała jednak w ocenie Sądu istotnego wpływu na wynik sprawy, skoro samo rozstrzygnięcie jest prawidłowe.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Katarzyna P.-L. reprezentowana przez radców prawnych Irenę P. i Michała K.
W skardze kasacyjnej zaskarża się wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2004 r. I SA 1227/02 w całości zarzucając, iż został on wydany z rażącym naruszeniem prawa materialnego polegającym na błędnej wykładni oraz niewłaściwym zastosowaniu:
- art. 128 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami,
- art. 21 ust. 2 Konstytucji RP,
- art. 1 I Protokołu Dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Wnoszący skargę kasacyjną wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie wydanie orzeczenia w trybie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. 153 poz. 1270 ze zm./, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnosi się, iż interpretacja przepisu art. 128 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami dokonana w zaskarżonym wyroku jest w sposób oczywisty niezgodna z literalną treścią tego przepisu, jak też ze względu na skutki, jakie wywołuje, jest nie do przyjęcia w świetle podstawowych zasad państwa praworządnego.
W ocenie wnoszących skargę kasacyjną w żaden sposób z treści art. 128 ust. 4 powyższej ustawy nie wynika, iż warunkiem ustalenia odszkodowania jest jednoczesne nałożenie w decyzji wywłaszczeniowej określonych obowiązków "względem właściciela nieruchomości sąsiedniej". Jeżeli zachodzi "niedogodność na nieruchomości sąsiedniej", to istnieje podstawa prawna do ustanowienia służebności lub innych obowiązków, o ile jednak jest to w danym stanie faktycznym możliwe. Możliwe jest natomiast przyznanie odszkodowania, jeżeli wcześniej "nie udało się" zminimalizować skutków wywłaszczenia. Interpretacja dokonana przez Sąd przepisu art. 128 ust. 4 doprowadziła do naruszenia wyrażonej w art. 21 ust. 2 Konstytucji RP oraz w art. 1 I Protokołu Dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności zasady prawa do słusznego odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nieruchomości. Obejmuje to również rekompensatę za utratę wartości nieruchomości pozostawionej po wywłaszczeniu, co wynika z wskazanego w podstawach
skargi kasacyjnej orzecznictwa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.
Wprawdzie jako podstawę skargi kasacyjnej wskazano naruszenie /a nawet rażące naruszenie/ prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, to jest art. 128 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, art. 21 Konstytucji RP i art. 1 I Protokołu Dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, to jest podstawę o której mowa w art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jednakże samo wskazanie podstawy skargi kasacyjnej nie jest wystarczające do jej uwzględnienia. Aby Naczelny Sąd Administracyjny wzruszył wyrok Sądu I instancji zaskarżony skargą kasacyjną konieczne jest ponadto stwierdzenie, że wskazana przez stronę podstawa skargi kasacyjnej faktycznie zaistniała, czyli iż skarga ta jest oparta na uzasadnionej podstawie.
Podstawę prawną decyzji, której legalność w wyniku wniesienia przez stronę skargi badał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stanowił przepis art. 128 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. gospodarce nieruchomościami, stanowiący, iż odszkodowanie w związku z wywłaszczeniem nieruchomości "przysługuje również za szkody powstałe wskutek zdarzeń, o których mowa w art. 120 i art. 124-126". Powinno ono odpowiadać wartości poniesionych szkód, zaś jeżeli "wskutek tych zdarzeń zmniejszy się wartość nieruchomości, odszkodowanie powiększa się o kwotę odpowiadającą temu zmniejszeniu".
W sprawie nie jest sporne, iż prowadzone było postępowanie wywłaszczeniowe w celu wywłaszczenia części nieruchomości strony wnoszącej skargę kasacyjną pod budowę autostrady, przy czym nieruchomość ta została podzielona na dwie działki, z których jedną wywłaszczono, zaś pozostała część - działka nr 13/17, jako nieruchomość sąsiadująca z terenem przeznaczonym po wywłaszczeniu pod budowę autostrady, stała się nieruchomością sąsiednią /sąsiadującą z terenem przejętym pod autostradę/.
Nie jest także kwestionowana w sprawie okoliczność, że w myśl art. 37 ustawy o z dnia 29 października 1994 r. autostradach płatnych, w kwestiach w tej ustawie nieuregulowanych mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Należy zauważyć, iż stosownie do art. 113 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wywłaszczeniem może być objęta cała nieruchomość albo jej część. Jeżeli wywłaszczeniem jest objęta część nieruchomości, a pozostała część nie nadaje się do prawidłowego wykorzystania na dotychczasowe cele, na żądanie właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości nabywa się tę część w drodze umowy.
Zawarte w rozdziale 5 tej ustawy pt. "Odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości" zostały natomiast zamieszczone normy prawne odnoszące się do zagadnień dotyczących odszkodowania orzekanego z tytułu ograniczenia lub pozbawienia praw - własności, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości, które przysługuje osobie uprawnionej. Odszkodowanie ma na celu naprawienie poszkodowanym wyrządzonej, w skutek wywłaszczenia, szkody, skoro przedmiotem wywłaszczenia jest właśnie własność, użytkowanie wieczyste lub inne prawo rzeczowe na nieruchomości.
Odszkodowanie przede wszystkim przysługuje więc za szkody poniesione przez tego, czyje prawo zostało wywłaszczone /art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami/.
Przepis art. 128 ust. 4 przewiduje jednak, iż odszkodowanie przysługuje również za szkody powstałe wskutek zdarzeń, o których mowa w art. 120 i art. 124-126.
W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji nie zajmował się kwestią odszkodowania w razie zaistnienia zdarzeń, których dotyczą art. 124-126, ponieważ rozpoznawana sprawa z tymi zdarzeniami się nie wiązała.
Kwestią podlegającą ocenie Sądu było to, czy podnoszona przez wnoszącą skargę kasacyjną okoliczność, iż według tej strony nieruchomość, która stała się sąsiednią do nieruchomości wywłaszczonej, straciła na wartości w wyniku wywłaszczenia, stanowi podstawę do przyznania odszkodowania na podstawie art. 128 ust. 4 w związku z art. 120 ustawy o wywłaszczaniu nieruchomości.
Wydający zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzję organ administracji publicznej przyjął, iż wprawdzie wskazana regulacja prawna ma zastosowanie w sprawie rozpoznania żądania strony o odszkodowanie, jednakże uznał, że przesłanka do uwzględnienia tego żądania nie wystąpiła i to z uwagi na fakt, iż nieruchomość była niezabudowana i nie było na niej naniesień roślinnych. Nie można więc uznać, że wywłaszczenie wywołało dla tej nieruchomości negatywne skutki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił wprawdzie stanowisko organu orzekającego w sprawie co do braku przesłanki do uwzględnienia żądania strony o odszkodowanie, jednakże uznał, że twierdzenie strony, iż jej nieruchomość stanowiąca nieruchomość sąsiednią w odniesieniu do terenu objętego wywłaszczeniem straciła na wartości w wyniku wywłaszczenia, nie stanowi zdarzenia, o którym mowa w art. 128 ust. 4 powyższej ustawy i to z tej przyczyny nie zachodzi przesłanka ustawowa do wydania decyzji pozytywnej, nie ma natomiast istotnego znaczenia, czy faktycznie nastąpiło obniżenie wartości nieruchomości.
Ponieważ przepis art. 128 ust. 4 wiąże prawo do żądania odszkodowania za szkody z zaistnieniem zdarzeń, "o których mowa w art. 120", przeto należało dokonać oceny, czy w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał prawidłowej wykładni w tej kwestii przepisu art. 128 ust. 4 w związku z art. 120, czy też jak to zarzuca się w skardze kasacyjnej, wyrok został oparty na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu tej regulacji.
Przepis art. 120 został zamieszczony w rozdziale pt. "wywłaszczenie nieruchomości", bezpośrednio po przepisie art. 119, który określa treść decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości.
W art. 120 ustawodawca przewidział możliwość zawarcia w decyzji o wywłaszczeniu rozstrzygnięć takich jak ustanowienie niezbędnych służebności oraz ustalenie obowiązku budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń zapobiegających takim zdarzeniom lub okolicznościom jak: zaistnienie potrzeby zapobieżeniu niebezpieczeństwa, wystąpienia szkody lub niedogodności, jakie mogą powstać dla właścicieli albo użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiednich wskutek wywłaszczenia lub innego niż dotychczas zagospodarowania wywłaszczonej nieruchomości. Przepis ten stanowi w istocie uzupełnienie art. 119 co do treści decyzji wywłaszczeniowej o jej dodatkowe elementy, dotyczące np. obowiązku budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń lub ustanowienia służebności. Przepis art. 120 normuje ochronę właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiednich i to w określonym w tym przepisie zakresie. Inne podmioty oraz w odmiennym zakresie, mogą dochodzić swoich ewentualnych roszczeń na zasadach ogólnych prawa cywilnego.
Przez "zdarzenia", o których mowa stosownie do treści art. 128 ust. 4 w przepisie art. 120 należy rozumieć sytuacje, gdy "zachodzi potrzeba zapobieżenia niebezpieczeństwu, wystąpieniu szkody lub niedogodnościom, jakie mogą powstać dla właścicieli albo użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiedniej wskutek wywłaszczenia lub innego niż dotychczas zagospodarowania wywłaszczonej nieruchomości, w związku z czym zachodzi konieczność ustanowienia w decyzji o wywłaszczeniu niezbędnych służebności oraz ustalenia obowiązku budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń zapobiegających tym zdarzeniom lub okolicznościom". Te "zdarzenia" w przepisie art. 120 zostały przy tym określone enumeratywnie /nie przykładowo/, w związku z czym inne "zdarzenie" lub okoliczność niż tam wymienione, nie mieszcząc się w dyspozycji tego przepisu, nie dają również możliwości uznania, że ma do nich zastosowanie art. 128 ust. 4 w związku z art. 120.
W tym stanie rzeczy prawidłowo w zaskarżonym wyroku przyjmuje się, że przepis art. 128 ust. 4 w związku z art. 120 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie może stanowić podstawy prawnej do uwzględnienia żądania właściciela nieruchomości sąsiedniej orzeczenia o odszkodowaniu z powołaniem się na to, że ta sąsiednia nieruchomość wskutek wywłaszczenia straciła na wartości, właśnie z uwagi na to, że podana okoliczność nie mieści się w regulacji art. 120 jako wymienione w nim "zdarzenie". Zarzut podniesiony w skardze kasacyjnej w tym zakresie nie mógł być uznany za uzasadniony. Wprawdzie w art. 128 ust. 4 wspomina się o możliwości brania pod uwagę zmniejszenia się wartości nieruchomości, jednakże ta okoliczność jest ściśle uzależniona od powstania zdarzeń wymienionych w art. 120. Jeżeli więc wskutek ustanowienia niezbędnej służebności w decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości zmniejszy się w związku z tym wartość nieruchomości, to w myśl art. 128 ust. 4 odszkodowanie powiększa się o kwotę odpowiadającą temu
zmniejszeniu.
Pozostałe zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej, a to naruszenie art. 21 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 1 I Protokołu Dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności również Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niezasadne. Przyjęta bowiem w ustawie o gospodarce nieruchomościami regulacja prawna stanowiąca podstawę orzekania w sprawie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie pozostaje w sprzeczności z tymi przepisami, skoro została dokonana na poziomie ustawy jak też nie można przyjąć, aby ograniczała prawo własności nieruchomości.
Z tej przyczyny Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.